donderdag 25 juli 2013

Stille getuigen van Danielle Hermans: veelbelovend begin van nieuwe serie

In 2011 verscheen in het kader van de Maand van het Spannende Boek de verhalenbundel Stille getuigen. Hierin waren 25 verhalen opgenomen, die ieder over een ander forensisch specialisme gingen. Voor ieder verhaal was een Nederlandse thrillerauteur gekoppeld aan een forensisch expert. Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid is toen een vonk enthousiasme voor forensisch onderzoek overgesprongen op Danielle Hermans, een van de 25 deelnemende auteurs.
Onlangs verscheen namelijk Stille getuigen, het eerste deel in de serie over LIFE, het Landelijk Instituut Forensische Expertise. In dit deel wordt een team van forensisch specialisten van LIFE gevolgd bij hun onderzoek naar de gruwelijke moord op een echtpaar in een net opgeleverde nieuwbouwwijk. De slachtoffers zijn onthoofd, waarna hun hoofden zijn verwisseld., hetgeen een macaber beeld oplevert.
Leider van het moordonderzoek en van het team Plaats Delict onderzoeken is Alex van Brederode, bijgenaamd de Professor. Hij is niet blij want hij heeft Suzanne Meijer, een overenthousiaste, onervaren assistente ondergeschoven gekregen door de ambitieuze directeur van LIFE, Madeleine Bekkers. Het liefst had hij nog zijn vertrouwde assistent Justus, die echter een half jaar eerder spoorloos verdween. Gelukkig blijkt zijn nieuwe assistente, afgezien van haar rappe tong, mee te vallen. Al op haar eerste dag laat ze zien dat ze een scherpe analytische blik heeft. Tijdens het onderzoek lijkt het er al snel op dat de moordenaar de smaak te pakken heeft en uitkijkt naar nieuwe slachtoffers.
Ondertussen loopt er een griezelige gek rond, die er een plezier in schept om dieren te mishandelen tot de dood er op volgt. Hoogte- dan wel dieptepunt is het gehalveerde lammetje dat hij in een boom boven een picknicktafel heeft gehangen. Voor de wijkagent is het na het zoveelste doodgemartelde dier duidelijk. Op een dag zal deze gek zijn gruwelijke fantasieën uitleven op mensen. De baas van de wijkagent is minder overtuigd, die ziet vooral tijd- en geldverspilling.
Tijdens een lezing op de Avond van het Spannende Boek 2013 vertelde Danielle Hermans, dat het deel over de dierenmishandeling op ware feiten is gebaseerd. In Nederland is enige tijd geleden een jonge man opgepakt die er plezier in had dieren te martelen tot de dood er op volgde. Gelukkig is hij opgepakt voordat hij de overstap naar menselijke slachtoffers kon maken. Het is nog maar de vraag of dat in Stille getuigen ook het geval is.
De personages in Stille getuigen zijn goed gekozen en realistisch neergezet. Met elkaar vormen ze een forensisch team waarin iedereen een duidelijke en een andere rol heeft, zowel professioneel als in het groepsproces. De opperbaas, niet al te sympathiek, moet schipperen tussen minimaal budget en maximaal resultaat. De teamleider is zowel aanvoerder als meewerkend voorman. De jonge hond heeft een verrassende, verfrissende blik. De rechercheur hoort wel en tegelijkertijd niet bij het team. En er zijn wat noodzakelijke bijfiguren die extra expertise en leven in de brouwerij brengen. Het team heeft iets geheimzinnigs, in dit geval een verdwijning van een van de collega’s. Dit speelt op de achtergrond mee en zorgt voor een groepsband en verdieping.
Danielle Hermans is zoals ze in eerdere boeken, De man van Manhattan en In vredesnaam liet zien, gezegend met een vlotte pen. Ook Stille getuigen laat zich als een pageturner in een avond uitlezen.
Stille getuigen is het veelbelovende begin van een nieuwe serie en smaakt naar meer. Kom maar op met deel 2!

dinsdag 16 juli 2013

Ten dode opgeschreven van Mark Billingham: Goede Engelse politiethriller met grove humor

