zaterdag 31 december 2011

De beste boeken van 2011 volgens Natascha


Het afgelopen jaar heb ik 54 boeken en zo’n 40 korte verhalen gelezen. Net iets boven mijn minimum van 1 boek per week. In 2010 kwam ik tot 70 boeken. Terugblikkend denk ik het komt omdat ik in 2011 drukker was met ander werk dan in 2010. Volgend jaar hoop ik 80 boeken te kunnen lezen!
Meer cijfers: ik heb 18 Nederlandstalige thrillers gelezen, 17 vertaalde thrillers, 2 Nederlandstalige romans, 11 vertaalde romans, 4 non-fictie boeken, 2 young adult boeken en 1 fantasy roman.
Alle boeken waren zonder meer de moeite van het lezen waard, in ieder boek zat iets moois. Sommige boeken slaagden er in een wereld te scheppen waarin ik lang bleef hangen, ook toen het boek uit was. Andere boeken kostten mij meer inspanning dan ontspanning om ze te lezen. Het verhaal sleepte zich tergend langzaam voort, de plot was te ongeloofwaardig of de auteur wijdde zoveel uit dat het zicht op de plot verdween.
En dan nu mijn toppers van 2011. Dit zijn de boeken die mij zijn bijgebleven, die er op de een of andere manier boven uit stegen, die indruk hebben gemaakt en die ik iedereen wil aanraden om te lezen.

De beste Nederlandstalige thrillers van 2011
Marelle Boersma – Vals alarm
Schokkende feiten, spannend verhaal, levensechte personages
Lieneke Dijkzeul – Verloren zoon
Een echte literaire thriller: zowel literatuur als een politieroman. Om langzaam van te genieten.
Ingrid Oonincx – Botsing
Knap geconstrueerd verhaal, in eerste instantie drie losse verhaallijnen, die daarna met elkaar verstrengelen op onverwachte manier.

De beste vertaalde thrillers van 2011
Chelsea Cain – Zondvloed
Nog weken na afloop gedroomd over overstromingen. Indringend verteld verhaal.
Camilla Läckberg – Vuurtorenwachter
Ieder boek van haar is beter dan het voorgaande. Mooi inzicht in Zweedse samenleving.
S.J. Watson – Voor ik ga slapen
Zelden zo’n goed debuut gelezen. Het zal je maar gebeuren, iedere nacht alle herinneringen over de voorgaande dag kwijtraken. Iedere dag een nieuw begin.

De beste Nederlandse roman van 2011
Florence Tonk – Blijf bij ons
Bijzonder boek. Anders dan andere boeken wat betreft setting en verhaal. Goed geschreven. Boek eindigt met een knal op precies het goede moment.

De beste vertaalde romans van 2011
Natasa Dragnic – Iedere dag, ieder uur
Een boek als een mooi lang gedicht. Prachtig liefdesverhaal in mooie zinnen verpakt, zonder zoet of sentimenteel te worden.
Sarah Winman – Toen god een konijn was
Origineel boek, zowel titel als personages zijn onconventioneel. Lach en traan liggen naast elkaar in dit boek, met veel drama verborgen tussen de regels.
Ann Brashares – Herinner mij
Niet vanwege het liefdesverhaal maar vanwege het idee van onsterfelijkheid van de ziel. Intrigerend gegeven: iemand die zich al zijn levens nog kan herinneren.

Het beste non-fictie boek van 2011
Vincent van Dijk – Amsterdam slaapt
Boek is om twee redenen goed. Amsterdamse hotels door de ogen van een toerist/ervaringsdeskundige. Mooi verhaal wat het met een mens doet om jaar lang geen thuis te hebben.

De beste YA romans van 2011
Kerstin Gier – Robijnrood
Valt op in stroom YA/vampier/fantasy boeken. Intrigerend verhaal, realistische personages, zweempje humor. Gelukkig geen vermomde griezelchicklit.
Marianne & Theo Hoogstraaten – (ff)Out!
Spannende thriller voor YAs. Goed geschreven vanuit perspectief van jongeren.

