dinsdag 30 november 2010

Roomservice van Elvin Post: een vijf sterren meesterstuk

De settings waarin de boeken van Elvin Post zich afspelen zijn vaak uitermate boeiend en zeker niet alledaags te noemen. Vals beeld speelde zich af in de wereld van de (vervalste) kunst. In Geboren verliezers werd het decor gevormd door de ongure achterbuurten van New York. In Roomservice heeft Elvin Post zichzelf overtroffen door het boek te situeren in de porno-wereld. Wie daar een stel gladde,snelle jongens en opgepompte blondjes verwacht, heeft het helemaal mis. Integendeel, Elvin Post is, net als in zijn vorige boeken, er in geslaagd om fascinerende, bizarre, verrassende en toch geloofwaardige personages te verzinnen. Een pornoproducent op leeftijd die nog steeds in leren broeken loopt met een Snoopy sleutelhanger. Zijn zoon, een onaantrekkelijke loser die stuntelend en denkend aan de pornofilm die hij ooit zal maken door het leven gaat. De afgewezen porno-actrice, die eerst uitgeprobeerd wordt door de baas. De privé detective die de onzichtbare babysitter wordt van een wel heel groot kind. De mismaakte pornoster die steeds minder morele gevoelens blijkt te hebben op het gebied van leven en dood.
Pornoproducent Archie Venice heeft in Roomservice een paar problemen. Een daarvan is zijn zoon Larry, die nog te dom is om voor de duvel te dansen en daarom bij zijn vader werkt als locatiescout. Archie besluit privé detective Jack Farrell in te huren, zodat hij op de achtergrond Larry tegen zichzelf kan beschermen. Jack Farrell zwicht voor het grote geld en de aantrekkelijke receptioniste. Al snel blijkt dat Larry toch ergens goed in is, namelijk zichzelf in de nesten werken.
Roomservice is in alle opzichten een geweldig goede thriller en een van de beste boeken die dit jaar verschenen is. Het verhaal zit goed in elkaar en loopt als een trein. Nergens verslapt de spanningsboog. Zonder al te veel over het einde te willen onthullen: het is verrassend. De epiloog is de perfecte kers op de taart, die de lezer met een grijns zal achterlaten.
De personages zijn boeiend, hier en daar over-the-top maar nog wel realistisch. Een ervan bestaat ook in real life. Elvin Post vertelde hierover in een interview.
Net als zijn andere boeken, is Roomservice een genot om te lezen, vanwege de soepele schrijfstijl, het mooie woordgebruik van de personages en de ruim aanwezige humor. De humor is te vinden in grappige situaties, geweldige woordspelingen zoals de titels van de films (Four Weddings and a Gigolo, A Few Hard Men etc.) en de fascinerende personages.
De grootste prestatie van Elvin Post is dat hij Roomservice situeert in de ranzige, schimmige, duistere wereld van de porno zonder dat het boek zelf ranzig, schimmig of duister wordt.
Om een lang verhaal kort te maken: Roomservice is een vijfsterren meesterstuk!

dinsdag 23 november 2010

Jetset van Marion Pauw inderdaad een moderne Agatha Christie

Marion Pauw is een bewonderenswaardige auteur. Bij ieder boek probeert ze zichzelf te verbeteren door een nog beter boek te schrijven dan de vorige keer. Dit leverde haar in 2009 een terecht verdiende Gouden Strop op voor Daglicht. Menig auteur zou vervolgens op zijn/haar lauweren gaan rusten, hetzelfde truukje jaarlijks herhalen en vervolgens het geld laten binnenstromen. Zo niet Marion Pauw. In Jetset maakt ze een uitstapje naar de klassieke whodunit in de stijl van Agatha Christie.

Alexander Zilver, een selfmade businessman, is apetrots op de 100 miljoen Euro die hij verdiend heeft. Om het te vieren nodigt hij zijn vrienden, vriendin, ex en dochter uit voor een weekje varen op een luxe jacht in de Cariben. Al snel blijkt dat de vriendschappen onder druk hebben gestaan door het succes van Alexander. Op de tweede dag van de cruise wordt Alexander doodgevonden op bed. Hartaanval of moord? Kapitein Schmidt en stewardess Lou gaan op onderzoek uit. De gasten hebben allemaal iets te verbergen en zijn niet van plan om mee te werken aan het onderzoek.


Een echte 'Agatha Christie' bevat een aantal terugkerende elementen.
Een groep mensen is verzameld in een afgesloten ruimte. Bij Agatha Christie bijvoorbeeld een trein of een eiland. In Jetset een luxe jacht. De boeken van Agatha Christie spelen zich veelal af in elitaire kringen met duidelijke standsverschillen. Marion Pauw laat zien dat nouveau riche en oud geld niet goed mengen. De bemanning van het jacht is outsider en ondergeschikt aan de gasten of toch niet helemaal? In het vooroorlogse Engeland van Agatha Christie wordt de moord opgelost door een kordaat oud vrouwtje, een speurneus met indrukwekkende snor of iemand anders van buiten. Gelukkig is er in Jetset Lou een doortastende Nederlandse stewardess. De dader bij Agatha Christie is de buitenstaander, de verre oom of de butler. En in Jetset? Ga dat vooral zelf lezen en laat je verrassen.

