skip to main |
skip to sidebar
In tijden niet zo hard gelachen om een boek als tijdens het lezen van de verhalenbundel Van je familie moet je het hebben van David Sedaris. De verhalen zijn uitermate grappige beschrijvingen van gebeurtenissen en mensen, vaak de familie van David Sedaris. Hij spaart zichzelf niet, zo schrijft hij een verhaal over de bizarre tics die hij als kind had. Ieder jaar kwam een andere juf bij zijn moeder op bezoek om zijn tics te bespreken. Het begon met likken aan de lichtschakelaars op de lagere school en ontwikkelde zich tot schudden met zijn hoofd, rollen met zijn ogen en rare kreten uitslaken op de universiteit. De tics verdwenen, gelukkig voor Sedaris, op het moment dat hij begon met roken. In een ander verhaal vertelt Sedaris over zijn ervaringen op een nudistencamping. Hij vraagt zich dan serieus af waar een nudist zijn pen bewaart. En hoe beschrijf aan je buurman op de camping degene met wie je gesproken hebt?
Amy, de zus van Sedaris, doet zich graag voor als iemand anders. Op 12-jarige leeftijd belde ze haar vader en deed alsof ze Peggy, een van de vriendinnen van haar moeder, was. Ze sprak met haar vader over ditjes en datjes. In latere telefoongesprekken begon ze te klagen over haar echtgenoot en avances te maken naar haar vader. Haar vader bleek een echte heer en ging er niet op in. In plaats daarvan bracht hij een hoogst verbaasde Peggy in contact met vrijgezelle collega's. Pas jaren later heeft Amy dit alles opgebiecht.
Andere hoogtepunten uit de bundel zijn de verwoede pogingen van de vader van Sedaris met zijn kinderen een jazzcombo te vormen en om ze te leren golfen. Ook het verhaal over zijn oma is geweldig, net als de beschrijvingen van de vrouw die hem speed verkoopt op de universiteit. 'Een beverige ponstypiste wier broze, voortijdig wit geworden haar op zo'n manier gepermanent was, dat ik haar niet kon aankijken zonder te moeten denken aan uitgebloeide paardenbloemen. (...) Die inmiddels zoveel van haar gewicht was kwijtgeraakt dat ze er in haar nauwsluitende, in een aardkleur uitgevoerde jurk uitzag als een op een cocktailprikker gestoken uitje.'
Van je familie moet je het hebben smaakt naar meer, meer, meer! Hopelijk gaat uitgeverij Lebowski snel meer prachtige verhalenbundels van David Sedaris laten samenstellen.
Complot 365 Mei is een spannend en goedgeschreven deel uit de 12-delige serie Complot 365 van Gabrielle Lord.
Lord houdt de spanning er goed in en dat al 5 maanden/delen lang. In ieder deel komt Calum Ormond iets dichter bij de oplossing van het Ormond raadsel, maakt hij nieuwe vrienden en raakt hij andere vrienden kwijt. Trouwe vriend Boges zorgt voor geld en oplossingen voor praktische problemen. Ieder deel eindigt met een cliffhanger waarin Calum in een onoplosbaar probleem is beland.
Saai? Integendeel! Na het lezen van een nieuwe maand, wil de lezer nog maar een ding. En dat is zo snel mogelijk verder lezen in de volgende maand en te ontdekken hoe Calum zich uit de val weet te bevrijden.
Op naar Juni...
Twilight van Stephenie Meyer is overduidelijk bedoeld voor 15-jarige zwijmelende meisjes. Het boek bevat veel gebruikelijke ingrediënten: middelbare school, 'new kid in town', een onmogelijke en ongewenste liefde en natuurlijk veel geroddel.
De middelbare school is in Twilight een highschool in een regenachtig stadje in Amerika. De 'new kid in town' is Isaballa Swam, genaamd Bella. Bella wordt verliefd op de gevaarlijke en mysterieuze Edward Cullen, die een vampier blijkt te zijn. Hun liefde lijkt onmogelijk en is zeker ongewenst.
Twilight is in de ik-vorm geschreven vanuit Bella, zodat de doelgroep zich gemakkelijker met haar kan identificeren. Voor een volwassen lezer wekt dat hier en daar wat irritatie op, want de onzekerheden en onhandigheid van Bella worden vaak nadrukkelijk genoemd en beschreven. Ook de discussies tussen Bella en Edward over steeds dezelfde onderwerpen worden wijd uitgesponnen. Kortom veel herhaling en uitwijdingen.
Desondanks heb ik het boek uitgelezen, omdat het griezelverhaal over de vampier goed in elkaar zit. De spanning bestaat grotendeels uit de vraag of Bella overleefd als mens. Het liefdesverhaal is vanzelfsprekend voorspelbaar.
Twilight is een echte aanrader voor 15-jarige meisjes die eens wat anders en iets spannenders willen lezen dan een chicklit junior.
