dinsdag 21 december 2010

Complot 365 December: het is afgelopen

Het is afgelopen. Complot 365 December van Gabrielle Lord is verschenen en gelezen. Niet meer iedere maand wachten op een nieuw deel uit de serie. Jammer! Wat een plezier was het om deze 12 delen te lezen.
Eind december 2009 kreeg Callum Ormond van een oude man de waarschuwing om onder te duiken en te zorgen dat hij tot 31 december 2010 in leven zou blijven. Vreemde waarschuwing voor een jongen van 15. Al snel blijkt de boodschap niet voor niets geweest te zijn. Nog voor dat het februari is, kan Callum niet meer veilig thuis wonen en is zijn leven in gevaar. Gelukkig helpt zijn vriend Boges hem op alle mogelijke manieren. Later in het jaar ontmoet Callum op de meest vreemde plaatsen mensen die hem verder helpen met zijn opdracht. De familie Ormond blijkt in het bezit te zijn van een geheimzinnig raadsel met waarschijnlijk bijbehorende schat. Het is cruciaal dat het raadsel voor 31 december 2010 wordt opgelost. Callum is niet de enige die op zoek is naar de oplossing en niet iedereen wilt dat hij het raadsel oplost.
Terugkijkend op Complot 365 in zijn geheel, valt op dat ieder deel even sterk is, er zitten geen mindere delen tussen. De opbouw van ieder deel is volgens hetzelfde stramien. Callum komt een stapje dichterbij het raadsel. Hij krijgt hulp van anderen die daardoor soms zelf in de problemen raken. Niet iedereen is altijd even goed te vertrouwen, lastig om uit te maken wie wel en wie niet. Aan het einde van iedere maand is er een cliffhanger omdat Callum dan in een onmogelijk lijkende situaties verstrikt is geraakt. Dit zorgde voor reikhalzend uitkijken naar de volgende maand.
De serie is voor jongeren geschreven en dat is te merken aan het taalgebruik en de dialogen. Callum, Boges en Winter zijn echte pubers en gedragen zich ook zo. Ze weten oplossingen te verzinnen voor problemen en raadsel die volwassenen niet zo snel zouden bedenken. Aan de andere kant wordt Callum op een kinderachtige manier jaloers als hij het vermoeden heeft dat er meer gaande is tussen Winter en Boges.
Complot 365 is een goedgeschreven en fantastisch uitgewerkt concept. Goed om iedere maand een deel te laten verschijnen en zo de spanning gedoseerd op te bouwen. Alles in een keer zou te veel zijn en niet werken.
Balen dat het afgelopen is. Wat een adembenemend en spannend jaar was Complot 365!

maandag 20 december 2010

Tijgerlelie is een mooie belofte voor de toekomst

Danique Gimbrère en Anne Swartjes hebben een bijzondere prestatie geleverd. Hoeveel mensen kunnen immers zeggen dat zij een debuutroman schreven op hun zestiende, die vervolgens is gepubliceerd op hun zeventiende en bovenal zeer lezenswaardig is?
Tijgerlelie is een goedgeschreven jongerenroman waarin het duidelijk is dat de hoofdpersoon, Carter Johnson nog het een en ander te leren heeft over zichzelf. In het begin is hij tamelijk onuitstaanbaar. Gewend aan veel aandacht en een schare fans die alles bewonderen wat hij zegt of doet. Zoals te verwachten valt komt er al snel een verstorende factor in het spel in de vorm van Lily Jones. Zij is ongelooflijk mooi en totaal niet onder de indruk van Carter Johnson. Hij raakt geïntrigeerd door haar en is vast besloten haar te veroveren en echt te leren kennen. Gaandeweg leert hij in eerste instantie vooral zichzelf goed kennen en pas later, veel later, komt hij achter het geheim van Lily.
De meeste jongerenromans zijn geschreven door volwassenen, die zich proberen in te leven in de belevingswereld van jongeren. Het referentiekader van deze boeken is echter altijd die van de volwassen auteur. De auteur is automatisch een soort alwetende verteller die weet hoe bepaalde dingen gaan in de buitenwereld. Heel bijzonder en erg verfrissend om eens een boek te lezen zonder dat referentiekader. En dat het de fout oplevert dat er vlak bij Londen zich een zandstrand bevindt nemen we op de koop toe.
Tijgerlelie is een mooi voorbeeld van een klassieke bildungsroman. Carter Johnsons weg van verwende jongen naar bijna volwassen man die zijn verantwoordelijkheid neemt, is goed en realistisch beschreven. Wel jammer, dat het einde waarin het raadsel van Lily wordt opgelost, een tikje ongeloofwaardig is en tamelijk uit de lucht komt vallen. Hier valt duidelijk nog iets te leren voor een volgende roman.
De dialogen in Tijgerlelie zijn verrassend goed met taalgebruik dat je verwacht bij zestienjarigen. Geen mooischrijverij maar wel mooi geschreven. Tijgerlelie leest daarom gemakkelijk weg.
Het is te hopen dat Danique Gimbrère en Anne Swartjes hun samenwerking voortzetten en dat we binnenkort hun tweede roman mogen verwachten. Tijgerlelie is een mooie belofte voor de toekomst.

donderdag 9 december 2010

Lydia van Felix Thijssen leest lekker weg

Felix Thijssen is een veelzijdige schrijver van een omvangrijk oeuvre. Zo schreef hij in een ver verleden jeugdboeken, westerns, detectives en science fiction romans. Later gevolgd door tv- en filmscenario's en thrillers. In de biografie op zijn website wordt gesproken over een productie van acht boeken per jaar. Zijn uitgever raadde hem indertijd aan onder pseudoniem te gaan schrijven omdat niemand zou geloven dat alle acht goed van kwaliteit zouden zijn.
Zijn eerste thriller in de Max Winter Mysteries, Cleopatra, verscheen in 1997. Op 1 na dragen alle delen in de deze serie de naam van de vrouwelijke hoofdpersoon. De Max Winter serie kent hoogtepunten zoals Esperanza, Amanda en Caroline maar ook wat mindere delen zoals Tiffany. Inmiddels is het twaalfde deel verschenen, Lydia. Geen hoogvlieger maar wel een boek dat lekker wegleest.
De zoon van Lydia schrikt zich rot als het lijkt alsof zijn moeder in een boom is opgehangen. Een zieke grap of zit er meer achter? Een dreigbrief in de brievenbus en een man aan de deur met vreemde vragen zorgen ervoor dat Lydia besluit Max Winter in te huren. En maar goed ook want haar man is achter haar grote geheim gekomen en op haar werk heeft ze ook de nodige problemen. Wellicht kan Max Winter het mysterie oplossen. Al heeft hij ook het een en ander aan zijn hoofd: hij
kan CyberNel maar niet vergeten.
Voor de lezer die de serie vanaf het eerste deel volgt, is er een mooie beloning. De levensloop van Max is helemaal te volgen in zijn boeken. Ook in Lydia wordt er verwezen naar gebeurtenissen uit het leven van Max die in eerdere delen plaatsvonden. Lydia is bijvoorbeeld de dochter van een man die hij vele jaren daarvoor hielp, toen hij verdacht werd van de moord op zijn buurvrouw.
Lydia is een vlotgeschreven thriller van een geroutineerde schrijver. Het verhaal is oké met voldoende verrassende wendingen. Het wint aan spanning door de perspectiefwisselingen tussen Lydia, vanuit de derde persoon en Max, vanuit de ik-persoon.
Na lezing bleef er echter iets knagen. Er mist iets, namelijk diepgang en originaliteit. Het verhaal blijft aan de oppervlakte, nergens gaat Felix Thijssen dieper in op beweegredenen en motieven. Arthur blijft een schimmig bordkartonnen figuur. Vernieuwend of origineel is Lydia ook niet. Het is gewoon een deel uit de serie. Geen boek dat er boven uitsteekt zoals Esperanza dat wel deed, door het verhaal en de taal.
Ondanks bovenstaande kritiek is Lydia wel een aanrader om te lezen, het boek zal zeker een avond of wat leesplezier geven. Het hapte namelijk heerlijk weg.

donderdag 2 december 2010

Mortuarium van Patricia Cornwell: een warrig nauwelijks leesbaar boek

Mortuarium van Patricia Cornwell is het achttiende deel in haar serie over patholoog-anatoom Kay Scarpetta. In eerdere delen werkte Kay Scarpetta als hoofd van de forensische pathologische dienst in Richmond, Virginia. Daar loste zij samen met politie inspecteur Pete Marino moeilijke en vaak gruwelijke moordzaken op. Haar nichtje Lucy sprong bij als het technisch lastig werd of er computers nodig waren. Kay had een ingewikkelde relatie met (voormalig)FBI man Benton Wesley. Het waren rechttoe-rechtaan geschreven thrillers, over het algemeen spannend, voorzien van een goede plot en een vlotte schrijfstijl. Ze vielen onder meer op omdat ze geschreven zijn in een tijd dat vrouwen in thrillers alleen in bijrollen voorkwamen als hulpeloos slachtoffer. Er waren begin jaren '90 nauwelijks thrillers met een vrouwelijke hoofdpersoon in een rol die er toe deed. Inmiddels is er het een en ander veranderd. Meer en meer goede spannende thrillers worden door vrouwen geschreven of hebben een vrouwelijke hoofdpersoon.
Ook de thrillers van Patricia Cornwell zijn veranderd. Helaas niet ten goede.
In Mortuarium werkt Kay Scarpetta niet meer in Richmond, Virginia. Bij aanvang van het boek zit haar werk in een mortuarium op de legerbasis Dover in Amerika er op. Ze heeft hier autopsies gedaan op gesneuvelde Amerikaanse soldaten. Intussen gaat het bij, het door haar opgezette, instituut CFC (pas helemaal aan het einde wordt verteld waar deze letters voor staan) in New England niet goed. Haar plaatsvervanger heeft er met de pet naar gegooid en is spoorloos verdwenen. Een zesjarig jongetje is op gruwelijk wijze vermoord. Degene die de moord bekent kan de moord niet gepleegd hebben. In het mortuarium ligt een lijk waar bloed uit stroomt. Twee raadsels waar niet alleen Kay Scarpetta graag een antwoord wil hebben. Ook het leger, FBI en een geheimzinnig onderzoeksinstituut zouden deze zaken graag opgelost willen hebben.
Kay Scarpetta is in Mortuarium paranoïde geworden. Overal ziet ze spoken, heeft ze het idee dat iedereen achter haar aan zit, dat er informatie bij haar weggehouden wordt en weet ze niet of ze de mensen om haar heen wel kan vertellen. Ze is erg bang dat haar geheim, iets dat heel lang geleden in Zuid-Afrika gebeurde, openbaar wordt.
Het gevolg is een warrig, nauwelijks leesbaar boek, omdat het boek vanuit Kay in de ik-vorm is geschreven. Onnodig lange zinnen van 4, 5 regels lang, met ingewikkelde bijzinnen maken het er niet beter op. Het zou kunnen dat Patricia Cornwell op deze manier de gekte in het hoofd van Kay Scarpetta duidelijk wilde maken voor de lezer. Daar is ze dan goed in geslaagd. In het andere geval was het beter geweest als het boek strakker geredigeerd was en veel bijzaken waren geschrapt.
Veel zaken blijven maar terugkomen in het boek. Zoals bijvoorbeeld het geheim uit Zuid-Afrika, de reden waarom Kay Scarpetta Jack Fielding de hand boven het hoofd blijft houden en haar kwakkelende relatie met Benton Wesley. Naarmate het boek vorderde, riep het steeds meer irritatie op. Wat een gezeur en gezever.
Is er dan iets positiefs te melden over het boek? Nee. Het is niet spannend, niet goed geschreven, geen goed verhaal. Het zou beter zijn als Patricia Cornwell een punt zou zetten achter de Kay Scarpetta serie en een andere weg zou inslaan. Iets wat ze na Eindstation eigenlijk al had moeten doen. Dat boek was een mooi einde geweest van de serie. Stoppen op het hoogtepunt, in plaats van uitmelken tot het niet meer leesbaar is.

