dinsdag 18 december 2012

Beretta Bobcat van Gijs Scholten van Aschat: moeite van het lezen zeker waard

De laatste tijd is er een aantal acteurs dat een boek schrijft. De toneelacteur Gijs Scholten van Aschat is er een van. Hij schreef Beretta Bobcat, een novelle, waarvan de gesproken versie tijdens de Week van het Luisterboek 2012 als geschenk werd weggegeven.
In Beretta Bobcat beschrijft Gijs Scholten van Aschat de dag waarop het leven van Fons van Dillen en zijn 11-jarige buurjongen voorgoed verandert. Meneer van Dillen wil graag van zijn zeurende vrouw af, zonder veel gedoe. Het zou hem goed uitkomen als ze ‘verdween’. Op de fatale dag voert hij zijn plan uit, hierbij gadegeslagen door de buurjongen die op zijn beurt ook iets onvergetelijks ergs doet op die dag. Jaren later besluit de buurjongen zijn geheim en dat van zijn buurman op te schrijven.
Beretta Bobcat is een spannend geschreven novelle, geen thriller, die de lezer meteen bij de kladden grijpt. Gijs Scholten van Aschat schrijft mooie, goed geformuleerde zinnen, daarnaast weet hij goed de gevoelens en gedachten van de hoofdpersonen te verwoorden. Fons van Dillen is een sneue, ranzige man, die valt op jonge jongens. De buurjongen is een kinderlijke jongen, die door zijn actie, die hij zijn hele leven geheim weet te houden, in een dag volwassen wordt.
Helaas eindigt het boek onbevredigend met een filosofische verklaring van de buurjongen die terugblikt op die ene dag. Desondanks is Beretta Bobcat de moeite van het lezen zeker waard. Vanwege het verhaal, de mooie zinnen en de humor die er in de absurde situaties tussendoor sijpelt.

Deze recensie is gepubliceerd in BOEK nr.6 jaargang 9, november/december 2012

dinsdag 11 december 2012

Eet mij van Asha ten Broeke en Ronald Veldhuizen: geeft nieuwe inzichten over eten