In september 2008 kwam een politie-agente van Marokkaanse afkomst naar Renate van der Zee. Zij had haar boek Eerwraak in Nederland gelezen en wilde graag dat Renate van der Zee het verhaal van haar jeugd zou opschrijven. De agente was in haar jeugd gebruikt als huissloofje en misbruikt door haar broer. Haar verhaal werd Een meisje voor dag en nacht. Wat een heftig boek!
Ibtisam was inderdaad een meisje voor dag en nacht zoals dat tot in de jaren dertig gebruikelijk in Europa. Overdag moesten zij en haar zus hun moeder meehelpen in het huishouden. Ibtisam wilde graag naar de HAVO maar moest naar de huishoudschool om te leren koken en naaien. Meer hoefde een vrouw niet te leren volgens haar ouders en broers. Haar vier broers deden niets in het huishouden. Erger nog, op het moment dat een van hen honger of dorst had, dan riep hij een zus en die werd dan geacht iets te halen of te koken voor hem. Hetzelfde gold voor kleding en andere spullen. 's Avonds en 's nachts zocht broer Rachid Ibtisam op in bed en misbruikte hij haar. Het misbruik begon toen zij een jaar of zes was en eindigde pas toen Rachid de deur uit ging. Ibtisam was toen een jaar of 13, 14. Hij bedreigde haar zodat ze het niemand durfde te vertellen. Het duurde daarom lang voordat zij over deze gebeurtenissen kon praten.
Een meisje voor dag en nacht is vlot geschreven zonder poespas en overbodige uitweidingen. Achterin het boek staat nadere uitleg en verantwoording. Het verhaal over de dappere strijd die Ibtisam tijdens haar jeugd dagelijks moest voeren is onvoorstelbaar. Zij heeft haar verhaal verteld zodat andere meisjes en vrouwen die dit is overkomen of overkomt, weten dat zij niet de enige zijn en dat ze hulp kunnen zoeken om uit deze situatie te komen.
Een tweede leven is de nieuwe thriller van Michael Connelly over Harry Bosch, rechercheur bij de LAPD. De boeken van Connelly zijn goed afzonderlijk te lezen. Desondanks is er voor de lezer die ze op volgorde van verschijning leest een duidelijke meerwaarde. Die leert Harry Bosch in ieder deel beter kennen, weet meer over zijn achtergrond en zijn leven. Het voelt bijna alsof Harry Bosch een goede kennis wordt. Zo is het duidelijk dat Harry Bosch nauwelijks een sociaal leven heeft naast zijn werk bij de politie. Toch raakt zijn minimale leven naast het werk er danig mee verstrikt in Een tweede leven.
Harry Bosch is bezig met het oplossen van een roofoverval met dodelijke afloop op een Chinese winkelier. Al snel komt er een verdachte in beeld: een Chinees triade lid. De winkelier werd afgeperst door de triade (vgl het 'beschermingsgeld' van de maffia), maar kon het niet meer betalen. Dan krijgt Bosch bericht uit Hong Kong dat zijn dochter, die daar woont bij zijn ex, is ontvoerd. Is er een verband tussen deze twee zaken en zo ja welk?
Op het eerste gezicht lijken de boeken van Michael Connelly standaard politiethrillers over een gescheiden, te hard werkende rechercheur. Toch zijn ze dat niet. Daarvoor is Harry Bosch te veel een echt mens met al zijn goede en slechte eigenschappen. Hij kent zichzelf inmiddels goed en durft nu voor zichzelf toe te geven dat hij vooroordelen heeft over bijvoorbeeld Aziaten. Zijn karakter ontwikkelt zich in ieder boek verder. In Een tweede leven komt er voor het eerst ook een andere kant van Bosch naar voren. Die van een zorgzame overbezorgde vader.
Een tweede leven is een geslaagd deel in de Harry Bosch-serie. Goed geschreven, goed en spannend verhaal. Een pageturner met diepgang hoe paradoxaal dat ook mag klinken.
De hoofdrollen in Op klaarlichte dag zijn voor twee vrouwen. Nathalie is op de vlucht voor haar criminele vriend en Julie is een rechercheur die bezig is met het onderzoek naar de moord op de beste vriendin van Nathalie. Bij toeval ontmoeten de twee vrouwen elkaar. Beide dames hebben de nodige geheimen die zij liever niet willen onthullen.
Op klaarlichte dag is de beste thriller die Simone van der Vlugt tot nu toe heeft geschreven. Steeds weet ze de lezer succesvol op het verkeerde been te zetten. De keurige terughoudendheid op het gebied van geweld heeft ze eindelijk van zich afgeschudt. Niet dat Op klaarlichte dag uitsluitend uit bloedspetters en geweld bestaat. Er is meer. Simone laat de grens tussen dader en slachtoffer vervagen. De rollen van dader en slachtoffer verwisselen in de loop van het verhaal. Hierbij heeft Simone van der Vlugt zich goed ingeleefd in de personages. Simone van der Vlugt heeft niet alleen Nathalie en Julie, maar ook de andere personages overtuigend en geloofwaardig beschreven. Ook de 'decors' van het Lago Maggiore en de Nederlandse plaatsen komen zeer realistisch over. En niet te vergeten: het is een spannend verhaal, een echte pageturner en nog goed geschreven ook.
