Beretta Bobcat van Gijs Scholten van Aschat: moeite van het lezen zeker waard

De laatste tijd is er een aantal acteurs dat een boek schrijft. De toneelacteur Gijs Scholten van Aschat is er een van. Hij schreef Beretta Bobcat, een novelle, waarvan de gesproken versie tijdens de Week van het Luisterboek 2012 als geschenk werd weggegeven.

In Beretta Bobcat beschrijft Gijs Scholten van Aschat de dag waarop het leven van Fons van Dillen en zijn 11-jarige buurjongen voorgoed verandert. Meneer van Dillen wil graag van zijn zeurende vrouw af, zonder veel gedoe. Het zou hem goed uitkomen als ze ‘verdween’. Op de fatale dag voert hij zijn plan uit, hierbij gadegeslagen door de buurjongen die op zijn beurt ook iets onvergetelijks ergs doet op die dag. Jaren later besluit de buurjongen zijn geheim en dat van zijn buurman op te schrijven.

Beretta Bobcat is een spannend geschreven novelle, geen thriller, die de lezer meteen bij de kladden grijpt. Gijs Scholten van Aschat schrijft mooie, goed geformuleerde zinnen, daarnaast weet hij goed de gevoelens en gedachten van de hoofdpersonen te verwoorden. Fons van Dillen is een sneue, ranzige man, die valt op jonge jongens. De buurjongen is een kinderlijke jongen, die door zijn actie, die hij zijn hele leven geheim weet te houden, in een dag volwassen wordt.

Helaas eindigt het boek onbevredigend met een filosofische verklaring van de buurjongen die terugblikt op die ene dag. Desondanks is Beretta Bobcat de moeite van het lezen zeker waard. Vanwege het verhaal, de mooie zinnen en de humor die er in de absurde situaties tussendoor sijpelt.

Deze recensie is gepubliceerd in BOEK nr.6 jaargang 9, november/december 2012

Eet mij van Asha ten Broeke en Ronald Veldhuizen: geeft nieuwe inzichten over eten

Mensen die te dik zijn, hebben dat helemaal aan zichzelf te danken. Hadden ze maar niet zo veel moeten eten en wat meer moeten sporten. Het zou goed voor hun gezondheid zijn als ze flink zouden afvallen. Een lager gewicht kunnen ze bereiken door simpelweg meer te sporten en minder te eten.

In het boek Eet mij ontkrachten Asha ten Broeke en Ronald Veldhuizen bovenstaande mythe. Het blijkt anders in elkaar te steken. Deze psycholoog en bioloog laten zien dat dik zijn niet alleen af hangt van de hoeveelheid calorieën die iemand binnenkrijgt en verbrand. Er is daarnaast een verband met een aantal erfelijke genen die bepaalt of iemand dik is of niet, het gehalte van het hormoon ghreline in iemands bloed, de sociaal-economische status en niet te vergeten de weerstand die iemand kan bieden aan de verleidingen in de supermarkt.

Het blijkt ook een fabeltje te zijn dat mensen die na een maaltijd verzadigd zijn dat aan hun maag kunnen merken. Ten Broeke en Veldhuizen tonen aan dat het gevoel verzadigd te zijn tussen de oren zit. Een onderzoek dat ze hierbij noemen, zou wrange humor genoemd kunnen worden. Twee groepen proefpersonen krijgen dezelfde milkshake te drinken. Tegen de ene groep was gezegd dat het een vetarme light milkshake betreft, terwijl de andere groep te horen had gekregen dat de milkshake vol en romig zou zijn. Na het drinken van de milkshake deden de proefpersonen een koekjessmaaktest. Zij waren in de veronderstelling dat dat het doel was waarvoor ze naar het lab waren gekomen. Bij de smaaktest mochten de deelnemers zoveel koekjes eten als dat zij nodig vonden. Het bleek dat de proefpersonen die dachten een volle en romige milkshake te hebben gedronken, beduidend minder koekjes aten dan de andere proefpersonen. Zij dachten al helemaal verzadigd te zijn van de milkshake.
Het gedegen betoog van Eet mij wordt goed onderbouwd met wetenschappelijke onderzoeken. Aan het einde van ieder hoofdstuk is een notenlijst opgenomen met daarin meer achtergrondinformatie over de betreffende onderzoeken.
Eet mij geeft de lezer nieuwe inzichten over (te veel) eten, verzadiging, de (on)zin van diëten, hoe mensen denken over voeding en de kwalijke rol van de levensmiddelenfabrikanten en supermarkten. Dit laatste punt zal de lezer verbazen.
Tot 1995 bevond het BMI van een gezonde man zich tussen de 18 en de 27,5. Uit statistieken bleek dat een BMI tussen deze waarden het minste risico voor de gezondheid en op hart- en vaatziekten gaven. Onderzoeken op dit gebied bevinden zich vaak in een schemergebied tussen wetenschap, commercie en overheid, met als gevolg dat vanaf 1995 BMI tussen 18 en 25 gezond werd bevonden. In een klap hadden tientallen miljoenen mensen in de gehele wereld last van overgewicht en vormde zij een enorme potentiële markt voor de farmaceutische industrie en fabrikanten van dieetproducten.
Al een paar jaar pleiten Europese onderzoekers voor een stoplichtsysteem op levensmiddelen in de supermarkt. Groene stickers op gezonde producten zoals groenten, fruit, magere zuivel, volkoren producten etc., gele op de ‘mag af en toe’ dingen en rode op levensmiddelen met veel slechte en dikmakende ingrediënten. Deze doeltreffende oplossing voor overgewicht als gevolg van onkunde over dikmakend voedsel werd geblokkeerd door een machtige, rijke lobby van voedselmultinationals. Momenteel zijn in Nederlandse supermarkten alle levensmiddelen voorzien van een Ik kies bewust logo. Dit is verwarrend voor de consument, want als het logo op een zak diepvriespatat staat dan is dezelfde consument geneigd te denken dat die patat wel gezond is in tegenstelling tot de andere zakken patat van andere merken. Het logo geeft echter aan dat binnen de productgroep dit merk de beste keuze is op het gebied van suiker, vet en zout. Het echte gezonde alternatief is echter volkoren rijst of gekookte aardappel.
De grote waarde van Eet mij bevindt zich in de enorme hoeveelheid feiten over eten die Ten Broeke en Veldhuizen hebben verzameld, geanalyseerd, geordend en uitermate prettig leesbaar hebben opgeschreven. Daarnaast is het goed en overtuigend dat ze hun persoonlijke houding ten opzichte van voedsel hebben gedeeld met de lezer. Voor velen die worstelen met overgewicht is immers niets zo intiem als aan iemand anders vertellen wat er zo al gegeten en bewogen wordt op een dag.
Kortom Eet mij is een must-read voor iedereen die van plan is de komende maanden te gaan lijnen of dit heeft geprobeerd de afgelopen jaren. Lees eerst dit boek!
En een aanrader voor degenen die geïnteresseerd zijn in de psychologie van het eten en een antwoord willen op de vraag waarom zoveel mensen in deze tijd last hebben van hardnekkig overgewicht.

