zondag 22 december 2013

De tegenvallers van 2013

Een goede thriller heeft een gedegen plot, is spannend, is geloofwaardig, heeft een verrassende ontknoping, heeft levensechte personages en is goed geschreven. De meeste boeken die ik het afgelopen jaar las zijn goede thrillers, die voldoen aan deze criteria. Ik heb ze met veel plezier gelezen.
Helaas waren er een paar boeken die tegenvielen. Ze waren niet spannend genoeg, ongeloofwaardig, voorspelbaar, slecht geschreven of hadden een rommelige plot. Ik probeer in mijn recensie dan altijd te achterhalen wat de precieze reden is dat ik het boek niet goed vind en dit zo zorgvuldig mogelijk te formuleren.
Hieronder staan de boeken, op alfabetische volgorde van de achternaam van de auteur, die ik in 2013 las en die mij tegenvielen.

Niemand weet - Gerda Crouset
‘Het verhaal wil maar niet spannend worden. De plot rammelt en er vallen gaten. Zo wordt er niets gedaan met de dreiging die Leo uitstraalt richting Julie. Het enige schrikmoment blijkt toeval en met een sisser af te lopen. Leo heeft alles in zich om een echte, enge creep te zijn, maar blijft een onnozele sukkel...De toedracht van de moord… is al na de proloog duidelijk. Vervolgens hobbelt het verhaal verder om op het einde met twee onthullingen te komen die als konijnen uit de hoge hoed worden getoverd. Het verhaal mist diepgang… Leo, Julie en de andere personages blijven eendimensionaal en komen niet tot leven. ‘


Op de klippen - Sarah May
Op de klippen heeft helaas wel een rommelige plot. May springt van de hak op de tak en laat je geregeld in verwarring achter.’


De verdwenen zoon – Dror Mishani
‘De flaptekst op De verdwenen zoon spreekt over een "spannende pageturner waarin een treffend beeld wordt geschetst van het kleinstedelijk leven in Tel Aviv en de spanningen in Israël". Het lijkt alsof deze tekst over een ander boek gaat. De verdwenen zoon is best een spannend verhaal, maar beslist geen pageturner te noemen. Daar ligt het tempo veel te laag voor en is de sfeer in het boek veel te sloom voor; denk hierbij aan een broeierige, lome zomerdag…Het onderzoek blijft in kringetjes ronddraaien tot er maar een mogelijkheid overblijft. Tegen de tijd dat de ontknoping eindelijk nadert is die allang geen verrassing meer…’


Verborgen verleden – Els Ruiters
‘Het zou echter fijn zijn als ze de volgende keer net zo veel aandacht zou besteden aan haar taalgebruik als aan het goed in elkaar zittende verhaal. Nu struikelt de lezer geregeld over vreemde zinsconstructies en uitdrukkingen waarvan het wel duidelijk is wat er bedoeld wordt, maar die toch voor opgetrokken wenkbrauwen zorgen.’


Verdronken hart - Lisa Unger
‘De hooggespannen verwachtingen worden echter niet waargemaakt. Het boek mist spanning in de eerste helft en dat is toch wat van een thriller een thriller maakt.’


Zomerzin – Jet van Vuuren
‘Voor de lezer die veel en vaak thrillers leest, kan Zomerzin daarentegen een teleurstelling zijn. De hoofdpersoon Iris zeurt zoveel over haar stalker Peter, haar 25 jaar eerder verloren geliefde en het ongeluk dat het gaat irriteren. Je vraagt je af wanneer ze iets nuttigs gaat doen met haar leven. De plot en de ontknoping zijn op het randje van geloofwaardigheid en helaas deels voorspelbaar.’


Wintergast – Jet van Vuuren
‘De eerste hoofdstukken van Wintergast zijn goed opgebouwd en spannend. Helaas kan Jet van Vuuren dit niveau niet het hele boek volhouden. Het verhaal wordt steeds warriger, en dat is te wijten aan de gesprekken die in een andere lettertype worden weergegeven. De vele perspectiefwisselingen, vaak binnen een paragraaf of hoofdstuk, maken het er niet beter op. Het einde laat de lezer achter met een kater, omdat de handelingen van de personages in de laatste hoofdstukken vreemd en ongeloofwaardig zijn, gezien hun eerdere gedrag. Het gedrag van Bea is vreemd en onlogisch. Haar motieven worden niet overtuigend verklaard. Slaapgebrek is geen goede verklaring.’

Wintergast van Jet van Vuuren: ijskoude thriller met als setting het Groningse platteland

Net als collega-schrijvers Suzanne Vermeer en Linda van Rijn gaat ook Jet van Vuuren met de seizoenen mee in haar thrillers. Haar vorige thriller, Zomerzin, speelde zich af tijdens een zomerse vakantie in het bos. Voor haar nieuwste thriller, Wintergast, heeft Jet van Vuuren het Groningse platteland tijdens een strenge winter als setting gekozen.

Niet alleen buiten is het ijzig koud, ook binnen in de boerderij van Sicco Baak wil het niet warm worden. Hij heeft zijn aangetrouwde nicht Bea Versluis uitgenodigd om de kerstdagen op zijn boerderij door te brengen, samen met zijn vier vrouwelijke familieleden die op en rond de boerderij wonen. Dat was geen goed idee van Sicco, want zowel zijn moeder, zijn tante als zijn oma zijn bang dat Bea de goedbewaarde familiegeheimen zal ontdekken en de gruwelijke waarheid aan het licht zal komen. Ze doen er alles aan om dit te voorkomen. Denk hierbij aan een dode rat en een uiterst kille ontvangst.
Bea had gehoopt om voor een keer een gezellige kerst te hebben in familiekring en uit te kunnen rusten van haar werk en de zorg voor haar man Egge, een neef van Sicco. Egge heeft diabetes en wordt agressief als zijn bloedsuikerspiegel niet in orde is. Bea is voortdurend bezig hem te observeren en zijn buien in te schatten. Op sinterklaasavond liep het uit de hand en heeft Egge Bea aangevallen. Ze had zich kunnen opsluiten in de badkamer en heeft daarna de politie gebeld omdat ze bang was dat hij haar echt wat aan zou doen.
Alleen Roos, de dochter van Sicco, en Sicco geven haar het gevoel welkom te zijn, al hebben die ook hun problemen waardoor ze nauwelijks tijd voor haar hebben. Aan uitrusten komt Bea ook al niet toe, terwijl ze daar zo op gehoopt had. Voortdurend maken de drie andere vrouwen haar duidelijk dat ze een ongewenste gast is. Helaas kan Bea niet weg. Onderweg naar Groningen kreeg ze pech met de auto, en bovendien is de boerderij ingesneeuwd en onbereikbaar geworden. Er zit voor Bea niets anders op dan de kerstdagen uit te zitten, al is dat niet zonder gevaar.

In de retailmarketing is het belangrijk dat het thuis-, buiten- en binnenverhaal klopt. Dat wil zeggen dat de consument een bepaalde reclame-uiting zowel thuis (op tv, op een website, in een krant etc.) voorgeschoteld moet krijgen, als buiten in de etalage van de betreffende winkel en binnen in diezelfde winkel. Jet van Vuuren heeft dit principe in Wintergast goed uitgewerkt. Het omslag laat een vrouw in een winters landschap zien. Het verhaal speelt zich af in de donkere dagen rond kerst, in een winters Groningen, op een ingesneeuwde boerderij. De sfeer in het verhaal is eveneens kil en koud. Er is geen sprake van liefde of warmte tussen de personages, louter haat, verraad en afgunst. Er lijkt iets liefdevols op te bloeien, maar dat blijkt al snel lust te zijn, die niets met liefde te maken heeft.

De eerste hoofdstukken van Wintergast zijn goed opgebouwd en spannend. Helaas kan Jet van Vuuren dit niveau niet het hele boek volhouden. Het verhaal wordt steeds warriger, en dat is te wijten aan de gesprekken die in een andere lettertype worden weergegeven. De vele perspectiefwisselingen, vaak binnen een paragraaf of hoofdstuk, maken het er niet beter op. Het einde laat de lezer achter met een kater, omdat de handelingen van de personages in de laatste hoofdstukken vreemd en ongeloofwaardig zijn, gezien hun eerdere gedrag. Het gedrag van Bea is vreemd en onlogisch. Haar motieven worden niet overtuigend verklaard. Slaapgebrek is geen goede verklaring.

Wellicht had Van Vuuren haar verhaal beter in de eerste persoon geschreven, vanuit het standpunt van Bea. De dialogen in een ander lettertype hadden dan een duidelijkere functie gekregen. Nu was het beter en duidelijker geweest als de losse dialogen waren verwerkt in de tekst.
Het gedrag van de vrouwelijke familieleden van Sicco is zo vreemd, dat het ongeloofwaardig wordt. Het lijken eerder karikaturen of oude heksen dan echte vrouwen. Ze willen niet tot leven komen.
Klein, storend detail: er komt een polaroidfoto ter sprake die begin jaren vijftig gemaakt moet zijn op een Groningse boerderij. De afbeelding is, ondanks lichte vervaging, nog steeds te zien. Even googelen leert ons dat de eerste polaroidcamera’s vanaf 1963 op de markt waren en dat een polaroidfoto uit die beginjaren slechts 10 jaar houdbaar was.

Het begin van Wintergast was zo veelbelovend en spannend. Jammer dat Jet van Vuuren dat niveau niet het hele boek heeft weten te behouden, want dan was dit zeker een spannende, goede thriller geworden.


Deze recensie is gepubliceerd op Crimezone.

Zomerzin van Jet van Vuuren: voldoet aan de verwachtingen van de vakantielezer

Afgelopen jaren is in thrillerland een nieuw subgenre ontstaan: de vakantiethriller. Deze thrillers zijn gesitueerd op locaties waar de 'lezer-met-vakantie' zich op dat moment zelf ook vaak bevindt. In de zomer verschijnen thrillers die zich in zonnige oorden afspelen, terwijl de wintervarianten vaak over moorden op en rond skipistes gaan. Het zal geen verrassing zijn dat in Nederland de meeste vakantiethrillers op Schiphol gekocht worden. Bekende auteurs in het genre zijn Suzanne Vermeer en Linda van Rijn. Een andere auteur in het genre is Jet van Vuuren. Haar vakantiethrillers spelen zich voornamelijk in de zomer af.