Na het lezen van het vorige boek van Simone van der Vlugt, de historische roman over Jacoba van Beieren, hoopte ik dat haar volgende boek weer een historische roman zou zijn. Nu weet ik dat niet meer zo zeker...
Het vergeten gezicht is gepresenteerd als roman, desondanks is het toch een echte onvervalste thriller. En wat voor een! Nooit geweten dat Elle van Rijn zulke spannende thrillers kon schrijven.
In Het vergeten gezicht vervlecht Elle van Rijn twee verhalen door elkaar heen. Opvallend detail is dat ieder verhaal zijn eigen bijpassende lettertype heeft.
Het hoofdverhaal begint met de zoekgeraakte koffer van Lizzy. Een paar dagen na haar thuiskomst krijgt ze een koffer thuisbezorgd die niet de hare is. In de koffer bevindt zich een boek Das vergessene Gesicht. Das vergessene Gesicht is een roman die zich afspeelt in Duitsland vlak voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het verhaal bestaat grotendeels uit brieven tussen Sylvi en Jürgen. Sylvi is de echtgenote van een SS'er, kampbewaker en Jürgen is een politiek gevangene en haar jeugdliefde.
Lizzy wordt, net als de lezer, meegesleept door dit verhaal en besluit op zoek te gaan naar de eigenaresse van de koffer. In Berlijn vindt ze deze niet maar wel haar vriend, Markus. Markus heeft zo zijn eigen plannen en speelt vreemde spelletjes met Lizzy. Langzaam wordt de spanning opgebouwd terwijl Lizzy, geheel onwetend, met de lezer verder leest in Das vergessene Gesicht.
Het vergeten gezicht is drievoudig spannend. Naast de afwisseling van de verhalen (met goede timing!) zorgen ook de twee afzonderlijke verhalen voor spanning. De verhalen zouden overigens los van elkaar ook goed overeind blijven en een volledig goed boek/novelle kunnen zijn.
En nu is het wachten op haar volgende boek, roman of thriller. What's in a name, zolang die maar weer net spannend en goedgeschreven is!
Van twee kanten is de twintigste psychologische thriller van René Appel. In tegenstelling tot veel collega-auteurs is René Appel geen serie- of formule schrijver geworden. Voor ieder nieuw boek kiest hij een nieuw, vaak actueel uitgangspunt/thema en komt hij met een nieuwe setting met bijbehorende personages. En dat is knap.
In Weerzin wordt hotelmanager Niels belaagd door Marit, eigenaresse van het hotel, die haar zinnen op hem heeft gezet. René Appel heeft in Van twee kanten de rollen omgedraaid. Dokterassistente Fransien laat zich verstrikken in de netten van zelfverklaard organisatieadviseur Rob. Al snel heeft ze door dat er iets niet klopt aan zijn mooie verhalen. Fransien krijgt geen antwoorden op haar vragen maar slechts meer verhalen. Hoe meer Fransien haar best doet om los te komen van Rob, hoe meer zij vast komt te zitten, niet alleen bij Rob maar ook nog eens bij buurvrouw Tosca.
Het talent van René Appel is bovenal zijn inlevingsvermogen. Door het wisselende perspectief brengt hij Fransien, Rob en Tosca tot leven. Interessant om te lezen hoe een pathologische leugenaar denkt en handelt. Ook de innerlijke strijd van Fransien weet René Appel geloofwaardig over te brengen.
De spanning in Van twee kanten gaat door tot voorbij de laatste bladzijde. Het is duidelijk wat er gaat gebeuren maar de invulling ervan laat René Appel over aan de fantasie van de lezer. En dat is fijn. Zijn prettige schrijfstijl zorgt er bovendien voor dat Van twee kanten een lekkere 'Appel' is om te lezen.
Jaren geleden verschenen Het zwarte water en De bloeddoorlopen dageraad, deel 1 en 2 in de John Madden trilogie, van de Zuid-Afrikaanse journalist Rennie Airth. Met veel plezier las ik deze goedgeschreven spannende boeken. Beide delen spelen zich af tijdens het Interbellum in Engeland met in de hoofdrol John Madden, een Engelse politie-inspecteur. Vervolgens begon het lange wachten op het laatste deel. Eindelijk is het nu zover! Winterdood, het slot van de trilogie, is verschenen.
In Winterdood raakt John Madden, al jaren niet meer werkzaam bij de politie, bij toeval betrokken bij een moordzaak in Londen. Een Pools meisje, dat op zijn boerderij werkte, wordt vermoord in Londen gevonden. John Madden kan het niet laten vanaf de zijlijn mee te helpen met het onderzoek.
