tag:blogger.com,1999:blog-67336294108677885242024-03-13T02:09:57.670+01:00Natascha leest door...Natascha schrijft geregeld een recensie over een boek dat zij heeft gelezen. In haar blog streeft Natascha naar een zo objectief mogelijke mening over het boek. Geen verkapte advertenties of ongefundeerde kritiek.Natascha van der Stelthttp://www.blogger.com/profile/08079324029018326563noreply@blogger.comBlogger227125tag:blogger.com,1999:blog-6733629410867788524.post-72080852142771487412015-06-14T21:58:00.002+02:002015-06-14T21:58:35.297+02:00Verbroken van Linda Jansma vraagt om een vervolg<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPsVTUJlewYkJbLuPuTeALIyoFH13nn9IXnFGp8mJD7Cw9ELx3DXU2N471gj5L2tquzljI3hKudUZErg7OxagR1Ltt3Vn0_1_fo1_aUU5MK6gzJFe8q9KYqS0UzFGB-w5M07uaaHr89vvl/s1600/verbroken.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPsVTUJlewYkJbLuPuTeALIyoFH13nn9IXnFGp8mJD7Cw9ELx3DXU2N471gj5L2tquzljI3hKudUZErg7OxagR1Ltt3Vn0_1_fo1_aUU5MK6gzJFe8q9KYqS0UzFGB-w5M07uaaHr89vvl/s1600/verbroken.jpg" /></a><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Linda Jansma heeft in relatief korte tijd een omvangrijk thrilleroeuvre
opgebouwd. In 2010<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>verscheen haar debuut
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Caleidoscoop</i>, dat in 2014 opnieuw uitgegeven
met als titel <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Kwetsbaar</i>. Hiermee werd
ze in 2011 genomineerd voor de Gouden Strop en won ze de Schaduwprijs, prijs
voor het beste Nederlandstalige debuut. </span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">
<br />Onlangs verscheen haar zevende thriller <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Verbroken</i>.
Voor de promotie van <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Verbroken</i> heeft
de uitgeverij een blogtour georganiseerd. Tot nu toe zijn de deelnemers
enthousiast over het boek: Connie Flipse schreef: “Linda Jansma heeft een
verhaal neergezet dat psychologisch, technisch en qua opbouw sterk in elkaar
zit”. Biebmiepje is van mening dat “<i>Verbroken </i>dan ook
niet makkelijk weg te leggen is als je er eenmaal in begonnen bent.”<br />
<br />Ethisch hacker Mara de Wolff is in eerste instantie blij met de grote opdracht
die ze krijgt van de Dutch Broadcasting Group: het doorlichten van het gehele
netwerk op veiligheidsrisico’s. Al snel ontdekt ze een afwijkend ip-adres in
een lijst. Op het moment dat ze dit verder gaat uitzoeken, zet dit een hele
reeks van vreemde en steeds bedreigendere gebeurtenissen in gang. Via het ip-adres
ontdekt ze, verstopt achter vele Arabische wachtwoorden, een aantal
geheimzinnige bestanden. Daarnaast stuit ze op een veiligheidslek, waarmee
toegang tot computersystemen van de Rotterdamse haven mogelijk is. Vervolgens
gaat haar beeldscherm tijdelijk op start en lukt het haar niet meer om in contact
te komen met haar opdrachtgever. Na een inbraak zijn niet alleen usb-sticks verdwenen
maar ook de foto van haar kinderen. De kinderen die ze al vijf jaar niet meer
heeft gezien. Die ze samen met haar Iraakse man kreeg en die nu in Irak wonen
op een haar onbekende plek. Die ze iedere dag nog steeds mist en waarvan ze
iedere dag hoopt dat ze snel weer bij haar zijn. Die gedood zullen worden als
ze niet meewerkt aan het doen slagen van een terroristische aanslag.<br />
<br />Kortom Mara krijgt het stevig voor haar kiezen in <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Verbroken</i>. Linda Jansma zet haar zo neer dat ze echt voor je gaat
leven en dat je ook mee haar meeleeft. Het zit Mara niet mee. Ze is al jong
weduwe geworden en de man die haar troostte veranderde na hun huwelijk
onherkenbaar. Na een uitstapje met de kinderen bracht hij ze niet terug naar
huis maar ging hij met ze terug naar zijn geboorteland Irak. <br />
<br />Mara heeft in het verhaal een protagonist die je tussen de bedrijven door leert
kennen. Deze vrouw heeft ook al veel meegemaakt in haar leven. Haar familie is
bruut mishandeld en daarna vermoord. Gaandeweg wordt duidelijk hoe deze gebeurtenissen
van invloed zijn op de missie die ze nu heeft. Ze staat lijnrecht tegenover
Mara, desondanks begrijp je na het lezen van haar verhaal heel goed waarom ze
doet zoals ze doet.<br />
<br />Het tot leven brengen van personages is een van de dingen waar Linda Jansma
goed in is. Mara en haar tegenspeelster zijn echte vrouwen van vlees en bloed.<br />
Hetzelfde geldt voor spanning brengen in een verhaal. In <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Verbroken</i> heeft Linda Jansma er voor gekozen om de spanning
grotendeels te laten komen uit de vele perspectiefwisselingen en het heen en
weer springen door te tijd. De cliffhangers die hierdoor ontstaan, zorgen
ervoor dat je het boek niet wilt wegleggen, maar enkel doorlezen om te weten
hoe het verder gaat of wat er precies is gebeurd in het verleden.<br />
<br />In <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Verbroken</i> komen vele onderwerpen
aan bod: kinderontvoering, hacken, terroristische aanslag, oorlogsmisdaden,
verdriet om verlies van echtgenoot en familie. Al deze heftige onderwerpen
komen stuk voor stuk realistisch en geloofwaardig in beeld. Alles bij elkaar
genomen is het veel drama voor een thriller. Zo veel dat deze lezer na afloop
moest bijkomen en een licht katterig gevoel had. Misschien ook omdat humor
ontbrak. Niet de humor die iets bagatelliseert of belachelijk maakt, maar de
humor die voor een bevrijdende lach zorgt, die relativeert en voor een luchtige
noot te midden van de zware materie.<br />
<br />Ondanks dit minpuntje is <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Verbroken </i>een
van Linda Jansma’s betere thrillers. Eentje die vraagt om een vervolg, want
Mara de Wolff is interessant genoeg om nog een verhaal om heen te vertellen en
het verhaal is niet afgelopen op de laatste bladzijde.</span>
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br style="mso-special-character: line-break;" /></span>
</div>
Natascha van der Stelthttp://www.blogger.com/profile/08079324029018326563noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6733629410867788524.post-6406893981255413732015-01-05T13:03:00.003+01:002015-01-05T13:08:37.923+01:00Persoonlijk van Lee Child: geniaal meesterwerk<br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Een enkele keer volstaan drie citaten om te vertellen dat een boek een meesterwerk is. Daarom geen uitgebreide recensie over <em>Persoonlijk </em>van Lee Child. Lees de quotes en daarna het boek. Dan zie je hoe actie, spanning, logisch nadenken en humor samen zorgen voor een geniaal boek. <br /><br />p. 160-1<br /><em>Hij kwam naar buiten met gebogen hoofd en een gebogen rug, dubbelgevouwen bij zijn middel, dubbelgevouwen bij de knieën. In fasen strekte hij zich, als een transformer, die eerst een compacte vrachtwagen is, die openklikt, zodat het ene na het andere onderdeel zich ontvouwt tot een actiepoppetje. Hij was enorm. Zijn armen waren langer dan de benen van de meeste mensen, zijn handen waren groter dan een schop, zijn borstkas had het formaat van een olievat, stijf verpakt in een colbert met drie knopen dat de meeste mensen hadden kunnen dragen als regenjas tot op de enkels. </em></span><a name='more'></a><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><em>Zijn voeten waren zo groot als schuiten, zijn nek was dertig centimeter breed, en zijn hoofd was groter dan een basketbal. Hij had een paar grote flaporen die haaks op zijn hoofd stonden, geprononceerde jukbeenderen, kleine diepliggende oogjes en de kaak van een mensaap. Hij zag eruit als een wassen beeld van een neanderthaler in een museum voor natuurlijke historie, zij het dat hij bleek was en rossig, niet donker. Bovendien was hij twee keer zo groot als welke mensachtige uit de prehistorie dan ook. Misschien was hij wel twee meter tien en woog hij honderdveertig kilo. Misschien nog groter en meer. Hij bewoog met een soort soepele lichtvoetigheid, stappen van anderhalve meter, met rollende schouders, zijn enorme handen losjes bungelend langs zijn zij.<br />'Jezus christus,' zei Casey Nice.<br />'Ik denk het niet,' zei ik. 'Geen baard. Geen sandalen.'</em><br />
<br />p.20-1<br /><em>'Hoeveel scherpschutters zijn er die zo goed zijn?'<br />Een heel goede vraag. Ik zei: ' Eerlijk antwoord? Bij ons? Zo goed? Ik denk dat we mazzel hebben als we er in elke generatie één bij de SEAL's hebben, twee bij de mariniers en twee bij de landmacht. Op een willekeurig moment in totaal vijf in het hele leger.'</em></span><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><em>'Maar je was het net met me eens dat hij niet in het leger zit.'<br />'Dus daarnaast nog eens vijf van de vorige generatie, nog niet zo lang geleden afgezwaaid, oud genoeg om niets omhanden te hebben, maar jong genoeg om nog te functioneren. Dat zijn de lui naar wie je moet zoeken.'<br />'Dat zou jij doen? Zoeken bij de vorige generatie?'<br />Ik zie niet wie er anders voor in aanmerking zou komen.'<br />'Hoeveel landen zijn er met dit soort mensen?'<br />'Misschien vijf.'<br />'Keer vijf mogelijke kandidaten per land, maakt vijfentwintig schutters op de hele wereld. mee eens?'<br />'Ongeveer.'<br />'Beter dan ongeveer. Vijfentwintig is op de kop af het aantal gepensioneerde scherpschutters dat bekend is bij inlichtingendiensten over de hele wereld. Denk je dat hun regeringen ze nauwlettend volgen?'<br />'Vast wel.'<br />'Dus hoeveel van die vijfentwintig, denk je, hebben op een willekeurige dag een waterdicht alibi?'<br />Ervan uitgaande dat ze inderdaad nauwlettend in de gaten werden gehouden, zei ik: 'Twintig?'<br />'Eenentwintig,' zei O'Day. 'Er blijven er maar vier over. En daar zit het diplomatieke probleem.'</em></span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">p. 245<br /><em>'Waardoor we met een minder efficiënte vijand te maken hebben.'<br />'Precies.'<br />'Maar we zouden nog steeds met iemand moeten vechten.'<br />'Wie niet waagt, die niet wint.'<br />'Jij zei dat ze niet onbetaald zouden doorvechten. Omdat ze dan werkloos zouden zijn. Jij zei dat ze zouden verdwijnen.'<br />'Je moet er het beste van hopen, maar je voorbereiden op het ergste.'<br />'En wat wordt het?'<br />'Het wordt wat het altijd wordt.'<br />'En dat is?'<br />'Iets daartussenin.'</em></span><br />
<br />
