Die zomer van David Baldacci: liefde en ontroering in plaats van moord en doodslag

Het blijft vreemd om van een gevestigde thrillerauteur opeens een roman over de liefde te lezen. De lezer verwacht moord, doodslag en achtervolgingen maar krijgt liefde, tranen en ontroering.

De roman Die zomer van de Amerikaanse thrillerauteur David Baldacci zou, als het een film was, een ‘tearjerker’ en ‘feelgood movie’ van de bovenste plank zijn.

In Die zomer is Jack Armstrong gelukkig getrouwd met Lizzie. Samen hebben ze drie kinderen, Michelle/Mikki van 16, Cory van 12 en Jackie van 2. Hun liefde is oneindig dit in tegenstelling tot hun geluk, want Jack is ongeneeslijk ziek en het is de vraag of hij de Kerst wel haalt. Dan gebeurt wat niemand verwacht had: Lizzie verongelukt vlak voor Kerst terwijl ze boodschappen haalt. Na aandringen van Lizzie’s moeder worden de kinderen verdeeld over de familie. Jack blijft alleen achter, klaar om te sterven. Een wonder geschiedt, want Jack geneest volledig, tot verbazing van iedereen. Jack haalt in het late voorjaar de kinderen op bij de familie. Die zomer brengt Jack door met de kinderen in het huis waar Lizzie opgroeide. Precies zoals Lizzie van plan was geweest na het overlijden van Jack. Die zomer maken vader en dochter (opnieuw) kennis met liefde, afwijzing en verdriet en verwerken ze ieder op hun eigen manier het grote verdriet om het verlies van hun vrouw en moeder.
David Baldacci verdient lof voor de realistische manier waarop hij de personages neerzet. Hij heeft zich goed ingeleefd in Jack, die helemaal opgaat in zijn werk. Jack is alleen maar bezig met het opknappen van het huis en de vuurtoren en heeft geen oog voor de kinderen en hun verdriet. Laat staan dat hij iets kan met zijn eigen verdriet. Hij is er van overtuigd dat hij dood had moeten zijn en niet zijn vrouw. Mikki zet ondertussen de eerste schreden op het pad der liefde. Deze weg gaat niet over rozen, zoals zij al snel genoeg ontdekt.
David Baldacci beschrijft de band tussen vader en dochter prachtig. Hun aanvaringen en ruzies maar ook hoe ze elkaar weer terugvinden en erkennen.
Het verhaal is goed en vlot geschreven, zoals te verwachten valt van een thrillerauteur. Net als de lezer wel denkt te weten hoe het af zal lopen, heeft David Baldacci nog een nare verrassing in petto, die alles op losse schroeven zet. En alle zekerheden wegslaat.
Klein minpunt is dat Die zomer een echt Amerikaans ‘romantic fiction’ boek is. Hier en daar voorspelbare emoties en soms ‘over-the-top’ sentimenteel. Geen boek voor de mannelijke liefhebbers van de Baldacci-thrillers. Wel voor vrouwen die graag geraakt willen worden door een boek.

De verschijning van Agathe Wurth: In essentie een goed verhaal

De verschijning, de nieuwe thriller van Agathe Wurth, speelt zich af in Rotterdam, net als haar vorige twee thrillers, Ongeluk (2005) en Maasmoorden (2007). In een interview zegt ze hierover dat haar woonplaats Rotterdam ‘een leuke plaats is om misdaden te verzinnen’.