Winterdood is een boek om rustig van te genieten. Het is geen pageturner. Gelukkig maar want dan zou dat, wat dit boek zo goed maakt, niet opvallen. Rennie Airth is erin geslaagd het Londen van 1944 tot leven te wekken. Realistisch tot in de details. Zoals bij voorbeed de verduistering tegen de Duitse luchtaanvallen die er voor zorgde dat het 's avonds zo donker was dat niemand meer een hand voor ogen kon zien op straat. Communicatie middelen als telefoon, post of telegraaf die geregeld uitvielen en slechts beperkt beschikbaar waren.
Rennie Airth laat goed zien hoe een oorlog het slechtste maar ook het beste in mensen bovenbrengt. Met veel liefde en aandacht beschrijft hij zijn personages en laat hij ze tot leven komen.
Was Winterdood wachten waard? Ja, het lange wachten werd ruimschoots beloond. Eigenlijk is het zelfs wel jammer dat de trilogie nu compleet is. Ik zou best nog wel een boek over John Madden willen lezen...
Spoorloos is een spannende thriller, vol verrassende plotwendingen. Sarah Finch, lerares aan een dure privé school, vindt tijdens het joggen het lichaam van een leerlinge. Zestien jaar eerder verdween haar broer spoorloos. Sarah had hem als laatste gezien. Toeval of niet? Dader, getuige of slachtoffer? Het moge duidelijk zijn dat politie meer dan geïnteresseerd is in Sarah. Ondertussen heeft Sarah ook nog het nodige te stellen met haar moeder, die na de verdwijning van haar zoon is ingestort en aan de drank geraakt.
De spanning in Spoorloos is meer dan oké, de plot ook. Toch blijft er iets knagen. Misschien hier en daar toch iets te ongeloofwaardig. Zoals Sarah die maar bij haar moeder blijft wonen, het einde van het boek of de bad cop die op het laatst toch een good cop blijkt te zijn.
De schrijfstijl van Casey had wat strakker gemogen met wat minder bijvoeglijk naamwoorden. Minder gedetailleerde beschrijvingen van personages en plaatsen laat meer over aan de fantasie van de lezer.
Ondanks bovenstaande minpunten is Spoorloos toch een spannende thriller die echt spannend is tot de laatste bladzijde.
Onschuld is niet zo'n onschuldig boek als de titel doet vermoeden. De 13-jarige Johnny heeft in zijn jonge leven al zoveel voor zijn kiezen gekregen dat hij niet meer zo onschuldig is als een jongen van zijn leeftijd zou moeten zijn. Na de ontvoering van zijn zusje kan hij niet meer vertrouwen op de volwassenen om hem heen. Zijn vader is er vandoor, zijn moeder heeft een vriend met losse handjes maar dat is in ieder geval beter dan de vrouwen met de harde gezichten van de kinderbescherming. En de politie agent die zo vaak langskomt vertrouwt hij al helemaal niet. Hij neemt het lot in eigen hand en gaat, rijdend in zijn moeders auto, zelf op zoek naar zijn zusje. Vaak vergezeld van een vriendje wiens vader uitsluitend oog heeft voor zijn andere zoon, de grote honkbalbelofte.
Onschuld is een triest verhaal over kinderverwaarlozing, lafheid en vluchtgedrag. Dit klinkt niet echt als een aanrader, toch is Onschuld wel een boek om gelezen te moeten hebben. Waarom? Omdat het goed en spannend geschreven is. Omdat je wilt dat de dappere Johnny zijn zusje vindt en dat zijn moeder haar leven weer op orde krijgt. Omdat de personages tot leven komen in al hun zwakheid maar ook in hun kracht/sterkte die ze af en toe laten zien.
Onschuld valt in het schemergebied tussen literatuur en thriller en dat is als compliment bedoeld. De zoektocht van Johnny en zijn visie op de wereld is ronduit literatuur. De zoektocht van Hunt, de agent en alle politiezaken erom heen levert een goede thriller op. Samen een echte literaire thriller.
Ik was Alice is een roman over Alice Liddell, het meisje dat model stond voor 'Alice' in het boek Alice in Wonderland van Lewis Carroll (pseudoniem van C.L. Dodgson) . Centraal in Ik was Alice staat de bijzondere, maar toch ook wel dubieuze vriendschap tussen het 7-jarig meisje Alice en de 30-jarige man Mr. Dodgson en de invloed die deze vriendschap heeft gehad op de rest van haar leven. Zelf zegt Alice hierover dat het een vriendschap was tussen 'een man die dacht dat hij een kind was, en een kind dat zichzelf zag als vrouw'. Niet alleen in de21e eeuw bestaat over deze zaken een taboe, het was in de Victoriaanse tijd in Engeland niet veel anders. In de ogen van met name de moeder van Alice is Alice hierdoor lastig bemiddelbaar geworden voor een goed huwelijk. Alice is dan ook relatief oud als zij eind twintig eindelijk trouwt. Haar hoofdrol in het boek Alice in Wonderland, dat al snel een wereldwijde bestseller is, heeft als gevolg dat iedereen haar ziet als 'Alice'. Het meisje dat in een konijnenhol viel en wonderbaarlijke avonturen meemaakte. Zelfs als ze op hoogbejaarde leeftijd naar Amerika reist voor de ontvangst van een ere doctoraat van Columbia University, wil men nog steeds het meisje Alice zien. En dat alles naar aanleiding van een 'gouden middag' met een boottocht, picknick en een mooi verhaal dat ter afleiding verteld werd. Voor Alice was, afgezien van de gevolgen, deze middag een van de mooiste uit haar jeugd.