Op zijn website vertelt Mark Billingham dat de lezer net zo veel over Tom Thorne weet als hij, omdat hij geen dossier over hem bijhoudt. Iedere keer als Mark Billingham een boek over hem schrijft, komen er kanten over zijn rechercheur naar voren, die zowel hem als de lezer verbazen. Daarnaast wordt Tom Thorne ieder boek weer wat ouder. In ten dode opgeschreven laat Billingham op een bepaald moment Thorne in de spiegel kijken.  Door wat hij ziet begint hij te mijmeren over mannen die er steeds gedistingeerder uit gaan zien. Hij is er van overtuigd dat dat alleen geldt voor architecten en filmregisseurs, niet voor politiemensen. De meeste politiemensen die hij kende en tegen de vijftig liepen, zagen er belazerd uit. Gelukkig voor Mark Billingham maakt het voor het schrijven van zijn thrillers niet uit of hij er gedistingeerd uit ziet of niet. Zijn thrillers blijven goed en worden zelfs steeds beter.
In ten dode opgeschreven draait Javed Akthar, de Pakistaanse eigenaar van een kleine buurtsupermarkt op een kwade dag door. Hij besluit twee klanten, die op dat moment toevallig in zijn winkel zijn, te gijzelen. Je zou verwachten dat hij losgeld wilt, maar dat is niet het geval. Hij wil zijn gijzelaars pas vrijlaten als de waarheid over de dood van zijn zoon boven water is. Zijn zoon is in de gevangenis overleden, volgens officieel onderzoek als gevolg van zelfmoord. Zijn vader gelooft niets van deze lezing en eist dat Tom Thorne het onderzoek leidt, aangezien hij betrokken was bij de zaak waardoor de zoon in de gevangenis terecht kwam.
Tom Thorne gaat graven in een race tegen de klok om het leven van de gijzelaars te redden. Al snel ontdekt hij bepaalde dingen over de zoon waarvan hij zich afvraagt of de vader het wel wilt weten. Het gedrag van de politiefunctionaris die de leiding heeft in deze gijzelingszaak, een voormalig militair, zet extra druk op de ketel en zorgt ervoor dat de kans op een oplossing zonder bloedvergieten snel kleiner wordt.
In een ver verleden werkte Mark Billingham als stand-up comediant en dat is nog steeds te merken in zijn thrillers. Hij maakt grove grappen, vaak met een geweldige timing. De kroegentocht van de twee voormalige celmaten is tegelijkertijd hilarisch en dieptriest. De grappen zorgen voor een luchtige noot in het verder spannende en realistische verhaal. Haarscherp zet hij zijn personages neer. Akhtar is zowel als dader als slachtoffer te beschouwen. Enerzijds heeft hij niet het recht om twee mensen te gijzelen, anderzijds maakt zijn verdriet en machteloosheid over het onrecht dat zijn zoon is aangedaan hem tot een meelijwekkend slachtoffer van het systeem. Tom  Thorne blijft een oude brombeer, die wel blaft maar niet bijt. De oneliners die hij tussen neus en lippen door maakt, zijn ongeëvenaard.
Ten dode opgeschreven is een geweldig goede, lekker weglezende Engelse politiethriller waarin een realistisch beeld van de Engelse samenleving wordt gegeven. Hopelijk verschijnt zijn volgende Tom Thorne boek The Dying Hours, dat in Engeland in mei uitkwam, snel in Nederland!

De bastaard van Brussel van Simone van der Vlugt: goede, realistische historische YA roman