In Zomerzin gaat Iris van Egmond voor het eerst in jaren er een weekje tussenuit. Op aanraden van vriendin José, die ondertussen twee weken op de boekhandel van Iris past, gaat Iris een spirituele bezinningsweek doen in het bos. Tot haar grote schrik ontdekt ze dat de organisatie van de week in handen is van Joke Stoep, een spook uit haar verleden. En net als ze van de schrik is bekomen, duikt het tweede spook uit haar verleden op, Peter Schaap. Iris heeft bijna dertig jaar eerder in haar studententijd een moeizame relatie met hem gehad. Peter wilde toen niet begrijpen dat Iris het uit wilde maken. Hij bleef haar lastigvallen tot Iris geen andere uitweg zag dan weg te vluchten uit de stad waar ze toen woonde en studeerde. Joke wilde niets liever dan een relatie met Peter en maakte Iris het leven om die reden zuur. Gelukkig komt Iris al op de eerste dag van de bezinningsweek Hans tegen, een leuke aantrekkelijke man, met wie Iris fijn kan praten en wandelen. Peter lijkt echter niet te begrijpen dat Iris hem nog niet heeft vergeven wat hij haar toen heeft aangedaan. En weer dringt hij zich op aan haar.

Zomerzin voldoet exact aan de verwachtingen van de vakantielezer. Het biedt een dag/avond luchtige afleiding en is daarmee uitermate geschikte vakantielectuur. Eenvoudig verhaal, ongecompliceerde plot, leest lekker weg en als bonus een aantal smeuïge seksscènes.
Voor de lezer die veel en vaak thrillers leest, kan Zomerzin daarentegen een teleurstelling zijn. De hoofdpersoon Iris zeurt zoveel over haar stalker Peter, haar 25 jaar eerder verloren geliefde en het ongeluk dat het gaat irriteren. Je vraagt je af wanneer ze iets nuttigs gaat doen met haar leven. De plot en de ontknoping zijn op het randje van geloofwaardigheid en helaas deels voorspelbaar.

Het verhaal bevat twee verhaallijnen waarvan de ene zich in het heden afspeelt en de andere begin jaren ’80. De verhaallijn uit het verleden wordt niet chronologisch verteld. Logisch, want hiermee creëerde Jet van Vuuren haar spanning. Af en toe krijgt de oplettende lezer echter het gevoel dat de continuïteit niet helemaal klopt wat betreft de jaren waarin de gebeurtenissen zich afspeelden.
Het taalgebruik is wat je kan verwachten: veel bijvoeglijk naamwoorden om een gevoel/emotie over te brengen en een bepaalde sfeer neer te zetten. Daarnaast wordt er veel uitgelegd en krijgt de lezer veel spreektaal voorgeschoteld. Voor sommige lezers betekent dit een verhoging van de herkenbaarheid en het leesgemak. Overbodig om te zeggen dat het daarnaast funest is voor de diepgang en helaas hier en daar ook voor de spanning. Hiertegenover kan worden gesteld dat, net zoals je boeken uit de bouquetreeks niet moet beoordelen met literaire maatstaven, je vakantiethrillers ook niet moet recenseren op Gouden Stropkwaliteit of mogelijke sterren in de VN Detective- & Thrillergids.

Zomerzin is bedoeld als vakantiethriller en in dat opzicht is het helemaal geslaagd. Het is vlot geschreven, waardoor het lekker weg hapt. Denk hierbij aan ijs, fruitsalade of zoutjes. Het hapt achter elkaar weg zonder dat het blijft hangen en biedt de lezer daarmee een spannende, luchtige versnapering op het strand of op een terras.

Deze recensie is gepubliceerd op Crimezone.

vrijdag 20 december 2013

De beste boeken van 2013

In 2013 heb ik zo´n 60-70 boeken en 10-15 manuscripten gelezen. De meeste boeken heb ik met veel plezier gelezen. Er waren boeken die mij deden huiveren van angst, andere zorgden er voor dat ik bijna van de bank rolde van het lachen en een paar brachten tranen in mijn ogen van ontroering. Prachtig dat boeken dit allemaal met je kunnen doen!
Hieronder vind je mijn favorieten van 2013 per genre.

Vertaalde thrillers
Spookman – Roger Hobbs
'Spookman doet denken aan Quentin Tarantinofilms wat betreft actie, bloederigheid en humor.'
Onzichtbaar – Deon Meyer
'Onzichtbaar is een geweldig goed boek, om vele redenen.'
Oogcontact - Fergus McNeill
'Oogcontact is een veelbelovend droomdebuut, origineel en onconventioneel.'

Diepe wonden – Nele Neuhaus
‘Het boek laat op indringende wijze zien dat het oorlogsverleden van vele Duitsers diepe wonden heeft nagelaten bij de overlevenden en hun nakomelingen.’


Nederlandstalige thrillers
Glashard – Corine Hartman
'Glashard kan zich meten met de betere Amerikaanse actiethrillers.'

Debet -  Saskia Noort 'Debet is zowel een spannende, goedgeschreven thriller als een vileine, messcherpe zedenschets.'
Moederziel – Marelle Boersma
'Moederziel is een gegarandeerde aanrader voor de liefhebber van goedgeschreven psychologische polderthrillers.'
Sluipweg - Ingrid Oonincx

quote en recensie volgen zsm

Vertaalde romans
De schuldige – Lisa Ballantyne
'De schuldige is een prachtige roman die de lezer uitdaagt na te denken over morele zaken op het gebied van schuld en onschuld.'
De twaalf stammen van Hattie – Ayana Mathis
'Het harde realisme maakt De twaalf stammen van Hattie tot een aangrijpend, meeslepend en heftig verhaal.'
Wat Odette niet vertelde (maar James allang wist) – Edward Kelsey Moor
quote en recensie volgen zsm

Nederlandse romans

PAAZ –Myrthe van der Meer
'PAAZ kwam hard binnen tijdens het lezen. Het is een confronterend en heftig boek.'

Achterstallig geluk – Lieneke Dijkzeul
'Een prachtig verhaal om stil van te worden. Mooi en ingetogen geschreven.'

Young Adult
De castraat - Joyce Poole
'De castraat is een historische roman, bedoeld voor jongeren. Desondanks zullen ook volwassenen er plezier aan beleven.'
Delete – Juultje van den Nieuwenhof
'Delete is een debuut dat staat. Nog lang na lezing blijft een onaangenaam gevoel hangen over het einde dat geen einde is.'


Ik wens jullie allemaal veel leesplezier in 2014!


Op de klippen van Sarah May: zet lezer geregeld op het verkeerde been

In de kranten stond een paar jaar geleden het verhaal van een Engelse man die zijn dood in scène zette om een nieuw leven op te bouwen in Zuid-Amerika.
In Op de klippen vertelt Sarah May een vergelijkbaar verhaal. Bryan Deane verdwijnt tijdens het kajakken voor de kust van Noordoost-Engeland. Zijn vrouw Laura is niet zo verdrietig of wanhopig als je zou verwachten. Rechercheur Laviolette die op de zaak wordt gezet, heeft een persoonlijke belang bij deze casus. Twintig jaar geleden werd Laviolette’s vader vermoord. Bryan’s broer Jamie werd veroordeeld, al was er geen overtuigend bewijs. Laviolette krijgt hulp van Anna, voormalig politievrouw in Londen en in haar jeugd de beste vriendin van Laura. Er zijn nauwelijks sporen in de vermissingzaak, tot Anna een tekening in haar brievenbus vindt die onmiskenbaar van Bryan is. Het bevestigt haar vermoeden dat hij nog in leven is.
Op de klippen is een spannende literaire roman. De hoofdpersonen worstelen met spoken uit het verleden of dragen een geheim met zich mee en moeten hiermee leren leven. De verdwijning van Bryan is de katalysator van het verhaal en zorgt dat de verhoudingen tussen alle betrokkenen bij de moordzaak op scherp worden gezet. Iedereen wacht tot de bom ontploft.
May heeft een vilein gevoel voor humor dat zich uit in haar beschrijvingen van mensen. Op de klippen heeft helaas wel een rommelige plot. May springt van de hak op de tak en laat je geregeld in verwarring achter. Hierdoor zet ze je tevens voortreffelijk op het verkeerde been.

Deze recensie is gepubliceerd in BOEK nr. 6 jaargang 11 november/december 2013.

De twaalf stammen van Hattie van Ayana Mathis: een aangrijpend, meeslepend en heftig verhaal

De twaalf stammen van Hattie, het debuut van Ayana Mathis, is een bijzonder verhaal over de zwarte Hattie Shepherd, haar elf kinderen en kleinkind.In 1925 overlijden in de armen van de 17-jarige Hattie haar twee baby’s als gevolg van een longontsteking. Het maakt iets stuk in haar, waardoor ze niet liefdevol, maar streng en onaardig is voor de negen kinderen die volgen. Ze voert een dagelijkse strijd om alle hongerige magen te kunnen vullen want van August, haar man en vader van tien kinderen hoeft ze niets te verwachten. Hij geeft het schaarse geld uit in jazzclubs aan drank en vrouwen.Hattie’s leven wordt chronologisch beschreven vanuit het perspectief van haar (klein)kinderen. Ieder hoofdstuk gaat over een levensbepalend moment uit het leven van een kind, geeft een blik op Hattie’s leven en daarnaast de mening van het betreffende (klein)kind over Hattie. Daartussendoor schetst Mathis een uniek tijdsbeeld van zwart Amerika. Het historisch kader waarin Mathis op deze manier het verhaal plaatst, geeft De twaalf stammen van Hattie extra betekenis en diepgang.Mathis had van Hattie een zwarte engel kunnen maken, een perfecte moeder en echtgenoot. Haar kinderen hadden, als dit een Disney-verhaal was, gesterkt door tegenslag en gebrek aan liefde, gevochten om zo hoger op de maatschappelijke ladder terecht te komen. Juist omdat Mathis dit niet heeft gedaan, wint het verhaal aan realisme en overtuigingskracht. De valkuil van sentimentaliteit heeft Mathis gelukkig weten te vermijden. Het harde realisme maakt De twaalf stammen van Hattie tot een aangrijpend, meeslepend en heftig verhaal.