In Ik was Alice lijkt het iniatief voor de vriendschap niet alleen van uit Dodgson te komen maar zeker ook vanuit Alice. De gevoelens van liefde lijken, hoe ongepast ook, wederzijds te zijn geweest. Benjamin beschrijft alles in het nette, zonder expliciet te worden. Het (ver)oordelen mag de lezer zelf doen, indien nodig.
De prettige schrijfstijl van Melanie Benjamin zorgt ervoor dat het boek gemakkelijk wegleest. Opvallend is het oog voor detail zoals zij beschrijft hoe de enorme hoeveelheid strikken, linten en stof het aan- en uittrekken van een jurk niet eenvoudig maakt voor een jong en wild meisje. Om over het schoon en heel houden van zo'n jurk nog maar te zwijgen. Melanie Benjamin slaagt er in om de beklemmende Victoriaanse wereld waarin Alice opgroeit overtuigend en realistisch te beschrijven.
Melanie Benjamin koos bewust voor de romanvorm toen zij dit boek schreef, dat gaf haar meer vrijheid om feiten te combineren met waarschijnlijkheden en vermoedens. Dit is een goede zet geweest, het leverde een fantastisch mooi boek op. Wat een leven, wat een verhaal. Als biografie en dichterbij bij de feiten was het resultaat wellicht nogal droog geweest, nu komt Alice echt tot leven in Ik was Alice.
Joop van Riessen was hoofdcommissaris van de Amsterdamse politie en dat is te merken bij het lezen van Vergelding. Wie het nieuws over liquidaties en de bijbehorende criminelen heeft bijgehouden de laatste tijd zal hier en daar wat bekende personages en gebeurtenissen tegenkomen. Zo zullen de namen Willem en Dino niet toevallig gekozen zijn voor twee criminelen.
De hoofdrollen in Vergelding zijn echter voor Fred de Lange en Anne Kramer. De eerste is een spijtoptant die als logisch gevolg van zijn wens schoon schip te willen maken opeens moet vrezen voor zijn leven. Anne Kramer is de hoofdinspecteur van politie die vechtend door het leven gaat, niet letterlijk maar figuurlijk. Vechten tegen de vooroordelen als vrouwelijke chef, tegen haar streng gereformeerde (huis)man, tegen de politieke druk om de moorden snel op te lossen. Het maakt nogal een verbeten indruk.
Vergelding is een spannende misdaadroman met een goede plot gelukkig zonder al te voorspelbaar einde. De stijl is onopgesmukt en zakelijk, precies wat te verwachten valt van een politieman. Helaas hier en daar wat te veel zodat het houterig wordt. Jammer, wellicht bij een volgend deel een wat betere redactie die dit eruit haalt zonder dat de eigen stem van Van Riessen verdwijnt.
In Afgunst/Een goed huwelijk laat Saskia Noort zien waar ze goed in is: de relaties tussen mensen haarfijn beschrijven. Zij overgiet het geheel met een flinke portie spanning en geweld.
Afgunst gaat over een vrouw wiens ex een angstaanjagende stalker wordt. Het kat-en-muis spel wordt vanuit de kat en de muis beschreven. Dit zorgt voor toenemende spanning en vreemd genoeg ook voor een soort begrijpen van de dader. Niet om het goed te praten, maar wel om te zien hoe het zover heeft kunnen komen.
In Een goed huwelijk speelt Saskia Noort met de rollen van slachtoffer en dader. Het is moeilijk uit te maken wie slachtoffer is en wie dader. Vaak wekt de bedrogen echtgenote sympathie op, maar wat als zij het er zelf naar gemaakt heeft? Een goed huwelijk is meer alleen dan een spannend verhaal. Het is een goed geschreven observatie van een huwelijk in verval en de oorzaken en de pijnlijke gevolgen.
Gerechtigheid, het derde en laatste deel van Millennium, gaat verder waar deel twee eindigde.