dinsdag 30 november 2010

Roomservice van Elvin Post: een vijf sterren meesterstuk

De settings waarin de boeken van Elvin Post zich afspelen zijn vaak uitermate boeiend en zeker niet alledaags te noemen. Vals beeld speelde zich af in de wereld van de (vervalste) kunst. In Geboren verliezers werd het decor gevormd door de ongure achterbuurten van New York. In Roomservice heeft Elvin Post zichzelf overtroffen door het boek te situeren in de porno-wereld. Wie daar een stel gladde,snelle jongens en opgepompte blondjes verwacht, heeft het helemaal mis. Integendeel, Elvin Post is, net als in zijn vorige boeken, er in geslaagd om fascinerende, bizarre, verrassende en toch geloofwaardige personages te verzinnen. Een pornoproducent op leeftijd die nog steeds in leren broeken loopt met een Snoopy sleutelhanger. Zijn zoon, een onaantrekkelijke loser die stuntelend en denkend aan de pornofilm die hij ooit zal maken door het leven gaat. De afgewezen porno-actrice, die eerst uitgeprobeerd wordt door de baas. De privé detective die de onzichtbare babysitter wordt van een wel heel groot kind. De mismaakte pornoster die steeds minder morele gevoelens blijkt te hebben op het gebied van leven en dood.
Pornoproducent Archie Venice heeft in Roomservice een paar problemen. Een daarvan is zijn zoon Larry, die nog te dom is om voor de duvel te dansen en daarom bij zijn vader werkt als locatiescout. Archie besluit privé detective Jack Farrell in te huren, zodat hij op de achtergrond Larry tegen zichzelf kan beschermen. Jack Farrell zwicht voor het grote geld en de aantrekkelijke receptioniste. Al snel blijkt dat Larry toch ergens goed in is, namelijk zichzelf in de nesten werken.
Roomservice is in alle opzichten een geweldig goede thriller en een van de beste boeken die dit jaar verschenen is. Het verhaal zit goed in elkaar en loopt als een trein. Nergens verslapt de spanningsboog. Zonder al te veel over het einde te willen onthullen: het is verrassend. De epiloog is de perfecte kers op de taart, die de lezer met een grijns zal achterlaten.
De personages zijn boeiend, hier en daar over-the-top maar nog wel realistisch. Een ervan bestaat ook in real life. Elvin Post vertelde hierover in een interview.
Net als zijn andere boeken, is Roomservice een genot om te lezen, vanwege de soepele schrijfstijl, het mooie woordgebruik van de personages en de ruim aanwezige humor. De humor is te vinden in grappige situaties, geweldige woordspelingen zoals de titels van de films (Four Weddings and a Gigolo, A Few Hard Men etc.) en de fascinerende personages.
De grootste prestatie van Elvin Post is dat hij Roomservice situeert in de ranzige, schimmige, duistere wereld van de porno zonder dat het boek zelf ranzig, schimmig of duister wordt.
Om een lang verhaal kort te maken: Roomservice is een vijfsterren meesterstuk!

dinsdag 23 november 2010

Jetset van Marion Pauw inderdaad een moderne Agatha Christie

Marion Pauw is een bewonderenswaardige auteur. Bij ieder boek probeert ze zichzelf te verbeteren door een nog beter boek te schrijven dan de vorige keer. Dit leverde haar in 2009 een terecht verdiende Gouden Strop op voor Daglicht. Menig auteur zou vervolgens op zijn/haar lauweren gaan rusten, hetzelfde truukje jaarlijks herhalen en vervolgens het geld laten binnenstromen. Zo niet Marion Pauw. In Jetset maakt ze een uitstapje naar de klassieke whodunit in de stijl van Agatha Christie.

Alexander Zilver, een selfmade businessman, is apetrots op de 100 miljoen Euro die hij verdiend heeft. Om het te vieren nodigt hij zijn vrienden, vriendin, ex en dochter uit voor een weekje varen op een luxe jacht in de Cariben. Al snel blijkt dat de vriendschappen onder druk hebben gestaan door het succes van Alexander. Op de tweede dag van de cruise wordt Alexander doodgevonden op bed. Hartaanval of moord? Kapitein Schmidt en stewardess Lou gaan op onderzoek uit. De gasten hebben allemaal iets te verbergen en zijn niet van plan om mee te werken aan het onderzoek.


Een echte 'Agatha Christie' bevat een aantal terugkerende elementen.
Een groep mensen is verzameld in een afgesloten ruimte. Bij Agatha Christie bijvoorbeeld een trein of een eiland. In Jetset een luxe jacht. De boeken van Agatha Christie spelen zich veelal af in elitaire kringen met duidelijke standsverschillen. Marion Pauw laat zien dat nouveau riche en oud geld niet goed mengen. De bemanning van het jacht is outsider en ondergeschikt aan de gasten of toch niet helemaal? In het vooroorlogse Engeland van Agatha Christie wordt de moord opgelost door een kordaat oud vrouwtje, een speurneus met indrukwekkende snor of iemand anders van buiten. Gelukkig is er in Jetset Lou een doortastende Nederlandse stewardess. De dader bij Agatha Christie is de buitenstaander, de verre oom of de butler. En in Jetset? Ga dat vooral zelf lezen en laat je verrassen.

Marion Pauw geeft in Jetset de vertrouwde elementen een eigen moderne twist. Bovendien voegt ze er iets aan toe: sex, soms stomend, vaak liefdeloos, veel verlangens, weinig bevrediging. Ze laat zien dat ze het detectivegenre goed in haar vingers heeft, speelt ermee en geeft er haar eigen draai aan. Hiermee stijgt ze boven het genre uit. Zoals de flaptekst belooft is Jetset inderdaad een moderne 'Agatha Christie'.
Haar taalgebruik is fris, vlot en passend bij het personage. De nouveau riche praat plat. De oud geld dame hoorde ik in mijn hoofd zeer keurig praten mét hete aardappel. Met de spanning zit het wel snor. Jetset is een boek om in een avond uit te lezen op het puntje van de stoel. Nergens zakt de spanning in.
Jetset verdient 5 sterren maar krijgt er helaas maar 4 vanwege de compleet overbodige epiloog die niets toevoegt aan het verhaal.
Ik ben benieuwd welk nieuw genre Marion Pauw voor haar volgende boek gaat ontdekken en uitproberen. Het experiment Jetset smaakt naar meer.

woensdag 17 november 2010

Sneeuwval van Tess Gerritsen blijft boeiend tot de laatste bladzijde

Sneeuwval is het achtste deel in de serie van Tess Gerritsen over rechercheur Jane Rizzolo en patholoog-anatoom Maura Isles. Ook voor lezers die de eerste zeven delen niet gelezen hebben, valt er genoeg te genieten van Sneeuwval en is het te lezen als een afgerond, losstaand verhaal.

In Sneeuwval ontmoet Maura Isles tijdens een medisch congres een oude studiegenoot. Hij nodigt haar uit voor een weekje skiën met zijn dochter en twee vrienden. Wat een gezellig uitje had moeten worden, veranderd in een nachtmerrie als ze onderweg stranden in de 'middle of nowhere'. Na een tijdje gelopen te hebben in de sneeuw zien ze een paar huizen die ogenschijnlijk van het ene op het andere moment verlaten zijn. Of dwaalt er toch iets of iemand door het bos?

Tess Gerritsen heeft in vele opzichten een typisch Amerikaanse thriller geschreven. De plot loopt als een trein. Sneeuwval is een echte pageturner die een aantal verrassende plotwendingen kent. Op het moment dat je denkt dat het verhaal afgelopen is, blijk je op het verkeerde been te zijn gezet. Erg fijn is dat desondanks alle losse draadjes netjes afgewerkt zijn. Tess Gerritsen kan goed en vlot schrijven, zonder in clichés te vervallen.
Bewonderenwaardig is het dat Sneeuwval ondanks dat het door een vrouw geschreven is en twee vrouwen als hoofdpersoon heeft, toch geen stereotype vrouwenthriller is geworden. Dat wil zeggen Sneeuwval bevat geen uitgebreid relatiegeneuzel, uitvoerige kledingbeschrijvingen of uitgebreide diepgravende karakterschetsen. Mischien blijkt het vrouwelijke element wel uit dat er geen overbodig maar slechts functioneel geweld wordt gebruikt. Geen extra bloederige details. Geen geweld om het geweld. Geen bordkartonnen standaard typetjes maar realistische personages die heel menselijk reageren op wat hun overkomt.