In 1995 debuteerde Simone van der Vlugt met De amulet, haar eerste historische jeugdroman. Tien jaar later verscheen De bastaard van Brussel, haar tiende historische jeugdroman. Inmiddels had zij een naam opgebouwd als veelgelezen en gewaardeerde schrijfster van gedegen, spannende en goed opgebouwde romans die zich het verleden afspelen voor jongeren. En was zij een waardig opvolgster van Thea Beckman die tot dan toe het genre had gedomineerd.
De historische jeugdromans van Simone van der Vlugt kenmerken zich door de aansprekende, herkenbare hoofdpersonen. Het zijn jongeren die er het beste van proberen te maken in hun tijd, in hun wereld. Daarnaast geven haar boeken een realistisch beeld van de tijd waarin het verhaal zich afspeelt en zijn het boeiende en vlot geschreven goede verhalen. De historische details kloppen tot in de kleinste details, dankzij de gedegen research waar Simone van der Vlugt bekend om staat.
Dit alles is goed te merken in De bastaard van Brussel. Simone van der Vlugt slaagt er in om het 16e eeuwse Brussel tot leven te wekken in dit boek over Crispijn Matsijs, bastaardzoon van Lamoraal de graaf van Egmond en stadhouder van Vlaanderen. Het is de tijd van de Spaanse overheersing, de inquisitie en de hagenpreken. Het zijn gevaarlijke tijden voor iedereen, ongeacht of men katholiek of lutheraan is.
In 1565 is Crispijn de 20-jarige eigenaar van een brouwerij annex taveerne die hij samen met Stina runt. Een aantal jaren geleden is de moeder van Crispijn voor zijn ogen gedood, toen ze samen een hagenpreek bezochten. De man van Stina, en vader van haar 11-jarig dochtertje Eva, was een van de eerste ketters die in Gent werd verbrand. Crispijn wil eigenlijk geen kant kiezen in de godsdienststrijd, maar hij komt er achter dat hij in feite geen keuze heeft. Stina en zijn nieuwe knecht Hans de Duivel zijn openlijk Lutheraans. Na een hagenpreek in Zaventem keren alleen Hans en Eva terug. Crispijn mist Stina hierna niet alleen vanwege haar warmte in vele opzichten, maar ook door het werk dat ze in de brouwerij/taveerne verzette. Eva biedt aan hem te helpen door te leren brouwen, zodat zij afleiding heeft en niet zo veel aan haar moeder hoeft te denken. Dan slaat het noodlot toe en wordt Crispijn opgepakt door de inquisiteurs.
De bastaard van Brussel is op ware feiten gebaseerd. Uit het nawoord blijkt dat alleen Crispijn, Stina, Eva en hun vrienden fictieve personages zijn. De anderen zoals Hans de Duivel en Lamoraal, graaf van Egmond zijn historische figuren.
Het is bewonderenswaardig en knap hoeveel historische informatie Simone van der Vlugt in dit boek heeft verwerkt zonder dat het verhaal eronder heeft geleden. De bastaard van Brussel staat niet bol met dorre feiten, noch is het een saaie opsomming of een droge geschiedenisles. Integendeel, De bastaard van Brussel is een sprankelend, spannend verhaal dat de (jonge) lezer een goed beeld van 16e eeuws Brussel geeft en deze ongemerkt veel leert over deze tijd, wat betreft de historische feiten, de cultuur en het dagelijks leven.
Gezien de leeftijd van Crispijn en de heftigheid van wat hij meemaakt, is het een boek dat beter zal aansluiten bij jongeren vanaf een jaar of 13, 14 dan bij basisschoolkinderen. Heel geschikt voor tieners die een keer iets anders willen lezen dan een YA-roman over vampiers. Qua spanning kan het boek zich prima meten met de gemiddelde YA-thriller. Het zijn immers spannende tijden. Vervolging en achtervolging liggen eind 16e eeuw overal op de loer. Crispijn vlucht op een bepaald moment letterlijk voor zijn leven en het is nog maar de vraag of hij het er levend van afbrengt.
Overigens zal De bastaard van Brussel ook volwassen lezers aanspreken. Voor de liefhebbers van historische romans is er genoeg te genieten, omdat het verhaal nergens kinderachtig is, goed geschreven is, diepgang heeft en de hoofdpersoon een adolescent is en geen kind meer. De bastaard van Brussel is mijns inziens een volwassen historische YA-roman voor jong en oud.

