skip to main |
skip to sidebar
In november verschijnt bij Uitgeverij Signatuur het boek Fauna van Alissa York exclusief als e-book! U heeft nu al de mogelijkheid dit boek te lezen. Wij zijn namelijk erg benieuwd wat u van het boek vindt. Fauna gaat over dieren en mensen en over de krachtmeting die ontstaat als dier en mens in elkaars gebied binnendringen. Dit hartveroverende verhaal speelt zich af in de jungle van Toronto.
Vindt u het leuk om uw mening te geven over dit verhaal? Wij organiseren nu een speciale actie.
U heeft tot woensdag 5 oktober 2011 de tijd om een zetproef bij ons aan te vragen via laura.hoencamp@awbruna.nl o.v.v. Fauna. Hoort u bij de eerste 30 aanmeldingen? Dan ontvangt u de zetproef. Nadat u het verhaal heeft gelezen ontvangen wij graag uw recensie. Deze moet voor 31 oktober bij ons binnen zijn. Wij plaatsen verschillende recensies op Facebook of op www.uitgeverijsignatuur.nl. Als dank voor uw recensie ontvangt u het e-book van Fauna zodra dit is verschenen.
De meeste thrillers die in Nederland worden vertaald/uitgegeven spelen zich af in Nederland, Amerika, Groot-Brittannië of Scandinavië. Een Griekse thriller vormt hiernaast een welkome afwisseling. Met een beetje geluk krijgt de lezer naast een spannend verhaal ook een mooie achtergrondschets van de Griekse samenleving. Op het eerste gezicht was het daarom een goed idee van uitgeverij AW Bruna om Het late journaal van Petros Markaris dit jaar voor de tweede keer uit te geven. Deze debuutthriller van Markaris verscheen in 1995 in Griekenland. De eerste uitgave in Nederland was in 2005. Een heruitgave draagt wel een groot risico. De lezer verwacht hoogstaande kwaliteit als een uitgever het aandurft om een ‘ouwetje’ af te stoffen en opnieuw uit te geven. Daarnaast moet het boek moet op z’n minst een tijdloze klassieker zijn om de tand des tijds succesvol te hebben doorstaan.
Markaris schreef Het late journaal begin jaren ’90 in een tijd waarin computers nog nieuwerwetse verschijnselen waren. Mobiele telefoons waren er niet of nauwelijks. De democratie was nog erg pril in Griekenland, na een periode waarin de kolonels aan de macht waren.
Hoofdpersoon in Het late journaal is politiecommissaris Kostas Charitos. In het verhaal komt hij bot, onsympathiek en ongeïnteresseerd over. Hij heeft een slecht huwelijk en maakt met zijn vrouw veel ruzie op een kinderachtige manier. Tegenover zijn collega’s gedraagt hij zich alles behalve collegiaal. Het is moeilijk na te gaan of hij bedoeld is als een levensechte, realistische politieman of als een karakter met uitvergrote eigenschappen.
In Het late journaal denkt Charitos de moord op een jong Albanees stel snel te kunnen oplossen. Een andere Albanees die de pech had in de buurt te zijn, wordt gearresteerd en tot een bekentenis gedwongen. De bedoeling is dat hij vervolgens veroordeeld wordt en dat Charitos hiermee wederom een zaak succesvol heeft afgesloten. Tot ongenoegen van Charitos steekt het net iets anders in elkaar. Televisie journaliste Janna Karajorgi wordt vermoord in een televisie studio vlak voordat ze live in het late journaal zou vertellen over haar ontdekkingen over de moord op het Albanese stel. Karajorgi had ontdekt dat het stel een baby had en dat die verdween rond de moord. Met frisse tegenzin gaan Charitos en zijn collega’s echt op onderzoek uit. Al snel komen ze erachter dat de concurrentie moordend is in televisiekringen en collegialiteit alleen in naam bestaat. De vraag is of dit genoeg aanleiding is voor moord of dat de dader in geheel andere kringen gezocht moet worden.
Het late journaal geeft een interessante inkijk in de Griekse samenleving begin jaren ’90. In het bijzonder in de Griekse misdaad en politie. Het hoge oplossingspercentage van misdrijven is te danken aan de, in Nederlandse ogen, bijzondere technieken van de politie. Vele politieagenten zijn opgeleid tijdens de kolonelsdictatuur en hebben les gehad van militairen in verhoortechnieken. Na een misdrijf wordt de meest voor de hand liggende dader opgepakt. Deze bekent na een paar stevige gesprekken met de politie. Daarna volgt een veroordeling. En klaar maar weer.
Opvallend detail is dat Het late journaal geheel vanuit het perspectief van een local is geschreven. Ondanks dat het boek zich in Athene afspeelt, ontbreekt de toerist. Dit in tegenstelling tot de boeken van bijvoorbeeld Donna Leon over het Venetië van Guido Brunetti, waarin toeristen vaak wel een rol spelen.
