donderdag 21 april 2011

Turbulentie van Mariëtte Middelbeek: een onverwacht turbulent boek

****
De lezer die dacht Turbulentie van Mariëtte Middelbeek te lezen als luchtig tussendoortje, wacht een turbulente verrassing. Het lijkt een eenvoudige chicklit over de aantrekkelijk Sara Doesburg die dankzij haar baan als stewardess over de hele wereld vliegt en overal de meeste wilde feesten bezoekt. Hier komt een abrupt einde aan als haar zus Anouk borstkanker krijgt. Vanaf hier wordt het boek bij tijd en wijlen heftig wat betreft emoties. Anouk is namelijk een alleenstaande moeder en vraagt Sara of zij voor haar vierjarig zoontje Max wilt zorgen tijdens de chemobehandelingen. Ondanks dat Sara alles weet van mannen, van vierjarige exemplaren heeft zij beslist geen verstand. Ze probeert nog of haar moeder, de oma van Max, voor hem kan zorgen, maar die heeft net een nieuwe vriend en geen tijd. Alsof Sara wel tijd heeft! Als Sara doorkrijgt dat verzet tegen haar zieke zus zinloos is, sijpelt bij haar langzaam het besef door dat ze niet alleen veel opgeeft maar er nog veel meer voor terugkrijgt.
Turbulentie is een knap geschreven chicklit. Enerzijds weet Mariëtte Middelbeek de luchtige chicklit-toon met humor goed te bewaren in de beschrijvingen van Sara die haar best doet zo goed mogelijk voor haar neefje te zorgen zonder enige kennis over kinderen. Anderzijds is het een heftig verhaal over een heftig onderwerp. Het ziekteproces van Anouk wordt realistisch en invoelend beschreven en maakt een diepe indruk op de lezer. Er tussendoor is het onvermijdelijke liefdesverhaal gevlochten waarin echte liefde niet om uiterlijke maar om innerlijke schoonheid draait.
Kortom Turbulentie is een onverwacht turbulent boek en een topper in het genre.

De herziening van Michael Connelly: een echte legal thriller ipv een politieroman

***
In De herziening verandert Mickey Haller gedurende een moordzaak van rol in de rechtbank, van strafrechtadvocaat in aanklager. Een rol waar hij aan moet wennen en die hem af en toe zwaarder valt dan hij durft toe te geven. Het lijkt een uitgemaakte zaak, als het belangrijkste DNA-bewijs in deze moordzaak niet van de veroordeelde moordenaar Jessup blijkt te zijn. Haller weet zeker dat hij wel schuldig is. Samen met rechercheur Harry Bosch gaat hij op zoek naar bewijs, terwijl ondertussen het proces begint.
De herziening is een echte legal thriller. De rechtszaak en de juridische fijnslijperij erom heen staat centraal. Het boek is grotendeels vanuit het perspectief van aanklager Mickey Haller geschreven. Harry Bosch en zijn recherche onderzoek staat meer op de achtergrond. Een hele teleurstelling voor de lezer die hoopte op het beste uit twee werelden. De rechtzaak, hoe spannend beschreven ook, haalt veel vaart uit het verhaal. De zoektocht naar het aanvullende bewijs komt er bekaaid af, terwijl die veel boeiender is.
Het is wel leuk om te lezen hoe Haller en Bosch meer op elkaar lijken, dan ze beseffen. Zo delen ze onder meer vergelijkbare zorgen om hun puberdochters.
De plot kent gelukkig genoeg verrassende wendingen en het einde is zelfs voor de ervaren thrillerlezer een echte surpise.
Al en met al is het te hopen dat het volgende boek van Michael Connelly weer een echte 'Harry Bosch' politiethriller wordt!