Lisbeth Salander zwaargewond in het ziekenhuis en Mikael Blomkvist die haar onschuld probeert te bewijzen. Deel twee loopt zo vloeiend in deel drie over dat het lijkt alsof Stieg Larsson eerst deel een schreef en vervolgens een vervolg. Dit vervolg was echter zo omvangrijk dat het door Larsson of de uitgeverij in tweeën is gedeeld. Voor het leesplezier maakt het gelukkig niets uit.
De geheime diensten en de nog geheimere diensten hier binnen domineren in deel drie beduidend meer dan in de vorige twee delen. Stieg Larsson beschrijft zeer nauwkeurig en gedetailleerd alle geheime dienstmedewerkers en hun handelingen. Dat is jammer want het haalt de vaart uit het verhaal. Hier en daar inkorten had een beter en spannender verhaal opgeleverd.
Knap is het hoe Larsson aan het einde alle losse eindjes netjes afwerkt. Niet een blijft hangen. Gezien de omvang van het boek, het aantal verhaallijnen en personages moet hiervoor hij een immens schema hebben gehad.
De gehele trilogie blijft een aanrader om te lezen want spannend, goed geschreven, intrigerende personages en een goed uitgewerkte plot!
Het is altijd afwachten met een trilogie waarvan het eerste deel voortreffelijk is. Gelukkig is De vrouw die met vuur speelde, het tweede deel van Millennium, net zo spannend als Mannen die vrouwen haten. Lisbeth Salander krijgt het zeer moeilijk. Ze wordt beschuldigd van drie moorden en haar zo gekoesterde en verborgen gehouden privéleven wordt landelijk voorpagina nieuws. De lezer blijft tergend lang in spanning over de (on)schuld van Salander. Waar de spanning in andere thrillers na de onthulling nog wel eens wil inzakken, blijft hier de spanningsboog gespannen tot het eind. En daar heeft Larsson nog een mooi cliff-hanger geplaatst, zodat het noodzakelijk wordt om ook deel 3 te gaan lezen. En daar ben ik nu mee bezig...
Twee Canadese kleindochters besloten een paar jaar geleden het verhaal van hun Nederlandse grootouders uit te zoeken. De grootouders hadden elkaar eind jaren '20 ontmoet, waren in 1935 getrouwd, hadden twee kinderen voor WOII en vijf erna. In 1951 emigreerde het gehele gezin naar Canada. Dit zijn de kale feiten. Kristen den Hartog en Tracy Kasaboski weten hieruit dankzij voortreffelijk bronnenonderzoek een prachtige familiegeschiedenis te schilderen. Nergens worden zaken verzwegen of opgepoetst. Geen opgeklopte verzetsheroïek of overdreven drama. Gerrit en Cor zijn gewone, eenvoudige mensen die in moeilijke tijden hun best doen om zo goed mogelijk voor hun gezin te zorgen. Het geloof in God en elkaar geeft veel kracht.
Het verhaal van Gerrit, Cor en hun gezin, familie en vrienden wordt afgewisseld met stukken over historische gebeurtenissen die zich tegelijkertijd afspeelden. Zoals bijvoorbeeld over de vlucht van prinses Juliana naar Canada, koningin Wilhelmina in Londen en de Tweede Wereldoorlog in Nederlands-Indië. Voor het verhaal was het niet noodzakelijk. Het geeft wel interessante achtergrond informatie en verdieping.
De kinderen van de tuinder is non-fictie maar zo goed en vlot geschreven dat het leest als fictie. Er zit zelfs een duidelijk element van spanning in, hoe vergaat het iedereen in WOII? En daarna?
De kinderen van de tuinder is een mooi, klein en ontroerend verhaal.
Vier sterren
In de cross-over literatuur verschijnen geregeld series die zo heerlijk weglezen dat het iedere keer moeilijk is om te moeten wachten op het volgende deel. Neem bijvoorbeeld Harry Potter, de Morgen toen de oorlog begon-serie van John Marsden, de Wicca-serie van Cate Tiernan en wat langer geleden De Tillermans van Cynthia Voigt. Nu is er weer zo'n verslavende serie: Complot 365. Het gaat over Callum Ormond die vlak voor het nieuwe jaar begint toegesproken wordt door een stervende man: hij moet proberen het komende jaar in leven te blijven. Daarna volgen meer raadsels, evenals moordaanslagen op hem en zijn familie. Het wordt moeilijk voor Callum te bepalen wie hij wel en wie hij niet kan vertrouwen. Een vergissing kan hem zijn leven kosten.
Wat maakt Complot 365 zo spannend? Gabrielle Lord heeft om te beginnen een vlotte pen, ze kan goed spanning opbouwen dankzij haar ervaring als thrillerschrijfster en heeft een geweldig gevoel voor cliff-hangers. Het geheel als avontuur is wellicht wat onrealistisch, maar hoe realistisch en waarschijnlijk is de gemiddelde thriller? De jonge held Callum Ormond is wel een levensechte jongen met de nodige pubergevoelens.