Sneeuwval
blijft boeiend tot de laatste bladzijde dankzij de goede plot, de interessante personages, het gebrek aan clichés en de vlotte schrijfstijl.
Een kennismaking die zeker smaakt naar meer .

zondag 14 november 2010

Vals profiel: prachtig mengsel van chick-lit en thriller

Vals profiel is een intrigerende thriller over actuele zaken. Tegenwoordig heeft vrijwel iedereen een profiel aangemaakt op websites zoals Facebook, LinkedIn, Hyves of Schoolbank. Een leuke manier om oude bekenden tegen te komen of nieuwe vrienden te maken. Maar hoe weet je nu of degene die je hebt teruggevonden daadwerkelijk degene is met wie je vroeger in de klas zat of je buurjongen was? En wat doe je als het e-mailcontact uit de hand loopt?
Myrthe, de hoofdpersoon uit Vals profiel loopt tegen die problemen aan als zij via Schoolbank in contact komt met Menno, een oude klasgenoot. Al snel raakt zij verstrikt in het world wide web, is haar moeizame relatie reddeloos verloren en loopt haar werk als dierenarts ook niet meer op rolletjes.
Opvallend in Vals profiel is dat de mannen er zonder uitzondering slecht van af komen. Boris, de vriend van Myrthe, is een control freak. Haar vader is een pappen en nathoudende veearts die problemen uit de weg gaat. De boeren zijn met recht botte boeren. De internetmiljonairs in het Koffielaboratorium zijn nietsnuttende nerds die suffe spelletjes spelen. Niet een man deugt, is een echte man die zijn verantwoordelijkheid neemt of is oprecht sympathiek.
Vals profiel komt wat langzaam op gang omdat eerst de moeizame relatie tussen Myrthe en Boris uitgebereid beschreven wordt. Op deze manier wordt al snel duidelijk dat Myrthe in eerste instantie in Menno alles vindt, wat zij in Boris mist.
De tweede helft van Vals profiel is gelukkig een stuk spannender. Myrthe wordt verder en verder in het nauw gedreven. Alles, waaronder haar werk, leven en ouders, komt op het spel te staan.
Het is te merken dat Sabine van der Eynden scenarioschrijfster is. Het boek is in mooie, afgeronde scènes opgebouwd en filmisch geschreven. Het leek tijdens het lezen of er een film werd afgespeeld. De schrijfstijl is vlot en snel, waardoor het boek lekker 'weghapte'.
Jammer alleen van de slordige eindredactie. Myrthe's vader is eerst bijna zestig en een paar hoofdstukken verder al de zestig ruim gepasseerd. Ook vond ik halverwege een kreupele onbegrijpelijke zin.
Desondanks is Vals profiel een echte aanrader voor de liefhebbers van het nieuwe genre chick-noir. Vals profiel is namelijk een prachtig mengsel van een goed geschreven chick-lit en een spannende thriller.

vrijdag 5 november 2010

Tegenspel: een spannende, geweldadige actiefilm met de nodige humor

Het vorige boek van Lee Child, 61 uur, eindigde met een spannende cliff-hanger. In eerste instantie was ik teleurgesteld toen ik begon in Tegenspel. Jack Reacher was op het platteland van Nebraska terechtgekomen in een plaatselijk conflict. Ik had verwacht dat de draad die was blijven liggen na 61 uur, weer opgepakt zou worden. Uiteindelijk is het logisch dat Jack Reacher begonnen is aan een nieuw avontuur. Alle voorgaande boeken van Lee Child laten zien dat Reacher niet de man is om lang te blijven hangen in een plaats, aan een vrouw of aan een baan. Nadat de klus geklaard is en het probleem opgelost, gaat Jack Reacher op weg naar een nieuw avontuur.
Het probleem dat Jack Reacher in Tegenspel moet oplossen bestaat uit een familie met duistere geheimen die een kleine gemeenschap op het platteland van Nebraska terroriseert. Een kolfje naar de hand van Reacher. Hij is totaal niet onder de indruk van de footballspelers die op hem afgestuurd worden. Ze zijn jonger, groter en zwaarder dan Reacher. Hij zegt tegen ze: 'Jullie hebben vier jaar college achter de rug om een spelletje te leren spelen. Ik heb dertien jaar achter de rug om te leren hoe je mensen moet doodmaken. Dus hoe bang ben ik?' Bovendien hebben de jongens de verkeerde wapens meegenomen. Nadat Reacher met de football spelers klaar is, zijn ze rijp voor een lange ziekenhuis opname en dan hebben ze nog geluk gehad. Niet alle bad guys in Tegenspel komen er zo goed van af.
In Tegenspel wordt een behoorlijke hoeveelheid grof geweld afgewisseld met humor en spanning. Voor mijn gevoel meer geweld dan in andere delen. Zelfs Reacher komt niet ongeschonden uit de strijd. Deze keer wordt ook zijn ego geraakt. Hij was er trots op dat, ondanks alle verwondingen die hun sporen op zijn lichaam hadden achtergelaten, zijn neus altijd heel was gebleven. Ik kan alvast verklappen dat dat niet zo blijft.
Lee Child verwerkt altijd heel terloops actuele zaken in zijn boeken. De bomaanslagen in het openbaar vervoer kwamen in Sluipschutter aan de orde. Jack Reacher gaat in gedachten het lijstje met kenmerken waaraan je een zelfmoordterrorist kan herkennen en vraagt zich af wie er in het metrotoestel aan die kenmerken zou kunnen voldoen. Het begin van een spannend verhaal.
In Tegenspel laat Lee Child zien hoe wijdvertakt en onzichtbaar de mensenhandel is. Om niet te veel te verraden van de plot kan ik hier niet meer over vertellen. Ik kan je alleen aanraden om Tegenspel zelf te gaan lezen.
Het vele geweld heeft mijn leesplezier niet kunnen bederven. Integendeel. Tijdens het lezen zag ik het boek voor me alsof het een actiefilm was. Een spannende, geweldadige actiefilm met de nodige humor. Kom maar op met de volgende Jack Reacher thriller!

dinsdag 12 oktober 2010

Een kwestie van vertrouwen van Donna Leon helpt tegen heimwee naar Venetië

Op een paar oudere titels na, heb ik alle boeken van Donna Leon gelezen. Zij zet in haar boeken hoofdpersoon Guido Brunetti, zijn gezin, familie en collega's zo realistisch neer dat ze echt tot leven lijken te komen. Iedere keer als ik in Venetië kom heb ik de neiging naar de Questura te gaan om te kijken of Brunetti tijd heeft voor een lunch. De nieuwe boeken lees ik inmiddels als een soort brief van een verre vriend uit Venetië.
Daarnaast ben ik dankzij de boeken van Donna Leon meer gaan begrijpen van hoe de Italiaanse samenleving in elkaar zit. Hoe dingen daar geregeld worden, officieel en officieus. Hoe het kan dat een tv-baas tevens ministerpresident is, over wiens duistere contacten openlijk gesproken wordt. En het vertrouwen van Italianen in de overheid, pers en politie.
Bovenstaande thema's komen allemaal aan de orde in Een kwestie van vertrouwen, het nieuwste boek van Donna Leon. Guido Brunetti gaat hierin op onderzoek uit naar corruptie bij de rechtbank. Zijn vriend en collega Vianello is naast zijn gewone politiewerk druk met het uitzoeken waar het geld van zijn tante heengaat. Komt het terecht in de handen van een echte waarzegger of is deze toch een oplichter?
Net als haar vorige boeken is ook Een kwestie van vertrouwen geen gewone politieroman. Het draait slechts gedeeltelijk om whodunnit. Whatreallyhappened en whydunnit is veel belangrijker. Het verhaal wordt op een rustige manier verteld, geen pageturner of nagelbijtende spanning maar dat hoeft ook niet. Een kwestie van vertrouwen is om langzaam van te genieten. En het verhaal heeft genoeg spanning in zich om toch vooral te willen doorlezen en de raadsels te willen oplossen samen met Brunetti en Vianello.
Een kwestie van vertrouwen is heerlijk vakantieleesvoer of om te lezen als je heimwee hebt naar Venetië.

vrijdag 8 oktober 2010

De geheime boekenclub: een pageturner met een originele invalshoek

De afgelopen jaren zijn er veel thrillers verschenen in navolging van Dan Brown's bestsellers De Da Vinci code en Het Bernini mysterie. Veelal pageturners met een ingewikkelde plot, veel achtervolgingen, good guys, bad guys, een liefdesverhaaltje en dit alles overgoten met een historisch sausje. De meesten hiervan waren hooguit een slap aftreksel. Slechts enkelen wisten een originele draai aan dit genre te geven.
Een daarvan is De geheime boekenclub van Gayle Lynds. Het is een onvervalste pageturner met een originele invalshoek. De traditonele rollen van good guys en bad guys zijn deze keer omgedraaid. Aan de goede kant staan deze keer agenten van allerlei geheime Amerikaanse (inlichtingen)diensten. In de meeste thrillers zijn dit toch vooral mensen die beslist niet te vertrouwen en zeker niet al te slim zijn. De rijke, goed opgeleide slechteriken hebben zich verenigd in een exclusieve boekenclub en gaan geen moord of andere misdaad uit te weg om de boekenclub zo geheim mogelijk te houden.
In De geheime boekenclub draait alles om de al dan niet verloren gegane Gouden Bibliotheek van Ivan de Verschrikkelijke, de Russische tsaar uit de 16e eeuw. Voor de verandering is een van de belangrijkste hoofdrollen voor een vrouw, Eva Blake, conservator van oude boeken. Na een verblijf van een paar jaar in de gevangenis wegens vermeende doodslag op haar man, wordt zij er uit gehaald voor een opdracht voor de CIA: vind de Gouden Bibliotheek. Samen met Judd Ryder, een voormalig medewerker van de militaire inlichtingendienst, wiens vader Jonathan Ryder vermoord werd waarschijnlijk vanwege zijn kennis over de GB. Op de achtergrond helpt Tucker Andersen, vriend van Jonathan Ryder, officieel in dienst van de CIA en off-the-record voor een meer geheime Amerikaanse inlichtingendienst.
De zoektocht begint tijdens een expositie in het British Museum in Londen, waar Eva een onverwachte ontmoeting heeft die haar bijna het leven kost. Judd weet haar maar net op tijd te redden. Wat volgt is een adembenemende rit door Europa. Eva en Judd gaan op zoek naar de Gouden Bibliotheek en proberen tegelijkertijd uit handen te blijven van de slechteriken die er alles aan doen om ontdekking te voorkomen. Meer onthullen zou een spoiler worden en dat wil ik niet.
Wel kan ik vertellen dat De geheime boekenclub goed geschreven is, het leest heerlijk weg. Ik heb het boek in een adem uitgelezen, zo spannend vond ik het. Het wisselen van perspectief tussen de good guys (en girl) en de bad guys verhoogde de spanning aanzienlijk. Het boek zou zich uitstekend lenen om verfilmd te worden, dankzij de filmische manier van schrijven. De scènes zag ik tijdens het lezen al voor me. Het gegeven van een geheime bibliotheek met alleen maar prachtige, verloren gewaande, manuscripten sprak mij als fanatieke lezer én historica erg aan. De geheime boekenclub is zeker geen dertien in een dozijn thriller maar stijgt daar naar mijn mening boven uit mede door de originele invalshoek.
Overigens heeft de schrijfster achterin het boek een interessant stuk geschreven over de achtergrond van de Gouden Bibliotheek. Deze heeft echt bestaan en het is tot op de dag van vandaag niet duidelijk of die nog bestaat en zo ja waar die zich bevindt of waar de boeken uit die bibliotheek zijn gebleven.