Marion Pauw geeft in Jetset de vertrouwde elementen een eigen moderne twist. Bovendien voegt ze er iets aan toe: sex, soms stomend, vaak liefdeloos, veel verlangens, weinig bevrediging. Ze laat zien dat ze het detectivegenre goed in haar vingers heeft, speelt ermee en geeft er haar eigen draai aan. Hiermee stijgt ze boven het genre uit. Zoals de flaptekst belooft is Jetset inderdaad een moderne 'Agatha Christie'.
Haar taalgebruik is fris, vlot en passend bij het personage. De nouveau riche praat plat. De oud geld dame hoorde ik in mijn hoofd zeer keurig praten mét hete aardappel. Met de spanning zit het wel snor. Jetset is een boek om in een avond uit te lezen op het puntje van de stoel. Nergens zakt de spanning in.
Jetset verdient 5 sterren maar krijgt er helaas maar 4 vanwege de compleet overbodige epiloog die niets toevoegt aan het verhaal.
Ik ben benieuwd welk nieuw genre Marion Pauw voor haar volgende boek gaat ontdekken en uitproberen. Het experiment Jetset smaakt naar meer.

woensdag 17 november 2010

Sneeuwval van Tess Gerritsen blijft boeiend tot de laatste bladzijde

Sneeuwval is het achtste deel in de serie van Tess Gerritsen over rechercheur Jane Rizzolo en patholoog-anatoom Maura Isles. Ook voor lezers die de eerste zeven delen niet gelezen hebben, valt er genoeg te genieten van Sneeuwval en is het te lezen als een afgerond, losstaand verhaal.

In Sneeuwval ontmoet Maura Isles tijdens een medisch congres een oude studiegenoot. Hij nodigt haar uit voor een weekje skiën met zijn dochter en twee vrienden. Wat een gezellig uitje had moeten worden, veranderd in een nachtmerrie als ze onderweg stranden in de 'middle of nowhere'. Na een tijdje gelopen te hebben in de sneeuw zien ze een paar huizen die ogenschijnlijk van het ene op het andere moment verlaten zijn. Of dwaalt er toch iets of iemand door het bos?

Tess Gerritsen heeft in vele opzichten een typisch Amerikaanse thriller geschreven. De plot loopt als een trein. Sneeuwval is een echte pageturner die een aantal verrassende plotwendingen kent. Op het moment dat je denkt dat het verhaal afgelopen is, blijk je op het verkeerde been te zijn gezet. Erg fijn is dat desondanks alle losse draadjes netjes afgewerkt zijn. Tess Gerritsen kan goed en vlot schrijven, zonder in clichés te vervallen.
Bewonderenwaardig is het dat Sneeuwval ondanks dat het door een vrouw geschreven is en twee vrouwen als hoofdpersoon heeft, toch geen stereotype vrouwenthriller is geworden. Dat wil zeggen Sneeuwval bevat geen uitgebreid relatiegeneuzel, uitvoerige kledingbeschrijvingen of uitgebreide diepgravende karakterschetsen. Mischien blijkt het vrouwelijke element wel uit dat er geen overbodig maar slechts functioneel geweld wordt gebruikt. Geen extra bloederige details. Geen geweld om het geweld. Geen bordkartonnen standaard typetjes maar realistische personages die heel menselijk reageren op wat hun overkomt.

Sneeuwval
blijft boeiend tot de laatste bladzijde dankzij de goede plot, de interessante personages, het gebrek aan clichés en de vlotte schrijfstijl.
Een kennismaking die zeker smaakt naar meer .