Deze recensie is gepubliceerd in BOEK nr. 6 jaargang 11 november/december 2013.

maandag 16 december 2013

Ik volg je van Marelle Boersma: geen feel good maar feel strong thriller

Marelle Boersma heeft in een paar jaar tijd een goede naam opgebouwd met haar psychologische thrillers die allen gebaseerd zijn op actuele thema´s uit de samenleving. Tijdens de onderzoeksfase van haar boeken, spreekt zij uitgebreid met experts en ervaringsdeskundigen om op die manier een zo realistisch mogelijk verhaal te schrijven. Vaak loopt daardoor non-fictie vloeiend over in fictie. In eerdere thrillers kwam jeugdzorg, mantelzorg, draagmoeders en make-over tv-programma’s aan bod. Het onderwerp van haar nieuwste thriller Ik volg je is stalking. Voor het schrijven had Marelle Boersma uitvoerige gesprekken met twee slachtoffers van stalking. Het leverde een beklemmend, realistisch en bloedstollend verhaal op, dat zo maar waargebeurd zou kunnen zijn.
In een klein dorpje, midden in de biblebelt, woont de alleenstaande moeder Pien met haar vijfjarig dochtertje Eva. Ze is niet kerkelijk en heeft weinig aansluiting in het dorp. Op een kwade dag nodigt Theo Pien uit voor een etentje bij hem thuis. Door de manier waarop hij het vraagt, kan Pien niet anders dan de uitnodiging accepteren. Tijdens het etentje ontdekt Pien dat Theo de deuren van zijn huis op slot heeft gedraaid om haar te beletten naar huis te gaan. Theo is er van overtuigd dat Pien en hij voor elkaar zijn voorbestemd. Het lukt Pien niet om hem duidelijk te maken dat zij geen relatie met hem wilt en niet van zijn avances gediend is. Uiteindelijk weet Pien te ontsnappen. Al komt hiermee geen einde aan de nachtmerrie. Integendeel. De volgende dag blijkt dat Theo iedereen die het maar horen wilt, vertelt dat Pien en hij het zo goed samen hebben. Wat Pien ook doet, niets helpt om Theo en de anderen ervan te overtuigen dat ze geen relatie met Theo heeft of wilt. En dit is nog maar het begin. Theo weet zich op slinkse wijze in haar leven te werken en dringt zich op aan haar moeder en haar dochtertje die geen idee hebben hoe hij echt is. Daarnaast belt en sms’t Theo vrijwel continu met Pien of staat hij bij haar voor de deur. De politie kan en wil niets doen. Pien kan geen kant meer op en is radeloos.
Ik volg je is een beklemmende, bloedstollend spannende thriller met een akelig, naar verhaal. Net als Pien krijgt je het als lezer ook steeds benauwder. Overal is Theo, en er lijkt geen ontsnappen mogelijk. Je hoopt voor Pien dat hij in ieder geval van Eva afblijft. Je kan niet anders dan meeleven met Pien. Het verhaal van Pien is fictie. Voor te veel vrouwen in Nederland is stalking echter de pijnlijke realiteit. Het is te hopen dat zij wel geloofd en geholpen worden door hun omgeving voordat het te laat is en de stalker zijn dreigementen ten uitvoer brengt.
Het is knap van Marelle Boersma dat zij zich keer op keer zo goed in de materie weet te verdiepen dat er een levensecht en realistisch verhaal ontstaat. Bovendien kan zij nog iets anders: dankzij haar vlotte pen veranderen de op zichzelf al spannende verhalen in razendsnelle pageturners.
Marelle Boersma waarschuwt de lezer om goed uit te kijken voor mannen als Theo, die in feite geestesziek zijn en niet voor rede vatbaar. Haar boodschap is om hun slachtoffers serieus te nemen, naar hun verhaal te luisteren en te helpen actie te ondernemen.
Ik volg je is geen feel good maar feel strong thriller.

Debet van Saskia Noort: goede, actuele thriller

Tien jaar na de bestseller De eetclub schreef Saskia Noort het vervolg, Debet.
Toen kon het niet op voor de vriendengroep uit Bergen. Het leven leek hen toe te lachen. In materieel opzicht ontbrak het hen aan niets. Toch liep het een en ander uit de hand, met twee moorden als gevolg.
Nu heeft de crisis, zowel de economische als de midlife, genadeloos toegeslagen. De vrouwen zijn ingeruild voor een ‘roofkip’. De zaken gaan niet zo goed als gedacht. Na het fatale auto-ongeluk van Michel komt Karen er achter dat ook zijn mediabedrijf ten dode was opgeschreven. Ook als Michel was blijven leven, was er een einde gekomen aan haar rijke, zorgeloze leven. Tien jaar geleden was Karen van Bergen naar Blaricum gevlucht met haar man en gezin. Ze wilde Simon, met wie ze overspel had gepleegd, nooit meer zien. Hetzelfde gold voor de Eetclub. Ze wist niet meer wie ze wel en wie ze niet kon vertrouwen.
Bij de afronding van de nalatenschap van Michel komt Karen er achter dat Michel ondanks alles, weer in zee was gegaan met Simon en Ivo. Volgens hen rest er niets dan schulden en staat Karen letterlijk met lege handen. Ze wordt gedwongen om terug te keren naar Bergen met haar twee tienerdochters Annabel en Sophie. Deze keer is ze vastbesloten het geheim van de Eetclub te ontrafelen en de waarheid over Michels auto-ongeluk boven water te krijgen. Vraag is of ze bereid is de prijs ervoor te betalen.


Debet is zowel een spannende, goedgeschreven thriller als een vileine, messcherpe zedenschets. Het grote talent van Saskia Noort is haar vermogen om de tijdgeest goed te vangen in haar boeken. Debet is een goede, actuele thriller over de gevolgen van de crisis, de profiteurs die er beter van willen worden, de hebzucht die het veroorzaakt en het streven naar materieel gewin ten koste van alles.
Daarnaast is Saskia Noort een goede observator van mensen in hun sociale omgeving, waardoor ze haar personages levensecht in een realistische setting weet neer te zetten.  Ze doet dit zo goed dat je verwacht in Bergen de personages in levende lijve tegen te komen. Karen is een herkenbare vrouw die even veel schuld heeft aan het mislukken van haar huwelijk als haar man. Geleidelijk aan krijgt ze zelf dit inzicht en wordt ze eindelijk volwassen. Dat wil zeggen dat ze de verantwoordelijkheid neemt voor haar leven en dat van haar dochters.
Debet is geen thriller voor liefhebbers van actiethrillers met bloedstollende achtervolgingen of van spionagethrillers met een gecompliceerde, onbegrijpelijke plot. Lezers die de spanning liever dicht bij huis zoeken zullen echter genieten van deze langverwachte opvolger van De Eetclub.

vrijdag 13 december 2013

Schuilplaats van Linda Jansma: spannende, huiselijke, Friese thriller

Tijdens het schrijven van Schuilplaats hield Linda Jansma via haar Facebookpagina haar lezers op de hoogte van de vorderingen in het schrijfproces. Zo had Linda Jansma van te voren al onthuld dat haar vierde thriller zich in Friesland zou afspelen. Dankzij de geposte foto´s kon je al voor verschijning de sfeer van het boek proeven. In tegenstelling tot wat je zou verwachten zijn de onthullingen niet ten kostte van de spanning gegaan. Juist niet, de nieuwsgierigheid naar het verhaal is enkel gegroeid.
Op een grote boerderij in het Friese Holwerd wonen Mayke en Han met hun zes pleegkinderen. Hun eigen twee kinderen zijn al volwassen en wonen op zichzelf. Met z´n allen vormen ze een warm, hecht gezin waar ruimte is voor puberale ruzies en het goedmaken van diezelfde ruzies. Het is iets waar Mayke erg blij mee is, want vier jaar eerder is er iets gebeurd wat het hele gezin op z´n kop had gezet en waardoor de band die ze nu met elkaar hebben niet vanzelfsprekend is. Het warme nest dreigt uit elkaar te vallen als drie zusjes vanuit de crisisopvang tijdelijk worden ondergebracht op de boerderij. De oudste van 14 zwijgt in alle toonaarden, maar de blauwe plekken op het lijfje van haar babyzusje spreken boekdelen. ook tijdens een bezoekuur zien de ouders geen reden om hun gedrag te wijzigen. Mayke kan maar net verhinderen dat de ouders agressief en fysiek uitvallen naar de kinderen. Het is duidelijk dat ze niet akkoord gaan met de crisisopvang van hun kinderen. De situatie loopt pas echt uit de hand als de moeder er van door gaat met de baby.
Schuilplaats is een spannende, huiselijke, Friese thriller. Het lijkt een contradictio in terminus om een thriller huiselijk te noemen. Linda Jansma gebruikt het huiselijke echter om spanning op te bouwen en beschrijft tot in detail het dagelijks gezinsleven. Het lijkt een gewoon pleeggezin met kinderen in uiteenlopende leeftijden en bijbehorend gedrag. Ondertussen is er vier jaar eerder iets gebeurd waar Mayke nog steeds onder gebukt gaat en waar ze niet over kan of wil praten. Ook is het afwachten tot wat de ouders van de zusjes in staat zijn. Jansma weet de personages scherp en realistisch neer te zetten. Ondertussen slaagt ze erin binnen de bescheiden setting van het boerenerf een verrassend spannend verhaal te vertellen. Net als je denkt te weten hoe de plot in elkaar steekt, heeft Jansma een paar verrassingen in petto. Mooi gedaan!