De schuldige van Lisa Ballantyne: prachtige roman die lezer uitdaagt

Na de moord op de 2-jarige James Bulger door twee jongens van 10 jaar oud in 1993, stort de Engelse media zich met volle overgave op iedere moord waarbij zowel slachtoffer als dader minderjarig is.
In De schuldige van de Engelse auteur Lisa Ballantyne heeft de strafrechtadvocaat Daniel Hunter geen reden om aan te nemen, dat het in de nieuwste zaak die hij heeft aangenomen anders zal zijn. De 11-jarige Sebastian wordt er van verdacht zijn 9-jarig buurjongen op gruwelijke wijze te hebben gedood in een speeltuin. Al pleit forensisch onderzoek en een getuigenverklaring tegen hem, Sebastian blijft tijdens de verhoren en de gesprekken met Daniel volhouden onschuldig te zijn. Bij Daniel komen door deze zaak, herinneringen aan zijn eigen jeugd naar boven. Hij denkt terug aan zijn drugsverslaafde moeder, die hij probeerde te beschermen tegen het leven. En aan zijn pleegmoeder Minnie die voor hem bleef zorgen en van hem bleef houden hoe verschrikkelijk hij zich ook gedroeg.
Het gedrag van Sebastians ouders roept vele vragen op bij Daniel. Hij vraagt zich af wat hun invloed is geweest op het gedrag van Sebastian en waar hij beter af zou zijn. Onschuldig en weer bij zijn ouders wonen of schuldig aan moord in een gevangenis zitten tussen oudere jongens met ruime ervaring op crimineel gebied.
De schuldige is een prachtige roman die de lezer uitdaagt na te denken over morele zaken op het gebied van schuld en onschuld. Over wie er werkelijk schuldig is aan de moord op het jongetje. Over de invloed van opvoeding op het geweten van kinderen. Over de onvoorwaardelijke liefde van een ouder voor een kind en vice versa. Over bedrog en verraad uit naam van liefde en goedbedoelde zorg.
Naast al deze grote, heftige zaken is het een mooi geschreven verhaal met veel aandacht voor het gevoelsleven van de jonge Daniel. Ballantyne heeft hem zo goed neergezet dat je niets anders kan dan meeleven en meevoelen met het kind en de puber Daniel. Pas na afloop begrijp je zijn gedrag, vooral ten opzichte van zijn pleegmoeder. Het is dan duidelijk waarom hij zo’n klik voelt met Sebastian.
Uiteindelijk gaat het in De schuldige niet meer om de vraag of Sebastian schuldig is aan de moord of niet. Je wilt vooral weten wat Sebastian te wachten staat in bijvoorbeeld de rechtbank met het hele circus er om heen. Daarnaast is het de vraag of Daniel zich kan verzoenen met zijn verleden en het zijn pleegmoeder kan vergeven.
Bijzonder knap zoals Lisa Ballantyne de aandacht van de lezer weet te verschuiven weg van de schuldvraag en toch de spanningsboog gespannen weet te houden. Het maakt van De schuldige een geslaagde roman met genoeg spanningselementen om het een literaire thriller te noemen ook al is het geen volbloed thriller.