Wat niet ontbreekt is de auto. Kostas Charitos verplaatst zich uitsluitend per auto, net als iedere andere inwoner van Athene. In ieder hoofdstuk staat hij wel enige tijd vast in het verkeer of wordt precies vermeld hoe lang hij over bepaalde ritten gedaan heeft.
Alles tegen elkaar afwegende is het onduidelijk waarom AW Bruna dit boek van Petros Markaris nog een keer heeft uitgegeven. De plot is redelijk, afgezien van het einde waarin Markaris het klassieke konijn uit de hoge hoed tovert en het boek afsluit met zo’n verrassing dat het ongeloofwaardig is. Een verhaal heeft iets nodig waardoor de lezer er in gezogen wordt: een sympathieke hoofdpersoon, spanning die van de bladzijden druipt, goede en soepele schrijfstijl etc. Het late journaal heeft geen van deze elementen. De beroerde schrijfstijl valt Markaris wellicht niet aan te rekenen. Het zou kunnen dat het boek slecht vertaald, dan wel geredigeerd is. Zo veel slechtlopende zinnen, taalfouten en stop- en vulwoorden gevonden dat het leesplezier eronder leed.
Het is te hopen dat de latere boeken van Petros Markaris of beter vertaald en geredigeerd worden of dat ze niet uitgegeven worden en andere auteurs een kans krijgen.
Karin Slaughter is een van de best verkochte Amerikaanse thrillerschrijfsters in Nederland. Vorig jaar heeft haar Nederlandse uitgeverij, Cargo, voor haar een eigen imprint opgezet: Slaughterhouse met bijbehorende website. Dit schept hoge verwachtingen voor haar onlangs verschenen boek Gevallen.
Gevallen is het derde en nieuwste deel in de Georgia reeks waarin Will Trent en Faith Mitchell uit de Atlanta-reeks samenwerken met Sara Linton uit de Grant County-reeks. Faith Mitchell krijgt van haar werkgever, het Georgia Bureau of Investigations veel trainingen aangeboden.
Toch is er geen training die haar kan voorbereiden op de verschrikkingen die haar te wachten staan als ze later dan verwacht terugkomt van een computercursus. Haar baby is opgesloten in een schuurtje. Haar moeder, die zou oppassen, is spoorloos verdwenen. Veel bloed in en om het huis. En niet te vergeten een bloederig lijk en na interventie van Faith Mitchell nog twee lijken met wat gaten erin.
Met dit spetterende begin zou een huiveringwekkende rit met de achtbaan, die Gevallen heet, moeten beginnen. Helaas is niets minder waar. In het volgende hoofdstuk wordt de spotlight op Sara Linton gezet. Zij heeft een rampzalige blind date met een arts. Weliswaar met veel humor beschreven maar met zoveel geneuzel erom heen dat het funest is voor de spanning.
De spanning keert pas terug als Will Trent, Faith Mitchell en hun baas Amanda Wagner op jacht gaan naar de Los Texicanos-bende, die achter de ontvoering van Evelyn, Faith Mitchell’s moeder zit. Evelyn nam een aantal jaren geleden ontslag als hoofd van een narcoticabrigade toen bleek dat het team corrupt was en geld achterover drukte. Kan het zijn dat zij daarom ontvoerd is? Of is er toch een andere reden?
Het perspectief in Gevallen wisselt voortdurend tussen Faith, Will, Sara en Evelyn. Enerzijds is het interessant om te lezen hoe de verschillende hoofdpersonen over elkaar denken en is het spannend om een verhaal vanuit meerdere gezichtspunten te kunnen lezen. Aan de andere kant zorgt het voor verwarring en haalt het net iets te vaak de vaart uit het verhaal.
Zo zijn er meer aspecten in dit boek met twee kanten. Leuk om tot in detail over de amoureuze spanning tussen Sara en Will te lezen, met ze mee te leven en te hopen dat ze elkaar eindelijk vinden, maar niet bevorderlijk voor de spanning. Hetzelfde geldt voor de trieste jeugd van Will Trent en zijn vreemde, duidelijk beschadigde vrouw Angie.
Kortom een boek dat zich niet eenvoudig laat beoordelen. Vanuit de positieve kant bezien is het een spannend, intrigerend verhaal met veel diepgang en aandacht voor de personages, hun liefdesleven en hun achtergrond. Goed gedoseerde humor. Helaas laat de negatieve kant een boek zien waarbij de spanningsboog geregeld inzakt, als een soufflé op de tocht. Veel verwarring door de abrupte perspectiefwisselingen. Veel geneuzel over liefdeslevens en tragische kinderjaren. De hoge verwachtingen worden niet ingelost.