Inspecteur Leo Vermeulen is in De verschijning inmiddels getrouwd met Freddy Elsinga, zijn gehandicapte buurvrouw en raadgeefster uit de vorige twee boeken. Zij ontvangt een brief van Anneke, een vriendin die jaren geleden haar huisgenote was. Anneke wist niet beter dan dat haar man Johan dertig jaar geleden bij een vrachtwagenongeluk in Schotland om het leven was gekomen. Totdat zij hem opeens zag in de lift van de Rotterdamse Bijenkorf. Niemand gelooft haar. Ten einde raad schrijft Anneke een brief aan Freddy met de vraag of zij haar wilt helpen. Voordat Freddy contact op kan nemen met haar, wordt Anneke in haar auto van de kade het water ingeduwd. Leo Vermeulen en zijn collega Gerard Sanderse gaan de zaak onderzoeken met Freddy als een van de belangrijkste getuigen. Ze ontdekken al snel dat er indertijd gesjoemeld is met de administratie van het transportbedrijf van Johan en zijn familie. Het lijkt erop dat de kille moeder van Johan hier meer over weet dan ze wilt zeggen. Ondertussen moeten Vermeulen en Sanderse ook de geruchten over een belangrijk drugstransport in de haven onderzoeken. Een grote drugshandelaar, genaamd Rodriquez, zou een zeilrace rond de wereld willen gebruiken om drugs te smokkelen.
De verschijning is een prettig geschreven en spannend verhaal. Geen hoogvlieger maar wel goed voor een paar avonden vermaak. De plot steekt gedegen in elkaar, op een minpunt na. Tegen het einde blijkt de factor toeval te groot voor de geloofwaardigheid van een deel van de ontknoping. Jammer!
De personages komen goed tot leven. Het levensverhaal van Anneke is ontroerend en doet levensecht aan. Het zal je maar gebeuren dat na de dood van je man, je schoonmoeder ervoor zorgt dat je de voogdij en zorg over je zoon verliest. De relatie tussen Leo en Freddy komt goed uit de verf. Ze waren beiden gewend aan een leven alleen en hebben samen een modus gevonden waarin ze samen kunnen wonen.
Leuk, die speciale aandacht die Agathe Wurth besteedt aan het eten van de hoofdpersonen. Er zijn maar weinig thrillers waarin zo uitgebreid verteld wordt wat de personages eten en drinken. Op de website van Agathe Wurth zijn de recepten te vinden van gerechten uit haar vorige boeken.
Het boek verdient overigens een betere redactie: ‘nagelveiltje’ in plaats van ‘nagelvijltje’ en redelijk wat zinnen die net niet lekker liepen. Ook zou het boek enorm opknappen van ‘show, don’t tell’. Nu worden scènes vaak net iets te lang uitgesponnen. Dit zorgt voor ruis en geneuzel in het boek en ergernis bij de lezer.
Desondanks is het te hopen dat Agathe Wurth de lezer niet weer vier jaar laat wachten op een volgend boek over Freddy, Leo en Gerard. In essentie is De verschijning een goed verhaal, de uitwerking had echter beter gekund.

Stille getuigen: voor iedereen die meer wilt weten over het NFI

In tv-programma’s zoals CSI is wekelijks te zien hoe slimme laboranten de meest ingewikkelde moordzaken oplossen. Dankzij die ene achtergelaten vingerafdruk, haar of vezel weten zij de moordenaar te vinden in de grote online database.

Medewerkers van het Nederlands Forensisch Instituut weten dat forensisch onderzoek in het ‘echt’ vaak anders verloopt. Het boek Stille getuigen licht een tipje van de sluier op. Vijfentwintig Nederlandse thrillerauteurs mochten meelopen met vijfentwintig forensisch onderzoekers in evenzoveel disciplines. Vervolgens schreven de auteurs een spannend verhaal over hun ervaring. Een pittige uitdaging, want het verhaal moest niet alleen spannend en verrassend zijn, compleet met twist op het einde, maar ook moest de onderzochte forensische techniek centraal staan. Gelukkig slagen vrijwel alle thrillerauteurs hierin.
De verhalen in Stille getuigen zijn min of meer van gelijk kaliber. Allen goedgeschreven en spannend. De NFI expertise is er netjes in verwerkt. De meeste verhalen hebben een verrassend einde of iets dat daar voor door moet gaan.
Bij sommige auteurs zou het niet nodig geweest zijn hun naam te vermelden bij het verhaal. Hun stijl is zo herkenbaar. Zo weet Tomas Ross in slechts een paar bladzijden een complete complottheorie neer te zetten, zoals we dat van hem gewend zijn in zijn boeken.
Een paar verhalen vallen op en blijven wat langer bij de lezer hangen. De verrassende twist in Eight days a week van Nicolet Steemers laat de lezer achter met een wrang gevoel. Klasse! Judith Visser speelt in Een goede buur met een dubbele persoonlijkheid. Het verhaal zou het in uitgebreide vorm ook goed doen als thriller. Bericht van Dick van den Heuvel is vooral een droevig verhaal over de gevolgen van een ruzie, losjes gebaseerd op de actualiteit.
Compleet buiten de gebaande paden gaat het verhaal van Peter de Zwaan. Hoofdpersoon is Rudy die in de ‘autoschade’ zit en een verkeerd pilletje heeft geslikt. Hij gaat tamelijk hardhandig op zoek naar de degene die hem het pilletje heeft gegeven en de fabrikant ervan. De ergernis van Rudy Weustink is een onconventioneel, grof verhaal mét humor. Het is te hopen dat Rudy Weustink terugkomt in een volgende thriller van Peter de Zwaan. Deze kleurrijke kleine crimineel verdient het.
Stille getuigen is voor iedereen die meer wilt weten over forensisch onderzoek in Nederland en tegelijkertijd wilt genieten van een spannend verhaal.