zaterdag 2 oktober 2010

Verrassend goed: De kleur van het licht van Franck Thilliez

Uitgeverij Poema Pockets bedacht een leuk nieuw concept: De zeven zonden serie. De zeven hoofdzonden zijn: wraak, lust, gulzigheid, hebzucht, gemakzucht, jaloezie en hoogmoed. Bij iedere zonde werd een passende titel gezocht.
Bij 'wraak' hoort De kleur van het licht van Franck Thilliez. De achterflap van het boek beschrijft wraak (Ira) als genoegdoening door het ondervonden onrecht bij de dader te herhalen. Na lezing kan ik alleen maar beamen dat De kleur van het licht een goede keuze was. De zonde wraak wordt treffend beschreven en uitgelegd in deze korte thriller.
Het boek begint met een claustrofobische opening, te vergelijken met De bewoonde wereld van Nicci French, maar dan met meer horror-achtige elementen.
Een man wordt wakker en weet niet waar hij is. Stukje bij beetje ontdekt hij dat hij gevangen zit in een donkere grot. Zijn enkel zit vast aan een ketting. Geen eten of drinken te bekennen. Wel zit er nog iemand in de grot, met een grote helm op zijn hoofd die niet af kan. Dan komen de wederzijdse vragen. Wie ben jij? Waarom zijn wij hier? Hoe komen we hier weer uit?
Erg beklemmend om te lezen, zelfs als je zelf geen last heb van claustrofobie. Het verhaal wordt extra spannend omdat het geheel vanuit de onwetende geketende man is geschreven. In de grot kijkt de lezer uitsluitend door zijn ogen. En voelt hij de angsten van de man, terwijl hij langzaam inzicht krijgt in wat er gebeurd is.
Zonder verder al te veel te willen onthullen kan ik niet anders zeggen, dan dat de uitwerking van de zonde wraak in het verhaal zelfs nog beter was dan ik verwacht had. Het is duidelijk dat wraak meestal onverwacht komt. En dat berouw na de zonde volgt.
De kleur van het licht is goed geschreven, geen literaire hoogvlieger maar dat hoeft ook niet. Het is een echte pageturner, leest snel weg en blijft spannend tot het einde.
Ben benieuwd naar de andere 6 boeken in de serie: ik hoop dat die ook zo goed zijn! Ook zou ik wel eens een ander boek van Franck Thilliez willen lezen.

woensdag 29 september 2010

Cruise van Suzanne Vermeer: een Libelle thriller

Afgaande op de titel en het omslag zou Cruise een romantisch niemendalletje kunnen zijn, een soort 'Loveboat' in een moderne boekvorm.
Niets is echter minder waar. Cruise is een thriller, echter wel vooral voor dames.
Frank, de man van Heleen raakt vermist tijdens een cruise. Leeft hij nog of niet. Er wordt geen spoor van hem ontdekt. Nadat Heleen te horen heeft gekregen dat iemand anders een levensverzekering op Frank heeft afgesloten, gaat ze op onderzoek uit. Ook in deze thriller geldt: dat had ze beter niet kunnen doen. Ze ontdekt dingen die ze niet had willen weten en is ondertussen ook haar leven niet zeker. Als dat maar goed afloopt...
De spanning in Cruise gaat in heftige intervallen. Op sommige momenten kabbelt het verhaal gezellig door, neuzelend over wel of niet gaan werken en de sfeer op kantoor. Elders giert de adrealine over de bladzijden en wordt het wel heel spannend. Compleet met bloedstollende achtervolging en afwachten of de redding wel op tijd komt.
Ik begrijp goed waarom Cruise genomineerd is voor de NSPublieksprijs. Het is zonder denigrerend te willen zijn een echte 'Libelle' thriller. Veel vrouwen zullen smullen van de boeken van Suzanne Vermeer. Cruise leest gemakkelijk weg. Spannend zonder bloederig te worden. En niet te vergeten een herkenbare hoofdpersoon, het zou je buurvrouw kunnen zijn.

vrijdag 10 september 2010

De dood voor ogen: wat een teleurstelling

Na het lezen van de dwarsligger Fabrieksmeisjes van Leslie Chang, was ik zo enthousiast over het nieuwe boekconcept dwarsligger dat ik direct op zoek ben gegaan naar andere dwarsliggers om te lezen. Op dit moment lees ik met veel plezier en gegrinnik De kostwinner van Henk Rijks. In eerste instantie had ik de thriller De dood voor ogen van Peter James uitgezocht. Afgaande op omslag en achterflap beloofde het een spannende thriller te worden. Over een man die een cd in de trein vindt, mee naar huis neemt en bekijkt op de pc om de eigenaar te kunnen terugvinden. Tot zijn schrik ziet hij een filmpje waarin een vrouw vermoord wordt. Klinkt spannend toch?
Helaas wordt het leesplezier op de eerste bladzijde in de tweede alinea al enigszins verstoord door een taalfout als gevolg van een kreupele, te letterlijke vertaalde zin.
' Een aantal van de auto's in de straat, in te weinig parkeervakken geperst, waren gedeukt en verroest en allemaal waren ze gebombardeerd met duiven- en meeuwenpoep.'
Vervang 'een aantal van de' door 'sommige' en het hele probleem is opgelost!
Maar goed, een foutje is menselijk, dus ben ik toch doorgegaan met lezen. Het eerste hoofdstuk over een mooie jonge dame ging wel. Vervolgens een hoofdstuk over een man in een drukke forenzentrein die zich ergert aan de medereizigers. Ook nog wel te doen, maar ik verwachtte daarna wel iets beters. Helaas kwam dit niet. Wat wel kwam, was een afgrijzelijk cliché waarmee dit hoofdstuk werd afgesloten: 'Als hij had geweten wat voor verwoestend effect het op zijn leven zou hebben, had hij het verrekte ding op de bank laten liggen.'
Bijna net zo erg als 'hij werd wakker en realiseerde zich dat alles gelukkig maar een droom was geweest.'

Na deze zin ben ik direct gestopt en op zoek gegaan naar een ander boek. Het is alweer een hele tijd geleden dat dit mij overkomen is. Gelukkig maar!

vrijdag 3 september 2010

De middagvrouw: wat een heftig boek

Wat een heftig boek is De middagvrouw. Het maakte veel gevoelens bij mij los. Onbegrip en afschuw, waarom laat een moeder haar kind achter. Verdriet over een trieste jeugd, een verloren geliefde. Kortdurende blijdschap over echte liefde. Uiteindelijk begrip over het achterlaten van een kind. En tot slot bewondering voor het mooie, nare ronde einde.
Nadat ik De middagvrouw uit had heb ik nog lang zitten mijmeren over waarom Helene, de hoofdpersoon, niet het leven in eigen hand nam.
Julia Franck heeft in De middagvrouw een mooie, rustige en poëtische schrijfstijl. Het taalgebruik doet soms wat ouderwets aan, de woorden en het ritme van de zinnen, maar past daarom des te beter bij de tijd waarin het boek zich afspeelt. Klein minpuntje: het ontbreken van aanhalingstekens zorgde hier en daar voor onnodige verwarring.
De middagvrouw is een aanrader vanwege de intrigerende hoofdpersoon, het fascinerende verhaal en prachtige taalgebruik.

vrijdag 9 juli 2010

Deze laatste zomer laat je mijmerend achter

Deze laatste zomer van Cesarina Vighy (1936-2010) laat je mijmerend achter. Over het leven, de dood, hoe kleine dingen (zoals een merel die een nest bouwt in de tuin) belangrijk worden en grote dingen compleet onbelangrijk (is er een God).
Het boek is een autobiografische roman met herinneringen, gedachtenspinsels, filosofietjes, columnachtige hoofdstukken en venijnige uithalen. In het begin verwarrend om te lezen, moeilijk om de rode draad te vinden als die er al was. Later werd het duidelijk dat Vighy haar levensverhaal in romanvorm wilde vertellen, te beginnen bij haar ouders en haar jeugd. Hiervoor gebruikt ze soms een alter ego. Geen alledaags levensverhaal met in de hoofdrol een dochter van een vader en een moeder die veel van elkaar hielden, maar niet getrouwd waren. Ook woonden ze ook niet samen in een huis omdat haar vader al getrouwd was met een andere vrouw. Deze excentrieke vrouw veranderde van iemand die de traditionele banden altijd had bespot tot iemand die op de barricades stond van de heiligheid van het huwelijk toen haar man van haar wilde scheiden. Moeder en dochter werden ondergebracht in een pensionnetje in Padua op veilige afstand van Venetië. Het kwam de moeder-dochterband niet ten goede. En had gevolgen voor haar partnerkeuze, niet altijd even gelukkig.
Deze laatste zomer is in vele opzichten een persoonlijk boek. Niet alleen het verhaal vertelt veel over Cesarine Vighy ook de manier van schrijven onthult veel over de vrouw die zij was. Haar observatievermogen is opvallend. Vermoedelijk is haar tong, toen ze nog kon praten, net zo scherp geweest als haar pen. Gelukkig had ze wel veel gevoel voor humor. De vele uitweidingen en het trage begin van het verhaal zouden bij haar leeftijd kunnen horen. (C.V. debuteerde op haar 73e met dit boek). Haar beschrijvingen van wat mensen gaan doen als ze ouder worden zijn geweldig om te lezen. Humoristisch en zeer herkenbaar, vooral de amateurgenealogen en de 'vrolijke weduwen'. De hoofdstukken over de gang langs de neurologen om te achterhalen wat de hoofdpersoon mankeerde is aangrijpend. Ontroerend is het laatste hoofdstuk als zij haar einde voelt naderen. Toch ontbreekt ook hier de scherpe humor niet als zij nadenkt over wat er als haar doodsoorzaak zal worden genoteerd. Hartinfarct zal volgens haar niet lukken omdat haar hart van vooroorlogse kwaliteit is. Ze zou willen volstaan met een grafschrift uit de simpele volkshumor: 'Hier ligt Jan, omdat hij niet meer ademen kan.'
In het kort, Deze laatste zomer is een boek met een lach en een traan, net als het leven zelf.