vrijdag 15 april 2011

Dubbele gevoelens over Het Eagleton zegel van Arjen Terpstra

Het Eagleton zegel van de Nederlands-Friese schrijver Arjen Terpstra zorgt voor dubbele gevoelens. Allereerst wat betreft het genre. Is het een thriller of een historische roman. In thrillers wordt over het algemeen een moord of een ander misdrijf gepleegd. Het verhaal gaat vervolgens over wie het gedaan heeft en waarom. Bij voorkeur spannend geschreven met een duidelijke plot. Een historische roman heeft wat minder randvoorwaarden. Het verhaal speelt zich geheel of grotendeels af in het verleden. Daarnaast bestaat Het Eagleton zegel uit vele verhaallijnen die dwars door elkaar lopen. Het lijkt wel alsof vijf boeken in een boek zijn gestopt. Het zorgt voor veel verwarring en ergernis. Toch wacht de lezer die doorbijt een mooie beloning. Een prachtig meeslepend verhaal, dat juist door al die verhaallijnen ook spannend is geworden. Niet alleen naar de afloop maar ook naar hoe en waar de gebeurtenissen in de verschillende tijdslijnen elkaar beïnvloeden. Het Eagleton zegel speelt zich af op verschillende momenten in de tijd. Het verhaal begint in 955 met de verwekking van Brian Eagleton, het ‘adelaarsjong’, door de Ierse High King Brian Boroimhe en de IJslandse prinses Svanhildur. Brian Eagleton werd chief van de zuidwestelijke Ierse schiereilanden en liet hier Mount Eagle bouwen. Dan maakt het verhaal een sprong naar 1653. Ierland is veroverd door de Engelsen en de Eagletons worden verdreven van hun kasteel en hun grond. Henry Eagleton laat door vier monniken en een smid het Eagleton zegel smeden. Een ronde zegel met de stempels van de monniken en een inscriptie, waarmee de Eagletons op een dag het kasteel weer kunnen claimen. Halverwege de 19e eeuw ontvluchtten twee Eagleton broers Ierland met ieder een halve zegel in hun bagage. Onderweg raken ze elkaar kwijt. Tijdens de Amerikaanse burgeroorlog raakt ook een halve zegel kwijt. Andere verhaallijnen spelen zich af in de 20e eeuw als inleiding op en verduidelijking van de uiteindelijke zoektocht naar de twee helften van Het Eagleton zegel. Arjen Terpstra heeft met Het Eagleton zegel een spannend verhaal geschreven. Met enige fantasie zou gezegd kunnen worden dat de plot bestaat uit de speurtocht naar Het Eagleton zegel. Ook worden er moorden gepleegd, al draait het verhaal niet over het wie en waarom hiervan. Het verhaal speelt zich grotendeels in het verleden af. Komen we terug bij de vraag: is Het Eagleton zegel een thriller of een historische roman? Het Eagleton zegel is een spannende historische roman, beslist geen historische thriller. Arjen Terpstra heeft een prettige schrijfstijl al verdient hij een strengere eindredactie. De Engelstalige zinnetjes, vaak dialogen, dienen geen enkel doel en wekken veel irritatie. Daarnaast zijn er kleine foutjes ingeslopen, zoals een verkeerd jaartal, waardoor de lezer even op het verkeerde been wordt gezet. En leggings zijn iets van de laatste tien jaar, daarvoor droegen vrouwen panty’s of maillots. Het Eagleton zegel is een aanrader voor iedereen die zin heeft in een ‘meeslepend epos over een Ierse dynastie’.

dinsdag 5 april 2011

Volwassen van Sophie Fontanel: ontroerend en herkenbaar

Volwassen is een verzameling beschouwingen die de Franse Sophie Fontanel over haar moeder, zichzelf en de band tussen moeders en dochters schreef. Het is een boek over de rollen van ouders en kinderen die omgedraaid worden, en de (h)erkenning en aanvaarding hiervan bij beide partijen. Ouders zorgen voor hun kinderen zolang ze jong zijn, maar op een gegeven moment keren de rollen zich om. Dan zijn de ouders hulpbehoevend en nemen de kinderen de zorg over.

In Volwassen heeft de moeder een taai gestel. Ze valt voortdurend, wordt vervolgens in een verpleeghuis opgelapt en keert weer terug naar haar huis. De dochter regelt eerst alleen de thuiszorg en aanverwante zaken. Later neemt ze een groeiend deel van de zorg voor haar moeder op zich. De moeder wil niet lastig zijn en haar dochter haar eigen leven met drukke baan laten leiden. Toch lijkt ze het fijn te vinden als de dochter vaak komt en bij haar is.