Wachten op woensdag van Nicci French: wederom een ijzersterke thriller

Wachten op woensdag is het derde deel in de serie rond de Engelse psychotherapeute Frieda Klein. Lezers die de vorige twee delen niet gelezen hebben, kunnen eenvoudig inhaken want Wachten op woensdag bevat voldoende verwijzingen naar en uitleg over de gebeurtenissen in de voorgaande delen.
Na een heftige periode waarbij Frieda Klein bijna haar leven verloor, wordt haar geen tijd gegund om te herstellen of zelfs maar op adem te komen. Een ogenschijnlijke perfecte moeder en echtgenote wordt met ingeslagen schedel in haar woonkamer gevonden door haar dochtertje. Karlsson krijgt Hal Bradshaw, een onsympathieke profiler, in zijn maag gesplitst bij het zoeken naar de dader. Bradshaw meent zeer deskundig te zijn, maar uit zijn antipathie tegen Frieda Klein op onprofessionele wijze. Met alle mogelijke middelen probeert hij haar bij het onderzoek weg te houden, ondanks pogingen van Karlsson om haar hulp in te roepen. Het lukt Bradshaw echter niet, want Frieda Klein raakt persoonlijk betrokken bij de zaak. De zoon van de vermoorde vrouw is het vriendje van haar nichtje Chloë. Deze jongedame is na een ruzie met haar moeder Olivia, Frieda’s ex-schoonzus, tijdelijk bij Frieda ingetrokken. Daarnaast wil Josef Frieda graag helpen. Zijn hulp begint met een nieuw bad, maar mondt al snel uit in een complete renovatie van de badkamer. Voordat Frieda het in de gaten heeft of bij machte is er iets aan te doen, is haar rustige huis/toevluchtsoord veranderd in een gonzende bijenkorf vol met mensen en hun spullen.
Hal Bradshaw haalt een vuile streek uit waardoor Frieda’s professionele kwaliteiten in twijfel worden getrokken en die haar tegelijkertijd op het spoor van een verdwenen meisje zet. Frieda bijt zich vast in haar zaak en wil niet rusten voordat het raadsel is opgelost. De uitputting is zij dan allang voorbij.

Wachten op woensdag is wederom een ijzersterke thriller van Nicci French. Het is een goede greep geweest van Nicci French om te stoppen met hun format thrillers en een nieuwe weg in te slaan met de serie rond Frieda Klein. In ieder nieuw deel geeft Frieda Klein een deel van zichzelf prijs en blijven er na afloop genoeg raadsels over die doen verlangen naar het volgende deel. Desondanks blijft ze een raadselachtige vrouw, die zelfs voor zichzelf geheimen lijkt te hebben.
In Wachten op woensdag wordt de spanning rustig opgebouwd. In het begin is er veel aandacht voor de setting en het voorstellen van de personages, later stijgt de spanning. Het is geen pageturner, maar dat is in dit geval niet nodig om  tot een goede thriller te komen. Voor Wachten op woensdag moet je de tijd nemen die het verhaal verdient.
De sfeertekeningen zijn prachtig. Net als in de vorige delen, weet Nicci French de setting en de personages overtuigend en levensecht neer te zetten. Niet alles is ingekleurd, veel wordt gesuggereerd zodat er nog iets overblijft voor de verbeelding van de lezer. Zo ben ik er van overtuigd dat Josef een Slavisch uiterlijk heeft en een echte snor al wordt dit nergens genoemd.
Het is overigens een wonder dat Frieda Klein nog zo relatief goed kan functioneren. Een normaal mens zou allang ingestort zijn als die zo weinig zou slapen en zo veel ´s nachts zou rondlopen als Frieda Klein. Het is het enige onrealistische minpuntje in deze verder onderhoudende en ´echt´ literaire thriller.

woensdag 4 december 2013

De verdwenen zoon van Dror Mishani: hooggespannen verwachtingen

In zijn thrillerdebuut De verdwenen zoon laat de Israëlische Dror Mishani zijn hoofdpersoon Avri Avraham zeggen dat er niet veel thrillers zijn verschenen in Israël omdat zulke misdaden daar niet voorkomen. Er is volgens Avri Avraham geen sprake van seriemoordenaars, ontvoeringen of vergelijkbare misdaden. Als er een misdaad wordt gepleegd, is meestal een buurman, oom of grootvader verantwoordelijk. Allemaal zaken waarvoor geen ingewikkeld onderzoek nodig is. Een mooie verklaring voor het feit dat er weinig thrillers hun oorsprong vinden in Israël.
Op een doordeweekse namiddag zit rechercheur Avri Avraham achter zijn bureau op het politiebureau in Cholon, een klein stadje vlakbij Tel Aviv, als Channa Sjar’abi het bureau binnenloopt omdat haar zoon die dag niet is thuisgekomen. ’s Ochtends was de 16-jarige Ofer gewoon naar school gegaan. Avraham neemt ruim de tijd om haar af te poeieren en vertelt haar dat als Ofer de volgende dag nog niet thuis is, dat ze dan weer mag komen en hij dan op onderzoek uit zal gaan. De volgende dag is Ofer nog niet teruggekeerd, en dus gaat Channa weer naar het bureau. Er zit voor Avraham niets anders op dan een onderzoek op te starten. Dat verloopt traag en moeizaam, niet alleen door de landerige, bijna onverschillige houding van Avraham, maar ook door het gebrek aan aanwijzingen. Het enige feit dat er lijkt te zijn, is dat Ofer op een dag naar school ging en niet meer thuiskwam.
Zeëv Avni, de benedenbuurman bemoeit zich intensief met het onderzoek, dringt zichzelf op aan Avraham. Een paar dagen later belt Zeëv, zonder zijn naam te noemen, naar de politie om door te geven dat op een bepaalde plek een lichaam ligt. Hiermee brengt hij bewust de politie op een dwaalspoor, want hij heeft het verzonnen. Zeëv is geobsedeerd door de zoektocht naar Ofer en maakt zichzelf verdacht in de ogen van Avraham en diens collega’s. Vraag is of hij dat ook is of heeft hij inspiratie nodig om te kunnen schrijven?

De flaptekst op De verdwenen zoon spreekt over een "spannende pageturner waarin een treffend beeld wordt geschetst van het kleinstedelijk leven in Tel Aviv en de spanningen in Israël". Het lijkt alsof deze tekst over een ander boek gaat. De verdwenen zoon is best een spannend verhaal, maar beslist geen pageturner te noemen. Daar ligt het tempo veel te laag voor en is de sfeer in het boek veel te sloom voor; denk hierbij aan een broeierige, lome zomerdag.
Het beeld van het kleinsteedse leven dat wordt geschetst is niet typisch voor kleine stadjes bij Tel Aviv. Overal in de westerse wereld zijn voorstadjes te vinden waar nooit iets lijkt te gebeuren, tot die ene moord of verdwijning. En wat betreft de spanningen in Israël: die zijn er beslist, maar niet in dit boek. De enige aanwijzingen dat het boek zich in Israël afspeelt zijn naast de plaatsnamen en straten, de verwijzingen naar de sabbatsviering en de dienstplicht. Geen bomaanslagen, kolonisten, Hamas of Gazastrook te bekennen in De verdwenen zoon. Dit verhaal had zich ook elders in de Westerse wereld kunnen afspelen.
Avri Avraham is in de eerste helft van het verhaal niet vooruit te branden, alles lijkt hem te veel. Het zorgt ervoor dat hij allerlei belangrijke aanwijzingen over het hoofd ziet in het onderzoek. Pas veel later is hij druk bezig al zijn fouten te herstellen en lijkt hij zijn eerdere gedrag te betreuren. Er wordt geen verklaring gegeven voor zijn gedrag. Avri Avraham laat zich op deze manier moeilijk in het hart sluiten. Hetzelfde geldt voor Zeëv, die overkomt als een rare vogel, met eveneens onverklaarbaar gedrag. Het onderzoek blijft in kringetjes ronddraaien tot er maar een mogelijkheid overblijft. Tegen de tijd dat de ontknoping eindelijk nadert is die allang geen verrassing meer.
Mijn verwachtingen over De verdwenen zoon waren hooggespannen, mede door de flaptekst en de jubelende recensies in de kranten. De teleurstelling over deze spannende roman is des te groter. Het is mij nu wel duidelijk waarom er geen thrillers in het Hebreeuws verschijnen.

dinsdag 3 december 2013

Glashard van Corine Hartman: keiharde, ijzersterke actiethriller

Glashard is het tweede deel in de thrillerserie rond rechercheur Jessy Haider. Corine Hartman trekt je direct in het boek door de openingsscène waarin Jessy op de proef wordt gesteld. Ze moet gedurende een weekend in leven blijven met schaarse uitrusting, terwijl er jacht op haar wordt gemaakt. Als ze blijft leven, mag ze lid worden van een geheimzinnig elitekorps, dat als doel heeft de wereld te verlossen van tuig dat door de mazen van de wet blijft glippen. Jessy’s prooi wordt de Antwerpse juwelier en miljonair Baruch Salomons, die in bloeddiamanten handelt. Jessy gaat undercover om zijn handel te onderzoeken. Een gevaarlijke missie, want raakt ze geregeld in gevecht met mannen die niet willen dat zij de waarheid ontdekt. Gelukkig beschikt Jessy over een uitstekende beheersing van Oosterse vechttechnieken in combinatie met een goed uithoudingsvermogen en grote dosis lef, dan wel overmoed. Af en toe een snuifje coke doet de rest.
Glashard is een keiharde, ijzersterke actiethriller met een stoer wijf in de hoofdrol, iets wat niet vaak voorkomt. Jessy is echter niet gevoelloos, want ze bekommert zich actief om de collateral damage. Daarnaast lijkt ze over bovenmenselijke krachten te beschikken. Dit zet soms de geloofwaardigheid op het spel. Het bederft het leesplezier niet, integendeel. Bovendien is het inherent aan het actiethrillergenre.
Glashard kan goed los gelezen worden dankzij de verwijzingen naar eerdere gebeurtenissen. Op het einde blijven wat losse eindjes hangen die sterk doen verlangen naar het volgende deel.
Glashard kan zich meten met de betere Amerikaanse actiethrillers.