Hellekind van Bram Dehouck: meesterlijke thriller

Tweevoudig Gouden Stropwinnaar Bram Dehouck heeft het zichzelf niet gemakkelijk gemaakt met zijn thriller Hellekind. In een klassieke whodunnit wordt in het begin een moord gepleegd en ligt de nadruk op de zoektocht door de speurder naar de dader. Het motief voor de moord komt vooral in de whydunnit aan bod.
In Hellekind is vanaf het begin duidelijk dat Chris zijn zoon wilt vermoorden. Bovendien legt Chris al snel uit waarom het beter is als zijn zoon dood is. En toch…ondanks dat dader en motief bekend zijn, is Hellekind een bloedstollend spannende thriller geworden.
De spanning wordt veroorzaakt door de vraag of Chris er in slaagt zijn zoon te doden, voordat iemand hem dit kan verhinderen. Daarnaast doen de verhalen van Chris over Sam en die over zijn eigen jeugd het bloed in de aderen stollen. Terwijl hij jacht maakt op zijn zoon, vertelt hij deze verhalen om zichzelf vrij te pleiten en om de lezer te overtuigen van de noodzaak om Sam te doden. Sam is volgens Chris een hellekind, een rotjoch dat niet meer in toom te houden is door goede opvoeding, in feite ongeneeslijk ziek in het hoofd. Tess, de moeder van Sam en ex van Chris, houdt er een andere mening op na. Zij heeft de politie ingeschakeld, zodat die Chris en Sam kan opsporen voordat het te laat is.
Hellekind is een boek dat lang blijft rondspoken in het hoofd en geeft een ongemakkelijk, schrijnend gevoel door de vragen die het oproept. Kan een kind in essentie slecht zijn of is het gedrag van het kind slecht? Worden misdadigers slecht geboren of slecht gemaakt? Wat is het verband tussen opvoeding en gedrag? Is er rechtvaardiging te bedenken voor sommige moorden? En meer concreet: is Sam een hellekind en een slecht mens of is hij slechts een onschuldig kind dat zich slecht gedraagt? Aan de lezer om hierover te filosoferen en dit te beoordelen.
Bram Dehouck is een scherp observator, die mensen pijnlijk nauwkeurig weet neer te zetten in scherpe, soms vileine schetsen. De soepele zinnen zorgen ervoor dat het verhaal zich achterelkaar laat uitlezen in hoog tempo naar het gruwelijke slot. Onderweg trakteert Bram Dehouck zijn lezers op onvoorspelbare plotwendingen en verrassende onthullingen.
Hellekind kent een origineel uitgangspunt. Ondanks dat alles in het begin al weggegeven lijkt te zijn, is Hellekind verrassend en spannend. En hiermee laat Bram Dehouck zien dat hij de kunst van het schrijven van een meesterlijke thriller tot in de puntjes beheerst.

*****
Deze recensie is in juni 2013 gepubliceerd op www.buzzboeken.nl

De toeschouwer van Charlotte Link: klassiek Engelse thriller van Duitse auteur

Het is nauwelijks voor te stellen dat thrillerauteur Charlotte Link Duits is. Haar boek De toeschouwer is in alle opzichten een klassiek Engelse thriller. Na een paar hoofdstukken gelezen te hebben, was het zelfs nodig om nog een keer op het omslag te kijken of het toch niet een boek van Ruth Rendell was. De toeschouwer speelt zich af in een klein plaatsje nabij Londen. De personages zijn every inch British, van het drinken van de nodige kopjes thee tot de gordijnen in hun huis en de erkertjes aan het huis. Daarnaast wordt het verhaal op z’n Engels verteld met veel aandacht voor het innerlijk van de personages zonder de spanning uit het oog te verliezen.
De toeschouwer in De toeschouwer is Samson Segal, een sneue, meelijwekkende man die bij gebrek aan een invulling van zijn eigen leven, het leven van anderen observeert. Hij wandelt de hele dag op straat, ondertussen begluurt hij de andere inwoners van het Engelse plaatsje Southend-on-Sea. Een van zijn favoriete bewoners is Gillian Ward, die samen met haar man Tom een bedrijf in Londen heeft. Ze reist hier een paar keer per week naar toe, zo heeft Samson ontdekt. De rest van de week is ze thuis waar ze heel wat te stellen heeft met haar 12-jarige puberdochter Becky. Samson is er, bij toeval en tot zijn ongenoegen, achter gekomen dat Gillian sinds kort stiekeme afspraakjes heeft met John Burton, de sporttrainer van Becky.
Dan worden twee alleenstaande vrouwen op gruwelijke wijze vermoord, nadat ze eerst een tijdje waren bang gemaakt door iemand die ze begluurde. Zowel Samson als John, die iets te verbergen heeft met betrekking tot zijn omgang met vrouwen, zijn al snel in beeld als verdachten.

De toeschouwer is een bloedstollend spannende thriller die twee uitersten op thrillergebied weet te verenigen: het is een razendsnelle pageturner die tegelijkertijd psychologische diepgang heeft. Het is iets wat niet vaak voorkomt, Charlotte Link kan het en doet het.
Charlotte Link laat je het ene moment mee leven met Gillian Ward en maakt je deelgenoot van wat er in haar hoofd omgaat. Het volgende moment volgt er een nieuwe gruwelmoord op een alleenstaande vrouw die woont in een afgelegen huis.
De spanning heeft Charlotte Link goed gedoseerd en opgebouwd. De ontknoping is zoals je mag verwachten van een goede thriller, verrassend en onvoorspelbaar. Het is aan te raden nadat het boek uit is, nog een keer de twee beginscènes te lezen. Pas dan vallen alle puzzelstukjes op hun plek.
Het beste oordeel dat een thriller kan krijgen is dat de lezer het boek niet kan/wil wegleggen voordat het uit is. De toeschouwer is inderdaad zo spannend, dat je het boek achter elkaar in een keer wil uitlezen.