Het beste fantasy boek van 2011
Marieke Frankema - Dochter van de zilv'ren maan
Terechte winnaar van Castlefest Book Award 2011. Goed geschreven bildungsroman in een middeleeuwse/Keltische/sprookjes setting.

dinsdag 27 december 2011

Koorts van Saskia Noort: Het leven is een groot pretpark

In zeven jaar tijd is Saskia Noort de bekendste Nederlandse thrillerschrijfster geworden. Haar boeken hebben allemaal de bestsellerstatus bereikt en zijn of worden verfilmd. Kortom Saskia Noort heeft niet echt meer een inleiding nodig.
Haar vijfde thriller Koorts bestaat uit twee delen. In het eerste deel dat ongeveer 24 uur duurt, komen Dorien en Ellen aan op Ibiza voor een onvergetelijke vakantie. Op initiatief van Ellen dompelen de twee vrouwen zich onmiddellijk onder in feestgedruis. De dag gaat als in een roes over in de avond en nacht. Ze feesten in afgelegen villa’s. De uitnodigingen kregen ze via hippe drugsdealers. Veel drugs, drank en beats. Leeghoofdig vermaak. Drugs in welkomstcocktail blijkt de normaalste zaak van de wereld. Weet iedereen toch?! Net als de wilde orgieën in de villa’s, alles lekker loslaten. Iedereen feest tot ze er letterlijk bij neervallen. Ergens onderweg raakt Dorien out. Ze komt bij in het gehuurde huisje. Van Ellen geen spoor te bekennen.
Rode draad in het tweede deel is de speurtocht van Dorien naar Ellen. Terug naar de villa’s waar iedereen nog onder invloed van zon, drank en drugs is. Er komt geen zinnig woord uit deze mensen, laat staan dat ze weten waar Ellen is of dat ze weten wie Ellen is. Het verhaal van Dorien wordt afgewisseld met dat van een griezel over zijn houding ten opzichte van vrouwen en hoe hij met opkomende spanning/zin in moorden omgaat. Daarnaast vertelt Ellen in korte stukjes over haar lot.
Het is zeer gemakkelijk om Koorts weg te zetten als oppervlakkige flut thriller over twee 30+ meisjes die nog zo graag willen feesten. Daarmee wordt het boek echter ernstig te kort gedaan. Koorts laat pijnlijk duidelijk zien hoe leeg de party scène is. Het draait alleen om egoïstisch, egocentrisch genot waar iedereen toch recht op heeft. In het eerste deel van Koorts schetst Noort een prachtig en tegelijkertijd afgrijselijk beeld van mensen die doen alsof het leven een groot pretpark is. Alles draait om feesten zonder verantwoordelijkheidsgevoel alsof er geen morgen komt. Lekker doen waar je zin in hebt, zonder verplichtingen. Slechts het genieten telt, als is het de vraag of er wel zo veel echt wordt genoten…
Als het mis gaat zijn ze niet in staat om eigen problemen op te lossen. Ellen verdwijnt en Dorien weet zich geen raad. Gelukkig heeft zij een redder in de vorm van Nick. Net zo goed als dat ze in Nederland haar ex-vriend Joost had. Zou Dorien het zonder Nick, Joost of Ellen wel redden in het leven?
Ellen en Dorien doen in het eerste deel van het verhaal geregeld domme dingen waarvan ieder weldenkend mens die niet verhit is door zon, pillen of seks weet dat het niet handig is om te doen. Noort heeft van Dorien een realistisch personage gemaakt. Ze hobbelt als een dom gansje door het leven, zonder eigen initiatief of verantwoordelijkheid. Dat de gebeurtenissen haar niet veranderen is eveneens zeer realistisch en overtuigend. Regelmatig zijn vrouwen zoals Dorien in het nieuws omdat hen iets naars is overkomen. Net zo goed als dat het hele leven hen overkomt.
De, voor Saskia Noort typerende, korte staccato, zinnen geven het boek meer vaart. Op naar het onvermijdelijke einde. Jammer genoeg wel met cliché's én een overbodige epiloog. Het had alles bij elkaar wel iets verrassender gemogen met wellicht een donkere/zwarte twist.
In Koorts laat Saskia Noort zien waar ze goed in is: een bepaalde groep mensen in een bepaalde tijd op een bepaalde plaats schilderen. Geen zachte pasteltinten, maar harde, felle kleuren met scherpe lijnen.

dinsdag 6 december 2011

Blijf bij ons van Florence Tonk, eerst lezen dan koken

Not Just Any Blog Tour nr. 8 #blogtournee

Deze keer een kookcolumn, in plaats van een recensie, naar aanleiding van het boek Blijf bij ons van Florence Tonk. De volledige column, inclusief recept en foto's is te lezen op mijn blog Natascha kookt.