donderdag 21 november 2013

Ga nooit terug van Lee Child: een van de beste delen uit de Reacherserie

In de achttiende thriller van Lee Child, Ga nooit terug, keert Jack Reacher na een lange tocht eindelijk terug naar wat ooit zijn thuisbasis was: het hoofdkwartier van de 110e MP Special Unit in Rock Creek, Virginia. Hij heeft geen andere reden voor zijn terugkeer dan dat hij Susan Turner, de huidige commandant wilt opzoeken. In eerdere delen uit de serie had Jack Reacher haar geregeld aan de telefoon. Hij werd nieuwsgierig naar de vrouw achter de stem en wil haar uitnodigen voor een etentje. Een vreemd toeval zorgt ervoor dat Susan Turner vlak voor de komst van Reacher onverwacht is gearresteerd op verdenking van fraude en verduistering. Reacher vind op zijn oude plek interim commandant Morgan, die slecht nieuws heeft voor Reacher. Hij wordt onder de wapenen geroepen. Daarnaast wordt hij verdacht van doodslag in L.A. jaren geleden en ontduiking van alimentatie voor een 14-jarig dochter, die hij zou hebben verwekt in Korea.
Dit alles gebeurde omdat Susan Turner de dossiers over Reacher had opgevraagd en ongewild een alarm had. laten afgaan bij allerlei overheidsorganen. Reacher krijgt voor beide zaken een advocaat toegewezen. Ook moet hij zich dagelijks voor 8.00 uur melden op het MP kantoor.
Susan Turner zit vast in een nabijgelegen gevangenis, waaruit ze bevrijd wordt door Reacher. Samen gaan ze hun rehabilitatie regelen. Reacher vermoedt dat er meer achter zit en gaat op zijn manier op onderzoek uit met als gevolg wat ‘colleteral damage’ bij de plaatselijke bevolking. Susan Turner is niet voor niets commandant van het 110e geworden, want eindelijk vindt Reacher zijn vrouwelijke evenknie.
Ga nooit terug is een sterke Jack Reacher thriller, een van de beste uit de serie. In een eerdere recensie over Achtervolging, schreef ik waarom de serie volgens mij zo’n succes is. Na het lezen van Ga nooit terug kon ik een extra reden toevoegen. Jack Reacher is een buitenstaander. Hij hoort niet bij de gewone burgermaatschappij, ondertussen observeert hij gewone mensen die gewone dingen doen. Deels om in leven te blijven en deels uit nieuwsgierigheid naar het leven dat hij niet heeft, niet wenst en nooit zal krijgen.
Het geeft mooie, treffende observaties van het leven zoals de meeste mensen dat leiden/lijden.
Een goed voorbeeld is als Reacher en Turner in LA in een file terechtkomen. Het valt Reacher op wat mensen allemaal doen in hun auto behalve autorijden: ´mensen zaten te eten en te drinken, zaten zich te scheren,…, vijlden nagels bij, vulden formulieren in, zaten te lezen...´
Ondanks zijn kracht, intelligentie en bijna goddelijk lijf waar hij niets aan hoeft te doen (aan iets wat goed is moet je niet prutsen vindt Reacher), heeft hij toch zijn beperkingen en kent hij die ook. Zo weet hij van zich zelf dat hij een slechte chauffeur is. Hij kent de menselijke maat en mogelijkheden. De auto en de snelweg zijn te groot voor zijn inschattingsvermogen. Het maakt hem ondanks zijn heldenstatus bijna een gewone man.
Lee Child laat Reacher een mooie vergelijking maken, waarmee hij laat zien anders te zijn. Meer dan 90% van de mensen is bang voor de eenzame wolf die naar het maanlicht huilt. Een klein deel van de mensheid is jaloers op de wolf. Reacher is er een van.
Humor speelt ook in Ga nooit terug een belangrijke rol. Reacher heeft een zeer originele pinautomaat ontdekt. Tijdens een lift ziet hij een eind van de weg af, iets branden. Het kan volgens Reacher geen bosbrand zijn, want daar is het het seizoen niet voor. Zoals Reacher al vermoedde blijkt het een meth-lab te zijn dat in brand is gevlogen. De eigenaar is omgekomen in de vlammenzee. Na even zoeken vinden ze een bundel contant geld en autosleutels van de auto’s die gespaard zijn gebleven bij de brand. Het gesprek dat hij later die avond met de boerenpummels op de verlaten weg op het platteland heeft is ongelooflijk humoristisch. Ze stellen zich agressief op. Reacher vraagt of ze een zwart pak hebben, aangezien ze dat nodig zullen hebben voor de begrafenis van hun neef die omgekomen is bij de brand. De mannen worden boos, Reacher zegt vervolgens niet in te willen gaan op erfrechtkwesties en rijdt met enige moeite weg in de opvallend rode auto van de neef.
Nieuw is de behulpzaamheid van Reacher. In een vliegtuig heeft hij bij twee loopjongens die achter hem aanzaten de vingers en armen gebroken. Bij het uitstappen sjort Reacher ze aan hun t-shirts omhoog, zodat ze weer kunnen staan en ook uitstappen ‘wat hem wel het minste leek, wat hij voor ze kon doen’.
Het blijft knap dat Lee Child er in slaagt de lezer keer op keer kan laten genieten van een geweldige actiethriller rondom Reacher zonder dat het gaat vervelen of dat het concept sleets wordt. En dat terwijl de elementen steeds hetzelfde zijn: Reacher komt aan in een Amerikaanse stad of dorp, raakt in de problemen en/of ontmoet een vrouw met problemen, redt haar en zichzelf, vaak is er sprake van een complot dat hoog in een militaire, justitiële of overheidsorganisatie is geworteld. Dit alles gecombineerd met Reachers bijna bovenmenselijke kracht en slimheid.
Er zijn maar weinig thrillerschrijvers die net als Lee Child er in slagen om jaarlijks mij te verrassen met een spannende, goede thriller. Ik kijk al uit naar het nieuwe deel!

vrijdag 1 november 2013

Fergus McNeill speelt met conventies in Oogcontact

In zijn thrillerdebuut Oogcontact speelt Fergus McNeill met de conventies. Op het eerste gezicht lijkt Oogcontact een standaardthriller te zijn over een seriemoordenaar en de politie-inspecteur die hem op de hielen zit. De seriemoordenaar, Robert Naysmith kiest zijn slachtoffers door middel van een wreed spel. Degene die op een bepaald moment oogcontact maakt, is zijn volgende slachtoffer. Graham Harland, de politie-inspecteur die belast is het met onderzoek, gaat gebukt onder het verlies van zijn vrouw.  Na verloop van tijd is er volgens de ambitieuze en altijd op de kosten lettende, politiechef niet genoeg resultaat geboekt.  Het onderzoek moet worden overgedragen aan collega’s in een ander district, omdat Naysmith daar zijn meest recente moord heeft gepleegd. Harland gaat desondanks door met zijn onderzoek, vastbesloten de moordenaar te vinden.
Tot zover niets nieuws onder de zon. Tot na de tweede moord, dan valt het op dat McNeill de daadwerkelijke daad niet heeft beschreven,  maar deze enkel heeft genoemd in het latere politieonderzoek. Hij heeft wel uitgebreid Naysmith’s  voorbereidingen door en diens gevoelens in beeld gebracht. De uitvoering van de moord doet er dan niet meer toe.  En dat is tamelijk ongebruikelijk voor een thriller.

Oogcontact
lezen vanuit het perspectief van Naysmith is een gruwelijke ervaring. Hij lijkt bedrieglijk normaal tot hij met veel plezier vertelt over zijn zelfverzonnen spel. 
De ontknoping is zo bijzonder en tegelijkertijd zo goed en gruwelijk spannend is dat het boek je tot na het dichtslaan in zijn greep houdt.
Oogcontact is een veelbelovend droomdebuut, origineel en onconventioneel.

Giftige vlinders van Luc Deflo: de hel van de midlifecrisis

Een midlifecrisis kan in vele gedaanten voorkomen bij mannen. Sommigen kopen een Harley Davidson of een cabrio. Anderen ruilen hun vrouw in voor een jonger model of nemen er een minnares bij.
Rik LeBoeuf uit Luc Deflo´s Giftige vlinders overkomt, naar eigen zeggen, de laatste optie. Deze onderhoudsmonteur van verwarmingen, oftewel ‘chauffagist’ in goed Vlaams, was gelukkig met zijn vrouw, tot hij op een kwade dag een kapotte verwarming repareert bij een aantrekkelijke dame. Tijdens het politieverhoor achteraf denkt hij er aan terug hoe hij werd overvallen door zijn gevoelens voor Carina Misurata, een Thaise camgirl. In eerste instantie was het louter lust. Later ging de lust over in liefde en beschermingsdrang die al snel overgingen in bezitterigheid en verslaving. Rik raakte geobsedeerd door Carina en moet steeds denken aan de fantastische seks met haar. De e-mail- en sms-correspondentie wordt steeds intensiever en heftiger. Zijn vrouw, gezin en klanten verwaarloost hij, maar het loopt pas echt uit de hand als Carina het contact probeert te verbreken.
Deflo heeft Rik pijnlijk realistisch en overtuigend neergezet als een enorme sukkelaar. Rik vertelt het verhaal vanuit zijn perspectief, terwijl hij zijn hachje probeert te redden. Je weet niet meer dan wat hij wilt vertellen, waardoor wordt je geregeld op het verkeerde been gezet.
Politieverhoor en afgedwaalde gedachten van Rik over de noodlottige gebeurtenissen wisselen elkaar vloeiend af, zonder verwarring te veroorzaken. Dit alles creëert een sterke plot met onverwachte wendingen en een verrassende ontknoping.
Giftige vlinders is zonder meer een van de betere thrillers in het genre.