Mensen die te dik zijn, hebben dat helemaal aan zichzelf te danken. Hadden ze maar niet zo veel moeten eten en wat meer moeten sporten. Het zou goed voor hun gezondheid zijn als ze flink zouden afvallen. Een lager gewicht kunnen ze bereiken door simpelweg meer te sporten en minder te eten.
In het boek Eet mij ontkrachten Asha ten Broeke en Ronald Veldhuizen bovenstaande mythe. Het blijkt anders in elkaar te steken. Deze psycholoog en bioloog laten zien dat dik zijn niet alleen af hangt van de hoeveelheid calorieën die iemand binnenkrijgt en verbrand. Er is daarnaast een verband met een aantal erfelijke genen die bepaalt of iemand dik is of niet, het gehalte van het hormoon ghreline in iemands bloed, de sociaal-economische status en niet te vergeten de weerstand die iemand kan bieden aan de verleidingen in de supermarkt.
Het blijkt ook een fabeltje te zijn dat mensen die na een maaltijd verzadigd zijn dat aan hun maag kunnen merken. Ten Broeke en Veldhuizen tonen aan dat het gevoel verzadigd te zijn tussen de oren zit. Een onderzoek dat ze hierbij noemen, zou wrange humor genoemd kunnen worden. Twee groepen proefpersonen krijgen dezelfde milkshake te drinken. Tegen de ene groep was gezegd dat het een vetarme light milkshake betreft, terwijl de andere groep te horen had gekregen dat de milkshake vol en romig zou zijn. Na het drinken van de milkshake deden de proefpersonen een koekjessmaaktest. Zij waren in de veronderstelling dat dat het doel was waarvoor ze naar het lab waren gekomen. Bij de smaaktest mochten de deelnemers zoveel koekjes eten als dat zij nodig vonden. Het bleek dat de proefpersonen die dachten een volle en romige milkshake te hebben gedronken, beduidend minder koekjes aten dan de andere proefpersonen. Zij dachten al helemaal verzadigd te zijn van de milkshake.
Het gedegen betoog van Eet mij wordt goed onderbouwd met wetenschappelijke onderzoeken. Aan het einde van ieder hoofdstuk is een notenlijst opgenomen met daarin meer achtergrondinformatie over de betreffende onderzoeken.
Eet mij geeft de lezer nieuwe inzichten over (te veel) eten, verzadiging, de (on)zin van diëten, hoe mensen denken over voeding en de kwalijke rol van de levensmiddelenfabrikanten en supermarkten. Dit laatste punt zal de lezer verbazen.
Tot 1995 bevond het BMI van een gezonde man zich tussen de 18 en de 27,5. Uit statistieken bleek dat een BMI tussen deze waarden het minste risico voor de gezondheid en op hart- en vaatziekten gaven. Onderzoeken op dit gebied bevinden zich vaak in een schemergebied tussen wetenschap, commercie en overheid, met als gevolg dat vanaf 1995 BMI tussen 18 en 25 gezond werd bevonden. In een klap hadden tientallen miljoenen mensen in de gehele wereld last van overgewicht en vormde zij een enorme potentiële markt voor de farmaceutische industrie en fabrikanten van dieetproducten.
Al een paar jaar pleiten Europese onderzoekers voor een stoplichtsysteem op levensmiddelen in de supermarkt. Groene stickers op gezonde producten zoals groenten, fruit, magere zuivel, volkoren producten etc., gele op de ‘mag af en toe’ dingen en rode op levensmiddelen met veel slechte en dikmakende ingrediënten. Deze doeltreffende oplossing voor overgewicht als gevolg van onkunde over dikmakend voedsel werd geblokkeerd door een machtige, rijke lobby van voedselmultinationals. Momenteel zijn in Nederlandse supermarkten alle levensmiddelen voorzien van een Ik kies bewust logo. Dit is verwarrend voor de consument, want als het logo op een zak diepvriespatat staat dan is dezelfde consument geneigd te denken dat die patat wel gezond is in tegenstelling tot de andere zakken patat van andere merken. Het logo geeft echter aan dat binnen de productgroep dit merk de beste keuze is op het gebied van suiker, vet en zout. Het echte gezonde alternatief is echter volkoren rijst of gekookte aardappel.
De grote waarde van Eet mij bevindt zich in de enorme hoeveelheid feiten over eten die Ten Broeke en Veldhuizen hebben verzameld, geanalyseerd, geordend en uitermate prettig leesbaar hebben opgeschreven. Daarnaast is het goed en overtuigend dat ze hun persoonlijke houding ten opzichte van voedsel hebben gedeeld met de lezer. Voor velen die worstelen met overgewicht is immers niets zo intiem als aan iemand anders vertellen wat er zo al gegeten en bewogen wordt op een dag.
Kortom Eet mij is een must-read voor iedereen die van plan is de komende maanden te gaan lijnen of dit heeft geprobeerd de afgelopen jaren. Lees eerst dit boek!
En een aanrader voor degenen die geïnteresseerd zijn in de psychologie van het eten en een antwoord willen op de vraag waarom zoveel mensen in deze tijd last hebben van hardnekkig overgewicht.