Mijn straat is geel van Lizette Dalebout: (Over)leven in Shanghai

Hans Dalebout, man van auteur Lizette Dalebout, kreeg in 2004 het aanbod om samen met een Chinese zakenpartner een bedrijf op te zetten in Shanghai. Het plan was dat ze met de kinderen hooguit een jaar zouden blijven totdat de fabriek goed zou draaien. Nu, in 2011, wonen ze nog steeds in Shanghai, al was er even sprake van dat het gezin zou verhuizen naar Achmedabad in India.

In Mijn straat is geel geeft Lizette Dalebout een boeiend verslag van het dagelijks (over)leven van een Nederlands expatgezin. Het was niet haar keuze om in Shanghai te wonen, desondanks probeert ze er het beste van te maken voor zichzelf en haar kinderen. Ze leert Mandarijn, regelt een ‘fixer’. In dit geval Lingyi, een jonge Chinese vrouw die haar tolk is voor zowel taal als cultuur. Bij toeval ontdekt Dalebout Yue-Sai Kan, een beroemde Chinese vrouw met eigen make-up merk en tv-show. Al snel krijgt ze het idee een soort Chinese Oprah-magazine of LINDA te maken rond deze intrigerende vrouw. Lizette Dalebout weet haar inspanningen op een geweldige, hier en daar humoristische manier te beschrijven.

Lizette Dalebout wil haar kinderen graag een stabiele achtergrond geven. Iets wat niet eenvoudig is in wereldstad Shanghai. Bovendien gaan de kinderen naar een internationale school met kinderen uit vele culturen. Haar dochter leert niets op haar eerste school en is er ongelukkig. Lizette Dalebout zoekt onvermoeibaar naar een betere school voor haar.

Mijn straat is geel blinkt uit in de scherpe observaties over de Chinese volksaard. In een eigenzinnige stijl met veel korte constaterende zinnetjes beschrijft ze het gedrag van de Chinezen in Shanghai en de manier waarop zij en andere buitenlanders er op reageren. Overbodig te zeggen dat dit vaak met verbazing en verbijstering is. In Shanghai wonen veel Chinezen met ambitie en sterke handelsgeest. Loyaliteit naar anderen is hen vreemd. Ze gaan 100% voor zichzelf. Hans Dalebout ontdekt op een dag dat zijn fantastische secretaresse na jaren goede inzet, geld van het bedrijf verduisterd heeft om zelf een bedrijf op te zetten. Nadat hij haar ontslagen heeft, wil ze hem een voorstel doen voor een zakelijke samenwerking.

Het lijkt alsof Mijn straat is geel een verzameling columns is. Het verhaal is niet gestroomlijnd, springt van de hak op de tak. Vreemd genoeg is het niet storend. Het past goed bij een verslag van het leven in een land waar dingen opeens veranderen.


Bovenstaande recensie is gepubliceerd in BOEK juli/augustus 2011