<br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>Natascha van der Stelthttp://www.blogger.com/profile/08079324029018326563noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6733629410867788524.post-41341699466360534542015-01-05T12:02:00.000+01:002015-01-05T12:03:45.364+01:00Lekker Havermout! Quinoa! en meer...: prachtige foto´s zorgen voor trek in lekker eten<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Clara ten Houte de Lange en<strong> </strong>Nelleke van Lindonk zijn beiden al vele jaren actief in de culinaire wereld. Zo werkte Clara ten Houte de Lange ooit voor het culinaire tijdschrift <em>TIP</em>. Nu schrijft ze zowel columns, recensies als recepten, geeft ze les in onder meer recepten schrijven en adviseert ze bedrijven op culinair gebied. Nelleke van Lindonk is zowel uitgever als auteur van culinaire boeken. Daarnaast houdt ze zich met veel verschillende culinaire projecten bezig.<br />Een van hun gezamenlijke projecten is het boek <em>Lekker lang jong </em>dat in 2013 verscheen. Het boek bevat vele recepten die gebaseerd zijn op het voedselzandloperdieet van Kris Verburgh. Een jaar later verscheen het vervolg <em>Lekker Havermout! Quinoa! en meer…</em> De nadruk in dit kookboek ligt op pseudogranen en peulvruchten die in plaats van glutenbevattende granen zoals tarwe, rogge en spelt gegeten kunnen worden.<br />De eerste hoofdstukken gaan over </span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">de goede ervaringen die de auteurs hebben met het zandloperdieet. Daarna geven ze uitleg over de verschillende vervangingsmogelijkheden voor granen en de bereidingswijzen van de pseudogranen en peulvruchten. Tenslotte volgen de recepten, gerangschikt van ontbijt, naar lunch en avondeten en zoete hapjes als afsluiting.<br />Bij alle recepten staat aangegeven of ze zandlopervriendelijk-, glutenvrij of lactosevrij zijn.<br />Het boek ziet er mooi en fleurig uit. Veel prachtige foto’s die ervoor zorgen dat je trek in lekker eten krijgt. De recepten zijn overzichtelijk wat betreft tekst en beeld.</span><em><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Pittige kikkererwtensoep - een vegetarische variatie op harira<br />4 - 6 personen 1 uur I weken 8 uur<br />200 g gedroogde kikkererwten<br />5 eetlepels olijfolie<br />2 uien, gesnipperd<br />5 stengels bleekselderij, in blokjes<br />4 tenen knoflook, fijngehakt<br />1 grote rode paprika, in blokjes<br />1 eetlepel verse gember, geraspt<br />1 theelepel kurkuma<br />1 eetlepel pikante paprikapoeder<br />1 eetlepel gemalen komijn<br />200 g rode linzen<br />3 laurierblaadjes<br />1 liter tomatensap<br />1-2 eetlepels citroensap<br />6-8 eetlepels platte peterselie, fijngehakt<br />4-6 verse dadels, in reepjes<br /><br />Week de kikkererwten ten minste 8 uur in een kom met ruim water, laat ze daarna in een vergiet uitlekken.<br />Verwarm de olijfolie in een soeppan en fruit de ui, bleekselderij en knoflook zachtjes glazig. Roer de blokjes paprika met de gember, kurkuma, paprikapoeder en komijn erdoor en bak zachtjes tot het gaat geuren.<br />Voeg de kikkererwten, linzen en laurierblaadjes toe en schenk het tomatensap, het citroensap en 1 liter water erbij. Voeg 1-2 eetlepels zout toe. Breng alles al roerend aan de kook en kook de soep in 30-40 minuten heel zachtjes gaar. Serveer de soep in wijde kommen en strooi de peterselie en dadelreepjes in het midden.</span></em><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Het resultaat was een stevige soep die precies zo was zoals je verwacht: vullend zonder machtig te zijn, hartig, verwarmend en troostend. In feite is de soep het ideale comfortfood. Je hoeft niet te wachten tot het buiten guur en koud is. De soep laat zich ook prima zomers eten.<br />De tegenstelling tussen de friszure citroensap en de zoete dadels gaf net dat extra accent dat de soep nodig had. Het kritisch proefpanel had al een paar keer harira (Marokkaanse soep) voorgeschoteld gekregen dus de leden waren al bekend met de pittige smaak. Ze vonden deze soep minstens zo lekker.<br />Kleine kritische noot: veel ingrediënten die worden genoemd in dit boek zoals haverkorrels, parelgort, amarant en kasha zijn niet te koop bij de grote supermarkten. Die kan je enkel kopen bij de biologische winkels, die niet overal gevestigd zijn. Hetzelfde geldt voor zeewierspaghetti en soba.<br /><br />Deze recensie is ook te lezen op <a href="http://www.hebban.nl/recensies/natascha-van-der-stelt-over-lekker-havermout-quinoa-en-meer" target="_blank">Hebban.nl</a>.</span>Natascha van der Stelthttp://www.blogger.com/profile/08079324029018326563noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6733629410867788524.post-48412275847953629352015-01-05T11:55:00.001+01:002015-01-05T11:58:08.272+01:00Een lekkere suster: recepten uit lang vervlogen tijden én Nederlandse culinaire geschiedschrijving<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">In 1774 kreeg Louise ToeWater- van der Muelen een handgeschreven receptenboek met daarin 157 recepten en ruimte voor eigen recepten. Zeer waarschijnlijk was het een geschenk van haar oudere zus Jacqueline, die het gemaakt had ter gelegenheid van het huwelijk van Louise en Frederik Robbert.<br />Louise liet het boek na aan de vrouw van haar oudste zoon, die het op haar beurt doorgaf aan haar oudste dochter Louise. En zo werd het receptenboek generaties lang doorgegeven van moeder op (schoon)dochter. Iedere vrouw voegde haar eigen favoriete recepten toe tot het receptenboek in 1920 vol was en er 504 recepten in stonden. <br />De laatste eigenaresse van het receptenboek, Thera Wijssenbeek-Olthuis, had het plan na haar pensionering dit bijzondere kookboek uit te geven samen met een vriendin Marianka Spanjaard. Helaas overleed zij voortijdig in 2010. Ze liet het boek na aan Marianka Spanjaard, die er voor heeft gezorgd dat het boek alsnog is uitgegeven.</span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><em>Een lekkere suster en andere heerlijkheden</em> is in vele opzichten een bijzonder boek. Het bevat de recepten uit een welgestelde Nederlandse familie in de periode 1774-1920. Het geeft een goed beeld van wat mensen in die tijd in die kringen aten. <br />Marianka Spanjaard heeft daarnaast het receptenboek in een breder kader geplaatst door een uitgebreide familiegeschiedenis toe te voegen waardoor je de opeenvolgende eigenaressen van het boek leert kennen. Ook gaat ze in op de geschiedenis van de Nederlandse keuken in de 18e en 19e eeuw. Wat er op tafel kwam in de 18e en 19e eeuw. Hoe de keuken er uit zag. Wat de vrouw des huizes deed en wat werd overgelaten aan de kokkin, dan wel keukenmeid. En natuurlijk hoe men zich diende te gedragen aan tafel. Deze goedgeschreven en interessante hoofdstukken smaken naar meer, veel meer Nederlandse culinaire geschiedschrijving. <br /><br />Een paar bladzijden uit het receptenboek zijn opgenomen als illustratie. Ze zijn verrassend goed leesbaar. De uitvoering zal wat lastiger gaan omdat in de meeste recepten enkel ingrediënten worden genoemd en op z’n hoogst summiere aanwijzingen heeft over de bereiding. En daarbij komt dat er maten en gewichten worden gebruikt waarvan de meeste in onbruik zijn geraakt. Slechts enkele mensen zullen weten hoeveel een oort, een pintje of een mengele is. Gelukkig is er een verklarende paragraaf opgenomen. <br /><br />Voor <em>Een heerlijke suster en andere heerlijkheden</em> heeft Marianka Spanjaard 158 recepten gekozen die zijn opgenomen in het boek. Al deze recepten heeft ze uitgeprobeerd en waar mogelijk en nodig voorzien van hedendaagse maten en gewichten. <br /><br />Ou<em>blies of Nieuwjaarskoeken</em><br /><em>Neem tot een pond weitenmeel, 3 eijeren met wit, 2 ½ bierglasen gekookt water, 2 ½ roemers Franssche wijn, 2 koffijkoppen gesmolten boter; caneel en suijker na de smaak, het caneel niet te fijn gestoten, en 2 a 3 gestoote kruijdnagels. </em><br /><br /><em>Oublies </em><br /><em>In het oosten van Nederland traditioneel bij Nieuwjaar; vandaar ook dat oublies (nieuwjaarskoeken) het eerste recept zijn van het boek. Tot ver in de twintigste eeuw bestond het gebruik op nieuwjaarsdag oublies uit te delen. Plat symboliseren ze het oude en opgerold het nieuwe jaar. In de achttiende en de negentiende eeuw at men deze wafeltjes zonder vulling. </em><br /><em>500 g bloem</em><br /><em> 3 hele eieren </em><br /><em>2½ bierglas gekookt water</em><br /><em> 2½ glas Franse (witte) wijn </em><br /><em>2 koffiekopjes gesmolten boter </em><br /><em>kaneel (niet te fijn gemalen) </em><br /><em>suiker naar smaak </em><br /><em>2 à 3 fijngemaakte kruidnagelen </em><br /><br /><em>Meng dit en bak er de wafeltjes van. Rol ze meteen op, vanuit het wafelijzer.</em> <br /><br />De foto’s van de gerechten zijn gemaakt zonder foodstyling, dat wil zeggen haarlak en andere foefjes. Het servies op de foto’s is afkomst uit de tijd van de recepten. Niet alleen de foto’s zijn prachtig maar het hele boek is geweldig is uitgevoerd. Mooi verzorgd, ingebonden met leeslinten. Er is gekozen voor mat afgewerkte foto’s in plaats van hoogglans, hetgeen goed past bij de sfeer van het boek. De schutbladen zijn opvallend. Bij nadere bestudering blijken het familieannonces te zijn uit lang vervlogen tijden. <br /><br />En voor iedereen die benieuwd is wat nu een lekkere suster is, volgt hier het recept. <br /><em>Een lekkere suster </em><br /><em>Deze woorden zijn ontleend aan een vrouw-mensje wegens hare sagte en lieve wangetjes, van hare susje seer geerne gekust wordende. </em><br /><em>450 g gezeefde bloem </em><br /><em>5 eieren waarvan 21/2 met wit</em><br /><em> 335 g zachte boter </em><br /><em>125 g gewassen krenten </em><br /><em>1½ dl melk </em><br /><em>1½ dl water </em><br /><br /><em>Klop de eieren met de boter, voeg dan de bloem toe, de melk en het water. Tenslotte de krenten. Doe het deeg in een ingevette en met bloem bestrooide vorm en bak deze 5 kwartier op 150 graden Celsius.</em> <br /><br />Het resultaat is een zeer smakelijke cake die het ook nu goed zou doen bij feestelijkheden. De afwezige suiker wordt niet gemist door de krenten. De structuur is iets droger dan bij een hedendaagse cake. <br />De meeste recepten zijn vooral geschikt voor ervaren thuiskoks die genoeg hebben aan een (summiere) ingrediëntenlijst en de bereiding zelf kunnen bedenken en invullen. <br /><em>Een heerlijke suster</em> is ook voor niet-koks uitermate interessant vanwege de hoofdstukken over de culinaire geschiedenis van Nederland in de 18e en 19e eeuw. Een onderwerp waar nog veel meer boeken over zouden mogen verschijnen.<br /><br />Deze recensie is ook te lezen op <a href="http://www.hebban.nl/recensies/natascha-van-der-stelt-over-een-lekkere-suster" target="_blank">Hebban.nl</a>.</span>Natascha van der Stelthttp://www.blogger.com/profile/08079324029018326563noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6733629410867788524.post-13372460626021196532015-01-05T11:50:00.002+01:002015-01-05T11:53:11.334+01:00Vrij spel: Een van de beste boeken van Linda Jansma<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><strong>Linda Jansma</strong> houdt haar lezers graag via Facebook op de hoogte van de vorderingen in het schrijfproces. Tijdens het schrijven van haar nieuwste thriller, <em>Vrij spel</em>, postte ze regelmatig foto´s van en berichten uit Utrecht-Overvecht. Voor haar Facebook-vrienden zal het daarom geen verrassing zijn geweest dat deze Utrechtse wijk de setting vormt van <em>Vrij spel</em>.<br /><br />Het leven van een lid van de Utrechtse straatbende Saints blijkt net zo kort te zijn als zijn naam doet vermoeden, Short-AS. </span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">De tiener wordt op station Overvecht neergeschoten door Nick, een politieagent. Zijn dochter Emma is een aantal maanden eerder zo bruut verkracht door leden van dezelfde bende dat ze het maar ternauwernood heeft overleefd. De media duiken boven op de zaak, als bekend wordt dat Nicks dochter is verkracht en het wapen, dat Short-AS volgens Nick op hem richtte, onvindbaar blijkt te zijn.<br />De Saints zweren niet te rusten totdat Short-AS is gewroken. Ondertussen is Emma dagelijks bezig met overleven. En probeert haar moeder het normale gezinsleven in stand te houden, voor zover dat mogelijk is. <br /><br />Het verhaal van <em>Vrij spel</em> is deze keer wel geloofwaardig, realistisch en overtuigend. Het lijkt alsof Linda Jansma met het einde is begonnen, namelijk de dood van de dader. Al snel blijkt dat dit juist het begin is van een nieuw, nog gewelddadiger kat-en-muisspel tussen de bende enerzijds en Nick, Emma, hun familie en vrienden anderzijds.<br />Het verhaal springt van de ene personage naar de andere en heen en terug in de tijd. Dit zorgt tegelijkertijd voor zowel spanning als verwarring.