Niemand weet: de eerste thriller van Gerda Crouset

Niemand weet is de eerste thriller van de Nederlandse Gerda Crouset. In 2011 verscheen van haar hand Date, een autobiografische roman over een weduwe die op internet aan het daten gaat.
In Niemand weet breekt een belangrijke en tegelijkertijd spannende dag aan voor Leo van ’t Sant. In het Sedna Wellness Centrum waar hij werkt, vindt de feestelijke opening plaats van het Hooibed Chalet. Er worden veel nieuwe gasten verwacht en ook de pers zal aanwezig zijn. Uitgerekend vandaag kan John, de eigenaar, er niet zijn omdat diens moeder onverwacht ziek is geworden. Leo mag de honneurs waarnemen, iets waar hij enorm tegenop ziet. Vooral vanwege het praatje dat hij van John uit zijn hoofd moet houden en niet mag voorlezen. Daarnaast is hij er erg mee bezig wat anderen van zijn verminkte oor en het litteken vinden. Tot overmaat van ramp ziet hij tussen de aanwezigen Julie, die er vandaag bij is om als journaliste verslag te doen van de feestelijkheden. Lang geleden was Julie zijn vakantievriendinnetje aan wie hij het ware verhaal over de brand in de stomerij van zijn grootouders, over de moeder die na zijn geboorte was vertrokken en over zijn dikke tante Anne die de brand niet overleefde. Leo vreest dat Julie zijn verschrikkelijke geheim zal onthullen.
Julie herkent Leo ook, ondanks dat hij nu een andere achternaam heeft. Langzaam komen de herinneringen terug over wat hij haar destijds vertelde. Ze voelt zich steeds minder op haar gemak in het Wellness Centrum, bang voor wat Leo zou kunnen doen als hij haar herkent.
Niemand weet heeft de potentie om een goede thriller te worden. Helaas is dat niet het geval, want het verhaal wil maar niet spannend worden. De plot rammelt en er vallen gaten. Zo wordt er niets gedaan met de dreiging die Leo uitstraalt richting Julie. Het enige schrikmoment blijkt toeval en met een sisser af te lopen. Leo heeft alles in zich om een echte, enge creep te zijn, maar blijft een onnozele sukkel. Jammer, een gemiste kans!
De toedracht van de moord, die als een verplicht nummer lijkt te zijn opgevoerd, is al na de proloog duidelijk. Vervolgens hobbelt het verhaal verder om op het einde met twee onthullingen te komen die als konijnen uit de hoge hoed worden getoverd.
Het verhaal mist diepgang. De motieven van Leo worden niet duidelijk. Evenmin als de redenen van John om Leo niet eerder in te lichten over voor hen beiden belangrijke zaken. Je verwacht een zenuwslopend kat- en muisspel tussen Leo en Julie, maar dat komt er niet. Leo, Julie en de andere personages blijven eendimensionaal en komen niet tot leven. Leo is een onsympathieke loser. Julie blijft zo oppervlakkig dat het niet mogelijk is om met haar mee te leven. Het gedrag van de personages is te vaak niet geloofwaardig.
De sfeer in de stomerijscènes doet denken aan de jaren vijftig. Die scènes doen Vlaams aan door het taalgebruik en de manier van doen en laten van de personages, met name opa Bart. Het geeft een vervreemdend effect, want aangenomen dat het hoofdverhaal zich afspeelt in het heden, dan zouden de jeugdherinneringen van Leo zich in Nederland in de jaren zeventig/tachtig moeten afspelen.
Tot slot toch een positief punt. Gerda Crouset laat met Niemand weet zien over genoeg verbeeldingsvermogen te beschikken om een verhaal te bedenken. Het is dan ook te hopen dat ze de juiste middelen vindt om van haar volgende boek een écht spannende thriller te maken. 

dinsdag 10 september 2013

Verdorven van Ellen Gerretzen: prima thriller met goed, spannend verhaal

Ellen Gerretzen is een Nederlandse thrillerschrijfster met internationale allure. Zo woont ze afwisselend in Nederland, Spanje en Berlijn. Haar eerste drie boeken, Bloedbruiloft, Schaduwspel en Verdorven, verschenen bij de Vlaamse uitgeverij Manteau. Samen vormen ze een serie rond Wolfgang, een Berlijnse oud- hoofdcommissaris van politie, die geregeld in het zuiden van Spanje te vinden is.
In het onlangs verschenen Verdorven is Wolfgang net ‘back in business.. Tijdens de eerder jacht op een seriemoordenaar had hij het zo zwaar voor zijn kiezen gehad dat hij ruim vier maanden in een psychiatrische kliniek nodig had om te herstellen. Een terugkeer naar de LKA (LandesKriminalAmt) ziet Wolfgang niet zitten. Gitta, een Berlijnse vriendin, stelt hem voor om privé detective te worden en ze heeft dan meteen een eerste klus voor hem. Uitzoeken wat er met Jan, een opvallende klant in haar ‘kneipe’ is gebeurd en waar haar hond is, die hij bij zich had.
Nadat er in Berlijn twee moorden zijn gepleegd waarbij de slachtoffers gruwelijk verminkt zijn, roept Claus, de opvolger van Wolfgang zijn hulp in bij het onderzoek naar de dader. Het onderzoek voert Wolfgang naar Lissabon, waar hij ontdekt dat hij zijn leven niet zeker is als hij doorgaat met de onderste steen boven halen. Alleen dankzij de bescherming van Quim, een maffia-achtige regelaar, brengt hij het er levend van af.
In Lissabon komt Wolfgang voor een moeilijke keuze te staan. Julia, de vrouw van zijn hart, is slechts 300 km van hem verwijderd en heeft hem nodig, nu meer dan ooit. Of gaat hij terug naar Berlijn om de moordzaak verder uit te zoeken. Hij kiest het laatste om er achter te komen dat een van zijn vrienden steeds vreemdere berichten op Facebook plaatst over dode mensen en dieren.
In Verdorven weet Ellen Gerretzen de verdorven geest die sommige mensen hebben pijnlijk goed in beeld te brengen. In de loop van het verhaal komen alle mogelijke opties langs voor motief en dader, ook de meest gruwelijke nauwelijks voor te stellen mogelijkheid.
Verhaaltechnisch zit Verdorven goed in elkaar. De lezer krijgt met Wolfgang steeds een nieuwe mogelijke verdachte met motief en mogelijkheid voorgeschoteld. Soms is het heel concreet en op andere momenten sijpelt een mogelijke verklaring tussen de regels door. Op het punt dat je als lezer denkt te weten hoe het zit, ongeveer halverwege, en Ellen Gerretzen al bijna wilt beschuldigen van voorspelbaarheid, blijkt dat je vakkundig door haar op het verkeerde been bent gezet. De ontknoping en het einde zijn verrassend, geloofwaardig en overtuigend. Mooi werk!
Esra, de Turkse stagiaire is een goede aanwinst voor het verhaal (en de serie?). Het geeft een verfrissend effect om een jong enthousiaste collega te plaatsen tussen mannen die het allemaal al een keer gezien en gedaan hebben.
Onlangs maakte Ellen Gerretzen bekend dat haar volgende boek bij uitgeverij Vrijdag zal verschijnen. Het is te hopen haar boeken daar beter nagekeken worden dan bij haar huidige uitgeverij. Zowel op taal- en zinniveau als inhoudelijk had Verdorven beter gekund. In ieder boek, hoe goed ook geredigeerd, zit wel een foutje maar ‘een aantal hebben…’ kan echt niet. Zeker niet als er meer vergelijkbare fouten zijn blijven zitten. In sommige alinea’s lopen de zinnen niet lekker. Een andere formulering had wonderen gedaan voor de duidelijkheid en leesbaarheid. In de loop van het boek gaat het steeds meer storen en dat is jammer want het verhaal deugt wel. Inhoudelijk is er een klein ongeloofwaardig detail. In Lissabon krijgt Wolfgang een berisping van een Portugese collega over het meenemen van een getuige. Het betreft iemand die een relatie had met een mogelijke verdachte. Wolfgang heeft vele jaren bij het LKA gewerkt en je zou verwachten dat hij weet dat dit niet geoorloofd gedrag is. Vreemd dat hij het dan toch doet, hij zou beter moeten weten.
Afgezien van bovenstaande kritiekpunten is Verdorven een prima thriller met een goed, spannend verhaal! Ik ben benieuwd of Wolfgang in het volgende deel bij Julia blijft of toch weer naar Berlijn vertrekt.

woensdag 7 augustus 2013

Het Luxor Resort van Candy Brouwer: een lekkere erotische vakantiethriller

Het is goed te begrijpen dat Candy Brouwer, met het oog op haar andere werk, onder pseudoniem schrijft, want ze neemt in Het Luxor Resort geen blad voor de mond. De stomende seksscènes in deze thriller zijn net zo verweven met het verhaal als de scènes in andere thrillers waarin uitgebreid wordt gekookt en gegeten.
De aantrekkelijke dierenrechten-advocate Monica Barends besluit alleen naar het Luxor Resort in Egypte te reizen als blijkt dat haar beste vriendin Vivien niet mee kan en haar vriendje Eelco niet mee wil. De relatie tussen Monica en Eelco, een dierenrechtenactivist schuurt, vooral omdat Eelco al een tijdje op haar zak teert nu hij geen baan op niveau kan vinden.
Nauwelijks aangekomen in Egypte ontsnapt Monica op het nippertje aan de dood. Ze wordt op het laatste moment voor een voertuig weggesleurd door de sexy uitziende Jamal. Vanaf het eerste ogenblik broeit het tussen de twee. Samen beleven ze daarna een paar hete dagen gevuld met seks, uitstapjes en meer seks. Er blijven wel vreemde dingen gebeuren waar Monica meer over zou willen weten, maar Jamal heeft overal een verklaring voor. Toch gaat Monica steeds meer twijfelen. Ze vraagt zich af wie Jamal echt is en of hij wel te vertrouwen is, ondanks dat de seks met hem zo verslavend lekker is.
Het Luxor Resort is een echte erotische thriller, waarin de seks ruw en grof is en expliciet wordt verwoord. Een ‘adult crime novel’ zouden Amerikanen zeggen.
Candy Brouwer heeft een vlotte pen. Het Luxor Resort laat zich hierdoor gemakkelijk uitlezen tijdens de vlucht in het vliegtuig naar de vakantiebestemming of eenmaal aangekomen, met een cocktail op het terras. De plot is dun, voor een vakantiethriller als deze is dat prima. De spanning komt uit de vraag of Jamal te vertrouwen is en wat het lot is van de vermiste Engelse vrouw. Het achterliggende complot is wellicht wat vergezocht. Het geheel loopt langs het randje van de geloofwaardigheid.
Monica is daarentegen een echte vrouw van vlees en bloed. Niet alles wat ze doet is even logisch, maar welk mens doet dat wel altijd. Het maakt haar juist overtuigend en echt.
Het Luxor Resort is een lekkere vakantiethriller voor eenieder die het niet erg vindt rode oortjes te krijgen, niet van de zon maar van de hete seksscènes.