Tot slot verschijnt de serie niet in een keer maar verschijnt iedere maand een nieuw deel over de komende maand. Iedere maand eindigt met een fantastische cliff-hanger en dan is het wachten op het volgende deel.
Deel 1 Januari had ik vorig jaar november al gelezen. Na lang wachten verscheen 1 februari deel 2 Februari, die had ik in één avond uit. Deel 3 Maart verschijnt 1 maart, nog 18 nachtjes slapen....
De memoires van Berthe Meijer, Leven na Anne Frank is in meerdere opzichten een indrukwekkend verhaal. Allereerst omdat Berthe Meijer zeer openhartig over haar niet altijd gemakkelijke leven spreekt. Daarnaast is het verhaal dat zij vertelt zeer bijzonder. De nadruk ligt niet op het overleven in een concentratiekamp in de Tweede Wereldoorlog maar op het overleven van de tijd na de 'bevrijding'. Voor Berthe Meijer is het nooit vrede in haarzelf geworden, de oorlog is altijd gebleven. Ze heeft hooguit een manier gevonden om er mee om te gaan. En daar gaat Leven na Anne Frank over: een dappere vrouw die haar afschuwelijke jeugdherinneringen probeert te verwerken en dat is niet eenvoudig. Pas als volwassen vrouw vindt ze iemand die in hetzelfde kamp als zij zat en met wie ze er over kan praten en die haar begrijpt. Desondanks is het geen 'zwaar' boek geworden, hier en daar kan er zelfs gelachen worden. Vooral als Berthe Meijer de tijd beschrijft waarin ze met haar eerste man in hetzelfde huis woonde met Gerard Reve, zijn vriend en zijn ex-vrouw.
Leven na Anne Frank is kortom een bijzonder boek dat begint waar de meeste andere boeken over WOII ophouden en nooit over schrijven.
Wat een mooie verrassing is Een lang weekend van Joyce Maynard. De 13-jarige Henry en zijn moeder Adele krijgen voor een lang weekend een onverwachte logé in huis. Van hem leren ze alles over de perfecte taartbodem met boter èn reuzel, hoe je goed moet werpen met honkbal maar ook ongemerkt over de liefde. Henry maakt helaas ook kennis met de zwarte kant van liefde in de vorm van pijn, jaloezie en verraad.
Een lang weekend is een prachtig en ontroerend verhaal over de liefde door de ogen van een 13-jarige. Joyce Maynard heeft een prettige schrijfstijl. Ze beschrijft op een realistische en geloofwaardige manier de gevoelens van Henry. Ze laat hem in zijn waarde zonder te oordelen, ook al is het voor de lezer duidelijk dat hij zich ergens in het verhaal vergist en op basis van deze foute inschatting een hele verkeerde beslissing neemt die fatale gevolgen heeft.
In feite is Adele, de moeder van Henry de hoofdpersoon van het boek om wie alles draait. Het is zeer prijzenswaardig van de auteur om Henry tot hoofdpersoon en perspectiefpunt te maken. Zo wint het boek aan originaliteit en vermijdt Maynard het cliché liefdesverhaal dat op de loer ligt.
De uitgave die ik heb gelezen is vooral bedoeld voor leesclubs. Achterin het boek is meer te lezen over de schrijfster Joyce Maynard, over haar inspiratie voor het boek en leesclubvragen die tot nadenken, heroverwegen en vooral erover praten uitnodigen. Desondanks is dit ook informatief voor lezers die niet lid zijn van een leesclub. Interessant om te lezen dat vele puzzelstukjes uit het leven van Joyce Maynard samenkomen in dit boek.
Kortom: Een lang weekend is een mooie verrassing die ik met veel plezier heb gelezen.
Machteloos van Marianne en Theo Hoogstraten is een verrassend spannende en beklemmende Hollandse thriller.
Bij het tanken bij een benzinestation naast de snelweg heb ik altijd last van twee angstgedachten. In de ene wordt de auto gestolen terwijl ik aan het betalen ben. In de andere wordt mijn auto met mij er nog in gebruikt als vluchtauto na een overval op het benzinestation. Het echtpaar Hoogstraten slaagt erin deze nachtmerrie tot leven te wekken in Machteloos. Tosca, een gescheiden moeder, tankt bij een tankstation. Op het moment dat ze weg wilt rijden, stapt er een man met een pistool. De man wil dat Tosca iets voor hem doet. Hier begint de zeer levensechte en geloofwaardige nachtmerrie van Tosca. Want al is ze nu overduidelijk een slachtoffer van deze onbekende man, later in het verhaal zal ze voor dader worden aangezien en ook zo behandeld worden. Meer kan en wil ik niet vertellen, want dan is het voor de verse lezer lang zo beklemmend niet. Hoogstraten (2x) slaagt er in om het machteloze gevoel dat Tosca heeft goed over te brengen op de lezer. Machteloos is een echte pageturner, ik heb het boek achterelkaar uitgelezen. Ik had niet gedacht dat het zo'n spannend boek zou zijn op basis van de flaptekst.