donderdag 6 december 2012

Wraak van Chelsea Cain: origineel en interessant boek

Wraak is het vijfde deel in de thrillerserie van Chelsea Cain, die zich grotendeels afspeelt in Portland, Oregon rond rechercheur Archie Sheridan en seriemoordenares Gretchen Lowell.
Rechercheur Archie Sheridan heeft ternauwernood de overstroming in Portland en de gruwelijke moordaanslag overleefd. Het leven lijkt hem eindelijk een beetje toe te lachen. Zijn tegenspeelster Gretchen Lowell zit tot zijn grote opluchting veilig opgeborgen in een psychiatrische inrichting. In het appartementencomplex waar Sheridan woont, is een mooie vrouw komen wonen, die in hem geïnteresseerd lijkt te zijn. En hij is eindelijk afgekickt van zijn medicijnenverslaving.
Het geluk is van korte duur omdat er vlak na elkaar twee lichamen worden gevonden, beide met een lelie naast zich. Bij één lichaam is een hart in de borst gekerfd, precies zo’n hart als Lowell ooit in de borst van Sheridan kerfde. Lowell kan dit niet gedaan hebben want zij is immers opgesloten. Sheridan wil hier zeker van zijn en brengt haar een bezoek. Tijdens het bezoek confronteert hij haar met bepaalde feiten uit het interview dat Lowell net daarvoor gaf aan journaliste Susan Ward. Lowell wekt de suggestie meer te weten over de moorden met de lelie en het hart. Aan Sheridan om te bepalen hoe betrouwbaar Lowell deze keer is. Hij heeft niet in de gaten te hebben hoe dichtbij het gevaar loert...
De ingewikkelde relatie tussen Sheridan en Lowell maakt van Wraak een hoogst origineel en interessant boek. Zij staan immers elk aan een andere kant van de wet, en hebben tegenovergestelde ideeën over goed en kwaad. Zijn werk is zoeken naar en oppakken van mensen zoals zij. Zij heeft hem zowel geestelijk als lichamelijk gemarteld. Beiden hebben meermalen de gelegenheid gehad om de ander te doden, maar lieten elkaar leven. Er is duidelijk een onverklaarbare, fysieke en geestelijke aantrekkingskracht tussen Sheridan en Lowell. Knap en bewonderenswaardig van Cain dat ze deze gecompliceerde relatie geloofwaardig weet te beschrijven. Zijn relatie met Lowell, zorgt ervoor dat Sheridan geen clichématige rechercheur is: tobberig, gescheiden en geen privéleven.
De andere personages en hun onderlinge verhoudingen heeft Cain ook levensecht beschreven. Ze laat bijvoorbeeld zien hoe zich de band ontwikkelt tussen Susan Ward, de journaliste die het maar niet lukt om haar leven op orde te krijgen, en haar moeder Bliss, een echte hippie die zich nergens voor schaamt en nog steeds zonder bh in t-shirts met vage kreten erop rondloopt. De opstandige puber Pearl is op het randje van over-the-top maar blijft net realistisch. De gruwelijke details heeft Chelsea Cain binnen de perken weten te houden, ze zijn wel gruwelijk maar het zijn er gelukkig niet te veel.
Dankzij de prettige schrijfstijl van Chelsea Cain leest het boek lekker weg. Wraak doet verlangen naar het zesde deel in deze serie, want de lezer is zeer benieuwd hoe het verder gaat met Sheridan en zijn aantrekkelijke buurvrouw, en wat het lot van Lowell is.

Deze recensie is ook te lezen op
www.crimezone.nl

maandag 26 november 2012

Prinses Lolly van Bastiaan de Wit: Much ado about nothing

Rond verschijning veroorzaakte de 'bangaroman voor jongeren', Prinses Lolly voor veel ophef. Het omslag lijkt bedoeld om te provoceren. Gekeken vanaf een afstandje is duidelijk een tepel te zien.
Prinses Lolly is de naam die hoofdpersoon Janneke zichzelf heeft gegeven. Deze puber vindt zichzelf en haar leven als Janneke saai en nietszeggend. Als Prinses Lolly durft ze alles met name op seksueel gebied. Ze denkt de hele dag aan niets anders dan seks. Deze obsessie deelt ze met Edwin, de sufste jongen van haar klas en met Cecile, haar beste vriendin en zelfverklaard zusje. Met beiden experimenteert ze er uitgebreid op los. Hun seksuele experimenten worden expliciet beschreven. Het hoogtepunt van het verhaal eindigt als dieptepunt als ze tevergeefs probeert haar leraar Nederlands te versieren.
Prinses Lolly is een opvallend, bijzonder boek. Bastiaan de Wit neemt geen blad voor de mond en noemt alle handelingen en lichaamsdelen bij de naam. Het taalgebruik en het verhaal zijn grof en net als de seks liefdeloos. Het boek lijkt vooral geschreven om te shockeren.
Prinses Lolly is in twee opzichten een snel geschreven boek. Het verhaal laat zich in een paar uurtjes uitlezen door de soepele zinnen. In de tweede plaats was er met wat meer tijd en aandacht iets van te maken geweest wat wel goed is. Nu is verhaal te simpel en ontbeert het diepgang. De, door de lezer verwachtte, ontwikkeling van de personages blijft helaas uit. Prinses Lolly, Edwin, Cecile en de anderen blijven eendimensionaal en oppervlakkig.
Desondanks is het goed om dit verhaal te lezen en zo te ontdekken hoe volwassen mannen denken over de manier waarop pubers seksualiteit beleven. En om te weten waar al het gedoe over ging. Much ado about nothing
Een ster voor de moeite.