<br />Met veel inlevingsvermogen heeft Linda Jansma de personages neergezet. Ze zijn levensecht en zo realistisch dat je je af en toe afvraagt of de Saints echt bestaan en of de gebeurtenissen in het boek gebaseerd zijn op waargebeurde feiten. Je krijgt het gevoel dat je ze echt leert kennen. Je kan niet anders dan meeleven met Emma en hopen dat het op de een of andere manier weer goed komt met haar.<br /><br />De Kerk komt er niet goed vanaf in <em>Vrij spel</em>. Tijdens een paar gebeurtenissen in het verhaal kan een priester ingrijpen om erger te voorkomen. Hij doet dit niet uit angst. Het lijkt alsof deze priester symbool staat voor de Kerk. Op cruciale momenten in de geschiedenis keek de Kerk immers ook de andere kant op, zonder in te grijpen of te doen wat moreel gezien juist was.<br />Dit alles bij elkaar opgeteld maakt <em>Vrij spel </em>tot een van de beste boeken van Linda Jansma, vergelijkbaar met <em>Tweestrijd</em> of <em>Schuilplaats</em>.<br /><br />Deze recensie is ook te lezen op <a href="http://www.hebban.nl/recensies/natascha-van-der-stelt-over-vrij-spel" target="_blank">Hebban.nl</a></span>Natascha van der Stelthttp://www.blogger.com/profile/08079324029018326563noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6733629410867788524.post-26289963139327549152015-01-05T11:46:00.001+01:002015-01-05T11:47:13.407+01:00De erecode van de Samoerai van David Kirk: Prachtig verhaal over samoerai<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">De jonge, Engelse auteur David Kirk woont in Japan, alwaar hij Engelse les geeft aan schoolkinderen. Daarnaast doet hij onderzoek naar de samoerai Musashi Miyamoto en schrijft hij boeken over deze legendarische samoerai. Bij uitgeverij Karakter verscheen <em>De erecode van de samoerai</em>, het eerste deel uit de serie over Musashi Miyamoto.<br /><br />Acht jaar geleden vertrok samoerai Munisai Shinmen plotseling, na de dood van zijn vrouw. Zijn toen 5-jarige zoontje Bennosuke bleef achter bij zijn broer, de monnik Dorinbo, die zich over de jongen ontfermde. </span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Bennosuke werd grotendeels als monnik opgevoed, al leerde hij ook verschillende vechtkunsten van de samoerai Tasumi in de dojo. Hij groeide op in relatieve eenzaamheid, en heeft enkel contact met Dorinbo en Tasumi. De dorpelingen mijden hem. Bennosuke denkt dat het vanwege de uitslag op zijn huid is. Dan keert op een dag zijn vader terug en hoort Bennosuke de gruwelijke waarheid over zijn ouders. Zijn vader en zijn oom kunnen het niet eens worden over zijn toekomst: monnik of samoerai. Na een succesvol gevecht tegen een samoerai van naam lijkt Bennosuke’s lot bezegeld.<br />Het verhaal is gebaseerd op het leven van Musashi Myamoto. Deze legendarische samoerai schreef in 1645 het boek <em>Go Rin No Sho</em> (<em>Het boek van de Vijf Ringen</em>) dat handelt over vechtkunst en strategie.<br />Het is duidelijk te merken dat David Kirk zich verdiept heeft in de Japanse cultuur rond 1600, onder andere wat betreft normen, waarden en omgangsvormen. Er zijn namelijk veel verschillen op dat gebied in vergelijking tot de moderne West-Europese cultuur. De belangrijkste hebben te maken met eer en standsverschillen.<br /><br />David Kirk heeft een knap staaltje kunst laten zien met <em>De erecode van de Samoerai</em>. Het boek is in alle opzichten Japans, zowel het verhaal als de personages, de achtergrond, maar bovenal de cultuur en de manier van doen en denken. De lezer krijgt ongemerkt tijdens het lezen een zeer interessante geschiedenisles van David Kirk over een onderwerp en een periode die hier nauwelijks bekend zijn. Het verhaal krijgt hierdoor de benodigde diepgang.<br /><br />In die tijd hoorde de dood erbij voor de samoerai, een ridder van goede komaf. Het enige dat telde was de manier waarop: heldhaftig in de strijd, eervol bij een rituele zelfmoord, laf na een verloren gevecht of boers na een marteling. Er werd niet gekeken op een mensenleven meer of minder. Het zal duidelijk zijn dat in <em>De erecode van de Samoerai</em> veel bloed wordt vergoten. David Kirk beschrijft de moorden zakelijk en zonder sensatiezucht.<br />En maken de vele moorden van <em>De erecode van de Samoerai </em> een historische thriller? Het antwoord op deze vraag is nee. <em>De erecode van de Samoerai </em>is een goede, gedegen, boeiende historische <em>roman</em> die vijf sterren verdient.<br />Het is echter beslist geen thriller. Er is namelijk geen plot zoals je die verwacht in een thriller. De moorden zijn niet de hoofdzaak in het boek, maar <em>collateral damage </em>en is onderdeel van het samoerai. ‘Waar gehakt worden, vallen spaanders’.<br />De essentie van het boek is de jongen die langzaam groeit naar zijn ware levensbestemming: een samoerai zijn met alles wat daarbij komt. Geen onderwerp voor een thriller, wel voor een literaire of historische roman.<br /><br />Hopelijk verschijnt snel het tweede deel over het leven van Bennosuke/Musashi Miyamoto en draagt dit wel het etiket dat het verdient: literaire historische roman.</span>Natascha van der Stelthttp://www.blogger.com/profile/08079324029018326563noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6733629410867788524.post-40712763722113581012015-01-05T11:41:00.002+01:002015-01-05T11:41:58.890+01:00Verrassende wendingen in Dode mannen moorden niet van Roos Boum<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Roos Boum heeft een omvangrijk oeuvre op haar naam staan, bestaande uit een autobiografie, romans en kinderboeken. Haar werk verschijnt bij zowel reguliere als self-publishing uitgeverijen. Ze is bij het publiek voornamelijk bekend door haar autobiografie <em>Valse salie</em>, waarin ze een tragische jeugd beschrijft. Onlangs verscheen bij Free Musketiers haar eerste thriller, <em>Dode mannen moorden niet</em>. Een intrigerende titel die nieuwsgierig maakt naar het verhaal.<br />Een jaar of vijf geleden verdween Margo, het toen negenjarige zusje van Rico. Na een maand werd haar gruwelijk verminkte lichaam gevonden. </span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Haar vader, een vermaarde forensisch patholoog- anatoom, verrichtte op eigen verzoek de autopsie. Daarna werd hij nooit meer de oude. Hetzelfde gold voor Rico, die Margo zou ophalen en naar huis brengen. Toen hij veel te laat aankwam, was ze verdwenen. Rico wordt verteerd door schuldgevoel en overladen met verwijten door zijn ouders. Al snel vlucht hij naar Australië om daar een nieuw bestaan op te bouwen. Op een dag krijgt hij een telefoontje van zijn moeder, die hem smeekt terug te komen. Zijn vader is precies twee jaar na de dood van Margo verdwenen tijdens een wandeling in de bergen. Er was een levensverzekering afgesloten op Rico’s vader en zijn moeder heeft die nodig om schulden af te betalen.<br />Ondertussen verdwijnen er meer mensen, van wie een aantal verminkt wordt teruggevonden. Allemaal op bepaalde dagen. De politie ziet geen verband. Rico wel. Hij gaat op jacht naar de moordenaar van zijn zusje.<br /><br />Het verhaal wordt verteld vanuit negen personages die allemaal op de een of andere manier iets te maken hebben met de moorden. De afwisseling zorgt voor spanning, vooral omdat niet alle personages het achterste van hun tong laten zien. Rico is de meest interessante personage, vanwege zijn vele gezichten. Roos Boum heeft zijn verschillende kanten goed neergezet door hem ook te laten zien vanuit het perspectief van de andere personages.<br /><br />De plot zit goed in elkaar en heeft een aantal wendingen die je verrassen, vooral als je al in een vroeg stadium dacht te weten hoe het verhaal in elkaar steekt. Sommige passages zijn nagelbijtend spannend.<br />Toeval speelt echter een te grote rol in <em>Dode mannen moorden niet</em>. Alles grijpt net iets te mooi samen om geloofwaardig te zijn. Bepaalde ontmoetingen in het verleden tussen sommige personages zijn te toevallig. Het komt vaker voor bij thrillers en bederft op dit punt niet het leesplezier.<br /><br />Het slechte taalgebruik doet dit helaas wel. Er zijn te veel zinnen die niet lekker lopen, uitdrukkingen die net niet kloppen en taalfouten. Twee kleine voorbeelden: ‘overvloedigheid aan kwijl’ (overvloed aan kwijl), ‘hierna krijg ik de heilige riten toegediend’ (medicijnen krijg je toegediend, riten onderga je).<br /><br /><em>Dode mannen moorden niet </em>bevat een paar religieuze elementen die los van elkaar normaal zijn maar bij elkaar genomen een vreemde, vergezochte en daardoor ongeloofwaardige combinatie vormen. Er is sprake van een predikant in combinatie met iemand die kruisjes slaat en iconen verzamelt. Daarnaast is er sprake van pentagrammen en discipelen. Kortom een vreemd mengsel van protestantse, katholieke, Russisch-orthodoxe, wicca en sekte elementen.<br /><br />Roos Boum heeft met<em> Dode mannen moorden niet </em>laten zien dat ze in staat is een thriller met een spannende plot te schrijven. Ze doet er daarom goed aan bij het schrijven van haar volgende thriller meer aandacht te besteden aan geloofwaardigheid en redactie.<br /><br />Deze recensie is ook te lezen op <a href="http://www.hebban.nl/recensies/natascha-van-der-stelt-over-dode-mannen-moorden-niet" target="_blank">Hebban.nl.</a></span>Natascha van der Stelthttp://www.blogger.com/profile/08079324029018326563noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6733629410867788524.post-13199075145612641232015-01-05T11:33:00.001+01:002015-01-05T11:36:21.474+01:00Wat is werkelijkheid en wat niet? in De passagier van Grangé<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">De Franse thrillerschrijver Jean-Christophe Grangé is zowel bij pers als publiek een geliefde auteur. Zijn thrillers zijn in meer dan twintig talen vertaald en er werden meer dan acht miljoen exemplaren van verkocht. Daarnaast kreeg hij vele internationale prijzen voor zijn werk. <em>De passagier </em> is het negende boek van hem dat verscheen in Nederland. Eerdere thrillers die van hem in Nederland uitkwamen zijn onder meer <em>Het wolvenrijk</em>, <em>Godenstemmen </em>en <em>Bloeddorstige driften</em>.<br /><br />Psychiater Mathias Freire is onlangs verhuisd van Parijs naar Bordeaux, nadat een patiënte, met wie hij een relatie had, zich had verhangen. Het is een van de weinige herinneringen die hij heeft. Hij weet niets meer over zijn verleden of wie hij werkelijk is. </span><a name='more'></a><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Op een dag wordt er een patiënt met dezelfde verschijnselen binnengebracht in de kliniek waar Freire werkt. De man wordt verdacht van een gruwelijke moord, maar weet zelfs niet zijn naam meer. Mathias Freire raakt geïnteresseerd in de man, besluit uit te zoeken wie hij is en waarom hij zich niets meer kan herinneren. Op deze manier hoopt Freire ook dichter bij zijn echte identiteit te komen.<br />Anaïs Chatelet, een ambitieuze vrouwelijke rechercheur bij de politie van Bordeaux, is vastbesloten de dader van de Minotaurusmoord te vinden. Haar pad en dat van Freire kruisen elkaar zo vaak dat zij al snel Freire en de mysterieuze man verdenkt van de moord. Freire ziet tijdens zijn zoektocht naar de waarheid en het verleden geen andere mogelijkheid dan zijn vorige identiteit weer aan te nemen, Janusz een zwerver uit Marseille.<br /><br /><em>De passagier</em> is een bizar verhaal. Complex en verwarrend. Als lezer zit je vast in het personage Mathias Freire en weet je net als hij niet wie hij echt is en wat er gebeurd is dat hij zo is geworden. Dit geeft een vervreemdend effect en zet je aan het denken over hoe je leven verandert als je identiteit verandert. Voor Mathias Freire zijn de veranderingen zeer groot. Het ene moment heeft hij een dak boven zijn hoofd, het volgende is hij dakloos. En was hij psychiater, kunstenaar of toch zwerver?