De verdwenen zoon van Dror Mishani: hooggespannen verwachtingen

In zijn thrillerdebuut De verdwenen zoon laat de Israëlische Dror Mishani zijn hoofdpersoon Avri Avraham zeggen dat er niet veel thrillers zijn verschenen in Israël omdat zulke misdaden daar niet voorkomen. Er is volgens Avri Avraham geen sprake van seriemoordenaars, ontvoeringen of vergelijkbare misdaden. Als er een misdaad wordt gepleegd, is meestal een buurman, oom of grootvader verantwoordelijk. Allemaal zaken waarvoor geen ingewikkeld onderzoek nodig is. Een mooie verklaring voor het feit dat er weinig thrillers hun oorsprong vinden in Israël.
Op een doordeweekse namiddag zit rechercheur Avri Avraham achter zijn bureau op het politiebureau in Cholon, een klein stadje vlakbij Tel Aviv, als Channa Sjar’abi het bureau binnenloopt omdat haar zoon die dag niet is thuisgekomen. ’s Ochtends was de 16-jarige Ofer gewoon naar school gegaan. Avraham neemt ruim de tijd om haar af te poeieren en vertelt haar dat als Ofer de volgende dag nog niet thuis is, dat ze dan weer mag komen en hij dan op onderzoek uit zal gaan. De volgende dag is Ofer nog niet teruggekeerd, en dus gaat Channa weer naar het bureau. Er zit voor Avraham niets anders op dan een onderzoek op te starten. Dat verloopt traag en moeizaam, niet alleen door de landerige, bijna onverschillige houding van Avraham, maar ook door het gebrek aan aanwijzingen. Het enige feit dat er lijkt te zijn, is dat Ofer op een dag naar school ging en niet meer thuiskwam.
Zeëv Avni, de benedenbuurman bemoeit zich intensief met het onderzoek, dringt zichzelf op aan Avraham. Een paar dagen later belt Zeëv, zonder zijn naam te noemen, naar de politie om door te geven dat op een bepaalde plek een lichaam ligt. Hiermee brengt hij bewust de politie op een dwaalspoor, want hij heeft het verzonnen. Zeëv is geobsedeerd door de zoektocht naar Ofer en maakt zichzelf verdacht in de ogen van Avraham en diens collega’s. Vraag is of hij dat ook is of heeft hij inspiratie nodig om te kunnen schrijven?
De flaptekst op De verdwenen zoon spreekt over een "spannende pageturner waarin een treffend beeld wordt geschetst van het kleinstedelijk leven in Tel Aviv en de spanningen in Israël". Het lijkt alsof deze tekst over een ander boek gaat. De verdwenen zoon is best een spannend verhaal, maar beslist geen pageturner te noemen. Daar ligt het tempo veel te laag voor en is de sfeer in het boek veel te sloom voor; denk hierbij aan een broeierige, lome zomerdag.
Het beeld van het kleinsteedse leven dat wordt geschetst is niet typisch voor kleine stadjes bij Tel Aviv. Overal in de westerse wereld zijn voorstadjes te vinden waar nooit iets lijkt te gebeuren, tot die ene moord of verdwijning. En wat betreft de spanningen in Israël: die zijn er beslist, maar niet in dit boek. De enige aanwijzingen dat het boek zich in Israël afspeelt zijn naast de plaatsnamen en straten, de verwijzingen naar de sabbatsviering en de dienstplicht. Geen bomaanslagen, kolonisten, Hamas of Gazastrook te bekennen in De verdwenen zoon. Dit verhaal had zich ook elders in de Westerse wereld kunnen afspelen.
Avri Avraham is in de eerste helft van het verhaal niet vooruit te branden, alles lijkt hem te veel. Het zorgt ervoor dat hij allerlei belangrijke aanwijzingen over het hoofd ziet in het onderzoek. Pas veel later is hij druk bezig al zijn fouten te herstellen en lijkt hij zijn eerdere gedrag te betreuren. Er wordt geen verklaring gegeven voor zijn gedrag. Avri Avraham laat zich op deze manier moeilijk in het hart sluiten. Hetzelfde geldt voor Zeëv, die overkomt als een rare vogel, met eveneens onverklaarbaar gedrag. Het onderzoek blijft in kringetjes ronddraaien tot er maar een mogelijkheid overblijft. Tegen de tijd dat de ontknoping eindelijk nadert is die allang geen verrassing meer.
Mijn verwachtingen over De verdwenen zoon waren hooggespannen, mede door de flaptekst en de jubelende recensies in de kranten. De teleurstelling over deze spannende roman is des te groter. Het is mij nu wel duidelijk waarom er geen thrillers in het Hebreeuws verschijnen.