vrijdag 23 november 2012

Achtervolging van Lee Child: een onvervalste Reacher

Achtervolging is het 17e deel in de succesvolle serie rond de held Jack Reacher. Na het vorige boek De affaire bleef Reacher achter met een gebroken neus en een pijnlijke schouder.
Achtervolging begint op het moment dat Reacher probeert een lift te krijgen in de richting van Virginia. En dat is niet eenvoudig voor hem. Het is midden in de nacht en Reacher is een grote afschrikwekkende vent met overduidelijk verwondingen. Uiteindelijk stopt de 57e auto voor hem. Normaal gebruikt Reacher zijn neus om mede op die manier te beoordelen of de bestuurder en de passagiers oké zijn. Zijn reukorgaan laat het deze keer door de breuk echter afweten en dat zorgt ervoor dat hij een grote beoordelingsfout begaat. Hij stapt in bij twee mannen en een vrouw. Al snel ontdekt hij dat de vrouw niet vrijwillig in de auto zit en dat het verhaal dat de mannen hem vertellen aan alle kanten rammelt.
Reacher is niet de man om hier bang van te worden, wel om op zijn hoede te zijn en te zoeken naar een manier om te ontsnappen en de vrouw in veiligheid te brengen. Dat lukt echter niet en voor hij het in de gaten heeft wordt hij meegezogen in iets dat zo groot is dat niet alleen de FBI maar ook het State Department en de CIA erbij betrokken zijn. Niet iedereen blijkt te zijn, wie hij/zij zegt dat hij/zij is. Dit maakt het voor Reacher nog lastiger om de situatie in te schatten.
Alles bij elkaar genomen is Achtervolging een echte onvervalste 'Reacher'a. Reacher helpt genadeloze schurken om zeep, helpt vrouwen in nood, zelfs al kunnen ze zichzelf prima redden.
Lee Child slaagt er in om zichzelf met ieder boek te verbeteren. Zijn schrijfstijl wordt steeds beter, strakker geformuleerd en minder gebruik van clichés. Gelukkig is de humor gebleven. Hij weet mensen en situaties mooi en scherp te beschrijven. Het blijft boeiend om te lezen hoe Reacher op basis van een paar feiten/observaties en inzicht in menselijk gedrag, zijn eigen theorieën ontwikkelt over wat het precies aan de hand is en hiermee vaak tot de goede conclusies komt.
Ieder deel van de Reacher serie is opgebouwd volgens een vaste formule. Reacher is ergens in Amerika, raakt verzeild in een lokaal conflict, bemoeid zich ermee, redt de dame in nood, gaat op de vuist met wat slechteriken, helpt er een paar naar de andere wereld en als het probleem is opgelost, dan gaat hij op zoek naar een nieuwe lift die hem naar een andere plek in Amerika brengt. Desondanks gaan de boeken niet vervelen. Dat komt omdat ze goed geschreven zijn, veel humor hebben en Reacher ondanks al zijn bijna bovenmenselijke eigenschappen toch een echte man met gebreken blijft. Ze doen deze lezer denken aan de actiefilms zoals Die hard 1-4 en Lethal Weapon. Die hadden een vergelijkbare formule, veel actie afgewisseld met achtervolgingen en op de goede momenten de nodige humor.
Voor Reacher is het overigens te hopen dat hij in het volgend deel eindelijk aankomt in Virginia. Hij is al enkele boeken bezig om daar te komen…