Desondanks is Gevallen wel een aanrader. Ondanks dat het een van de mindere boeken van Karin Slaughter is, staat het toch garant voor een paar avonden leesplezier. Want ze slaagt er wel in om een geniale plot te schrijven, die aan het einde de lezer verbijsterd achterlaat.
Deze recensie is ook te lezen op www.ezzulia.nl.
Er zijn boeken die je meteen pakken op de eerste bladzijde. De openingsscène is dan zo goed dat die je meteen het boek in sleurt. Voor ik ga slapen heeft zo’n sublieme openingsscène die meteen de toon zet. In het interview met Ezzulia vertelde S.J. Watson dat hij, voordat hij Voor ik ga slapen schreef, een artikel had gelezen over een man met geheugenverlies. Terwijl hij er zijn gedachten over liet gaan, kwam bij hem het beeld binnen van een vrouw die in de spiegel kijkt en schrikt van wat ze ziet. Dit werd het begin van Voor ik ga slapen.
Voor ik ga slapen opent met een scène waarin de hoofdpersoon Christine wakker wordt naast een vreemde man, in een vreemd bed, in een vreemd huis. Als ze naar de badkamer gaat en daar in de spiegel kijkt schrikt ze. Ze ziet een vrouw met kraaienpootjes, iemand die minstens twintig jaar ouder is dan zij. Daarna valt het haar op dat er foto’s hangen met gele plakkertjes waarop Christine en Ben staat geschreven. De vreemde man blijkt haar echtgenoot Ben te zijn die haar vertelt hoe het zit. Ongeveer twintig jaar geleden heeft ze een auto-ongeluk gehad waarbij ze haar geheugen is kwijtgeraakt. Iedere nacht wordt haar geheugen gewist en kan ze zich de volgende dag niets meer herinneren van de vorige dag.
Later die dag belt haar dokter om haar te herinneren aan de afspraak die zij hadden gemaakt voor die dag en om haar te vertellen dat zij haar dagboek in de kledingkast heeft verstopt. Sinds een paar maanden schrijft Christine iedere avond in haar dagboek alles over de afgelopen dag. Ook leest ze terug wat ze eerder heeft geschreven. Door haar dagboek te lezen, realiseert zij zich dat niet iedereen hetzelfde verhaal vertelt. Wie vertelt de waarheid en wie niet? Wie kan ze vertrouwen? Af en toe komen er flarden van haar geheugen langs in de vorm van losse beelden. Langzaam vallen de stukjes van de puzzel op hun plaats en onthullen zij een gruwelijk geheim.
Voor ik ga slapen is een fantastisch debuut. Wat een geweldig boek!
Watson wilde een ‘rustig’ boek schrijven, zonder achtervolgingen en helikopter ongelukken. Het moest zich in een huiselijke, beperkte omgeving afspelen. Voor ik ga slapen is in die zin inderdaad een rustig boek geworden, maar beslist geen saai boek. Het boek is spannend dankzij in plaats van ondanks de beperkte ruimte waarin het verhaal zich afspeelt. Het maakt het boek juist extra beklemmend.
Voor ik ga slapen is vanuit de eerste persoon geschreven. De lezer gaat samen met Christine op ontdekkingstocht naar de waarheid. Wat is er gebeurd en hoe zit het? Watson zorgt ervoor dat de lezer zich goed kan inleven in de gevoelens van Christine. Haar verwarring wordt overtuigend gebracht. Het is natuurlijk ook een hele schok om te ontdekken dat je al eind veertig bent, terwijl je denkt dat je eind twintig bent. Herkenbaar, menig lezer zal zich geregeld ook jonger voelen dan de kalender zegt…Gruwelijker wordt het als blijkt dat Christine niet iedereen om haar heen kan vertrouwen en zij af en toe gewelddadige flashbacks krijgt. Dan wordt Voor ik ga slapen spannend tot op de vierkante centimeter.
Watson laat ziet dat je voor een echte goede pageturner, een boek dat je achter elkaar uit wilt lezen zonder weg te leggen, geen achtervolgingen, bloederige slachtpartijen of gillende sirenes nodig hebt. Een goed geschreven, spannend verhaal met een goede gedegen plot volstaat.
Vijf sterren!
Nicci French, de schepster van een nieuw thrillergenre slaat een nieuwe weg in. In 1997 verscheen in Nederland Het geheugenspel, de eerste literaire ofwel psychologische thriller van Nicci French. In de boeken kwamen gewone mensen in ongewone situaties terecht. Nu, veertien jaar later is het tijd voor iets nieuws. Tot opluchting van waarschijnlijk menig lezer, die inmiddels enigszins is uitgekeken op de zoveelste heldin die in de problemen kwam, niet geloofd werd en toch gelijk bleek te hebben.