woensdag 10 juli 2013

Open huis van Jill Mansell: Lectuur met een hoofdletter L



Sinds een aantal jaren is de Engelse auteur Jill Mansell een van de grote namen in het chicklitgenre. Haar boeken zijn stuk voor stuk bestsellers, niet alleen in Engeland maar ook in Nederland. Je zou zelfs kunnen zeggen dat haar boeken hier mede voor de enorme populariteit van het genre hebben gezorgd. De toppers uit haar omvangrijke oeuvre zijn hier inmiddels ook als handige dwarsligger verschenen. Ideaal voor de vakantie of onderweg. Een van deze dwarsliggers is Open huis dat in 1995 voor het eerst werd uitgebracht.
In Open huis weet Nell O’Driscoll het op 16-jarige leeftijd zeker: de iets oudere, adellijke Marcus Kilburgton is een vervelende verwaande kwast en dat zijn vader graaf en kasteelheer is van Kilburn Castle verandert daar niets aan. Jaren later als beiden allang volwassen zijn en Marcus na het overlijden van zijn vader kasteelheer is geworden,  wil hij Miriam, de moeder van Nell uit haar huis zetten. Volgens Nell, Miriam en hun vrienden is dat ongetwijfeld omdat de vader van Marcus een veelbesproken affaire had met de moeder van Nell. En dat terwijl de vader van Marcus beloofd had dat Miriam voor altijd in het huisje mocht blijven wonen. Marcus voert als officiële reden aan dat het huis bedoeld is voor medewerkers van het kasteel. Nell ziet haar kans schoon en solliciteert direct naar een openstaande vacature: assistent van de kasteelheer. Tot grote verbazing van Marcus heeft ze geweldige plannen om het kasteel uit de rode cijfers te helpen en weet ze die succesvol uit te voeren. Niet iedereen is blij met de goede samenwerking tussen Nell en Marcus, zoals bijvoorbeeld de oude huishoudster die de relatie tussen de oude graaf en de ‘zigeunerin’, de moeder van Nell afkeurde. En de zus van Marcus leek het een goed plan als hij zou trouwen met een rijke erfgename om op die manier het kasteel in de familie te kunnen houden.
Open huis is een typische chicklit met de nodige, benodigde verwikkelingen. De verliefdheid in het verhaal is niet perse of juist niet wederzijds, dat zorgt immers voor de leukste misverstanden en de akeligste vormen van jaloezie.
Het frisse en sprankelende, waardoor de boeken van Jill Mansell gekenmerkt worden, is goed bewaard gebleven. Het enige waar aan je kan merken dat het boek 15 jaar geleden is verschenen, is de afwezigheid van social media en mobiele telefoons. De humor is tijdloos en bestaat uit misverstanden, zoete wraak en gevatte, grappige oneliners, waarmee de personages iemand anders op hun nummer zetten. Zelden over zo’n effectieve, letterlijk zoete wraak gelezen. Een eenvoudige goedmoedige vrouw wordt door haar man verlaten voor een schrijfster van historische romantische fictie. In haar nieuwste boek zet ze de vrouw neer als frigide feeks en beschrijft ze uitgebreid het spetterende seksleven van haar en haar minnaar. De minnaar moet afvallen van de schrijfster door gezond te eten. Hij is echter dol op de heerlijke cakes en taarten van zijn vrouw. Hij kan het niet laten om geregeld bij haar langs te gaan voor iets lekkers. Zij zet hem dit maar al te graag voor, zodat hij alles behalve afvalt. Kortom zoete wraak.