dinsdag 6 juli 2010

Het eiland onder de zee: om langzaam van te genieten

Jaren geleden heb ik genoten van Het huis met de geesten, Liefde en schaduw, Eva Luna en andere boeken van Isabel Allende. Stuk voor stuk mooi vertelde verhalen met soms gruwelijke gebeurtenissen, de heerlijke schrijfstijl zonder haast maar met mooie beschrijvingen, het bovennatuurlijke/magische en het Latijns-Amerikaanse sfeer. Vervolgens verloor ik haar boeken uit het oog. Totdat ik Het eiland onder de zee zag liggen. Wat een prachtig boek!
Het eiland onder de zee speelt zich grotendeels af op Haïti en in New Orleans eind 18e, begin 19e eeuw. In Frankrijk woedt de Franse revolutie, gevolgd door de heerschappij van Napoleon. Op Haïti werken slaven uit Afrika lange dagen onder de gloeiend hete zon op suikerplantages voor hun Franse meesters. Een van die slaven is Zarité, die op haar negende terechtkomt op de plantage van Valmorain, een Franse edelman. Zij heeft 'geluk' dat ze niet op de plantage hoeft te werken maar als huisslavin gebruikt wordt. De Spaanse vrouw van Valmorain is geestelijk en lichamelijk zwak. Al snel zorgt Zarité voor het zoontje van haar en Valmorain en krijgt ze zelf ook een kind van hem. Beide kinderen beschouwt ze als haar eigen. Er ontstaat een vreemde band tussen Zarité en Valmorain, die heen en weer gaat tussen aantrekking, afstoting, genegenheid, bescherming maar ook wreedheid. Een band die beïnvloed wordt door stands- en kleurverschil en de toenmalige opvattingen over slavernij en slaven.
Op een gegeven moment krijgt Zarité de kans om te vluchten, namelijk als er een grote slavenopstand uitbreekt. Slaven hebben zich verenigd en overvallen de plantages om de andere slaven te bevrijden en wraak te nemen op de wrede heersers en hun gezinnen. Uit liefde voor haar kinderen besluit Zarité om Valmorain te helpen vluchten. Wat volgt is een uitputtende, levensgevaarlijke tocht door de jungle naar Le Cap, het Parijs van de Antillen.
Het is onmogelijk om het hele verhaal hier goed na te vertellen, dat zou het verhaal teniet doen. Gewoon zelf lezen en genieten. Isabel Allende kan zo goed meeslepende verhalen vertellen. Zo goed dat je het gevoel hebt er zelf bij te zijn. De dampende hitte op de velden zelf te voelen. De geuren uit de keuken zelf te ruiken. Maar ook te huiveren bij de wreedheden van de Franse meesters en de wraakacties van de slaven. Mee te leven met Zarité, de bijzondere slavin op haar moeilijke reis door het leven op zoek naar liefde en geluk. Isabel Allende is er goed in geslaagd deze, mij onbekende, periode en plaats in de geschiedenis tot leven te wekken. Wat een prestatie, wat een prachtige aanrader is het geworden. Voor iedereen die van goed geschreven, mooie verhalen houdt. Om langzaam van te genieten.

dinsdag 29 juni 2010

Voorspelbaar genieten: 61 uur van Lee Child

Natuurlijk zijn de boeken van Lee Child over Jack Reacher voorspelbaar. In ieder deel is Jack Reacher ergens in Amerika om tegen een plaatselijk probleem aan te lopen, soms vrij letterlijk. Vervolgens gaat de rest van het boek over hoe Jack Reacher het probleem tamelijk onconventioneel oplost. Hoe meer tegenstanders, hoe groter de uitdaging. Vaak is er sprake van een dame in nood die en passant ook nog even gered wordt. Helaas voor de dame vertrekt Jack Reacher altijd daarna. Hij blijft niet, maar gaat weer op reis met tandenborstel en legitimatie (sinds 9/11) .
Toch is ieder boek van Lee Child over Jack Reacher weer geweldig om te lezen en een paar avonden genieten. Daarna begint het wachten op het volgende boek. Gelukkig komt Lee Child ieder jaar met een nieuw boek!
Wat is het dat de boeken van Lee Child anders maakt dan andere vergelijkbare actie-thrillers?
Allereerst Jack Reacher. Hij is de perfecte held, aantrekkelijk voor vrouwen en mannen. Jack Reacher is groot, sterk, voor niemand bang, slim en creatief in het verzinnen van oplossingen, onafhankelijk en heeft goed psychologisch inzicht in menselijk handelen. Ondanks dat deze eigenschappen hem tot een soort supermens maken, blijft hij toch gewoon menselijk en maakt ook hij wel eens een fout (soms dan). Daarnaast is humor is een belangrijk wapen van Lee Child. In ieder boek van hem staan de nodige beschrijvingen van mensen of gebeurtenissen die haarscherp en erg humoristisch zijn. Tot slot zijn de verhalen spannend en vlot geschreven. De gebeurtenissen zijn soms onwaarschijnlijk maar nooit ongeloofwaardig.
Wat vreemd toch dat de boeken nog niet verfilmd zijn. Als film zouden ze vergelijkbaar zijn met Lethal Weapon, Die Hard maar dan 21e eeuw en natuurlijk veel beter.
Zoals de titel het al zegt speelt 61 uur, het nieuwste boek van Lee Child, zich af in precies 61 uur. Het begint met een bijna botsing van een auto van een advocaat met een bus vol actieve senioren op een culturele rondreis en Jack Reacher. De bus raakt van de weg, komt vast te zitten in de sneeuw. Een sneeuwstorm komt sneller dichtbij dan de mogelijkheid om de bus te repareren en verder te reizen. Noodgedwongen blijft Jack Reacher hierdoor langer dan gepland in Bolton City, een stadje dat gedomineerd wordt door een grote, nieuwe gevangenis net er buiten. De politie van Bolton City heeft er de handen vol aan, zeker als er doden vallen en een motorbende neerstrekt. Maar goed dat Jack Reacher er is om mee te helpen.
Wat 61 uur later gebeurde, zal ik hier niet onthullen, wel dat het verhaal dan nog lang niet afgelopen is. De cliff-hanger blijft tot najaar 2010 hangen, want dan zal het vervolg verschijnen. Gaat moeilijk worden om zo lang te moeten wachten.
61 uur bevat alle vertrouwde elementen van een echte 'Lee Child'. Spannend, goed geschreven, een page-turner. Veel nagelbijtende spanning en achtervolgingen. Mooie staaltjes van 'Reacher' denken. Zoals wanneer hij de politie tipt over de mogelijke verblijfplaats van een voortvluchtige en in 1e instantie ernaast lijkt te zitten,maar het toch goed heeft. (het 2e motel aan de hoofdweg door het 1e stadje dat je passeert als je noordwaarts een grote stad verlaat, blijkt het 3e motel te zijn. Het 1e en 2e motel stonden te dicht naast elkaar) Iets minder sterk dan eerdere boeken over Jack Reacher omdat op ongeveer driekwart van het boek het al duidelijk is hoe de vork in de steel zit. Jammer, al wordt dat ten dele goed gemaakt door de geweldige, onverwachte cliff-hanger. Zijn boek uit 2009, Sluipschutter was beter. Laten we hopen dat het vervolg van 61 uur dat ook is.

dinsdag 22 juni 2010

Zeemeermin: meer dan alleen een spannend boek

De boeken van Camilla Läckberg zijn steeds beter geworden. In ieder boek heeft zij zichzelf verbeterd en ontwikkeld onder andere op het gebied van plot en inlevingsvermogen in de personages. De plots hebben meerdere verhaallijnen die door elkaar lopen. Soms verhelderend, soms opzettelijk verwarrend en daardoor des te spannender. Zo langzamerhand zijn haar boeken meer geworden dan alleen spannende boeken, het zijn psychologische thrillers en zedenschetsen van de Zweedse samenleving te noemen. In eerdere boeken kwamen reality-tvprogramma's en de realiteit van het Zweedse ouderschapsverlof al langs.
In Zeemeermin krijgen de vaste personages meer diepte en laten sommige zich van een geheel nieuwe kant zien. Mertil Mellberg die in z'n werk als chef van het politiebureau op z'n zachtst gezegd niet echt uitblinkt, blijkt tot ieders verbazing een geweldige opa te zijn voor de kleinzoon van zijn vriendin. Ongeloofwaardig? Nee, Läckberg slaagt er in aannemelijk te maken dat zijn nieuwe vriendin Paula kanten van Mellberg naar boven weet te brengen die anderen tot nu toe nog niet gezien hadden. Daarnaast weet Läckberg het falen van een huwelijk pijnlijk scherp in beeld te brengen. Ooit waren ze verliefd geweest. Nu vlucht hij in de armen van andere vrouwen en zij in de drank.
Zeemeermin is een gecompliceerd vlechtwerk van verhaallijnen geworden. De belevenissen van de hoogzwangere Erica, haar zus Anna die nieuw geluk heeft gevonden bij Dan, haar man Patrik die weer aan het werk is na zijn ouderschapsverlof, zijn chef Mellberg met zijn stiefkleinzoon worden vervlochten met die van de betrokkenen bij de moordzaak, waar alles om draait. Beangstigend en beklemmend zijn de cursief gedrukte hoofdstukken. Hierin wordt vanuit het perspectief van een klein jongetje een droevigmakend verhaal verteld. Vakkundig switcht Läckberg heen en weer zonder de centrale lijn van het verhaal kwijt te raken. Die bestaat uit de raadselachtige verdwijning van een man. Vier maanden later wordt hij in het ijs gevonden. Een vroegere vriend van hem heeft net zijn eerste boek geschreven en ontvangt dreigbrieven. Is er een verband en zo ja welk? Patrik en zijn collega's van de politie in Fjällbacka proberen het raadsel op te lossen.
Zonder iets te willen verklappen: het boek eindigt met een fantastische cliff-hanger,die doet verlangen naar het snel verschijnen van het volgende boek van Camilla Läckberg! (Op haar blog zag ik dat die in Zweden al verschenen is...)

maandag 21 juni 2010

Agatha Christie op z'n Zweeds: Sneeuwstorm en amandelgeur

Het is wat voorbarig zo aan het begin van de zomer, maar het boekje Sneeuwstorm en amandelgeur van Camilla Läckberg zou een prachtig kerstkadootje voor onder de kerstboom zijn. Het speelt zich namelijk de week voor kerst af. Politie-agent Martin Molin, collega van Patrik Hedström in de andere boeken van Camilla Läckberg, gaat met zijn vriendin en haar familie een weekend doorbrengen op een eiland. Op de eerste avond sterft de grootvader Ruben, een steenrijke zakenman en raakt het eiland door een sneeuwstorm geïsoleerd van de buitenwereld. Moord? De mogelijke dader moet nog op het eiland zijn, temidden van alle gasten.
Sneeuwstorm en amandelgeur is een klassiek verhaal dat Camilla Läckberg op een originele en vermakelijke manier uitwerkt. Het verhaal krijgt spanning doordat het perspectief steeds wisselt. Interessant om te lezen hoe de verschillende familieleden over elkaar denken en zich onderling gedragen. Het verschil tussen wat er gezegd en wat er over elkaar gedacht wordt is groot.
Camilla Läckberg weet, net als in haar serie over Erica en Patrik, de personages zeer levensecht te beschrijven. Zoals bijvoorbeeld Martin Molin, die niet mee wilde en het eigenlijk wilde uitmaken met zijn vriendin, maar nog aarzelde en in plaats daarvan met haar, haar familie en een moordzaak op een eiland zit.
Sneeuwstorm en amandelgeur is Agatha Christie op z'n Zweeds! Geheel tegen mijn principes in zal ik een tipje van de sluier oplichten: het is niet de butler...