<br />De werkelijkheid is een dynamisch begrip in <em>De passagier</em>. Zowel Mathias Freire als Anaïs Chatelet leven in een eigen werkelijkheid, die in de loop van het verhaal verandert. Dit geeft een extra spanningslaag aan het boek.<br /><br />Het grote verhaal dat zich op de achtergrond van <em>De passagier</em> afspeelt en waarin gesuggereerd wordt dat grote multinationals met slechte bedoelingen grote invloed hebben op politie, justitie en politiek is nauwelijks realistisch. Jean-Christophe Grangé heeft dit gegeven wel uitermate geloofwaardig uitgewerkt. Het gevaar op de achtergrond is namelijk veel gruwelijker dan de bizarre moorden die werden gepleegd in het boek. Hierdoor heeft Grangé een beklemmend decor geschetst dat bij de lezer claustrofobische gevoelens opwekt.<br /><br />Klein minpunt van dit verder bloedstollend spannende verhaal is de enorme hoeveelheid woorden die Grangé nodig heeft om alles te beschrijven. Een kwart minder woorden had een strakker en sneller verhaal opgeleverd, <em>De passagier</em> was dan een echte pageturner geworden.<br /><br />Deze recensie is te lezen op <a href="http://www.hebban.nl/recensies/natascha-van-der-stelt-over-de-passagier" target="_blank">Hebban.nl.</a></span><br />Natascha van der Stelthttp://www.blogger.com/profile/08079324029018326563noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6733629410867788524.post-49995626719745007522014-09-05T21:26:00.000+02:002014-09-05T21:30:31.640+02:00Veroordeeld van Karin Slaughter: stand-alone die vraagt om een vervolg<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><em>Veroordeeld </em>van Karin Slaughter is anders dan haar voorgaande thrillers. Het is een standalone die losstaat van de eerdere series. <em>Veroordeeld</em> heeft twee nieuwe hoofdpersonen: de politieagenten Kate Murphy en Maggie Lawson. De invalshoek is eveneens anders, geen (jeugd)trauma’s van de hoofdpersonen, wel de achtergestelde positie van vrouwen en minderheden bij de politie in de jaren zeventig in Atlanta.<br />Op haar eerste dag bij de politie krijgt Kate Murphy het zwaar voor haar kiezen.</span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> Ze heeft expres een slecht zittend uniform gekregen, ze wordt bijna aangerand door haar mannelijke collega’s en moet ze hun pesterijen en grove opmerkingen verduren. Vlak daarvoor is de partner van agent Jimmy Lawson, broer van Maggie, doodgeschoten. Apart van elkaar ontdekken Kate en Maggie dat de verklaring van Jimmy niet klopt. Ze besluiten samen uit te zoeken wat er werkelijk is gebeurd. <br /> Na afloop vraag je je af waarom deze vrouwen bij de politie wilde in Atlanta in de jaren ’70, gezien het gedrag van hun mannelijke collega´s en leidinggevenden.<br />De plot staat, zoals we gewend zijn van Karin Slaughter, als een huis, met vakkundig opgebouwde spanning en een stuk of wat verrassende plotwendingen. De setting is afgrijselijk en fascinerend tegelijkertijd.<br />Het Nederlandse tintje dat Karin Slaughter aan <em>Veroordeeld</em> wilde geven is niet realistisch. Vrouwen in Nederland in de jaren ’30 konden niet zowel doceren aan de universiteit als een gezin hebben.<br /><em>Veroordeeld</em> vraagt om een vervolg, omdat je wilt weten hoe het verder gaat met Kate en Maggie, en of ze zich staande kunnen houden bij de politie.<br /><br />Deze recensie is gepubliceerd in BOEK nr. 3 juli/augustus 2014.</span><br />
<br />Natascha van der Stelthttp://www.blogger.com/profile/08079324029018326563noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6733629410867788524.post-20278198622092574012014-09-05T20:55:00.000+02:002015-01-05T11:35:43.791+01:00De vervangster van Val McDermid: een goede, echte psychologische thriller<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Een man heeft nauwkeurig onderzoek gedaan hoe hij aan de volmaakte vrouw kan komen, die aan zijn vele eisen op huishoudelijk en seksueel gebied zal voldoen. Eerdere vrouwen faalden. Deze dag hoopt hij haar te ontmoeten. De vrieskist staat klaar om haar te ontvangen.<br />Met dit huiveringwekkende begin trekt Val Mc Dermid de lezer meteen in haar thriller <em>De vervangster</em>. </span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: white;"></span>Brigadier Paula McIntyre is net begonnen in Bradfield als rechterhand van hoofdinspecteur Alex Fielding. Hiervoor werkte ze in het Team Zware Misdrijven met hoofdinspecteur Carol Jordan. Een tijdje geleden is er iets afschuwelijks gebeurd waardoor Jordan zich heeft teruggetrokken uit de politiewereld. Paula heeft haar handen vol aan de zoektocht naar degene die vrouwen vermoord en hun gezichten verminkt. Het is lastig, ontdekt ze, om haar nieuwe baas tevreden te houden. Ondertussen vangen zij en haar vriendin een puber op wiens moeder wordt vermist. <br />In <em>De vervangster</em> wordt veel verwezen naar gebeurtenissen die plaatsvonden in eerdere delen van de serie rond Carol Jordan, Paula McIntyre en Tony Hill. Het was prettig geweest als McDermid af en toe meer uitleg had gegeven.<br />Het goed opgebouwde verhaal wint aan spanning door de stukken die vanuit het perspectief van de dader geschreven zijn. Zijn identiteit is onduidelijk, maar het is zonneklaar dat hij gestoord is. McDermid geeft de lezer een gruwelijk mooi kijkje in zijn zieke geest. Van de slachtoffers brengt ze realistisch en overtuigend het proces in beeld van verbijstering en verzet tot acceptatie en overgave.<br />Het maakt <em>De vervangster</em> een goede, echte psychologische thriller.</span><br />
<span style="font-family: Arial;"></span><br />
<span style="font-family: Arial;">Deze recensie is gepubliceerd in BOEK nr. 3 juli/augustus 2014.</span>Natascha van der Stelthttp://www.blogger.com/profile/08079324029018326563noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6733629410867788524.post-13670255056328719992014-09-05T20:50:00.000+02:002014-09-05T21:28:09.527+02:00Wolf van Mo Hayder: geniale thriller<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Mo Hayder staat bekend om haar thrillers waarin ze de meest bizarre misdaden beschrijft. <em>Wolf</em>, het zevende deel in de serie over rechercheur Jack Caffery vormt geen uitzondering.<br />Op ingenieuze wijze vlecht Mo Hayder verschillende verhaallijnen in elkaar. De vijfjarige Amy begrijpt niet waarom haar ouders boos werden toen ze vertelde over de aardige man die beloofde goed te zorgen voor Bear, het hondje dat ze vond in het bos.</span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Mathilda Anchor-Ferrers ontdekte tijdens het tuinieren stinkende slierten met vliegen erop. Het bracht bij haar, haar man Oliver en hun volwassen dochter Lucia herinneringen naar boven aan jaren eerder gepleegde moorden, vlakbij hun landhuis. Later die dag bellen de politieagenten Honey en Molina aan voor een gesprek met de familie. Ze zijn echter niet wat ze zeggen te zijn, maar onderwerpen de familie aan een gruwelijke marteling. Mathilda hoopt dat Bear, hun hondje, dat kon ontsnappen, voor redding zorgt.<br /> Jack Caffery spreekt af met de geheimzinnige Wandelaar dat deze meer vertelt over de plek waar zijn broer Ewan begraven ligt. In ruil hiervoor zal Caffery op zoek gaan naar de rechtmatige eigenaar van Bear en deze terugbrengen.<br />Je wordt voortdurend op het verkeerde been gezet. Niets is wat het lijkt. Gaandeweg het verhaal vallen maskers af en laat iedereen zijn ware aard zien. De gruwel zit ‘m deze keer niet zozeer in bloederige details, die niet ontbreken, maar vooral in de sadistische, psychologische spelletjes die gespeeld worden. <br /> <em>Wolf</em> laat zich prima lezen zonder de voorgaande delen gelezen te hebben, al wekt het verhaal verlangen op naar meer boeken over de fascinerende Jack Caffery.<br />Jammer dat er geen sterren uitgedeeld kunnen worden, anders had <em>Wolf</em> er 5 uit 5 gekregen voor deze geniale thriller, die je beter niet ’s avonds voor het slapengaan kan lezen.<br /><br />Deze recensie is gepubliceerd in BOEk nr.3 juli/augustus 2014.</span>Natascha van der Stelthttp://www.blogger.com/profile/08079324029018326563noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6733629410867788524.post-16930247793778614812014-09-05T20:35:00.001+02:002014-09-05T21:27:30.120+02:00Zonder gezicht van Stefan Ahnhem: duizelingwekkende achtbaanrit<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><em>Zonder gezicht</em> is het debuut van de Zweedse schrijver Stefan Ahnhem die tevens scenarioschrijver is voor onder meer de <em>Wallander</em>-reeks.<br />Rechercheur Fabian Risk krijgt zes weken vakantie om met zijn gezin te wennen aan hun nieuwe woonplaats Helsingborg, de plaats waar hij opgroeide. Helaas komt daar niets van terecht. In Risk’s voormalige middelbare school wordt het onthande lichaam gevonden van zijn oud-klasgenoot Jörgen Pålsson. </span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Hij was indertijd een van de grootste pestkoppen op school. Zijn slachtoffer was meestal klasgenoot Claes Mällvik, die hij met z’n vuisten in elkaar sloeg. De politie in Helsingborg opent de jacht op de dader en doet dringend een beroep op Fabian, omdat hij het slachtoffer kent. Zijn familie is hier niet blij mee, de relatie met zijn vrouw wankelt en zijn zoon trekt zich terug op zijn kamer met metal-muziek en games.<br />Het lezen van <em>Zonder gezicht</em> heeft iets weg van een ritje in een achtbaan. Eerst gaat de rit tergend langzaam omhoog, om daarna razendsnel omlaag en een paar keer over de kop te gaan. Uiteindelijk leg je na afloop duizelig het boek weg, nadenkend over de venijnige verrassing in de staart. <br /> Ahnhem spaart je niet wat betreft bloederige details; hier en daar riekt het naar effectbejag.<br />De oplettende lezer kan de verblijfplaats van een bepaald personage al snel raden. De spanning bestaat vervolgens uit de vraag of de politie op tijd zal komen of niet. Dit blijft knagen tijdens het lezen en zo speelt Ahnhem op geniale wijze met je.<br />Ongelooflijk dat dit een debuut is. <em>Zonder gezicht</em> is een mooie belofte voor de toekomst.<br /><br />Deze recensie is gepubliceerd in <em>BOEK</em> nr.3 juli/augustus 2014.</span>Natascha van der Stelthttp://www.blogger.com/profile/08079324029018326563noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6733629410867788524.post-49248528867458584012014-08-17T08:50:00.000+02:002014-08-17T08:52:38.251+02:00Donderdagskinderen van Nicci French: spannende psychologische thriller<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Wederom is Nicci French er in geslaagd een thriller af te leveren die je van het begin tot het einde aan je stoel gekluisterd houdt!<br />De thrillerserie over Frieda Klein is met <em>Donderdagskinderen</em> in het midden aangekomen. Hiervoor verschenen <em> Blauwe maandag</em>, <em>Dinsdag is voorbij</em> en <em>Wachten op woensdag</em>. Er zullen nog drie delen volgen voor de resterende dagen van de week. Het is tijd om de balans op te maken en te oordelen of de serie tot nu toe aan de hoge verwachtingen vooraf voldoet.<br />Het is nu duidelijk dat de afzonderlijke delen van de serie zich niet of nauwelijks los laten lezen. In feite is de serie een doorlopend verhaal dat in zeven stukken is geknipt.<br />De hoofdpersoon in de serie is psychoanalytica Frieda Klein. Ze is een mysterieuze vrouw, erg op zichzelf en bovendien bang voor intimiteit.</span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> Je zou verwachten dat een psychoanalytica haar eigen psychische problemen heeft opgelost voordat ze haar cliënten helpt bij het oplossen van hun problemen. Niets is echter minder waar. Al vanaf het eerste deel is het duidelijk dat Frieda Klein net als haar cliënten de nodige problemen en geheimen heeft. Tot nu toe koos ze ervoor over haar problemen te zwijgen en er voor weg te lopen.