Candy Brouwer laat met Het Luxor Resort zien over voldoende fantasie te beschikken. Ik ben benieuwd of ze ook een erotische literaire thriller zou kunnen schrijven. Een mooie uitdaging!

donderdag 25 juli 2013

Stille getuigen van Danielle Hermans: veelbelovend begin van nieuwe serie

In 2011 verscheen in het kader van de Maand van het Spannende Boek de verhalenbundel Stille getuigen. Hierin waren 25 verhalen opgenomen, die ieder over een ander forensisch specialisme gingen. Voor ieder verhaal was een Nederlandse thrillerauteur gekoppeld aan een forensisch expert. Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid is toen een vonk enthousiasme voor forensisch onderzoek overgesprongen op Danielle Hermans, een van de 25 deelnemende auteurs.
Onlangs verscheen namelijk Stille getuigen, het eerste deel in de serie over LIFE, het Landelijk Instituut Forensische Expertise. In dit deel wordt een team van forensisch specialisten van LIFE gevolgd bij hun onderzoek naar de gruwelijke moord op een echtpaar in een net opgeleverde nieuwbouwwijk. De slachtoffers zijn onthoofd, waarna hun hoofden zijn verwisseld., hetgeen een macaber beeld oplevert.
Leider van het moordonderzoek en van het team Plaats Delict onderzoeken is Alex van Brederode, bijgenaamd de Professor. Hij is niet blij want hij heeft Suzanne Meijer, een overenthousiaste, onervaren assistente ondergeschoven gekregen door de ambitieuze directeur van LIFE, Madeleine Bekkers. Het liefst had hij nog zijn vertrouwde assistent Justus, die echter een half jaar eerder spoorloos verdween. Gelukkig blijkt zijn nieuwe assistente, afgezien van haar rappe tong, mee te vallen. Al op haar eerste dag laat ze zien dat ze een scherpe analytische blik heeft. Tijdens het onderzoek lijkt het er al snel op dat de moordenaar de smaak te pakken heeft en uitkijkt naar nieuwe slachtoffers.
Ondertussen loopt er een griezelige gek rond, die er een plezier in schept om dieren te mishandelen tot de dood er op volgt. Hoogte- dan wel dieptepunt is het gehalveerde lammetje dat hij in een boom boven een picknicktafel heeft gehangen. Voor de wijkagent is het na het zoveelste doodgemartelde dier duidelijk. Op een dag zal deze gek zijn gruwelijke fantasieën uitleven op mensen. De baas van de wijkagent is minder overtuigd, die ziet vooral tijd- en geldverspilling.
Tijdens een lezing op de Avond van het Spannende Boek 2013 vertelde Danielle Hermans, dat het deel over de dierenmishandeling op ware feiten is gebaseerd. In Nederland is enige tijd geleden een jonge man opgepakt die er plezier in had dieren te martelen tot de dood er op volgde. Gelukkig is hij opgepakt voordat hij de overstap naar menselijke slachtoffers kon maken. Het is nog maar de vraag of dat in Stille getuigen ook het geval is.
De personages in Stille getuigen zijn goed gekozen en realistisch neergezet. Met elkaar vormen ze een forensisch team waarin iedereen een duidelijke en een andere rol heeft, zowel professioneel als in het groepsproces. De opperbaas, niet al te sympathiek, moet schipperen tussen minimaal budget en maximaal resultaat. De teamleider is zowel aanvoerder als meewerkend voorman. De jonge hond heeft een verrassende, verfrissende blik. De rechercheur hoort wel en tegelijkertijd niet bij het team. En er zijn wat noodzakelijke bijfiguren die extra expertise en leven in de brouwerij brengen. Het team heeft iets geheimzinnigs, in dit geval een verdwijning van een van de collega’s. Dit speelt op de achtergrond mee en zorgt voor een groepsband en verdieping.
Danielle Hermans is zoals ze in eerdere boeken, De man van Manhattan en In vredesnaam liet zien, gezegend met een vlotte pen. Ook Stille getuigen laat zich als een pageturner in een avond uitlezen.
Stille getuigen is het veelbelovende begin van een nieuwe serie en smaakt naar meer. Kom maar op met deel 2!

dinsdag 16 juli 2013

Ten dode opgeschreven van Mark Billingham: Goede Engelse politiethriller met grove humor

Op zijn website vertelt Mark Billingham dat de lezer net zo veel over Tom Thorne weet als hij, omdat hij geen dossier over hem bijhoudt. Iedere keer als Mark Billingham een boek over hem schrijft, komen er kanten over zijn rechercheur naar voren, die zowel hem als de lezer verbazen. Daarnaast wordt Tom Thorne ieder boek weer wat ouder. In ten dode opgeschreven laat Billingham op een bepaald moment Thorne in de spiegel kijken.  Door wat hij ziet begint hij te mijmeren over mannen die er steeds gedistingeerder uit gaan zien. Hij is er van overtuigd dat dat alleen geldt voor architecten en filmregisseurs, niet voor politiemensen. De meeste politiemensen die hij kende en tegen de vijftig liepen, zagen er belazerd uit. Gelukkig voor Mark Billingham maakt het voor het schrijven van zijn thrillers niet uit of hij er gedistingeerd uit ziet of niet. Zijn thrillers blijven goed en worden zelfs steeds beter.
In ten dode opgeschreven draait Javed Akthar, de Pakistaanse eigenaar van een kleine buurtsupermarkt op een kwade dag door. Hij besluit twee klanten, die op dat moment toevallig in zijn winkel zijn, te gijzelen. Je zou verwachten dat hij losgeld wilt, maar dat is niet het geval. Hij wil zijn gijzelaars pas vrijlaten als de waarheid over de dood van zijn zoon boven water is. Zijn zoon is in de gevangenis overleden, volgens officieel onderzoek als gevolg van zelfmoord. Zijn vader gelooft niets van deze lezing en eist dat Tom Thorne het onderzoek leidt, aangezien hij betrokken was bij de zaak waardoor de zoon in de gevangenis terecht kwam.
Tom Thorne gaat graven in een race tegen de klok om het leven van de gijzelaars te redden. Al snel ontdekt hij bepaalde dingen over de zoon waarvan hij zich afvraagt of de vader het wel wilt weten. Het gedrag van de politiefunctionaris die de leiding heeft in deze gijzelingszaak, een voormalig militair, zet extra druk op de ketel en zorgt ervoor dat de kans op een oplossing zonder bloedvergieten snel kleiner wordt.
In een ver verleden werkte Mark Billingham als stand-up comediant en dat is nog steeds te merken in zijn thrillers. Hij maakt grove grappen, vaak met een geweldige timing. De kroegentocht van de twee voormalige celmaten is tegelijkertijd hilarisch en dieptriest. De grappen zorgen voor een luchtige noot in het verder spannende en realistische verhaal. Haarscherp zet hij zijn personages neer. Akhtar is zowel als dader als slachtoffer te beschouwen. Enerzijds heeft hij niet het recht om twee mensen te gijzelen, anderzijds maakt zijn verdriet en machteloosheid over het onrecht dat zijn zoon is aangedaan hem tot een meelijwekkend slachtoffer van het systeem. Tom  Thorne blijft een oude brombeer, die wel blaft maar niet bijt. De oneliners die hij tussen neus en lippen door maakt, zijn ongeëvenaard.
Ten dode opgeschreven is een geweldig goede, lekker weglezende Engelse politiethriller waarin een realistisch beeld van de Engelse samenleving wordt gegeven. Hopelijk verschijnt zijn volgende Tom Thorne boek The Dying Hours, dat in Engeland in mei uitkwam, snel in Nederland!

De bastaard van Brussel van Simone van der Vlugt: goede, realistische historische YA roman

In 1995 debuteerde Simone van der Vlugt met De amulet, haar eerste historische jeugdroman. Tien jaar later verscheen De bastaard van Brussel, haar tiende historische jeugdroman. Inmiddels had zij een naam opgebouwd als veelgelezen en gewaardeerde schrijfster van gedegen, spannende en goed opgebouwde romans die zich het verleden afspelen voor jongeren. En was zij een waardig opvolgster van Thea Beckman die tot dan toe het genre had gedomineerd.
De historische jeugdromans van Simone van der Vlugt kenmerken zich door de aansprekende, herkenbare hoofdpersonen. Het zijn jongeren die er het beste van proberen te maken in hun tijd, in hun wereld. Daarnaast geven haar boeken een realistisch beeld van de tijd waarin het verhaal zich afspeelt en zijn het boeiende en vlot geschreven goede verhalen. De historische details kloppen tot in de kleinste details, dankzij de gedegen research waar Simone van der Vlugt bekend om staat.
Dit alles is goed te merken in De bastaard van Brussel. Simone van der Vlugt slaagt er in om het 16e eeuwse Brussel tot leven te wekken in dit boek over Crispijn Matsijs, bastaardzoon van Lamoraal de graaf van Egmond en stadhouder van Vlaanderen. Het is de tijd van de Spaanse overheersing, de inquisitie en de hagenpreken. Het zijn gevaarlijke tijden voor iedereen, ongeacht of men katholiek of lutheraan is.
In 1565 is Crispijn de 20-jarige eigenaar van een brouwerij annex taveerne die hij samen met Stina runt. Een aantal jaren geleden is de moeder van Crispijn voor zijn ogen gedood, toen ze samen een hagenpreek bezochten. De man van Stina, en vader van haar 11-jarig dochtertje Eva, was een van de eerste ketters die in Gent werd verbrand. Crispijn wil eigenlijk geen kant kiezen in de godsdienststrijd, maar hij komt er achter dat hij in feite geen keuze heeft. Stina en zijn nieuwe knecht Hans de Duivel zijn openlijk Lutheraans. Na een hagenpreek in Zaventem keren alleen Hans en Eva terug. Crispijn mist Stina hierna niet alleen vanwege haar warmte in vele opzichten, maar ook door het werk dat ze in de brouwerij/taveerne verzette. Eva biedt aan hem te helpen door te leren brouwen, zodat zij afleiding heeft en niet zo veel aan haar moeder hoeft te denken. Dan slaat het noodlot toe en wordt Crispijn opgepakt door de inquisiteurs.
De bastaard van Brussel is op ware feiten gebaseerd. Uit het nawoord blijkt dat alleen Crispijn, Stina, Eva en hun vrienden fictieve personages zijn. De anderen zoals Hans de Duivel en Lamoraal, graaf van Egmond zijn historische figuren.
Het is bewonderenswaardig en knap hoeveel historische informatie Simone van der Vlugt in dit boek heeft verwerkt zonder dat het verhaal eronder heeft geleden. De bastaard van Brussel staat niet bol met dorre feiten, noch is het een saaie opsomming of een droge geschiedenisles. Integendeel, De bastaard van Brussel is een sprankelend, spannend verhaal dat de (jonge) lezer een goed beeld van 16e eeuws Brussel geeft en deze ongemerkt veel leert over deze tijd, wat betreft de historische feiten, de cultuur en het dagelijks leven.
Gezien de leeftijd van Crispijn en de heftigheid van wat hij meemaakt, is het een boek dat beter zal aansluiten bij jongeren vanaf een jaar of 13, 14 dan bij basisschoolkinderen. Heel geschikt voor tieners die een keer iets anders willen lezen dan een YA-roman over vampiers. Qua spanning kan het boek zich prima meten met de gemiddelde YA-thriller. Het zijn immers spannende tijden. Vervolging en achtervolging liggen eind 16e eeuw overal op de loer. Crispijn vlucht op een bepaald moment letterlijk voor zijn leven en het is nog maar de vraag of hij het er levend van afbrengt.
Overigens zal De bastaard van Brussel ook volwassen lezers aanspreken. Voor de liefhebbers van historische romans is er genoeg te genieten, omdat het verhaal nergens kinderachtig is, goed geschreven is, diepgang heeft en de hoofdpersoon een adolescent is en geen kind meer. De bastaard van Brussel is mijns inziens een volwassen historische YA-roman voor jong en oud.

