Het babyhuis: een informatief en aangrijpend verhaal

In het babyhuis Prinses Margriet in Groningen werden tussen februari 1945 en augustus 1945 dertien baby's uit Amsterdam opgevangen en verzorgd door vier jonge vrouwen uit Groningen. Tijdens het maken van een documentaire over het dagelijks leven in de Tweede Wereldoorlog kreeg programmamaakster en schrijfster Liefke Knol een fotoalbum over het babyhuis. Zij werd nieuwsgierig naar de verhalen achter de foto's en sprak hierover met Sieneke Botjes, de inmiddels 89-jarige oprichtster van het babyhuis. Van haar kreeg ze een map met brieven die de ouders schreven toen hun kinderen in het babyhuis verbleven. Liefke Knol slaagde erin om alle kinderen van toen of hun nabestaanden terug te vinden en schreef hun herinneringen op. De brieven lieten niemand onberoerd. Voor sommigen was het de enige liefdesuiting die ze ooit kregen van hun ouders.
In eerste instantie lijkt Het babyhuis het zoveelste boek over de verschrikkingen van de Hongerwinter en de Tweede Wereldoorlog. Toch is dit boek anders. Liefke Knol laat de betrokkenen in hun waarde en schreef hun verhalen met veel liefde en warmte op.
Niet alleen de Hongerwinter en de Bevrijding komen aan bod maar juist ook de jaren erna. Evenals de impact die de Tweede Wereldoorlog had op de betrokken gezinnen. Het ruime half jaar dat de baby's in een vreemde omgeving waren heeft veel gevolgen gehad voor de relatie van de kinderen met de ouders en het huwelijk van de ouders. Knol plaatst de geschiedenis van het babyhuis in een breder kader door een Fins onderzoek op te nemen over hechting bij kinderen die langere tijd van hun ouders gescheiden waren geweest.
Goed om ieder kind een eigen hoofdstuk te geven. Zo worden de verschillen, maar vooral de opvallende overeenkomsten duidelijk. De meeste baby's zouden de Hongerwinter niet overleefd hebben als ze niet naar het babyhuis waren gegaan. Vrijwel alle gezinnen waren groot en al voor de oorlog aan armoede en honger gewend. Veel ouders zijn na de oorlog nooit meer de oude geworden, evenals de huwelijken. Het motto van iedereen was: niet omkijken maar doorgaan.
Het Babyhuis is een aangrijpend en informatief boek. Het is een goede aanvulling op de reeds bestaande boeken over de Hongerwinter, vanwege de nadruk op de gevolgen van een oorlog op kinderen en hun ouders.