<br />In<em> Donderdagskinderen</em> vertelt Nicci French over de bron van Frieda’s trauma’s. Frieda keert terug naar Braxton, waar ze haar jeugd doorbracht. Maddie, een vroegere klasgenote die Frieda 23 jaar geleden voor het laatst zag, is bij haar gekomen voor advies over haar tienerdochter Becky. Het gaat niet goed met haar dochter en Maddie wilt graag dat Frieda eens met haar gaat praten. Het lukt Frieda om Becky’s vertrouwen te winnen. Het blijkt dat Becky en Frieda exact hetzelfde is overkomen in Braxton. Frieda gelooft niet in toeval en is ervan overtuigd dat degene die dit bij Becky heeft gedaan, het 23 jaar geleden ook bij haar heeft gedaan. Er zit voor Frieda niets anders op dan de demonen uit haar jeugd te trotseren en terug te gaan naar de plek die ze hevig getraumatiseerd verliet. Dat kwam onder andere omdat niemand haar geloofde. De politie niet, haar moeder niet. En nu herhalen de gebeurtenissen zich, want ook Becky’s moeder gelooft Becky niet. Frieda geloof haar wel en is vastbesloten uit te zoeken wie de dader is.<br />Er is een verschil tussen de Frieda nu en de Frieda toen. De Frieda van nu heeft echte vrienden die haar steunen zoveel ze kunnen en Frieda toelaat.<br />Mocht je denken dat Frieda een open boek is nu ze met haar vrienden, die haar nauwelijks echt kennen, over haar jeugd moet praten, dan heb je het mis. Frieda blijft gesloten over alle andere zaken en doet nog steeds dingen die niemand begrijpt, zoals het opeens uitmaken met haar vriend die speciaal voor haar naar Londen verhuisde.<br />Nicci French is er wederom in geslaagd een spannende psychologische thriller te schrijven over Frieda Klein. In bepaalde opzichten is <em>Donderdagskinderen</em> een pageturner te noemen. Het boek laat zich achter elkaar uit te lezen, niet alleen vanwege het verhaaltempo dat hoger ligt dan we gewend zijn van Nicci French, maar ook door de goed opgebouwde plot en omdat je dichter bij Frieda wilt komen. Iedere bladzijde hoop je wat meer te weten te komen over deze mysterieuze vrouw en haar geheimzinnige verleden. Net als je dichtbij bent, slaat ze de deur dicht en weet je nog steeds niets. Een prachtig spel.<br />Het zorgt er ook voor dat je uitkijkt naar de volgende drie delen omdat daarin wellicht meer geheimen van Frieda onthuld zullen worden. Zou het Frieda lukken om zich echt open te stellen voor haar vrienden en een echte intieme relatie aan te gaan met iemand?<br /> Kortom, iets om naar uit te kijken!</span>Natascha van der Stelthttp://www.blogger.com/profile/08079324029018326563noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6733629410867788524.post-49974174497436168362014-08-16T21:01:00.000+02:002014-08-16T21:01:36.223+02:00Stervensuur van Mark Billingham: spanning en humor zijn perfect in balans<span style="font-family: Arial;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">In <em>Stervensuur</em> wordt veel naar muziek geluisterd in de auto of thuis. Hoofdpersoon Tom Thorne luistert bij voorkeur naar countrymuziek. Mark Billingham zet hiermee de toon in deze politiethriller, want countrymuziek heeft vaak iets melancholisch. De liedjes gaan vaak over dingen die voorbij zijn. Dat geldt in <em>Stervensuur</em> ook voor Tom Thorne want hij is net gedegradeerd naar de uniformdienst. In het vorige boek over Tom Thorne, <em>Ten dode opgeschreven</em> vertelde Billingham hoe Thorne weliswaar het morele gelijk aan zijn kant had, maar bij zijn reddingsactie zoveel regels en reglementen overtrad dat er voor zijn meerderen niets anders op zat dan hem te degraderen. Sommigen wachtten al tijden op deze kans om van hem af te komen.</span><a name='more'></a><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: white;"></span>Ogenschijnlijk lijkt Thorne zich te schikken in zijn lot als diender met als belangrijke taak het handhaven van de orde. Bijvoorbeeld bij een winkelcentrum waar regelmatig gevechten zijn tussen rivaliserende bendes. Zodra hij zijn kans schoon ziet gaat hij weer recherchewerk doen, buiten zijn rooster om. Het was geen voorbedachte rade bij Thorne, eerder iets waar hij bij toeval tegen aanliep. Een ouder echtpaar werd dood op bed gevonden. Zelfmoord, volgens Hachette, de man die hoofdverantwoordelijk is voor Thorne’s degradatie en er van genoot. Het onderzoek wordt daarom gesloten voordat het goed en wel op gang is gekomen. Thorne heeft zijn twijfels over de zelfmoord. Na nog meer ogenschijnlijke zelfmoorden, zoals van een vrouw die een meer inliep en zichzelf verdronk, is Thorne ervan overtuigd dat er een slimme moordenaar actief is. Op eigen houtje begint hij een onderzoek en weet zijn vrienden en vroegere collega’s over te halen om mee te doen. De risico’s zijn groot, iedereen kan zijn carrière in rook zien opgaan als Thorne het mis heeft. Toch helpen ze hem, omdat ze geloven in zijn intuïtie, ervaring, doorzettingsvermogen en eigenzinnigheid.<br /><em>Stervensuur</em> komt zo realistisch over dat het lijkt als je luistert naar de waargebeurde verhalen van iemand die bij de Londense politie werkt. Het realisme zit ‘m in de beschreven protocollen, de manier waarop de politiemensen met elkaar omgaan en daarbij de typische humor. Als je niet beter zou weten zou je denken dat Mark Billingham jarenlang bij de Londense politie heeft gewerkt. Achterin het boek volgt de verklaring hiervoor. Mark Billingham heeft een tijd avonddiensten meegedraaid bij de uniformdienst. En in een ver verleden was Mark Billingham een stand-up comediant, hetgeen een verklaring is voor de humor die uitbundig en tegelijkertijd goed gedoseerd aanwezig is. Ook in <em>Stervensuur</em> trakteert Mark Billingham de lezer geregeld op geweldige one-liners en grappen die je doen grijnzen en schaterlachen. Na een bloedstollend stuk volgt een grap om de spanning te breken. Het omgekeerde gebeurt ook, meteen na de grap volgt er iets spannends om je bij de kladden te grijpen.<br />Naast de gebeurtenissen zijn ook de personages heel realistisch en levensecht. Je krijgt het gevoel de personages echt te leren kennen. Ondanks de minimale beschrijvingen van het uiterlijk kan je je toch goed voorstellen hoe ze zijn en hoe ze er uit zien.<br />Tom Thorne is een favoriet personage geworden. Hij heeft een rechtsgevoel dat soms afwijkt van wat anderen gerechtigd vinden. Hij is vasthoudend, dat maakt hem sympathiek en irritant tegelijkertijd. Enerzijds is hij een mopperige brombeer, aan de andere kant kan hij ook een knuffelbeer zijn. Bijvoorbeeld voor Alfie, het zoontje van zijn vriendin, die zijn soft spot weet te raken.<br />Mijn conclusie: <em>Stervensuur</em> is een realistische politiethriller waarin spanning en humor perfect in balans zijn.</span></span>Natascha van der Stelthttp://www.blogger.com/profile/08079324029018326563noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6733629410867788524.post-4696076441103889282014-08-16T20:49:00.001+02:002014-08-16T20:49:36.738+02:00Zielloos van Corine Hartman: snoeiharde thriller van hoge kwaliteit<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><em>Zielloos</em>, het derde deel in de serie rond Jessica Haider, werd genomineerd voor de Gouden Strop 2014. Terecht want deze snoeiharde thriller van Corine Hartman is in vele opzichten uitzonderlijk. Het boek is van hoge kwaliteit en geheel anders dan de gemiddelde Nederlandse thriller. <br /> <em>Zielloos</em> gaat verder waar <em>Glashard</em> eindigde. Jessica nam hierin wraak op Brezinger voor de gruwelijke moord op haar zoon. In dezelfde periode overleed haar vader en raakte ze verstrikt in een zaak rond de handel in bloeddiamanten.<br /> Boet, Jessica’s chef bij de Maastrichtse recherche vindt daarom het hoog tijd dat Jessica rust neemt en naar de psycholoog gaat om het en ander op een rijtje te zetten. Jessica heeft hier geen tijd voor, want ze heeft het druk met haar nieuwe opdracht voor Saligia, het geheimzinnige netwerk waar ze lid van is. Op de momenten dat ze er door heen zit, neemt ze eenvoudigweg een snuif coke en gaat ze verder.</span><a name='more'></a><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">In een fitnesscentrum wordt een opgezet lichaam gevonden. Voor Jessica is het meteen duidelijk dat het een boodschap voor haar is, gezien haar collectie door haar zelf opgezette dieren. Ze vraagt zich af wie er allemaal van haar liefhebberij afweten. Ze kan zich tot haar grote frustratie alleen zijdelings met de zaak bezighouden omdat ze van Boet enkel bureauwerk mag doen.<br />Daarnaast brengt de opdracht voor Saligia Jessica in verwarring, omdat ze iemand moet vermoorden waarvan ze dacht dat die oké was. Nu weet niet meer wie ze wel en wie ze niet kan vertrouwen. Wat ze wel weet is dat ze kostte wat het kost haar kennis over Brezinger’s lot geheim moet zien te houden.<br />Corine Hartman trekt alle registers open in <em>Zielloos</em> wat betreft geweld, drugs en seks. Net als haar verwante collega Mo Hayder spaart ze haar lezers niet. Ze gaat bijna <em>over-the-top</em>, scheert langs de rand der geloofwaardigheid en voorbij de realiteit. In het echte leven was Jessica Haider allang ontslagen bij de politie wegens alcohol- en drugsmisbruik en overtreding van vele regels. <em>Zielloos</em> staat strak van de coke zoveel snuift Jessica.<br />De belangrijkste vraag die hierbij naar boven komt is: doet het er toe dat <em>Zielloos</em> en de andere boeken over Jessica Haider niet helemaal realistisch zijn en geen accurate weergave van recherchewerk in Nederland is. Mijn antwoord is nee. De echte goede actiethrillers zijn nooit realistisch, maar wel geloofwaardig. Het gaat erom dat je als lezer meegesleept wordt in een groot avontuur. Vol met zenuwslopende zoektochten naar dader of slachtoffer. Bloederige confrontaties tussen politie en schurk. Aanvallen die de held ternauwernood overleefd, maar waarna hij opstaat, het stof van zich afklopt en gewoon verder gaat waar hij was gebleven. <br /> Het geweld overheerst in <em>Zielloos</em>, desondanks is er toch ruimte voor diepgang. De beweegredenen van de personages voor hun handelen komen goed naar voren. Het is volkomen duidelijk waarom Jessica Haider doet wat ze doet, ze heeft geen keuze…<br />Anders dan bij de standaard Amerikaanse actiethriller vervaagt in <em>Zielloos</em> de grens tussen goed en kwaad. Jessica is hiervan het beste voorbeeld. Ze werkt bij de recherche en het is haar taak onderzoek te doen naar misdrijven en criminelen op te sporen. Dat is te beschouwen als goed. <br /> Echter heeft Jessica ook een slechte kant. Ze speelt geregeld voor eigen rechter en aarzelt niet om de crimineel te doden. De opdrachten die ze via Saligia krijgt bestaan er vaak uit dat ze iemand moet vermoorden. Gezien het gevoelsleven van Jessica, haar gewetenloosheid en haar voorkeur voor grof geweld heeft ze meer trekken van een psychopaat dan ze wil of kan toegeven. Ze doodt zonder gewetensbezwaren iedereen die haar in de weg staat of op een andere manier een bedreiging voor haar vormt, ongeacht aan welke kant van de wet diegene staat.<br /> Jessica is zowel <em>good girl</em> als<em> bad girl</em> en dat maakt dat de boeken over haar zo geweldig zijn om te lezen.