De schuldige van Lisa Ballantyne: prachtige roman die lezer uitdaagt

Na de moord op de 2-jarige James Bulger door twee jongens van 10 jaar oud in 1993, stort de Engelse media zich met volle overgave op iedere moord waarbij zowel slachtoffer als dader minderjarig is.
In De schuldige van de Engelse auteur Lisa Ballantyne heeft de strafrechtadvocaat Daniel Hunter geen reden om aan te nemen, dat het in de nieuwste zaak die hij heeft aangenomen anders zal zijn. De 11-jarige Sebastian wordt er van verdacht zijn 9-jarig buurjongen op gruwelijke wijze te hebben gedood in een speeltuin. Al pleit forensisch onderzoek en een getuigenverklaring tegen hem, Sebastian blijft tijdens de verhoren en de gesprekken met Daniel volhouden onschuldig te zijn. Bij Daniel komen door deze zaak, herinneringen aan zijn eigen jeugd naar boven. Hij denkt terug aan zijn drugsverslaafde moeder, die hij probeerde te beschermen tegen het leven. En aan zijn pleegmoeder Minnie die voor hem bleef zorgen en van hem bleef houden hoe verschrikkelijk hij zich ook gedroeg.
Het gedrag van Sebastians ouders roept vele vragen op bij Daniel. Hij vraagt zich af wat hun invloed is geweest op het gedrag van Sebastian en waar hij beter af zou zijn. Onschuldig en weer bij zijn ouders wonen of schuldig aan moord in een gevangenis zitten tussen oudere jongens met ruime ervaring op crimineel gebied.
De schuldige is een prachtige roman die de lezer uitdaagt na te denken over morele zaken op het gebied van schuld en onschuld. Over wie er werkelijk schuldig is aan de moord op het jongetje. Over de invloed van opvoeding op het geweten van kinderen. Over de onvoorwaardelijke liefde van een ouder voor een kind en vice versa. Over bedrog en verraad uit naam van liefde en goedbedoelde zorg.
Naast al deze grote, heftige zaken is het een mooi geschreven verhaal met veel aandacht voor het gevoelsleven van de jonge Daniel. Ballantyne heeft hem zo goed neergezet dat je niets anders kan dan meeleven en meevoelen met het kind en de puber Daniel. Pas na afloop begrijp je zijn gedrag, vooral ten opzichte van zijn pleegmoeder. Het is dan duidelijk waarom hij zo’n klik voelt met Sebastian.
Uiteindelijk gaat het in De schuldige niet meer om de vraag of Sebastian schuldig is aan de moord of niet. Je wilt vooral weten wat Sebastian te wachten staat in bijvoorbeeld de rechtbank met het hele circus er om heen. Daarnaast is het de vraag of Daniel zich kan verzoenen met zijn verleden en het zijn pleegmoeder kan vergeven.
Bijzonder knap zoals Lisa Ballantyne de aandacht van de lezer weet te verschuiven weg van de schuldvraag en toch de spanningsboog gespannen weet te houden. Het maakt van De schuldige een geslaagde roman met genoeg spanningselementen om het een literaire thriller te noemen ook al is het geen volbloed thriller.

Hellekind van Bram Dehouck: meesterlijke thriller

Tweevoudig Gouden Stropwinnaar Bram Dehouck heeft het zichzelf niet gemakkelijk gemaakt met zijn thriller Hellekind. In een klassieke whodunnit wordt in het begin een moord gepleegd en ligt de nadruk op de zoektocht door de speurder naar de dader. Het motief voor de moord komt vooral in de whydunnit aan bod.
In Hellekind is vanaf het begin duidelijk dat Chris zijn zoon wilt vermoorden. Bovendien legt Chris al snel uit waarom het beter is als zijn zoon dood is. En toch…ondanks dat dader en motief bekend zijn, is Hellekind een bloedstollend spannende thriller geworden.
De spanning wordt veroorzaakt door de vraag of Chris er in slaagt zijn zoon te doden, voordat iemand hem dit kan verhinderen. Daarnaast doen de verhalen van Chris over Sam en die over zijn eigen jeugd het bloed in de aderen stollen. Terwijl hij jacht maakt op zijn zoon, vertelt hij deze verhalen om zichzelf vrij te pleiten en om de lezer te overtuigen van de noodzaak om Sam te doden. Sam is volgens Chris een hellekind, een rotjoch dat niet meer in toom te houden is door goede opvoeding, in feite ongeneeslijk ziek in het hoofd. Tess, de moeder van Sam en ex van Chris, houdt er een andere mening op na. Zij heeft de politie ingeschakeld, zodat die Chris en Sam kan opsporen voordat het te laat is.
Hellekind is een boek dat lang blijft rondspoken in het hoofd en geeft een ongemakkelijk, schrijnend gevoel door de vragen die het oproept. Kan een kind in essentie slecht zijn of is het gedrag van het kind slecht? Worden misdadigers slecht geboren of slecht gemaakt? Wat is het verband tussen opvoeding en gedrag? Is er rechtvaardiging te bedenken voor sommige moorden? En meer concreet: is Sam een hellekind en een slecht mens of is hij slechts een onschuldig kind dat zich slecht gedraagt? Aan de lezer om hierover te filosoferen en dit te beoordelen.
Bram Dehouck is een scherp observator, die mensen pijnlijk nauwkeurig weet neer te zetten in scherpe, soms vileine schetsen. De soepele zinnen zorgen ervoor dat het verhaal zich achterelkaar laat uitlezen in hoog tempo naar het gruwelijke slot. Onderweg trakteert Bram Dehouck zijn lezers op onvoorspelbare plotwendingen en verrassende onthullingen.
Hellekind kent een origineel uitgangspunt. Ondanks dat alles in het begin al weggegeven lijkt te zijn, is Hellekind verrassend en spannend. En hiermee laat Bram Dehouck zien dat hij de kunst van het schrijven van een meesterlijke thriller tot in de puntjes beheerst.

*****
Deze recensie is in juni 2013 gepubliceerd op www.buzzboeken.nl

De toeschouwer van Charlotte Link: klassiek Engelse thriller van Duitse auteur

Het is nauwelijks voor te stellen dat thrillerauteur Charlotte Link Duits is. Haar boek De toeschouwer is in alle opzichten een klassiek Engelse thriller. Na een paar hoofdstukken gelezen te hebben, was het zelfs nodig om nog een keer op het omslag te kijken of het toch niet een boek van Ruth Rendell was. De toeschouwer speelt zich af in een klein plaatsje nabij Londen. De personages zijn every inch British, van het drinken van de nodige kopjes thee tot de gordijnen in hun huis en de erkertjes aan het huis. Daarnaast wordt het verhaal op z’n Engels verteld met veel aandacht voor het innerlijk van de personages zonder de spanning uit het oog te verliezen.
De toeschouwer in De toeschouwer is Samson Segal, een sneue, meelijwekkende man die bij gebrek aan een invulling van zijn eigen leven, het leven van anderen observeert. Hij wandelt de hele dag op straat, ondertussen begluurt hij de andere inwoners van het Engelse plaatsje Southend-on-Sea. Een van zijn favoriete bewoners is Gillian Ward, die samen met haar man Tom een bedrijf in Londen heeft. Ze reist hier een paar keer per week naar toe, zo heeft Samson ontdekt. De rest van de week is ze thuis waar ze heel wat te stellen heeft met haar 12-jarige puberdochter Becky. Samson is er, bij toeval en tot zijn ongenoegen, achter gekomen dat Gillian sinds kort stiekeme afspraakjes heeft met John Burton, de sporttrainer van Becky.
Dan worden twee alleenstaande vrouwen op gruwelijke wijze vermoord, nadat ze eerst een tijdje waren bang gemaakt door iemand die ze begluurde. Zowel Samson als John, die iets te verbergen heeft met betrekking tot zijn omgang met vrouwen, zijn al snel in beeld als verdachten.

De toeschouwer is een bloedstollend spannende thriller die twee uitersten op thrillergebied weet te verenigen: het is een razendsnelle pageturner die tegelijkertijd psychologische diepgang heeft. Het is iets wat niet vaak voorkomt, Charlotte Link kan het en doet het.
Charlotte Link laat je het ene moment mee leven met Gillian Ward en maakt je deelgenoot van wat er in haar hoofd omgaat. Het volgende moment volgt er een nieuwe gruwelmoord op een alleenstaande vrouw die woont in een afgelegen huis.
De spanning heeft Charlotte Link goed gedoseerd en opgebouwd. De ontknoping is zoals je mag verwachten van een goede thriller, verrassend en onvoorspelbaar. Het is aan te raden nadat het boek uit is, nog een keer de twee beginscènes te lezen. Pas dan vallen alle puzzelstukjes op hun plek.
Het beste oordeel dat een thriller kan krijgen is dat de lezer het boek niet kan/wil wegleggen voordat het uit is. De toeschouwer is inderdaad zo spannend, dat je het boek achter elkaar in een keer wil uitlezen.