donderdag 17 juni 2010

Vakwerk van Meg Gardiner

De Dirty Secrets Club en De Memory Man van Meg Gardiner zijn beide vakkundig geschreven boeken. Beide boeken gaan uit van een origineel, fascinerend gegeven dat geheel volgens de regelen der (thrillerschrijf)kunst wordt uitgewerkt. Vakwerk dus, maar zeker geen meesterwerken. Daarvoor moet een schrijver weg van de gebaande paden gaan en iets vernieuwends toevoegen.
Het idee achter De Dirty Secrets Club is dat iedereen een dirty secret heeft dat hij/zij ten koste van alles geheim wilt houden. Zoals een moord of een dood door schuld. In San Francisco is er een exclusieve club opgericht waar mensen om lid te mogen worden niet alleen hun geheim moeten opbiechten maar het ook echt moeten kunnen bewijzen. En dat lokt natuurlijk weer nieuwe moorden uit, zeker als de spelregels veranderen en andere spelers mee willen doen. Forensisch psychiater Jo Beckett krijgt de opdracht uit te zoeken wat er aan de hand is. Ondertussen spelen haar eigen demonen ook op. Wat was haar rol bij de dood van haar man?
Het verhaal is goed uitgewerkt en spannend geschreven. Geen razendsnelle pageturner of echte literaire thriller. Gewoon een goed en vlot geschreven boek.
Minpuntje: op een gegeven moment gaat het liefdeslijntje in het verhaal wat irriteren. Iets te veel geneuzel over de schuldvraag bij de dood van de man van Jo Beckett en de toenaderingspogingen tussen Jo Beckett en Gaby Quintana.
De Memory Man is duidelijk een tweede boek en geschreven met de ervaring van een debuut. het verhaal gaat iets dieper en is beter uitgewerkt. Ian Kanan is de Memory Man. Hij is vergiftigd met een geheimzinnige vloeistof waardoor zijn korte termijn geheugen onomkeerbaar is vernietigd. Hij kan zich alles voor de vergiftiging herinneren. In het nu kan hij slechts 5 minuten iets onthouden en is het daarna vergeten. Hij stelt zich keer op keer voor aan dezelfde mensen. Hij is naar iets of iemand op zoek maar vergeet steeds naar wat. Jo Beckett, wie?, helpt de politie met het onderzoek naar wie hier achter zitten en wat er is gebeurd met Ian Kanan.
Gardiner slaagt er in om de lezer in het hoofd van Ian Kanan te laten kijken. Hoe is het om alles na 5 minuten weer te vergeten? Gaat hij trucs en hulpmiddelen gebruiken? Welke? En hoe kan een mens hiermee leven? Altijd op zoek naar je geliefden en vergeten zijn waar ze zijn en of ze al in veiligheid zijn.

Hier en daar wat humoristische bijfiguren om het verhaal niet te zwaar te maken zoals nerd-buurman Ferd met zijn neurotische aapje. En ook hier wekt het liefdeslijntje ergernis op. Het om elkaar heen draaien van Jo en Gaby zorgt niet voor extra spanning, integendeel. Het is allemaal zo voorspelbaar.
De Dirty Secrets Club en De Memory Man zijn spannende, goed geschreven thrillers die zich met veel plezier op een terras laten lezen. Verwacht geen toppers, maar geniet van het vakwerk.

dinsdag 15 juni 2010

Vakantie aanrader: Een lijk in de kast

Net als hun gezamenlijk debuut, Een Rus in de Jordaan, is Een lijk in de kast een mooie Amsterdamse politieroman. De overeenkomst tussen Baantjer, De Waal en hun politieduo, Van Opperdoes en Jacob, is treffend. Beide duo's bestaan uit een oude rot in het vak die vasthoudt aan oude beproefde methoden en een wat jongere collega die graag gebruikt maakt van nieuwe technieken. Bovendien zijn ze alle vier werkzaam (geweest) bij de Amsterdamse politie.
Baantjer en De Waal beschrijven hun personages met liefde en levensecht. Complimenten hiervoor voor Baantjer en De Waal. Meestal is het helaas zo dat bij vergelijkbare politieromans de bijfiguren schetsmatig worden neergezet in het verhaal. Daar is hier gelukkig geen sprake van, integendeel. De oude Van Opperdoes die nog regelmatig praat met zijn overleden vrouw. Jacob, die probeert te schipperen tussen werk en gezin, en het geheim van Van Opperdoes kent en hem in zijn waarde laat. Ook andere personages komen tot leven zoals Sien, de oudere vrouw, die iedereen in de gaten houdt vanuit haar huisje in de Jordaan. Opa Romein, die voor iedereen, ook de snotneuzen van de politie Opa Romein is en geen 'meneer' en recht voor z'n raap zegt waar 't op staat. Lousman de makelaar zorgt door zijn bloemrijk taalgebruik eveneens hier en daar voor een komische noot.
In Een lijk in de kast hoort Van Opperdoes van zijn vrouw dat er een mooie jonge vrouw naar hem onderweg is. Charlotte, de dochter van Mooie Annetje, had een huisje in de Jordaan gehuurd. Toen ze ging kijken, vond ze twee lijken in het verder lege huis. Vreemd genoeg zijn de lichamen spoorloos verdwenen als Van Opperdoes en Charlotte samen een kijkje nemen. Van Opperdoes heeft nu een extra probleem buiten de dubbele moord: De oude rechercheur grijnsde wrang. 'Lijken...lijken lopen niet.'
De oplossing van het raadsel is zeker creatief bedacht, al is de weg er heen belangrijker. Het is een ontspannen, spannende wandeling met hier en daar wat te lachen. Een lijk in de kast is daarmeeeen echte aanrader voor de vakantie. Leest makkelijk weg, niet al te gecompliceerd en diepgravend, een goede en degelijke plot en wat noodzakelijke humor.
Ik hoop dat de heren nog vele delen samen kunnen schrijven over Van Opperdoes en Jacob.

Spannende jongensboeken: De grijze jager serie

De boeken uit De Grijze Jager serie zijn echte spannende jongensboeken. Het lijkt wel alsof John Flanagan ze speciaal geschreven heeft om jongens vanaf een jaar of negen, tien weer aan het lezen te krijgen/houden. De boeken hebben herkenbare hoofdpersonen (oa een slimme underdog en een sporter), eenvoudig taalgebruik zonder dat het kinderachtig wordt en een semi-fantasy-historisch tintje, dat vaag aan Tolkien doet denken. Veel leuke dingen uit de middeleeuwen zijn gebruikt zoals kastelen en ridders. Het verhaal speelt zich af in een niet-geïndustrialiseerde omgeving met landbouw, paard en wagen etc. Alle kinderen gaan op hun 15e in de leer bij een meester of gaan op het land werken. De leermeesters zoeken zelf hun leerlingen uit.
In deel 1, De ruïnes van Gorlan, zou hoofdpersoon Will, net als zijn vriend Arnaut, toegelaten willen worden tot de krijgschool om ridder te worden. Echter Will is te klein en zijn talenten liggen op een ander vlak: hij kan zich goed onzichtbaar maken, in bomen klimmen, mensen bespieden. Will wordt daarom gekozen door een Grijze Jager. De Grijze Jagers zijn in het fictieve rijk van Araluen een soort politie/geheime dienst. De opleiding die Will van Halt de Grijze Jager krijgt is gedegen en zwaar. Hij leert met pijl en boog schieten op bewegende doelwitten, sporen lezen, onzichtbaar door het bos en veld bewegen, voor zichzelf zorgen etc. Ondertussen heeft Arnaut het niet gemakkelijk op de krijgsschool. Zijn talent is zo overduidelijk dat het de jaloezie opwekt van een drietal grotere jongens. Zij maken hem het leven zuur. Arnaut leert volhouden en doorbijten totdat de redding uit een onverwachte hoek komt.
De ruïnes van Gorlan is een spannend en goed geschreven verhaal. De overeenkomsten met Tolkien zijn hier en daar treffend. Een geïdealiseerde middeleeuwse samenleving, veel bos en groen, wat mythische/Keltische enge wezens, het kwaad dat in een uithoek van het rijk steeds groter wordt en de bijbehorende dreiging en angst. Er zijn ook verschillen: de grootste is de afwezigheid van magie en tovenaars. Een andere opvallende afwezige is de geestelijkheid. Er zijn geen kerken, priesters, monniken oid.
Voor volwassenen is het boek ook spannend genoeg om te lezen en het lezen van de andere delen te overwegen. Minpunten: een aantal duidelijke anachronismen die niet in het verhaal past. Zoals koffie, aardappelen, douches, kachel en slaapzalen met bedden. De sfeer is zo overduidelijk middeleeuws en daar passen deze zaken niet in. Slordig van schrijver en redactie.
De jongenspuber in de directe omgeving maakt dit niet uit. Hij heeft inmiddels deel 8 verslonden en hoopt dat deel 9 niet te lang op zich laat wachten.

donderdag 3 juni 2010

Stervensuur: 8 literaire spannende verhalen

Bij spannende korte verhalen moet ik altijd aan de geweldige korte verhalen van Roald Dahl denken. De onovertroffen spanningsopbouw, vlot en doeltreffend geschreven, op een wrange manier humoristisch en vooral de altijd weer verrassende twist op het laatst.
Met dit in mijn achterhoofd heb ik de spannende verhalenbundel Stervensuur gelezen. Het is een halfom bundel geworden. Sommige verhalen zijn goed en geslaagd voor de Dahl-test. Andere verhalen zaaien enkel verwarring, zonder spanning op te roepen. Het blijven vage verhalen zonder plot. Zoals bijvoorbeeld De pure waarheid van Marcel Möring en Koude steen van Rob van Essen. Jammer in potentie is laatstgenoemde een goed verhaal over de onbekende man in het ziekenhuis.
Het verhaal Skimmen van Christiaan Weijts heeft een goede plot. In de manier waarop hoofdpersoon Werkers besproken wordt zit zeker humor. De twist op het eind wordt helaas teniet gedaan door het fictieve krantenbericht dat erna volgt.
Hoogtepunten in Stervensuur zijn de verhalen van Herman Koch en Wanda Reisel en Stine Jensen.
Herman Koch heeft zoals vaker in zijn romans, een hoofdpersoon gekozen die wat onsympathieke trekjes heeft. Koch slaagt met Wind uit het Noorden voor de Dahl-test voor de spanningsopbouw en de humor. De twist ontbrak.
Het verhaal Met vreemde mannen mee van Wanda Reisel is vlot geschreven en vooral goed vanwege de originele manier van wraakneming van de hoofdpersoon. Verrassend.
Verreweg het best verhaal is Tosca van Stine Jensen vanwege de sterk oplopende spanning en de geweldige twist als besluit.
Mijn conclusie: het is niet eenvoudig om een goed spannend verhaal te schrijven, slechts weinigen slagen erin. Desondanks heb ik de bundel met veel plezier gelezen.