Open huis is een goede what you see is what you get roman, waarmee je even kan ontsnappen aan de dagelijkse sleur. Het is geen ingewikkeld verhaal met dubbele lagen of verborgen betekenissen. Geen mooischrijverij of poëtische hoogtepunten, maar soepele, lekker lopende zinnen.
Open huis is Lectuur met de hoofdletter L.

donderdag 4 juli 2013

Verdronken hart van Lisa Unger: spannende psychologische roman over moeder-dochterverhoudingen

Het omslag en de flaptekst van Verdronken hart van de Amerikaanse auteur Lisa Unger wekken hoge verwachtingen bij de lezer, door de lovende aanbeveling van Karin Slaughter en quotes als ‘Koningin van de psychologische thriller’, ‘Literaire thriller’ en ‘Pageturner’. Het boek belooft hiermee al op voorhand nagelbijtend spannend te zijn, diepgang te hebben en goed geschreven te zijn. De personages zijn geloofwaardig en realistisch. De lezer zal het boek in een adem willen uitlezen. De lezer van deze recensie zal benieuwd zijn of deze verwachtingen worden waargemaakt.
In Verdronken hart staan drie vrouwen en een afgelegen eiland centraal. De oudste vrouw in het gezelschap is Birdie Burke. Geen vrouw om vriendin mee te willen worden. Ze is kil, star en zit boordevol (voor)oordelen over iedereen om haar heen. Iets uit haar verleden heeft haar zo gemaakt. Voor haar dochter Kate is ze een verschrikkelijke moeder. Voor zover ze moedergevoelens heeft, toont Birdie die niet. Vanaf dat Kate de leeftijd had om haar eigen leven te leiden en eigen keuzes te maken, stond Birdie klaar met haar harde oordelen en vele eisen.
Kate heeft helaas niet alleen haar handen vol aan de oudere generatie, ze heeft het ook te stellen met de jongere generatie in de vorm van haar puberdochter. Die vindt dat ze toe is aan een eigen leven en maakt daarbij de voor de hand liggende verkeerde beslissingen.
De derde hoofdpersoon is Emily, serveerster in een klein restaurant. Sinds enige tijd heeft ze een vriend, Dean. Tijdens de eerste maanden hadden ze het leuk samen. Nadat Dean zijn baan kwijt is geraakt, hangt hij te veel rond in het huisje van Emily en geeft hij in hoog tempo haar moeizaam verdiende geld uit aan drugs.
Het eiland is eigendom van Birdie’s familie. Het is de enige plek waar Birdie zich thuis voelt.
Het verhaal begint met de voorbereidingen van Birdie voor de jaarlijkse familievakantie op het eiland. Het ene familielid na het andere haakt met een slap excuus af. De ware reden is dat ze het niet verdragen met Birdie samen te zijn. Kate, de brave dochter, bijt door de zure appel heen, ondanks tegenzin en slechte voorgevoelens. Met dochter en diens vriendin gaat ze op weg naar het eiland.
Dean is zijn oude maat Brad veel geld verschuldigd en wordt door hem onder druk gezet om samen een roofoverval te plegen. De roofoverval, die gigantisch uit de hand loopt, zet een hele serie afschuwelijke gebeurtenissen in gang. Emily die gedwongen werd mee te werken, raakt er meer bij betrokken dan haar lief is.
Verdronken hart is een spannend verhaal te noemen, door de vragen die het oproept. Wat zou er in het verleden zijn gebeurd op het eiland? Waarom is Birdie zo kil? En loopt het goed af met de drie vrouwen?
Toch is het lastig om dit boek het label 'thriller' te geven. In de eerste helft van het boek staat de spanning op een te laag pitje. De nadruk ligt op de moeder-dochterverhouding. Zowel Kate als Emily hebben een moeizame relatie met hun moeder, waarvan de basis al in hun jeugd is gelegd. Pas na de roofoverval verandert de sfeer en verdient Verdronken hart het 'thriller' genoemd te worden. In hoog tempo volgen de gebeurtenissen elkaar op en neemt de spanning op iedere bladzijde toe. De term 'pageturner' is dan terecht.
Birdie, Kate en Emily komen alle drie tot leven. Geleidelijk aan wordt de logica achter hun gedrag duidelijk en worden hun geheimen en trauma’s uit het verleden zichtbaar. Zorgvuldig beschrijft Lisa Unger hun gevoelens. Voor het geweld kiest ze krachtigere taal. Goed gebalanceerd en mooi geformuleerd.
Het is lastig een oordeel te geven over Verdronken hart. Niet omdat het een slecht boek zou zijn. Integendeel, het is zeker de moeite van het lezen waard. De hooggespannen verwachtingen worden echter niet waargemaakt. Het boek mist spanning in de eerste helft en dat is toch wat van een thriller een thriller maakt. Het zou beter zijn om het boek te labelen als een spannend geschreven psychologische roman over moeder-dochterverhoudingen, vergelijkbaar met de boeken die collega-uitgeverij Orlando uitgeeft.