Als vrienden op vakantie naar verre oorden zijn geweest, ben ik altijd benieuwd wat ze daar hebben gegeten. Om eerlijk te zijn, vind ik dit soms interessanter dan om te horen wat ze aan bezienswaardigheden hebben bekeken. Ik vind het geweldig in het buitenland supermarkten te bezoeken. (mijn man en kinderen niet) Het liefst hele grote, waar je in kan verdwalen. En dan uitgebreid lopen langs de schappen, verbazen over de enorme keuze en proberen niet de hele winkelkar vol te gooien met lekkere dingen om thuis uit te proberen. (past niet in auto) Na de vakantie thuis lang nagenieten door de, daar gekochte, etenswaren op tafel te zetten.
Een goed alternatief hiervoor, gedurende de rest van het jaar als ik niet op vakantie ben en alles op is, is lezen over eten. Kookboeken natuurlijk, maar ook romans die zich in andere landen afspelen en waarin lekker wordt gekookt.
Blijf bij ons van Florence Tonk is hiervan een mooi voorbeeld. Voordat ik dit boek gelezen had, wist ik niet zoveel van Oekraïene of de Oekraïense keuken. Deze is verwant aan de Russische keuken (beide veel kool en wodka), maar toch weer geheel anders.
Een citaat: "Loeba legt uit dat ze 'vareniki' maakt, Oekraïense ravioli, gevuld met een mengsel van kool en uien. En ze maken aardappelpuree, snijden de meegebrachte kaas in plakjes en leggen deze in concentrische cirkels op kleine porseleinen borden. Behalve de meegebrachte metworst staat er geen vlees op het menu. Er wordt een grote pot ingemaakte tomaten opengemaakt.[...] raakt elke vierkante centimeter van de tafel bedekt met meegebrachte en huisgemaakte delicatessen die rondom schalen vol dampende pasta en aardappelpuree worden geplaatst. De grote hoeveelheid eenvoudige gerechten, op sommige bordjes liggen alleen zorgvuldig gerangschikte schijfjes sinaasappel of biscuitjes, geeft de tafel een feestelijke overvloedige aanblik."

Geweldig, dit zijn precies de dingen die ik graag wil weten. Ik zie zo'n tafel al helemaal voor me.
Ik heb de vareniki gemaakt, aan de hand van een Engelse kookblog en geserveerd met bordjes vol eenvoudige lekkere hapjes. Het kritisch proefpanel bestaande uit man en kinderen was enthousiast. 'Lekker', 'de smaken passen goed bij elkaar', 'de pasta was lekker, de vulling was meer voor grote mensen', 'mag je vaker maken'.
Daar word ik nou blij van! Ik geloof dat ik al weet wat ik ga maken voor oudejaarsavond...

Links
Natascha kookt

Kijk voor het recept op mijn blog Natascha kookt.
Mijn recensie over Blijf bij ons volgt zsm.

maandag 5 december 2011

Nooit vergeten van Nicci Gerrard is een boek om niet snel te vergeten

Samen met echtgenoot Sean French schrijft Nicci Gerrard spannende thrillers onder de naam Nicci French. Het grootste gedeelte van die thrillers gaat over gewone vrouwen die in ongewone en gevaarlijke situaties terechtkomen.

In Nooit vergeten, de nieuwste solo roman van Nicci Gerrard, is de hoofdpersoon, Isabel Hopkins een gewone vrouw die van de een op de andere dag in een ongewone situatie terecht komt. Zij, haar man Felix en drie kinderen vormen een standaard middenklasse gezin. Ze wonen op het Engelse platteland. Zij is onderwijzers, hij is verbonden aan de universiteit. De drie kinderen zijn gezond en voorbestemd voor de universiteit en bijbehorende goede banen.
Tot die ene noodlottige dag. Zoon Johnny studeert sinds kort in een andere stad en heeft ruim een week niets van zich laten horen. Op aandringen van Isabel gaat Felix op onderzoek uit, om te ontdekken dat hun zoon Johnny is verdwenen. Op de universiteit had hij gezegd naar huis te gaan vanwege een ziek familielid. Vanaf dat moment staat het leven van Isabel en Felix op z’n kop. Een speurtocht begint: in eerste instantie rondbellen met vrienden en kennissen en later gevolgd door een grote zoektocht in Londen door alle vrienden, familieleden en kennissen van Johnny en zijn ouders. Johnny wordt niet gevonden en blijft vermist. Wat blijft zijn twee ouders die nauwelijks met het gemis om kunnen gaan. Isabel blijft maar eten koken voor iedereen zonder zelf wat te eten. Ze verandert in een schriel vogeltje dat zo verward is dat ze haar truien binnenste buiten draagt. Felix sluit zich fysiek en geestelijk op in zijn werkkamer. De eerste weken na Johnny’s verdwijning speurt hij koortsachtig naar aanwijzingen op Johnny’s computer. Daarna breidt hij zijn zoektocht uit en zoekt hij alles op over verdwenen personen. In een paar jaar tijd wordt Felix een expert Vermiste personen en puilt zijn kamer uit van de knipselmappen die hij hierover bijhoudt.
Ondertussen hebben Isabel en Felix door hun immense verdriet weinig aandacht voor hun dochters Tamsin en Mia. Voor Tamsin is het niet zo erg. Zij studeert en woont op zichzelf in een andere stad ten tijde van de verdwijning van Johnny. Vlak erna ontmoet ze de liefde van haar leven en verdwijnt het verdriet onder dit nieuwe geluk.
Mia raakt wel beschadigd, door het gebrek aan aandacht voor haar en haar verdriet. De ouders gaan zo op in hun verdriet dat ze haar bestaan helemaal lijken te vergeten. Mia trekt zich terug in zichzelf. Ze krijgt vele kortdurende relaties met mannen die ze evenzo snel weer verbreekt als de man in kwestie te dichtbij komt.
In Nooit vergeten laat Nicci Gerrard met veel compassie en mededogen zien wat een vermissing doet met de achterblijvers. Zij moeten het gemis en het verdriet een plek zien te geven en ondertussen doorgaan met leven. Iets wat niet eenvoudig is.
Met een onderwerp als dit is het lastig balanceren. Enerzijds is het noodzakelijk dat er veel ruimte is voor de gevoelens van de hoofdpersonen zodat de lezer kan meeleven en meelevend kan zijn. Aan de andere kant loert het gevaar van de sentimentaliteit. Het mag er niet te dik boven op liggen. Dan worden personages een karikatuur van zichzelf en doen de gevoelens niet echt aan. De weegschaal slaat voor Gerrard door naar de goede kant. Het oneindige verdriet van Isabel, de obsessieve speurtocht van Felix en de terechte verwijten van Mia zeven jaar later brengt Gerrard overtuigend en herkenbaar in beeld.
Nooit vergeten is een prachtig boek om niet snel te vergeten.