Sommige anekdotes en gebeurtenissen worden meer dan eens verteld, maar dan steeds vanuit een ander perspectief beschouwd. Als een rode draad door het boek lopen de veranderende gevoelens van de dochter over de omkering van de rollen van verzorgde en verzorger. In eerste instantie heeft ze moeite met het aanvaarden van de werkelijkheid. Uiteindelijk geniet ze van de momenten die ze nog heeft met haar moeder. In de laatste verhalen vindt ze een soort berusting in de situatie. Het is goed zo.


Volwassen is een ontroerend, herkenbaar en mooi geschreven boek. Op de compositie valt wel het een en ander aan te merken. De hoofdstukken hangen als los zand aan elkaar. De sprongen in de tijd, heen en terug, zorgen regelmatig voor verwarring. De herhalingen in de verhalen zijn soms ronduit storend. Toch weet Sophie Fontanel prachtig de liefde te verwoorden tussen een volwassen dochter en een bejaarde moeder, ieder gevormd door hun eigen tijd en opvoeding. Dat maakt Volwassen tot een goed boek.



Deze recensie is ook te lezen in BOEK, maart/april 2011.

Over en uit van James Patrick Hunt: ontspannen vermaak

De plot in veel thrillers is te herleiden tot één kernvraag. Wie heeft het gedaan? Waarom is de moord gepleegd? In Over en uit is de hoofdvraag: zijn ze op tijd?

Na afloop van een chic feestje wordt wannabe Tom Meyer in koelen bloede dood geschoten. Zijn rijke vriendin Cordelia Penmark wordt ontvoerd en is spoorloos. Politie-luitenant George Hastings is belast met het onderzoek naar de moord en de ontvoering. Tot zijn grote frustratie doet de FBI ook mee, omdat het een ontvoering betreft. In het verleden heeft Hastings een akkefietje gehad met de FBI. Het is niet duidelijk wie de ontvoerders zijn en waarom juist Cordelia Penmark is ontvoerd. Dan nemen ze contact op, eisen losgeld en dreigen Cordelia te doden. Het is het begin van een spannende race tegen de klok. Zijn Hastings en de FBI-agenten op tijd om haar leven te redden?


George Hastings is een clichématige politieman:gescheiden met kind, een slechte relatie met de moeder van het kind en een nieuwe, halfslachtige verhouding. Het valt mee dat hij niet aan de drank is. De ontvoerders komen verrassend beter uit de verf. Geleidelijk aan laat Hunt zien wie de slechterik is en wie de meelopers zijn. Ook weet hij een stereotiepe, tweede vrouw van een rijke man vilein neer te zetten. Hunt schetst het complete plaatje, inclusief sluwe domheid en fixatie op uiterlijkheden.


Over en uit biedt een spannend verhaal en de plot is goed opgezet. De wisselingen van perspectief verhogen de spanning aanzienlijk. Het is jammer dat Hunt het principe show, don’t tell iets minder beheerst. Er gaat veel vaart uit het verhaal, doordat hij alles te veel tot in het detail beschrijft. Van de omgeving, een autorit en de handelingen van de bestuurder tijdens de rit, tot het uiterlijk en karakter van de personages.


Over en uit is geen hoogvlieger, maar wel goed voor een paar avonden ontspannen vermaak.