</span><br />Natascha van der Stelthttp://www.blogger.com/profile/08079324029018326563noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6733629410867788524.post-80595090586261757272014-08-16T20:38:00.001+02:002014-08-16T20:38:35.667+02:00Vuurproef van Carina van Leeuwen: geslaagd debuut van forensisch expert<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Carina van Leeuwen is inspecteur/forensisch expert bij de Amsterdamse politie. Tijdens een lezing op de Avond van het Spannende Boek in 2014 vertelde ze enthousiast over haar werk en hoe ze haar ervaringen had opgeschreven in <em>Vuurproef</em>, het eerste deel uit de politieserie <em>Unit Plaats Delict</em>.<br /> Plaats van handeling is niet zoals je zou verwachten hoofdstad Amsterdam maar hofstad Den Haag. Forensisch rechercheur Renee Spaan is een echte Hagenees, geboren en getogen in de Schilderswijk, en rap van tongriem gesneden.</span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Het is een lastige klus voor Renee en haar collega’s om het lichaam te identificeren dat tussen de spoorrails op een verlaten deel van een rangeerterrein wordt gevonden. Het is zo erg verbrand dat het niet mogelijk is om vingerafdrukken te nemen of zijn gezicht te herkennen. In de media wordt hij al snel de Barbecue-man genoemd. Uit ervaring weet Renee dat resultaten uit DNA-onderzoek even op zich zullen laten wachten en dat ze op zoek zal moeten naar andere sporen. Die vindt ze als in een junkiehol niet alleen het lichaam van een junk die zijn verslaving bekostigde met inbraken wordt gevonden, maar ook een veel te dure telefoon.<br /> Renee heeft om persoonlijke redenen veel moeite met deze zaak. Haar vriendin Carmen heeft zich drie jaar eerder voor de trein geworpen. Eigenlijk zou ze naar een psycholoog moeten om er over te praten. Iets wat ze zorgvuldig probeert te vermijden, ondanks de vele slapeloze nachten.<br /> Op het bureau gaan zij en haar collega’s van de forensische recherche de competitie aan met die van de tactische recherche over wie als eerste de zaak oplost. Het onderzoek gaat al snel richting een afrekening in het criminele circuit. De betrokkenen kent Renee nog uit haar jeugd die ze doorbracht in de Haagse volkswijk.<br />Een verfrissende keuze om voor Den Haag te kiezen in plaats van Amsterdam. Het is duidelijk dat Carina van Leeuwen de stad op haar duimpje kent. De couleur locale is goed aangebracht. De benodigde humor ontbreekt eveneens niet, die is overigens vergelijkbaar met de humor in de Amsterdamse politieserie van De Waal & Baantjer. De humor haalt de scherpe kanten van de heftige zaak die Renee onderzoekt.<br /> Carina van Leeuwen maakt handig gebruik van een stagiaire bij de recherche om in het kort bepaalde technische details uit te leggen. Een goede greep om te voorkomen dat de vaart uit het verhaal gaat door alle uitweidingen.<br /> Je kan goed merken dat Carina van Leeuwen zelf bij de politie werkt. Ze geeft veel informatie waarvan het duidelijk is dat alleen insiders ervan op de hoogte zijn. Het gaat met name om bepaalde protocollen en de manier waarop er met elkaar wordt gesproken en omgegaan. <br /> Er was ook iets nieuws, wat al wel is doorgesijpeld in sommige Engelse thrillers, maar nog niet in Nederlandse thrillers: het budget. In de meeste spannende boeken wordt onbeperkt onderzoek gedaan door de rechercheurs, zonder dat er op de kosten wordt gelet. Hier wordt genoemd hoeveel een bepaald onderzoek kost en moeten de rechercheurs zich afvragen of een bepaald onderzoek wel uitgevoerd kan worden vanwege de kosten. Er is zelfs een leidinggevende aangesteld wiens taak het is om het budget te bewaken. Het maakt het boek nog levensechter en realistischer dan het al is.<br /> Mooi zoals Carina van Leeuwen bewust het cliché van de oudere, sombere, gescheiden en aan drank geraakte rechercheur heeft vermeden door van haar hoofdpersoon een pittige, slimme vrouw te maken die moeite heeft over de zelfmoord van haar vriendin te komen.<br /> Na de laatste bladzijde is het duidelijk dat het verhaal nog niet af is. Hopelijk volgt er een deel twee met een nieuwe zaak voor Renee en haar collega’s.<br />Kortom: <em>Vuurproef</em> is een geslaagd debuut van een forensisch expert.</span>Natascha van der Stelthttp://www.blogger.com/profile/08079324029018326563noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6733629410867788524.post-8793487534151717182014-08-15T18:40:00.000+02:002014-08-15T18:41:18.868+02:00Koelcel van Linda Samplonius: vakwerk!<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Zo af en toe waagt een recensent de overstap en schrijft deze zelf een boek. In het (YA) thrillergenre waren dit de afgelopen jaren onder andere Kim Moelands en Natasza Tardio. En nu heeft Linda Samplonius zich bij hen geschaard. Ze is een goede aanwinst voor het genre, want ze heeft al een ervaren pen dankzij haar werk als journalist voor diverse tijdschriften. Daarnaast weet ze dankzij de recensies die ze voor Crimezone schreef, precies hoe een goede thriller in elkaar zit.<br /> Dat ze deze kennis en ervaring ook in de praktijk kan brengen laat ze zien in <em>Koelcel</em>, haar debuutthriller, die in juni 2014 verscheen bij uitgeverij De Crime Compagnie.</span><a name='more'></a><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><em>Koelcel</em> speelt in op een angst die vele jonge vrouwen zullen voelen als ze uitgaan. De angst dat iemand ongemerkt GHB in je drankje gooit, waardoor je out gaat en iemand met je kan doen zonder dat je het je bewust ben.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Het overkomt freelance fotografe Sara. Op een ochtend werd ze wakker in een onbekend bed. Naast zich zag ze Marcel, een journalist, liggen. Ze had met hem de vorige avond gepraat op het personeelsfeest. Vreemd genoeg kan ze zich niets herinneren van de uren tussen het gesprek en het wakker worden. Ze wist zeker dat ze niet teveel had gedronken. In paniek vluchtte ze het huis uit. Ze probeerde daarna haar verhaal te vertellen aan vriendinnen. Iedereen reageerde echter lacherig, zei dat het oké is en dacht dat ze te veel had gedronken. Alleen haar ex geloofde haar, al reageerde die juist weer te heftig. Uiteindelijk besloot Sara toch om aangifte te doen bij de politie in de hoop dat ze zo andere vrouwen tegen haar lot kon beschermen. Marcel mocht hier niet zomaar mee wegkomen. Toen ze hem opzocht om dat te vertellen, zag ze dingen die ze beter niet had kunnen zien.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Linda Samplonius sprak voordat ze <em>Koelcel</em> schreef met vele jonge vrouwen over hun ervaringen met GHB en date-rape. Daarnaast werkt haar vriend bij de Amsterdamse recherche. Het resultaat is een akelig realistische en geloofwaardige thriller. Het is lovenswaardig hoe Linda Samplonius haar kennis over kenmerken van goede thrillers in praktijk heeft gebracht door er zelf een te schrijven. Daarnaast durft ze heilige huisjes af te breken wat betreft personages en ontknoping en slaagt ze erin clichés te vermijden. Net als de lezer zeker denkt te weten hoe de plot in elkaar steekt en wie zich verschuilt achter de tweede ik, blijkt het verhaal een geheel andere wending te nemen. En dit gebeurt meerdere keren. Vakwerk!</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Dankzij haar jarenlange ervaring met schrijven voor jonge vrouwen, heeft Linda Samplonius in <em>Koelcel</em> precies de goed, vlotte toon te pakken, waardoor je deze thriller achter elkaar uit leest. De goed gedoseerde spanning draagt hier zeker ook aan bij. Lees <em>Koelcel</em> daarom niet ’s avonds als je de volgende ochtend vroeg op moet, want je blijft achter elkaar lezen tot het boek uit is.</span> Natascha van der Stelthttp://www.blogger.com/profile/08079324029018326563noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6733629410867788524.post-66378426551594753562014-08-10T23:11:00.003+02:002014-08-12T20:11:08.425+02:00De donkere dag van Yrsa Sigurdardottir: Beklemmende sfeer in ijskoude thriller<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><em>De donkere dag</em> van de IJslandse thrillerschrijfster Yrsa Sigurdardóttir is het vierde deel in de serie rond advocate Thóra Gudmundsdóttir. In een interview met <a href="http://www.hebban.nl/crimezone" target="_blank">Crimezone</a> in 2012 vertelde Yrsa Sigurdardóttir dat het oorspronkelijk haar bedoeling was dat Mathias, de Duitse vriend van Thóra, enkel in het eerste deel een rol zou hebben. Tot het boek ook goed verkocht in het buitenland en Matthias heel geschikt bleek om typisch IJslandse dingen te verklaren aan buitenlandse lezers, zonder hierbij haar IJslandse fans voor het hoofd te stoten. Na <em>Neem mijn ziel</em> (deel 2) had ze echter genoeg van Mathias en besloot hem in <em>Smeulend vuur</em> (deel 3) niet te laten terugkomen.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Voordat ze begon met het schrijven van <em>De donkere dag</em> heeft ze haar lezers gevraagd of ze Mathias terug wilden. </span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Dat was het geval want Mathias is in <em>De donkere dag</em> degene die Thóra aan een nieuwe opdracht helpt. De opdracht die Mathias, namens de IJslandse bank waar hij voor werkt, voor Thóra heeft, bestaat uit uitzoeken wat er op een onderzoeksbasis in Groenland is gebeurd.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Medewerkers van een IJslands onderzoeksbureau waren ingehuurd door een IJslands mijnbouwbedrijf om op Groenland te zoeken naar delfstoffen en de mogelijkheid tot exploitatie ervan. Tijdens de werkzaamheden vlak bij de basis zijn er raadselachtige dingen gebeurd en drie medewerkers worden vermist. De overgeblevenen zijn vertrokken en willen niet terugkomen. Volgens een contract moeten de medewerkers verder gaan met de klus, tenzij er zwaarwegende omstandigheden zijn waardoor het contract kan worden opengebroken. Aan Thóra de opdracht om te achterhalen of die zwaarwegende omstandigheden er zijn. Ze kijkt niet uit naar het verblijf op Groenland. Het is er nog kouder, donkerder en meer onherbergzaam dan op IJsland.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Yrsa Sigurdardóttir heeft in <em>De donkere dag</em> veel woorden nodig om haar verhaal te vertellen. Dat is prettig, want de prachtige beelden die Sigurdardóttir van Groenland schetst, maken dat je de ijzig koude wind en de stuifsneeuw bijna zelf voelt tijdens het lezen. Daarnaast krijg je het ook steeds benauwder en last van claustrofobie. Dit komt omdat de basis enkel bereikbaar is met een helikopter, die echter niet kan vliegen tijdens vaak voorkomende sneeuwstormen. Er is geen communicatie met de buitenwereld mogelijk, omdat de internet- en telefoonverbindingen niet werken. De dorpelingen gedragen zich afstandelijk en vijandig. Het is de vraag of de sneeuwstorm wel op tijd gaat liggen. Kortom alle ingrediënten voor een ijzingwekkend spannend verhaal, dat zich achter elkaar zou moeten laten uitlezen. Helaas lukte het Yrsa Sigurdardóttir niet om dat voor elkaar te krijgen. De uitgebreide beschrijvingen en de noodzakelijke uitleg weten weliswaar overtuigend een beklemmende sfeer op te roepen, maar halen te veel vaart uit het verhaal. Hierdoor is <em>De donkere dag</em> allesbehalve een pageturner.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Daar staat tegenover dat Yrsa Sigurdardóttir het concept van een groep mensen in een geïsoleerde omgeving fantastisch heeft uitgewerkt. Met name het groepsproces heeft ze pijnlijk scherp onder woorden gebracht: de gesprekken, de geheimen en het gekonkel. Het maakt het voor Thóra en Mathias niet eenvoudig om te achterhalen wat er gebeurd is, vooral niet omdat ze niet weten wie er wel en wie niet te vertrouwen is. Het maakt hun band wel sterker, dus wellicht mag Mathias ook in het volgende deel blijven.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Alles bij elkaar genomen valt er, ondanks het gebrek aan tempo, genoeg te genieten voor de lezer die de tijd neemt voor deze ijskoude thriller.</span><br />