Deze recensie staat, in een ingekorte versie, in BOEK nr. 6 november/december 2011.

Voor altijd van Susanna Tamaro nodigt uit tot filosoferen

De Italiaanse auteur Susanna Tamaro woont op een boerderij in Umbrië. Ze heeft er een moestuin waar ze zelf haar eten verbouwt en houdt er dieren. In de winter heeft ze tijd om prachtige romans te schrijven.

Matteo, de hoofdpersoon van haar nieuwste roman, Voor altijd, woont in een klein zelfverbouwd huis op een berg. Net als Tamaro is hij zelfvoorzienend, leeft hij uit eigen tuin en van zijn schapen. Geregeld komen mensen bij hem langs om hun verhaal te vertellen of om raad te vragen. Zij zien Matteo als een wijze man. Anderen komen alleen langs om te kijken wie hij is, denken dat hij fake is. Zij kunnen zich niet voorstellen dat hij daar gelukkig kan zijn zonder groot huis, auto, televisie, telefoon of andere materiële zaken.
Matteo luistert naar iedereen zonder te (ver)oordelen. Hij heeft moeite met zijn rol van wijze man. Het heeft hem vele jaren gekost om op de berg te komen, los te komen van zijn demonen en zich te verzoenen met zijn levensloop.
In een lange brief aan zijn overleden vrouw Nora haalt Matteo herinneringen op aan zijn jeugd, hun leven samen, het ongeluk en zijn leven erna. Hij vertelt haar over zijn lange weg naar de berg en waarom hij nu pas weer gelukkig kan zijn. In een ver verleden had Matteo alles schijnbaar goed voor elkaar: een goede baan als cardioloog in het ziekenhuis, thuis zijn grote liefde Nora en hun zoontje Davide. Door een ongeluk verliest hij in een klap zijn vrouw, hun zoontje en hun ongeboren dochtertje. Matteo raakt helemaal de weg kwijt. Hij vlucht in one-night stands, kortdurende affaires en drank. Pas een half mensenleven later vindt hij zichzelf terug en kan hij weer het vuur in de dingen zien.
Susanna Tamaro schrijft in vloeiende, zorgvuldig geformuleerde zinnen, die ervoor zorgen dat het lezen van het verhaal een waar genot is. Voor altijd staat vol met treffende wijsheden. Geen tegeltjesteksten maar mooie levenslessen. Een hiervan ter illustratie: ‘Jij bent in mijn leven verschenen en er plotseling weer uit verdwenen. Jarenlang heb ik fanatiek gezocht naar wat ik was kwijtgeraakt, zonder te beseffen dat ik me niet moest richten op wat afwezig is, maar op de betekenis die het verlies kan hebben voor de rest van mijn leven.’
Voor altijd is een boek dat uitnodigt tot filosoferen over het leven, liefde, verlies, geluk en wat een mens hiervan kan leren.
Na lezing zal de lezer nog lang blijven mijmeren over wat er nu echt toe doet in het leven.


Deze recensie is in een ingekorte versie te lezen in BOEK, nr. 6 november/december 2011