Deze recensie is ook te lezen in BOEK, maart/april 2011.

maandag 4 april 2011

De man van Manhattan van Danielle Hermans: een ge(s)laagde historische thriller

Zo’n 400 jaar geleden had Nederland een kleine kolonie, Nieuw-Amsterdam, gelegen op het huidige eiland Manhattan. Peter Stuyvesant was er door de West-Indische Compagnie aangesteld als gouverneur om, indien nodig, met harde hand de orde te bewaren en het fort te bewaken tegen indringers. Het archief over deze periode bevat duizenden documenten, die de historicus Donald Christie in nauwgezet vertaalt. De journaliste Kes van Buren krijgt de De man van Manhattan opdracht een artikel over hem en zijn levenswerk te schrijven. De opdracht wordt spannender dan ze dacht, als blijkt dat een van de documenten geheime informatie bevat. Bepaalde brieven van Peter Stuyvesant kunnen de verhoudingen tussen Nederland en de Verenigde Staten op scherp zetten. Zowel in Nederland als in Amerika zijn lieden met een dubieuze agenda op jacht naar de brieven. Donald Christie is zijn leven niet langer zeker. De man van Manhattan heeft een ingenieuze plot en kent veel perspectiefwisselingen. De vele personages die het verhaal vertellen, lijken in eerste instantie voor verwarring te zorgen. Maar ze laten vervolgens de spanning tot ongekende hoogte stijgen. Het is een kunstig opgebouwd boek met voor een thriller verrassend veel lagen. Allereerst de whodunnit-en whereisit-vragen die beantwoord moeten worden. Vervolgens is daar de interessante geschiedenis van Nieuw Amsterdam en Peter Stuyvesant. Bovendien speelt het verhaal zich af tegen het decor van een Nederland waarin de populisten aan de macht zijn. Het aanzien van Nederland is in De man van Manhattan in het buitenland nog nooit zo slecht geweest. Hermans schetst hiermee een uitermate beklemmend, geloofwaardig ‘wat als’-beeld. De meeste personages komen goed uit de verf, zijn overtuigend en levensecht. Donald Christie blijft helaas wat vlak en eendimensionaal. Dankzijde vlotte pen van Hermans is De man van Manhattan een echte pageturner en een ge(s)laagde historische thriller. Kortom, een boek dat zich niet makkelijk laat wegleggen.

Deze recensie is ook te lezen in BOEK, maart/april 2011.

Waan en werkelijkheid lopen door elkaar in De dwaaltuin van Adam Foulds

In het negentiende-eeuwse Engeland heeft de arts Matthew Allen het beste voor met de psychiatrische patïenten in zijn inrichting. Hij pleit voor een menswaardige behandeling. Zo mogen de lichtere gevallen vrij rondlopen over het uitgestrekte terrein. Een unicum in die tijd. Allen woont met zijn gezin op het terrein van de inrichting. Niet geheel zoals zijn tweede dochter Hannah het zich wenst. Zij ziet het sluiten van een huwelijk als de manier om weg te komen. Dichter Alfred Tennyson, die er tijdelijk als gast verblijft omdat zijn broer psychiatrisch patiënt is, ziet zij als de perfecte huwelijkskandidaat.

De roman wordt bevolkt door bijzondere patiënten. Margaret ziet overal God en Jezus in. John Clare, een voormalige dichter, lijkt heel gewoon. Hij mist zijn vrouw. Omdat het zo goed met hem gaat, mag hij overdag van het terrein af. Gaandeweg ontspoort hij steeds meer. Zijn vrouw blijkt een jonge jeugdliefde te zijn die al jaren dood is en hij denkt dat hij Jack Randall de bokser is. Niet alleen John Clare ontspoort. Allen verwaarloost meer en meer de inrichting, omdat al zijn aandacht gaat naar het ontwerpen van een houtbewerkmachine. De machine is een kostbare investering waarvoor veel investeerders nodig zijn.


Adam Foulds is tevens dichter en dat is te merken. De dwaaltuin is een mooi geschreven boek. Een klein subtiel verhaal met groot leed, verborgen achter kunstige zinnen. Nergens gekunsteld. Er blijft veel onuitgesproken over voor de verbeelding van de lezer. De dialogen doen overtuigend negentiende-eeuws aan. Waan en werkelijkheid lopen door elkaar in De dwaaltuin. Aan de lezer de schone taak om uit te maken of dat wat de patiënten meemaken echt is of niet.


En wie zijn er eigenlijk gek, gewelddadig en geobsedeerd? De patiënten, of de gewone mensen, zoals de arts, zijn dochter en de dichter Tennyson?



Deze recensie is ook te lezen in BOEK, maart/april 2011.