<span style="font-family: Arial;"></span><br />
<span style="font-family: Arial;">Deze recensie is ook gepubliceerd op <a href="http://www.hebban.nl/crimezone" target="_blank">Crimezone</a>.</span>Natascha van der Stelthttp://www.blogger.com/profile/08079324029018326563noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6733629410867788524.post-52096906952245711352014-08-10T23:04:00.000+02:002014-08-10T23:15:04.799+02:00Schaduwvriendin van Christine Drews: Een realistische setting en dito personages<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">De Duitse schrijfster Christine Drews werd voor haar thrillerdebuut <em>Schaduwvriendin</em> geïnspireerd door een klein voorval dat grote gevolgen had kunnen hebben. Bij de crèche van haar zoontje ontmoette zij een andere moeder, die zich al snel aan haar vastklampte en haar dagelijks overspoelde met sms’jes. Op een dag was ze haar zoontje uit het oog verloren in de speeltuin. Daarna zag ze de auto van die moeder voorbijrijden. Christine Drews dacht heel even dat ze haar zoontje kwijt was, tot ze hem weer zag.</span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: white;"></span>In <em>Schaduwvriendin</em> zijn Katrin, haar man Thomas en hun peuterzoontje Leo net verhuisd. Thomas heeft het zo druk met zijn carrière, dat alles op de schouders van Katrin neerkomt. Naast haar baan als fysiotherapeut moet ze ook de dozen uitpakken, het huis verder inrichten, het huishouden doen en alles regelen rondom Leo. Katrin is aangenaam verrast als ze bij de crèche een moeder ontmoet die haar lijkt te begrijpen, want zij woont hier ook nog niet zo lang. Hun zoontjes kunnen het goed met elkaar vinden, dus een speelafspraak in de speeltuin is snel gemaakt. Dan overlijdt plotseling de vader van Katrin. Op de dag van de begrafenis heeft Leo koorts en kan hij niet mee. Ten einde raad vraagt Katrin of Tanja een dagje op Leo kan passen. Aan het einde van de dag wordt Leo niet teruggebracht. </span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Tanja is telefonisch niet meer bereikbaar. Ze zijn spoorloos verdwenen. Politievrouw Charlotte wordt op de zaak gezet. Al snel blijkt dat zij de trauma’s uit haar jeugd nog niet heeft verwerkt. Ze zal er iets mee moeten doen, want ze belemmeren zowel haar in haar werk als in haar privéleven. </span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">De plot is degelijk en goed uitgewerkt. Voor de ervaren thrillerlezer niet heel verrassend maar dat is in dit geval niet erg. <em>Schaduwvriendin</em> is namelijk goed geschreven met opvallend echte dialogen. Daarnaast heeft Christine Drews in Schaduwvriendin een realistische setting en dito personages neergezet. Katrin zal voor veel vrouwen herkenbaar zijn. Ze staat midden in het spitsuur van het leven, probeert alle ballen in de lucht te houden en heeft het gevoel er alleen voor te staan. Het gaat haar goed af tot er iets misgaat. En dat ze zich vervolgens beter voelt als ze zelf ook op onderzoek gaat, is eveneens geloofwaardig en realistisch. </span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><em>Schaduwvriendin</em> zou heel goed het eerste deel in een serie rond politievrouw Charlotte kunnen zijn. Haar verhaal is niet afgelopen als het boek uit is. Over haar jeugd en haar liefdesleven is veel meer te vertellen. Ze is interessant genoeg om beter te leren kennen in een tweede deel over een nieuwe zaak.<br /> <em>Schaduwvriendin</em> is overigens geen passende titel voor dit boek. Je denkt dat je een psychologische thriller voorgeschoteld krijgt. En het wekt de suggestie dat het verhaal grotendeels zal gaan over een verknipte vriendschap tussen twee vrouwen, of over een man die naast zijn vriendin nog een schaduwvriendin heeft. </span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Er was echter nog geen sprake van vriendschap. Voor Katrin was Tanja een vrouw die bezig was een nieuwe vriendin te worden. En Tanja veinsde enkel de vriendschap. Daarnaast beslaat de vriendschap minder dan een kwart van het boek. Het verhaal gaat grotendeels over de zoektocht naar Leo, over Charlotte die met haar jeugd in het reine moet komen en over Karin die de geheimen uit haar jeugd ontdekt en haar huwelijk ziet afbrokkelen. <br />Afgezien van bovenstaande kritiek op de titel is <em>Schaduwvriendin</em> een geslaagde politiethriller, die beslist de moeite van het lezen waard is.</span><br />
<span style="font-family: Arial;">Deze recensie is ook gepubliceerd op <a href="http://www.hebban.nl/crimezone" target="_blank">Crimezone</a>.</span>Natascha van der Stelthttp://www.blogger.com/profile/08079324029018326563noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6733629410867788524.post-82229798782423483232014-06-19T14:24:00.001+02:002014-06-19T14:46:24.619+02:00Vreemden in de nacht van Judith Visser: goed gevoel voor timing<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpI4Ll_vXtu_VAoFw0lGe7xcnZyFkyU0sOrNk2bf1Vpu3NK2KDo-Chfrr2hCB5fu3TakG35Sr9cRTcx3TC9sdcWiD0p3yisfY_w1OgUsW8qfJtUx9hw2GDipQcnu72EPjqRlIhbZmdaOpZ/s1600/vreemdenindenacht.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpI4Ll_vXtu_VAoFw0lGe7xcnZyFkyU0sOrNk2bf1Vpu3NK2KDo-Chfrr2hCB5fu3TakG35Sr9cRTcx3TC9sdcWiD0p3yisfY_w1OgUsW8qfJtUx9hw2GDipQcnu72EPjqRlIhbZmdaOpZ/s1600/vreemdenindenacht.jpg" /></a><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Zo´n tien jaar geleden was Judith Visser bezig met het opzetten van een praktijk voor voedingsadvies. De praktijk is er niet gekomen omdat zij intussen was begonnen met het schrijven van haar debuutroman <em>Tegengif</em>. Die was zo succesvol dat Judith Visser bleef schrijven. Onlangs verscheen haar tiende boek: <em>Vreemden in de nacht</em>.<br /> Voedingscoach Cassandra Wolf is net begonnen met haar praktijk in Rockanje. Na het verbreken van haar relatie heeft ze hier een mooi, afgelegen huis gekocht. Het is minder rustig dan ze had gehoopt, want iedere nacht hoort ze gegil.</span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> Na onderzoek ontdekt ze dat in het huis veertig jaar geleden een echtpaar werd vermoord en dat iemand het ook op haar heeft gemunt.<br />In 1972 werkte de 21-jarige Olga bij een kapsalon. Een aantrekkelijke heer die enkel door haar geknipt wilde worden, vroeg haar telefoonnummer. Het ging er tijdens hun afspraakjes ruig aan toe, maar Olga was blij dat ze eindelijk een man had. Toen het onvermijdelijke gebeurde, zag Olga dit als haar kans om te ontsnappen naar een beter leven.<br />Judith Visser heeft een uitstekend gevoel voor timing. Net als de lezer iets op het spoor denkt te zijn, schakelt ze over naar de andere verhaallijn. Hiermee verhoogt ze de spanning en werpt ze een rookgordijn op die het zicht op de dader en de gebeurtenissen verhult.<br />Met goed gekozen details zoals kleding, muziek en dialect heeft Judith Visser het Rotterdamse arbeidersmilieu uit begin jaren zeventig realistisch neergezet.<br /><em>Vreemden in de nacht</em> is een hele goede thriller, die zowel prijzen als hoge verkoopcijfers verdient.<br /><br />Deze recensie is gepubliceerd in BOEK nr. 2 jaargang 12, mei/juni 2014 p. 60.<br /> </span>Natascha van der Stelthttp://www.blogger.com/profile/08079324029018326563noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6733629410867788524.post-61396182608869297532014-06-19T14:19:00.000+02:002014-06-19T14:45:17.169+02:00Noodtoestand van Ellen den Hollander: spannend en actueel<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjB3WHXU-oDMqtUnfuz8xMtzlG-VRrkUtHUy8IJm1s33xJNyo_y2qQNZW39iGGZDBSlPH6iyW4bvZuxTy1Urg5sE6vYadtmPM9LeYVojxIqS1Maw2byjwCHN2nt6gqVWgE-cXPdIDFJlSoX/s1600/noodtoestand.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjB3WHXU-oDMqtUnfuz8xMtzlG-VRrkUtHUy8IJm1s33xJNyo_y2qQNZW39iGGZDBSlPH6iyW4bvZuxTy1Urg5sE6vYadtmPM9LeYVojxIqS1Maw2byjwCHN2nt6gqVWgE-cXPdIDFJlSoX/s1600/noodtoestand.jpg" /></a><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Het platleggen van websites door hackers door DDos-aanvallen uit te voeren is inmiddels dagelijkse nieuws. Tot nu zijn grote rampen uitgebleven en bleef de schade beperkt tot bijvoorbeeld even niet kunnen internetbankieren. Ellen den Hollander onderzoekt in haar thriller <em>Noodtoestand</em> wat er zou kunnen gebeuren als hackers georganiseerd en op grote schaal websites en netwerken uitschakelen.</span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /> <em>Noodtoestand</em> begint met de raadselachtige dood van Wim Paardenkoper, de staatssecretaris van Veiligheid en Justitie. Zijn opvolger, Joost van Bronckhorst, heeft geen tijd om zich in te werken, want het ene na het andere computernetwerk wordt aangevallen. Eerst gaan de schermen op zwart bij de overheid, daarna worden de banksystemen aangevallen en kan niemand meer pinnen of geld opnemen. Vervolgens zijn Rijkswaterstaat en de Spoorwegen aan de beurt. Binnen een paar dagen tijd is de chaos compleet en kijkt iedereen wanhopig naar Den Haag voor oplossingen. Joost werkt er dag en nacht aan, ondanks de bedreigingen aan zijn adres.<br />Het <em>what if</em> gedeelte van <em>Noodtoestand</em> is beklemmend voorstelbaar en actueel. Den Hollander schetst een realistische setting, zeker nu blijkt dat een derde van de gemeenten na april onbeschermd met Windows XP blijven werken. <br />De thriller <em>Noodtoestand</em> heeft helaas een paar gebreken. Het motief voor de moord op Paardenkoper wordt niet duidelijk, er blijft een klein draadje hangen en de verklaring voor het gedrag van de dader(s) is te vergezocht. Jammer, want afgezien hiervan is Noodtoestand bloedstollend spannend, akelig actueel en goed geschreven. Verplichte kost voor beleidsmakers op het gebied van digitale veiligheid.<br /><br />Deze recensie is gepubliceerd in BOEK nr. 2 jaargang 12, mei/juni 2014 p. 61.<br /><br /> </span>Natascha van der Stelthttp://www.blogger.com/profile/08079324029018326563noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6733629410867788524.post-56860994370756862052014-06-19T14:13:00.000+02:002014-06-19T14:44:31.127+02:00De au pair van Maartje Fleur: zowel chicklit als thriller<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9GqosULFNpc0rXAP0o358L70WiITuCOl2Nm1PyjajAHF4aEwvy6taLV0Fsv7HFkYlike_95_-OGflMj7xwpXdy4lLu61l8wunaNI6ry_dAkW8DMR9pHJmboy6yD2uf-rq-rJG23EYg2hM/s1600/deaupair.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9GqosULFNpc0rXAP0o358L70WiITuCOl2Nm1PyjajAHF4aEwvy6taLV0Fsv7HFkYlike_95_-OGflMj7xwpXdy4lLu61l8wunaNI6ry_dAkW8DMR9pHJmboy6yD2uf-rq-rJG23EYg2hM/s1600/deaupair.jpg" /></a><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">In het vrouwenblad <em>Viva</em> schrijft Maartje Fleur sinds geruime tijd wekelijks over Floor Faber, haar werk en haar roerige liefdesleven. <em> De au pair</em> is haar overstap naar het thrillergenre.<br /> Een au pair verdwijnt van de een op de andere dag spoorloos uit het gezin van weduwnaar Arthur en zijn tienerdochter Lois. Bijna een jaar later gaat kunstenares Caroline met Arthur samenwonen in het afgelegen huis.</span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> De norse huishoudster Havers en haar volwassen zoon Marcel krijgt ze erbij. Geregeld vraagt Caroline zich af of het een goed idee was om te verhuizen. Lois gedraagt zich vijandig en puberaal. Marcel volgt en begluurt haar. Gaandeweg gaat Caroline zich onveilig voelen, zeker na de inbraak in haar atelier en de vondst van dode vogels met gebroken pootjes. Haar relatie met Arthur komt onder druk te staan, vanwege diens ontwijkende antwoorden op Caroline’s vragen.