Thriller van Suzanne Hazenberg: goede whodunnit

Tijdens de boekpresentatie van Thriller benadrukte Suzanne Hazenberg dat haar boek niet autobiografisch is, ondanks dat de hoofdpersoon net als zij scenarioschrijfster voor een soap is. En dat is maar goed ook, want wat hoofdpersoon Ymke overkomt in Thriller is zo erg, daarvan hoop je dat het bij niemand in werkelijkheid zal gebeuren.
Oppervlakkig beschouwd lijkt het goed te gaan met Ymke en haar gezin. Ze is al 20 jaar gelukkig getrouwd met Andy, met wie ze 4 kinderen in de puberleeftijd heeft. Haar baan als scenarioschrijfster voor een van de best bekeken soaps in het land bevalt goed.
Gaandeweg het verhaal komen er barsten en scheuren in dit perfecte plaatje. Dochter Lynn van 15, eet al tijden nauwelijks en is schrikbarend dun geworden. Daarnaast sluit ze zich in haar kamer letterlijk af voor iedereen. De 17-jarige Dylan is ronduit onhandelbaar. Op het hoofd van zijn tweelingbroer Lloyd komen dagelijks meer raadselachtige dunne plekken in zijn haar. Britt, zijn vriendinnetje, verdwijnt spoorloos nadat ze een avondje bij hem is geweest. En alsof dat niet genoeg is, vindt Ymke onder de kapstok een plastic tas met daarin plukken lang blond haar met bloed eraan, die best van Britt zouden kunnen zijn. Alles bij elkaar optellend trekt Ymke de gruwelijke conclusie dat een van haar kinderen meer zou moeten weten van de verdwijning van Britt of zelfs de hand er in gehad moet hebben.
Thriller is een spannende whodunnit geworden. Ymke en de lezer proberen samen er achter te komen wie van de kinderen Britt iets heeft aangedaan en waarom. Een afschuwelijke opgave voor een moeder, die haar kinderen niet meer kan vertrouwen. Suzanne Hazenberg weet dit dilemma van de moeder goed in beeld te brengen.
Ymke is niet de perfecte – thee met koekjes na school – moeder. Integendeel. Bij tijd en wijle vlucht ze in haar werk: het schrijven van scènes voor de soap. Een schijnwerkelijkheid die ze zelf kan creëren. Soms lijkt het zelfs alsof ze haar werk leuker en belangrijker vindt dan haar gezin. Pas als het bijna te laat is en haar gezin uit elkaar dreigt te vallen, realiseert ze zich dat zij degene is die er wat aan kan en moet doen. Hiermee wordt Ymke ook een geloofwaardig en levensecht personage, juist vanwege haar imperfectie.
Het is te merken dat Suzanne Hazenberg een ervaren scenarioschrijfster is. De structuur van het verhaal en de opbouw van de scènes zijn gedegen. De zinnen rollen vloeiend over de bladzijden. De dialogen zijn scherp en realistisch. Alles bij elkaar zorgt dit ervoor dat het verhaal leest als een trein.
Zoals het een goede whodunnit betaamt is de ontknoping verrassend. De verrassende plotwendingen zetten de lezer op professionele wijze op het verkeerde been.
Deze keer blijven de lezer gruwelen, zoals een marteling op de foie-gras manier, bespaard. Thriller heeft dit niet nodig. De onderhuidse spanning veroorzaakt door de onderlinge verdachtmakingen volstaat ruimschoots om van Thriller een bloedstollende thriller te maken.