dinsdag 1 juni 2010

Het babyhuis: een informatief en aangrijpend verhaal

In het babyhuis Prinses Margriet in Groningen werden tussen februari 1945 en augustus 1945 dertien baby's uit Amsterdam opgevangen en verzorgd door vier jonge vrouwen uit Groningen. Tijdens het maken van een documentaire over het dagelijks leven in de Tweede Wereldoorlog kreeg programmamaakster en schrijfster Liefke Knol een fotoalbum over het babyhuis. Zij werd nieuwsgierig naar de verhalen achter de foto's en sprak hierover met Sieneke Botjes, de inmiddels 89-jarige oprichtster van het babyhuis. Van haar kreeg ze een map met brieven die de ouders schreven toen hun kinderen in het babyhuis verbleven. Liefke Knol slaagde erin om alle kinderen van toen of hun nabestaanden terug te vinden en schreef hun herinneringen op. De brieven lieten niemand onberoerd. Voor sommigen was het de enige liefdesuiting die ze ooit kregen van hun ouders.
In eerste instantie lijkt Het babyhuis het zoveelste boek over de verschrikkingen van de Hongerwinter en de Tweede Wereldoorlog. Toch is dit boek anders. Liefke Knol laat de betrokkenen in hun waarde en schreef hun verhalen met veel liefde en warmte op.
Niet alleen de Hongerwinter en de Bevrijding komen aan bod maar juist ook de jaren erna. Evenals de impact die de Tweede Wereldoorlog had op de betrokken gezinnen. Het ruime half jaar dat de baby's in een vreemde omgeving waren heeft veel gevolgen gehad voor de relatie van de kinderen met de ouders en het huwelijk van de ouders. Knol plaatst de geschiedenis van het babyhuis in een breder kader door een Fins onderzoek op te nemen over hechting bij kinderen die langere tijd van hun ouders gescheiden waren geweest.
Goed om ieder kind een eigen hoofdstuk te geven. Zo worden de verschillen, maar vooral de opvallende overeenkomsten duidelijk. De meeste baby's zouden de Hongerwinter niet overleefd hebben als ze niet naar het babyhuis waren gegaan. Vrijwel alle gezinnen waren groot en al voor de oorlog aan armoede en honger gewend. Veel ouders zijn na de oorlog nooit meer de oude geworden, evenals de huwelijken. Het motto van iedereen was: niet omkijken maar doorgaan.
Het Babyhuis is een aangrijpend en informatief boek. Het is een goede aanvulling op de reeds bestaande boeken over de Hongerwinter, vanwege de nadruk op de gevolgen van een oorlog op kinderen en hun ouders.

donderdag 27 mei 2010

In tijden niet zo gelachen: Van je familie moet je het hebben

In tijden niet zo hard gelachen om een boek als tijdens het lezen van de verhalenbundel Van je familie moet je het hebben van David Sedaris. De verhalen zijn uitermate grappige beschrijvingen van gebeurtenissen en mensen, vaak de familie van David Sedaris. Hij spaart zichzelf niet, zo schrijft hij een verhaal over de bizarre tics die hij als kind had. Ieder jaar kwam een andere juf bij zijn moeder op bezoek om zijn tics te bespreken. Het begon met likken aan de lichtschakelaars op de lagere school en ontwikkelde zich tot schudden met zijn hoofd, rollen met zijn ogen en rare kreten uitslaken op de universiteit. De tics verdwenen, gelukkig voor Sedaris, op het moment dat hij begon met roken. In een ander verhaal vertelt Sedaris over zijn ervaringen op een nudistencamping. Hij vraagt zich dan serieus af waar een nudist zijn pen bewaart. En hoe beschrijf aan je buurman op de camping degene met wie je gesproken hebt?
Amy, de zus van Sedaris, doet zich graag voor als iemand anders. Op 12-jarige leeftijd belde ze haar vader en deed alsof ze Peggy, een van de vriendinnen van haar moeder, was. Ze sprak met haar vader over ditjes en datjes. In latere telefoongesprekken begon ze te klagen over haar echtgenoot en avances te maken naar haar vader. Haar vader bleek een echte heer en ging er niet op in. In plaats daarvan bracht hij een hoogst verbaasde Peggy in contact met vrijgezelle collega's. Pas jaren later heeft Amy dit alles opgebiecht.
Andere hoogtepunten uit de bundel zijn de verwoede pogingen van de vader van Sedaris met zijn kinderen een jazzcombo te vormen en om ze te leren golfen. Ook het verhaal over zijn oma is geweldig, net als de beschrijvingen van de vrouw die hem speed verkoopt op de universiteit. 'Een beverige ponstypiste wier broze, voortijdig wit geworden haar op zo'n manier gepermanent was, dat ik haar niet kon aankijken zonder te moeten denken aan uitgebloeide paardenbloemen. (...) Die inmiddels zoveel van haar gewicht was kwijtgeraakt dat ze er in haar nauwsluitende, in een aardkleur uitgevoerde jurk uitzag als een op een cocktailprikker gestoken uitje.'
Van je familie moet je het hebben smaakt naar meer, meer, meer! Hopelijk gaat uitgeverij Lebowski snel meer prachtige verhalenbundels van David Sedaris laten samenstellen.

Wederom spannend: Complot 365 Mei

Complot 365 Mei is een spannend en goedgeschreven deel uit de 12-delige serie Complot 365 van Gabrielle Lord.
Lord houdt de spanning er goed in en dat al 5 maanden/delen lang. In ieder deel komt Calum Ormond iets dichter bij de oplossing van het Ormond raadsel, maakt hij nieuwe vrienden en raakt hij andere vrienden kwijt. Trouwe vriend Boges zorgt voor geld en oplossingen voor praktische problemen. Ieder deel eindigt met een cliffhanger waarin Calum in een onoplosbaar probleem is beland.
Saai? Integendeel! Na het lezen van een nieuwe maand, wil de lezer nog maar een ding. En dat is zo snel mogelijk verder lezen in de volgende maand en te ontdekken hoe Calum zich uit de val weet te bevrijden.
Op naar Juni...

Twilight: een griezelig liefdesverhaal

Twilight van Stephenie Meyer is overduidelijk bedoeld voor 15-jarige zwijmelende meisjes. Het boek bevat veel gebruikelijke ingrediënten: middelbare school, 'new kid in town', een onmogelijke en ongewenste liefde en natuurlijk veel geroddel.
De middelbare school is in Twilight een highschool in een regenachtig stadje in Amerika. De 'new kid in town' is Isaballa Swam, genaamd Bella. Bella wordt verliefd op de gevaarlijke en mysterieuze Edward Cullen, die een vampier blijkt te zijn. Hun liefde lijkt onmogelijk en is zeker ongewenst.
Twilight is in de ik-vorm geschreven vanuit Bella, zodat de doelgroep zich gemakkelijker met haar kan identificeren. Voor een volwassen lezer wekt dat hier en daar wat irritatie op, want de onzekerheden en onhandigheid van Bella worden vaak nadrukkelijk genoemd en beschreven. Ook de discussies tussen Bella en Edward over steeds dezelfde onderwerpen worden wijd uitgesponnen. Kortom veel herhaling en uitwijdingen.
Desondanks heb ik het boek uitgelezen, omdat het griezelverhaal over de vampier goed in elkaar zit. De spanning bestaat grotendeels uit de vraag of Bella overleefd als mens. Het liefdesverhaal is vanzelfsprekend voorspelbaar.
Twilight is een echte aanrader voor 15-jarige meisjes die eens wat anders en iets spannenders willen lezen dan een chicklit junior.

Een meisje voor dag en nacht: meer dan een waargebeurd verhaal

In september 2008 kwam een politie-agente van Marokkaanse afkomst naar Renate van der Zee. Zij had haar boek Eerwraak in Nederland gelezen en wilde graag dat Renate van der Zee het verhaal van haar jeugd zou opschrijven. De agente was in haar jeugd gebruikt als huissloofje en misbruikt door haar broer. Haar verhaal werd Een meisje voor dag en nacht. Wat een heftig boek!
Ibtisam was inderdaad een meisje voor dag en nacht zoals dat tot in de jaren dertig gebruikelijk in Europa. Overdag moesten zij en haar zus hun moeder meehelpen in het huishouden. Ibtisam wilde graag naar de HAVO maar moest naar de huishoudschool om te leren koken en naaien. Meer hoefde een vrouw niet te leren volgens haar ouders en broers. Haar vier broers deden niets in het huishouden. Erger nog, op het moment dat een van hen honger of dorst had, dan riep hij een zus en die werd dan geacht iets te halen of te koken voor hem. Hetzelfde gold voor kleding en andere spullen. 's Avonds en 's nachts zocht broer Rachid Ibtisam op in bed en misbruikte hij haar. Het misbruik begon toen zij een jaar of zes was en eindigde pas toen Rachid de deur uit ging. Ibtisam was toen een jaar of 13, 14. Hij bedreigde haar zodat ze het niemand durfde te vertellen. Het duurde daarom lang voordat zij over deze gebeurtenissen kon praten.
Een meisje voor dag en nacht is vlot geschreven zonder poespas en overbodige uitweidingen. Achterin het boek staat nadere uitleg en verantwoording. Het verhaal over de dappere strijd die Ibtisam tijdens haar jeugd dagelijks moest voeren is onvoorstelbaar. Zij heeft haar verhaal verteld zodat andere meisjes en vrouwen die dit is overkomen of overkomt, weten dat zij niet de enige zijn en dat ze hulp kunnen zoeken om uit deze situatie te komen.

donderdag 20 mei 2010

Een tweede leven van Michael Connelly: een pageturner met diepgang

Een tweede leven is de nieuwe thriller van Michael Connelly over Harry Bosch, rechercheur bij de LAPD. De boeken van Connelly zijn goed afzonderlijk te lezen. Desondanks is er voor de lezer die ze op volgorde van verschijning leest een duidelijke meerwaarde. Die leert Harry Bosch in ieder deel beter kennen, weet meer over zijn achtergrond en zijn leven. Het voelt bijna alsof Harry Bosch een goede kennis wordt. Zo is het duidelijk dat Harry Bosch nauwelijks een sociaal leven heeft naast zijn werk bij de politie. Toch raakt zijn minimale leven naast het werk er danig mee verstrikt in Een tweede leven.
Harry Bosch is bezig met het oplossen van een roofoverval met dodelijke afloop op een Chinese winkelier. Al snel komt er een verdachte in beeld: een Chinees triade lid. De winkelier werd afgeperst door de triade (vgl het 'beschermingsgeld' van de maffia), maar kon het niet meer betalen. Dan krijgt Bosch bericht uit Hong Kong dat zijn dochter, die daar woont bij zijn ex, is ontvoerd. Is er een verband tussen deze twee zaken en zo ja welk?
Op het eerste gezicht lijken de boeken van Michael Connelly standaard politiethrillers over een gescheiden, te hard werkende rechercheur. Toch zijn ze dat niet. Daarvoor is Harry Bosch te veel een echt mens met al zijn goede en slechte eigenschappen. Hij kent zichzelf inmiddels goed en durft nu voor zichzelf toe te geven dat hij vooroordelen heeft over bijvoorbeeld Aziaten. Zijn karakter ontwikkelt zich in ieder boek verder. In Een tweede leven komt er voor het eerst ook een andere kant van Bosch naar voren. Die van een zorgzame overbezorgde vader.
Een tweede leven is een geslaagd deel in de Harry Bosch-serie. Goed geschreven, goed en spannend verhaal. Een pageturner met diepgang hoe paradoxaal dat ook mag klinken.