zondag 14 november 2010

Vals profiel: prachtig mengsel van chick-lit en thriller

Vals profiel is een intrigerende thriller over actuele zaken. Tegenwoordig heeft vrijwel iedereen een profiel aangemaakt op websites zoals Facebook, LinkedIn, Hyves of Schoolbank. Een leuke manier om oude bekenden tegen te komen of nieuwe vrienden te maken. Maar hoe weet je nu of degene die je hebt teruggevonden daadwerkelijk degene is met wie je vroeger in de klas zat of je buurjongen was? En wat doe je als het e-mailcontact uit de hand loopt?
Myrthe, de hoofdpersoon uit Vals profiel loopt tegen die problemen aan als zij via Schoolbank in contact komt met Menno, een oude klasgenoot. Al snel raakt zij verstrikt in het world wide web, is haar moeizame relatie reddeloos verloren en loopt haar werk als dierenarts ook niet meer op rolletjes.
Opvallend in Vals profiel is dat de mannen er zonder uitzondering slecht van af komen. Boris, de vriend van Myrthe, is een control freak. Haar vader is een pappen en nathoudende veearts die problemen uit de weg gaat. De boeren zijn met recht botte boeren. De internetmiljonairs in het Koffielaboratorium zijn nietsnuttende nerds die suffe spelletjes spelen. Niet een man deugt, is een echte man die zijn verantwoordelijkheid neemt of is oprecht sympathiek.
Vals profiel komt wat langzaam op gang omdat eerst de moeizame relatie tussen Myrthe en Boris uitgebereid beschreven wordt. Op deze manier wordt al snel duidelijk dat Myrthe in eerste instantie in Menno alles vindt, wat zij in Boris mist.
De tweede helft van Vals profiel is gelukkig een stuk spannender. Myrthe wordt verder en verder in het nauw gedreven. Alles, waaronder haar werk, leven en ouders, komt op het spel te staan.
Het is te merken dat Sabine van der Eynden scenarioschrijfster is. Het boek is in mooie, afgeronde scènes opgebouwd en filmisch geschreven. Het leek tijdens het lezen of er een film werd afgespeeld. De schrijfstijl is vlot en snel, waardoor het boek lekker 'weghapte'.
Jammer alleen van de slordige eindredactie. Myrthe's vader is eerst bijna zestig en een paar hoofdstukken verder al de zestig ruim gepasseerd. Ook vond ik halverwege een kreupele onbegrijpelijke zin.
Desondanks is Vals profiel een echte aanrader voor de liefhebbers van het nieuwe genre chick-noir. Vals profiel is namelijk een prachtig mengsel van een goed geschreven chick-lit en een spannende thriller.

vrijdag 5 november 2010

Tegenspel: een spannende, geweldadige actiefilm met de nodige humor

Het vorige boek van Lee Child, 61 uur, eindigde met een spannende cliff-hanger. In eerste instantie was ik teleurgesteld toen ik begon in Tegenspel. Jack Reacher was op het platteland van Nebraska terechtgekomen in een plaatselijk conflict. Ik had verwacht dat de draad die was blijven liggen na 61 uur, weer opgepakt zou worden. Uiteindelijk is het logisch dat Jack Reacher begonnen is aan een nieuw avontuur. Alle voorgaande boeken van Lee Child laten zien dat Reacher niet de man is om lang te blijven hangen in een plaats, aan een vrouw of aan een baan. Nadat de klus geklaard is en het probleem opgelost, gaat Jack Reacher op weg naar een nieuw avontuur.
Het probleem dat Jack Reacher in Tegenspel moet oplossen bestaat uit een familie met duistere geheimen die een kleine gemeenschap op het platteland van Nebraska terroriseert. Een kolfje naar de hand van Reacher. Hij is totaal niet onder de indruk van de footballspelers die op hem afgestuurd worden. Ze zijn jonger, groter en zwaarder dan Reacher. Hij zegt tegen ze: 'Jullie hebben vier jaar college achter de rug om een spelletje te leren spelen. Ik heb dertien jaar achter de rug om te leren hoe je mensen moet doodmaken. Dus hoe bang ben ik?' Bovendien hebben de jongens de verkeerde wapens meegenomen. Nadat Reacher met de football spelers klaar is, zijn ze rijp voor een lange ziekenhuis opname en dan hebben ze nog geluk gehad. Niet alle bad guys in Tegenspel komen er zo goed van af.
In Tegenspel wordt een behoorlijke hoeveelheid grof geweld afgewisseld met humor en spanning. Voor mijn gevoel meer geweld dan in andere delen. Zelfs Reacher komt niet ongeschonden uit de strijd. Deze keer wordt ook zijn ego geraakt. Hij was er trots op dat, ondanks alle verwondingen die hun sporen op zijn lichaam hadden achtergelaten, zijn neus altijd heel was gebleven. Ik kan alvast verklappen dat dat niet zo blijft.
Lee Child verwerkt altijd heel terloops actuele zaken in zijn boeken. De bomaanslagen in het openbaar vervoer kwamen in Sluipschutter aan de orde. Jack Reacher gaat in gedachten het lijstje met kenmerken waaraan je een zelfmoordterrorist kan herkennen en vraagt zich af wie er in het metrotoestel aan die kenmerken zou kunnen voldoen. Het begin van een spannend verhaal.
In Tegenspel laat Lee Child zien hoe wijdvertakt en onzichtbaar de mensenhandel is. Om niet te veel te verraden van de plot kan ik hier niet meer over vertellen. Ik kan je alleen aanraden om Tegenspel zelf te gaan lezen.
Het vele geweld heeft mijn leesplezier niet kunnen bederven. Integendeel. Tijdens het lezen zag ik het boek voor me alsof het een actiefilm was. Een spannende, geweldadige actiefilm met de nodige humor. Kom maar op met de volgende Jack Reacher thriller!