<br /><em>De au pair</em> is zowel een chicklit als een thriller. Rode draad in het verhaal is de relatie tussen Caroline en Arthur en de vraag of die de crisis overleeft. Daarbij is er in<em> De au pair</em> sprake van een soort plot: de raadsels die moeten worden opgelost betreffen het lot van de au-pair en de bedreigingen aan het adres van Caroline.<br /> In de cruciale eerste hoofdstukken van het boek overheerst de chicklit-toon. Dit heeft tot gevolg dat de spanning lange tijd ruim onder het niveau blijft van wat je verwacht van een thriller. Pas na de vondst van de dode vogels en de inbraak wordt het verhaal spannend.<br />Gelukkig heeft Maartje Fleur een aangename luchtige schrijfstijl waardoor deze romantische thriller zich toch vlot laat uitlezen.<br /><br />Deze recensie is gepubliceerd in BOEK, nr. 2 jaargang 12, mei/juni 2014 p. 60.</span>Natascha van der Stelthttp://www.blogger.com/profile/08079324029018326563noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6733629410867788524.post-66587855043005687402014-06-19T13:52:00.000+02:002014-06-19T14:43:31.718+02:00De interne jury van Michael Connelly: gedegen, onderhoudende thriller<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhntIafnn5Ny56_fA25eeyQ5Y5CIkEwHnR4Q9t5xU3er82aKnkZlVoZHbnNHZp_AN0VsKfE1654pt7WzjvSD0N_voF38pTgFGQG0_72wdMgDls64sIqMJlNJzMuJl3RS3ZkPSoo78NrbP3U/s1600/deinternejury.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhntIafnn5Ny56_fA25eeyQ5Y5CIkEwHnR4Q9t5xU3er82aKnkZlVoZHbnNHZp_AN0VsKfE1654pt7WzjvSD0N_voF38pTgFGQG0_72wdMgDls64sIqMJlNJzMuJl3RS3ZkPSoo78NrbP3U/s1600/deinternejury.jpg" /></a><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Naast politiethrillers over rechercheur Harry Bosch, schrijft de Amerikaanse Michael Connelly ook legal thrillers over Mickey Haller, strafrechtadvocaat en Harry’s halfbroer. In Connelly’s nieuwste boek <em>De interne jury</em> wordt met een grap verwezen naar <em>The Lincoln Laywer</em>, de film over Mickey Haller. Na het uitkomen van de film lieten meer strafrechtadvocaten zich net als Haller vervoeren in een Lincoln. Bij het gerechtsgebouw stond een rijtje Lincolns te wachten en stapte Haller in de verkeerde.</span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />Mickey Haller heeft een lastige zaak aangenomen. Een man wordt verdacht van een moord die hij niet heeft gepleegd. Het slachtoffer had hem Haller aangeraden. Zij was escortdame en ooit cliënt van Haller. De moordverdachte was haar digitale pooier. Mickey en zijn team ontdekken al snel dat de moord bedoeld is om andere misdrijven te verhullen. De rechtszaak die volgt is een schaakspel op hoog niveau. Hierbij proberen Haller en zijn tegenstander, officier van justitie Forsythe, de zetten van de ander voor te zijn en diens stukken van het bord te vegen om de opponent schaakmat te kunnen zetten.<br /><em>De interne jury</em> biedt een goede blik op het Amerikaanse rechtssysteem waarbij het overtuigen van de jury van iemands (on)schuld van groter belang is dan de vraag of diegene de misdaad al dan niet heeft gepleegd. Michael Connelly heeft de gave hier zo’n boeiend verhaal over te schrijven dat zelfs niet-liefhebbers van legal thrillers <em>De interne jury</em> achter elkaar uit zullen lezen.<br /><em>De interne jury</em> is een gedegen, onderhoudende thriller van een van beste auteurs in het thrillergenre.<br /><br />Deze recensie is geplaatst in BOEK, nr. 2 jaargang 12, mei/juni 2014.</span>Natascha van der Stelthttp://www.blogger.com/profile/08079324029018326563noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6733629410867788524.post-30522281387823166922014-05-23T15:49:00.001+02:002014-06-19T14:47:06.658+02:00Evenbeeld van Marianne en Theo Hoogstraaten: knap staaltje vakmanschap<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjF84TTW9vkOSr_g-5NLkbMEPpoWqwmkv5kjbl9uyV4rt6Q-pxjRHZN4zXCpxwETnLK64P6IaMfzZCh6ATItmYY7UcKLlDHCdoJXdi3aSsaKYZ9ThShkq6VEF7eL1Rc5n4RgfHW6NQC0HFB/s1600/evenbeeld.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjF84TTW9vkOSr_g-5NLkbMEPpoWqwmkv5kjbl9uyV4rt6Q-pxjRHZN4zXCpxwETnLK64P6IaMfzZCh6ATItmYY7UcKLlDHCdoJXdi3aSsaKYZ9ThShkq6VEF7eL1Rc5n4RgfHW6NQC0HFB/s1600/evenbeeld.jpg" /></a></div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Marianne en Theo Hoogstraaten blijven zichzelf vernieuwen als schrijvers. Na zo´n twintig jeugdboeken te hebben geschreven, waagden ze zich met succes aan thrillers voor volwassenen. Onlangs verscheen <em>Evenbeeld</em>, hun eerste historische thriller voor volwassenen.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><em>Evenbeeld</em> bestaat uit twee verhalen die ieder gaan over een jonge vrouw op een beslissend moment in haar leven. Pas op het einde wordt het verband tussen beide verhalen duidelijk.</span><br />
<a name='more'></a><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">In 1634 schreef een Amsterdamse jonge vrouw in het geheim, zodat haar man het niet te weten zou komen, over de gruwelijke gebeurtenissen die ze een paar jaar eerder had meegemaakt op een VOC-schip richting de Oost. Ze was tijdens haar betrekking als dienstmeisje zwanger geraakt van de heer des huizes. Hij wilde het graag netjes afhandelen en betaalde voor haar een luxe plek op een VOC-schip naar de Oost. Onderweg gaat het mis met bemanning en schip. Binnen de kortste keren is de vrouw haar leven en dat van haar kind niet meer zeker. Het is nog maar de vraag of ze Batavia halen.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Marrit is de hoofdpersoon in het verhaal dat zich in het heden afspeelt. Pas geleden is haar oom Lodewijk overleden. Tot haar grote verbazing is zij de enige erfgename van zijn grote grachtenpand, zijn kunstverzameling en vele miljoenen euro’s. Als zij vervolgens haar pas verworven erfenis wilt bekijken, blijkt dat er een onbekende vrouw op de tweede verdieping woont. Volgens die vrouw is het een mondelinge afspraak met haar oom. Marrit kan maar beter meewerken, anders kan die vrouw niet instaan voor de gevolgen. Om haar argumenten kracht bij te zetten, laat ze Marrit hardhandig kennis maken met twee mannen. Er zit voor Marrit niets anders op dan mee te werken met hun duistere zaken.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Achterin het boek vertellen de schrijvers dat de beschreven reis met het VOC-schip echt heeft plaatsgevonden. Het boek is gebaseerd op 17e eeuwse verslagen van de noodlottig verlopen reis. Dit nodigt zeer uit tot meer lezen hierover. Daarnaast is een deel van het verhaal dat zich in de 21e eeuw afspeelt op ware feiten gebaseerd en bovendien actueel. Dit vertelde Theo Hoogstraaten tijdens de boekpresentatie in het Rembrandthuis.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Het is duidelijk dat Marianne en Theo Hoogstraaten veel en goed onderzoek hebben gedaan naar 17e eeuws Amsterdam, de betreffende reis van het VOC-schip en de gang van zaken aan boord van een VOC-schip. Ze slagen er in het verleden tot leven te wekken. Dat zit hem vooral in de details zoals de summiere beschrijving van de hut van de vrouw. De luxe blijkt vooral te bestaan uit het feit dat ze achter de mast een kleine hut voor zichzelf had met een bed en een strozak. Voor de mast had ze een stinkend ruim moeten delen met vele anderen.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Marianne en Theo Hoogstraaten zijn niet in de verleidelijke valkuil gevallen waar andere schrijvers van historische romans en thrillers geregeld wel in vallen. In <em>Evenbeeld</em> geen uitvoerige beschrijvingen of wijdlopige uitleg. De nodige informatie wordt terloops gegeven en enkel indien noodzakelijk. De uitleg die gegeven wordt staat in dienst van het verhaal. Het verhaaltempo blijft, zoals bij een thriller noodzakelijk is, hoog. <em>Evenbeeld</em> is een thriller die je achter elkaar wilt uitlezen en spannend van begin tot eind. Je zou het een historische pageturner kunnen noemen.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Dat geschiedenis allerminst saai is bewijzen Marianne en Theo Hoogstraaten met <em>Evenbeeld</em>. In deze geslaagde historische thriller laten ze een knap staaltje vakmanschap zien.</span><br />
<span style="font-family: Arial;">Vier sterren</span>Natascha van der Stelthttp://www.blogger.com/profile/08079324029018326563noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6733629410867788524.post-87211496166509046952014-05-20T14:28:00.003+02:002014-06-19T14:47:31.094+02:00Een tien met een griffel van De Waal & Baantjer: avond ontspanning met typisch Amsterdamse politieroman<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4giFXCjHKl8hedeertvIskoeslvX4i4dN9djRI9ywEBUmnyZ-gMi889d8omz-Gv_bX0OtZ-gb1xzf-dZvpcSgnLn76NGUi1hesl46YrNM7fb343wtrKTz3h056MyztZLZHeFA9enb_grj/s1600/eentienmeteengriffel.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4giFXCjHKl8hedeertvIskoeslvX4i4dN9djRI9ywEBUmnyZ-gMi889d8omz-Gv_bX0OtZ-gb1xzf-dZvpcSgnLn76NGUi1hesl46YrNM7fb343wtrKTz3h056MyztZLZHeFA9enb_grj/s1600/eentienmeteengriffel.jpg" /></a><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><em>Een tien met een griffel</em> is het tiende deel uit de serie van De Waal & Baantjer over de rechercheurs Van Opperdoes en Jacob. De titel is een hommage aan Baantjer die ooit een verhalenbundel met dezelfde titel schreef.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Tijdens de boekpresentatie bij de Amsterdamse boekhandel Van der Plas vertelde Simon de Waal dat hij bij het schrijven van dit deel uitging van een intrigerend uitgangspunt. In een huis wordt een lijk gevonden dat er niet thuishoort. Hoe komt het daar en waarom ligt het daar, waren vragen die vervolgens automatisch bij de rechercheur in Simon de Waal naar boven kwamen. Hij kwam met het volgende verhaal.</span><br />
<a name='more'></a><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Het lichaam van een vrouw wordt gevonden in een appartement aan de Lauriergracht waar haar bovenbuurman woont. Ze is ontdekt door een oplettende overbuurman die haar op de grond zag liggen. De bovenbuurman is spoorloos verdwenen. De zoektocht van Van Opperdoes en Jacob naar de man voert hen naar de woeste leegheid van het Zeeburgereiland. Al snel ontdekken de rechercheurs dat er in deze zaak niet alleen sprake is van moord maar ook van stalking en bedreiging.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Barman Carlo van café Papeneiland is present om Van Opperdoes ’s avonds te voorzien van warme melk en Jacob weet zoals gebruikelijk de beste adresjes voor de lekkerste broodjes.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Dit tiende deel verdient inderdaad een tien met een griffel. Het boek geeft precies wat het beloofd: een avond ontspanning dankzij een typisch Amsterdamse politieroman en een uniek kijkje in de keuken van de Amsterdamse recherche. Al lezende komt je veel te weten over de werkwijze van de recherche. Bijvoorbeeld het gebruik om bij binnenkomst in een pand de deurmat over de drempel te leggen. Op deze manier kunnen, indien nodig, te hulp schietende collega’s meteen naar binnen en hoeven ze niet eerst de deur in te trappen.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">De soepele schrijfstijl van Simon de Waal en zijn Amsterdamse humor zorgen ervoor dat je het boek achter elkaar uitleest.<br /> De herkenning voor diegenen die Amsterdam kennen is leuk. En dankzij Simon de Waal en Jacob weet je bij een bezoek aan Amsterdam waar je lekkere broodjes kan halen.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Het is te hopen dat er nog vele delen zullen verschijnen in deze serie rond Van Opperdoes en Jacob. Op naar de twintig!</span>Natascha van der Stelthttp://www.blogger.com/profile/08079324029018326563noreply@blogger.com0