De beste thriller van Simone van der Vlugt tot nu toe

De hoofdrollen in Op klaarlichte dag zijn voor twee vrouwen. Nathalie is op de vlucht voor haar criminele vriend en Julie is een rechercheur die bezig is met het onderzoek naar de moord op de beste vriendin van Nathalie. Bij toeval ontmoeten de twee vrouwen elkaar. Beide dames hebben de nodige geheimen die zij liever niet willen onthullen.
Op klaarlichte dag is de beste thriller die Simone van der Vlugt tot nu toe heeft geschreven. Steeds weet ze de lezer succesvol op het verkeerde been te zetten. De keurige terughoudendheid op het gebied van geweld heeft ze eindelijk van zich afgeschudt. Niet dat Op klaarlichte dag uitsluitend uit bloedspetters en geweld bestaat. Er is meer. Simone laat de grens tussen dader en slachtoffer vervagen. De rollen van dader en slachtoffer verwisselen in de loop van het verhaal. Hierbij heeft Simone van der Vlugt zich goed ingeleefd in de personages. Simone van der Vlugt heeft niet alleen Nathalie en Julie, maar ook de andere personages overtuigend en geloofwaardig beschreven. Ook de 'decors' van het Lago Maggiore en de Nederlandse plaatsen komen zeer realistisch over. En niet te vergeten: het is een spannend verhaal, een echte pageturner en nog goed geschreven ook.
Na het lezen van het vorige boek van Simone van der Vlugt, de historische roman over Jacoba van Beieren, hoopte ik dat haar volgende boek weer een historische roman zou zijn. Nu weet ik dat niet meer zo zeker...

Het vergeten gezicht: drievoudig spannend

Het vergeten gezicht is gepresenteerd als roman, desondanks is het toch een echte onvervalste thriller. En wat voor een! Nooit geweten dat Elle van Rijn zulke spannende thrillers kon schrijven.
In Het vergeten gezicht vervlecht Elle van Rijn twee verhalen door elkaar heen. Opvallend detail is dat ieder verhaal zijn eigen bijpassende lettertype heeft.
Het hoofdverhaal begint met de zoekgeraakte koffer van Lizzy. Een paar dagen na haar thuiskomst krijgt ze een koffer thuisbezorgd die niet de hare is. In de koffer bevindt zich een boek Das vergessene Gesicht. Das vergessene Gesicht is een roman die zich afspeelt in Duitsland vlak voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het verhaal bestaat grotendeels uit brieven tussen Sylvi en Jürgen. Sylvi is de echtgenote van een SS'er, kampbewaker en Jürgen is een politiek gevangene en haar jeugdliefde.
Lizzy wordt, net als de lezer, meegesleept door dit verhaal en besluit op zoek te gaan naar de eigenaresse van de koffer. In Berlijn vindt ze deze niet maar wel haar vriend, Markus. Markus heeft zo zijn eigen plannen en speelt vreemde spelletjes met Lizzy. Langzaam wordt de spanning opgebouwd terwijl Lizzy, geheel onwetend, met de lezer verder leest in Das vergessene Gesicht.
Het vergeten gezicht is drievoudig spannend. Naast de afwisseling van de verhalen (met goede timing!) zorgen ook de twee afzonderlijke verhalen voor spanning. De verhalen zouden overigens los van elkaar ook goed overeind blijven en een volledig goed boek/novelle kunnen zijn.
En nu is het wachten op haar volgende boek, roman of thriller. What's in a name, zolang die maar weer net spannend en goedgeschreven is!

Een lekkere Appel: Van twee kanten

Van twee kanten is de twintigste psychologische thriller van René Appel. In tegenstelling tot veel collega-auteurs is René Appel geen serie- of formule schrijver geworden. Voor ieder nieuw boek kiest hij een nieuw, vaak actueel uitgangspunt/thema en komt hij met een nieuwe setting met bijbehorende personages. En dat is knap.
In Weerzin wordt hotelmanager Niels belaagd door Marit, eigenaresse van het hotel, die haar zinnen op hem heeft gezet. René Appel heeft in Van twee kanten de rollen omgedraaid. Dokterassistente Fransien laat zich verstrikken in de netten van zelfverklaard organisatieadviseur Rob. Al snel heeft ze door dat er iets niet klopt aan zijn mooie verhalen. Fransien krijgt geen antwoorden op haar vragen maar slechts meer verhalen. Hoe meer Fransien haar best doet om los te komen van Rob, hoe meer zij vast komt te zitten, niet alleen bij Rob maar ook nog eens bij buurvrouw Tosca.
Het talent van René Appel is bovenal zijn inlevingsvermogen. Door het wisselende perspectief brengt hij Fransien, Rob en Tosca tot leven. Interessant om te lezen hoe een pathologische leugenaar denkt en handelt. Ook de innerlijke strijd van Fransien weet René Appel geloofwaardig over te brengen.
De spanning in Van twee kanten gaat door tot voorbij de laatste bladzijde. Het is duidelijk wat er gaat gebeuren maar de invulling ervan laat René Appel over aan de fantasie van de lezer. En dat is fijn. Zijn prettige schrijfstijl zorgt er bovendien voor dat Van twee kanten een lekkere 'Appel' is om te lezen.

Winterdood: Het lange wachten wordt beloond

Jaren geleden verschenen Het zwarte water en De bloeddoorlopen dageraad, deel 1 en 2 in de John Madden trilogie, van de Zuid-Afrikaanse journalist Rennie Airth. Met veel plezier las ik deze goedgeschreven spannende boeken. Beide delen spelen zich af tijdens het Interbellum in Engeland met in de hoofdrol John Madden, een Engelse politie-inspecteur. Vervolgens begon het lange wachten op het laatste deel. Eindelijk is het nu zover! Winterdood, het slot van de trilogie, is verschenen.
In Winterdood raakt John Madden, al jaren niet meer werkzaam bij de politie, bij toeval betrokken bij een moordzaak in Londen. Een Pools meisje, dat op zijn boerderij werkte, wordt vermoord in Londen gevonden. John Madden kan het niet laten vanaf de zijlijn mee te helpen met het onderzoek.
Winterdood is een boek om rustig van te genieten. Het is geen pageturner. Gelukkig maar want dan zou dat, wat dit boek zo goed maakt, niet opvallen. Rennie Airth is erin geslaagd het Londen van 1944 tot leven te wekken. Realistisch tot in de details. Zoals bij voorbeed de verduistering tegen de Duitse luchtaanvallen die er voor zorgde dat het 's avonds zo donker was dat niemand meer een hand voor ogen kon zien op straat. Communicatie middelen als telefoon, post of telegraaf die geregeld uitvielen en slechts beperkt beschikbaar waren.
Rennie Airth laat goed zien hoe een oorlog het slechtste maar ook het beste in mensen bovenbrengt. Met veel liefde en aandacht beschrijft hij zijn personages en laat hij ze tot leven komen.
Was Winterdood wachten waard? Ja, het lange wachten werd ruimschoots beloond. Eigenlijk is het zelfs wel jammer dat de trilogie nu compleet is. Ik zou best nog wel een boek over John Madden willen lezen...

Spoorloos: spannend tot de laatste bladzijde

Spoorloos is een spannende thriller, vol verrassende plotwendingen. Sarah Finch, lerares aan een dure privé school, vindt tijdens het joggen het lichaam van een leerlinge. Zestien jaar eerder verdween haar broer spoorloos. Sarah had hem als laatste gezien. Toeval of niet? Dader, getuige of slachtoffer? Het moge duidelijk zijn dat politie meer dan geïnteresseerd is in Sarah. Ondertussen heeft Sarah ook nog het nodige te stellen met haar moeder, die na de verdwijning van haar zoon is ingestort en aan de drank geraakt.
De spanning in Spoorloos is meer dan oké, de plot ook. Toch blijft er iets knagen. Misschien hier en daar toch iets te ongeloofwaardig. Zoals Sarah die maar bij haar moeder blijft wonen, het einde van het boek of de bad cop die op het laatst toch een good cop blijkt te zijn.
De schrijfstijl van Casey had wat strakker gemogen met wat minder bijvoeglijk naamwoorden. Minder gedetailleerde beschrijvingen van personages en plaatsen laat meer over aan de fantasie van de lezer.
Ondanks bovenstaande minpunten is Spoorloos toch een spannende thriller die echt spannend is tot de laatste bladzijde.

Een heftig boek over Onschuld, schuld en vertrouwen

Onschuld is niet zo'n onschuldig boek als de titel doet vermoeden. De 13-jarige Johnny heeft in zijn jonge leven al zoveel voor zijn kiezen gekregen dat hij niet meer zo onschuldig is als een jongen van zijn leeftijd zou moeten zijn. Na de ontvoering van zijn zusje kan hij niet meer vertrouwen op de volwassenen om hem heen. Zijn vader is er vandoor, zijn moeder heeft een vriend met losse handjes maar dat is in ieder geval beter dan de vrouwen met de harde gezichten van de kinderbescherming. En de politie agent die zo vaak langskomt vertrouwt hij al helemaal niet. Hij neemt het lot in eigen hand en gaat, rijdend in zijn moeders auto, zelf op zoek naar zijn zusje. Vaak vergezeld van een vriendje wiens vader uitsluitend oog heeft voor zijn andere zoon, de grote honkbalbelofte.
Onschuld is een triest verhaal over kinderverwaarlozing, lafheid en vluchtgedrag. Dit klinkt niet echt als een aanrader, toch is Onschuld wel een boek om gelezen te moeten hebben. Waarom? Omdat het goed en spannend geschreven is. Omdat je wilt dat de dappere Johnny zijn zusje vindt en dat zijn moeder haar leven weer op orde krijgt. Omdat de personages tot leven komen in al hun zwakheid maar ook in hun kracht/sterkte die ze af en toe laten zien.
Onschuld valt in het schemergebied tussen literatuur en thriller en dat is als compliment bedoeld. De zoektocht van Johnny en zijn visie op de wereld is ronduit literatuur. De zoektocht van Hunt, de agent en alle politiezaken erom heen levert een goede thriller op. Samen een echte literaire thriller.