Wraak van Chelsea Cain: origineel en interessant boek

Wraak is het vijfde deel in de thrillerserie van Chelsea Cain, die zich grotendeels afspeelt in Portland, Oregon rond rechercheur Archie Sheridan en seriemoordenares Gretchen Lowell.

Rechercheur Archie Sheridan heeft ternauwernood de overstroming in Portland en de gruwelijke moordaanslag overleefd. Het leven lijkt hem eindelijk een beetje toe te lachen. Zijn tegenspeelster Gretchen Lowell zit tot zijn grote opluchting veilig opgeborgen in een psychiatrische inrichting. In het appartementencomplex waar Sheridan woont, is een mooie vrouw komen wonen, die in hem geïnteresseerd lijkt te zijn. En hij is eindelijk afgekickt van zijn medicijnenverslaving.
Het geluk is van korte duur omdat er vlak na elkaar twee lichamen worden gevonden, beide met een lelie naast zich. Bij één lichaam is een hart in de borst gekerfd, precies zo’n hart als Lowell ooit in de borst van Sheridan kerfde. Lowell kan dit niet gedaan hebben want zij is immers opgesloten. Sheridan wil hier zeker van zijn en brengt haar een bezoek. Tijdens het bezoek confronteert hij haar met bepaalde feiten uit het interview dat Lowell net daarvoor gaf aan journaliste Susan Ward. Lowell wekt de suggestie meer te weten over de moorden met de lelie en het hart. Aan Sheridan om te bepalen hoe betrouwbaar Lowell deze keer is. Hij heeft niet in de gaten te hebben hoe dichtbij het gevaar loert...
De ingewikkelde relatie tussen Sheridan en Lowell maakt van Wraak een hoogst origineel en interessant boek. Zij staan immers elk aan een andere kant van de wet, en hebben tegenovergestelde ideeën over goed en kwaad. Zijn werk is zoeken naar en oppakken van mensen zoals zij. Zij heeft hem zowel geestelijk als lichamelijk gemarteld. Beiden hebben meermalen de gelegenheid gehad om de ander te doden, maar lieten elkaar leven. Er is duidelijk een onverklaarbare, fysieke en geestelijke aantrekkingskracht tussen Sheridan en Lowell. Knap en bewonderenswaardig van Cain dat ze deze gecompliceerde relatie geloofwaardig weet te beschrijven. Zijn relatie met Lowell, zorgt ervoor dat Sheridan geen clichématige rechercheur is: tobberig, gescheiden en geen privéleven.
De andere personages en hun onderlinge verhoudingen heeft Cain ook levensecht beschreven. Ze laat bijvoorbeeld zien hoe zich de band ontwikkelt tussen Susan Ward, de journaliste die het maar niet lukt om haar leven op orde te krijgen, en haar moeder Bliss, een echte hippie die zich nergens voor schaamt en nog steeds zonder bh in t-shirts met vage kreten erop rondloopt. De opstandige puber Pearl is op het randje van over-the-top maar blijft net realistisch. De gruwelijke details heeft Chelsea Cain binnen de perken weten te houden, ze zijn wel gruwelijk maar het zijn er gelukkig niet te veel.
Dankzij de prettige schrijfstijl van Chelsea Cain leest het boek lekker weg. Wraak doet verlangen naar het zesde deel in deze serie, want de lezer is zeer benieuwd hoe het verder gaat met Sheridan en zijn aantrekkelijke buurvrouw, en wat het lot van Lowell is.

Deze recensie is ook te lezen op www.crimezone.nl