De actuele achtergrond van de milieubeweging en kernreactoren zorgde voor een mooi tijds- en sfeerbeeld. Zeker met de kloppende details zoals de beschrijving van Steenwijk, de snelwegen etc. Het geeft een mooi afgewerkt en verzorgd boek.
Heb ik toch een klein minpuntje wat niet storend was omdat Tosca zelf wel goed tot leven komt: de politiemensen blijven wat clichéfiguren. Good cop, bad cop, vriendelijke politievrouw.
Afgelopen weekend De duivelskamer gelezen. Het was een beetje maf/vreemd boek maar wel goed geschreven. In eerste instantie dacht ik dat het een soort spookverhaal zou worden. Meisje kraakt met wat nieuwe vrienden/backpackers een huis naast het hostel en hoort daar rare geluiden. Helen Fitzgerald zette mij vervolgens vakkundig op het verkeerde been. Om niet de plot te verraden ga ik hier niet verder op in, gewoon zelf lezen is mijn advies! Bronny, de hoofdpersoon, een Australisch meisje dat gevlucht is naar Engeland is het maffe/vreemde element in het boek. Ze gaat compleet los in Londen wat betreft drank, drugs en mannen. Hier en daar vond ik dat een beetje over de top gaan, niet meer geloofwaardig.
Het verhaal zit gedegen in elkaar, met mooie verrassende wendingen. En als je denkt dat alles in orde en opgelost is, dan haalt Fitzgerald nog een joker uit haar mouw en zorgt ze voor wat echte onvervalste nagelbijtende spanning.
In de witte boekenhal vond ik een tijdje geleden Tiffany van Felix Thijssen. Een opnieuw uitgegeven oudere titel uit de Max Winter serie. Max Winter vind een heroine hoertje op zijn stoep en heeft het gevoel dat hij haar moet helpen. Zij denkt daar anders over en is de volgende dag verdwenen. Einde verhaal: nee, juist het begin. Wat begint als iets kleins: een ontevreden klant en zakkenrollerij eindigt groot met doofpotten bij de landmacht. Spannend: ja, pageturner: ja, goed opgebouwde plot: ja, diepgaand: nee. Wel een spannende thriller, echter geen literaire thriller zoals zijn latere Esperanza. Kortom een smakelijk tussendoortje.
In twee avonden Het experiment van Joost Heyink gelezen. Was erg onder de indruk. Mooi geschreven. De spanning komt voor een groot deel door de wisseling van perspectief. Het verhaal zelf is boeiend en interessant. Veel van binnenuit informatie over hoe hersenspoeling door sekte-achtige organisaties in zijn werk gaat. Dat gedeelte is beklemmend en zeer overtuigend, juist doordat het verhaal door verschillende personages verteld wordt. Niet alleen door de enthousiaste cursiste of de wantrouwende partner, maar ook onder andere door de 'cursus' leiding en de nieuwsgierige journalist.
Een klein min/zeurpuntje: jammer dat er in de flaptekst al zo veel van het verhaal wordt weggegeven.
Millennium lag hier al maanden thuis, klaar om gelezen te worden. Er kwamen eerst veel andere leuke boeken langs die ook gelezen wilden worden. Vorige week uiteindelijk Millennium in een lange treinreis en een paar avonden uitgelezen. Intrigerend verhaal, knappe pageturner. Goede perspectief wisselingen. Prettige tegenstelling tussen de onconventionele hoofdpersonen, gelukkig zonder stereotype gescheiden inspecteur met een drankprobleem. Kortom kom maar op met deel 2 en 3.
Een klein min/zeurpuntje: waarom is het altijd koud, somber, donker en winter in Scandinavische thrillers? Het lijkt me een verademing om eens een goede, spannende Scandinavische thriller te lezen die zich uitsluitend afspeelt rondom midzomernacht en in de zomer met alleen maar licht, zon (en muggen).
In tijden niet zo hard gelachen om een boek als tijdens het lezen van de verhalenbundel Van je familie moet je het hebben van David Sedaris. De verhalen zijn uitermate grappige beschrijvingen van gebeurtenissen en mensen, vaak de familie van David Sedaris. Hij spaart zichzelf niet, zo schrijft hij een verhaal over de bizarre tics die hij als kind had. Ieder jaar kwam een andere juf bij zijn moeder op bezoek om zijn tics te bespreken. Het begon met likken aan de lichtschakelaars op de lagere school en ontwikkelde zich tot schudden met zijn hoofd, rollen met zijn ogen en rare kreten uitslaken op de universiteit. De tics verdwenen, gelukkig voor Sedaris, op het moment dat hij begon met roken. In een ander verhaal vertelt Sedaris over zijn ervaringen op een nudistencamping. Hij vraagt zich dan serieus af waar een nudist zijn pen bewaart. En hoe beschrijf aan je buurman op de camping degene met wie je gesproken hebt?