Dinsdag is voorbij van Nicci French: realistisch beeld van Britse samenleving

Dinsdag is voorbij is het tweede deel in de zevendelige serie rond de psychotherapeute Frieda Klein. En om direct een voor de hand liggende vraag te beantwoorden: de delen laten zich lastig afzonderlijk lezen. Integendeel in feite vormen Blauwe maandag en Dinsdag is voorbij twee delen uit een zevendelig verhaal. De problemen die aan het einde van Blauwe maandag opgelost leken te zijn, blijken dat helemaal niet te zijn. Frieda Klein heeft in dit tweede deel het angstige vermoeden dat iemand waarvan ze hoopte dat hij was overleden (in het vorige deel) nog in leven is en dat iemand die ze nog levend, en vermist waande (in het vorige deel) dood is. Ook verneemt ze in dit deel het tragische lot van een jonge vrouw die in het eerste boek spoorloos verdween.
In Dinsdag is voorbij wordt Frieda Klein door rechercheur Karlsson bij een raadselachtige zaak betrokken. Michelle Doyce, net ontslagen uit een psychiatrisch ziekenhuis wordt gevonden in een verwaarloosd huis in een achterbuurt. Ze verzamelt afval en geeft het netjes en goed geordend een plek in haar huis. De politie vindt in haar huis het dode lichaam van een man, netjes zittend op de bank. Michelle Doyce lijkt niet door te hebben dat hij dood is, ondanks de stank die hij verspreidt en is niet in staat een samenhangend verhaal te vertellen over de man en hoe hij op haar bank terecht kwam. Karlsson hoopt dat Frieda in een goed gesprek met Michelle, direct na haar nieuwe opname in een psychiatrisch ziekenhuis, kan achterhalen wat er is gebeurd. Karllson, zijn team en Frieda gaan ieder op eigen manier op zoek naar de identiteit van de dode man, de doodsoorzaak en de toedracht van zijn dood.
Als ze uiteindelijk, dankzij compositietekeningen van zijn gezicht, er achter komen wie hij was, ontdekken ze dat hij een soort oplichter was. Hij was voor al zijn slachtoffers, die hij geld afhandig maakte, een luisterend oor en gaf ze aandacht die ze van anderen niet kregen. Onder zijn slachtoffers bevinden zich als logisch gevolg hiervan vele potentiële daders.
Frieda ontdekt dat het deze keer voor haar erg gevaarlijk is om de politie te helpen bij het onderzoek. Haar geesten uit het verleden, jagen nog steeds op haar. En nieuwe hebben zich hierbij aangesloten. Ook de media heeft het deze keer op haar gemunt. De zaak raakt haar zonder dat ze het wil.
Dinsdag is voorbij is met recht een psychologische thriller te noemen, niet alleen vanwege het feit dat Frida Klein psychotherapeute is. Nicci French gaat uitgebreid in op de motieven en beweegredenen van het handelen van de verschillende personages. Daarnaast schetst ze een akelig, realistisch beeld van de onderkant van de Britse samenleveing. Mensen zonder werk in achterbuurten zonder uitzicht op verbetering van hun lot. Mijlenver daar vanaf staan de mooi ingerichte huizen van de rijken. De bewoners daarvan ontberen echter vaak mededogen met anderen, zoals de rijke broers die geen tijd hebben om bij hun oude, eenzame moeder langs te gaan. Zij doen dit pas als de erfenis in gevaar dreigt te komen.
Frida Klein blijft een raadselachtige vrouw, ook in dit tweede deel laat ze slechts mondjesmaat iets van zichzelf zien. Ze houdt informatie achter voor de lezer over haar vermoedens en op welke manier volgens haar de vork in de steel zit. De ontknoping wordt hierdoor voor de lezer een grote verrassing. Nog net geen konijn uit de hoge hoed, maar het scheelt niet veel. Pas veel verderop valt ook bij de lezer het kwartje en is het zo duidelijk als het maar kan zijn. Toch is het verhaal niet afgelopen na de ontknoping. Nicci French zorgt op de laatste paar bladzijden voor een dubbel knallend einde. Een verhaallijntje blijft hangen voor het derde deel: Wachten op woensdag.
Het was goed dat Nicci French na haar lange reeks stand-alones voor iets nieuws heeeft gekozen. De reeks rond Frida Klein is tot nu toe zeer geslaagd.

Wild van Cheryl Strayed: een reisverslag met diepgang

Wild is het waargebeurde, ongelooflijke verhaal van Cheryl Strayed. Op haar 27e liep ze 1700 km over het Pacific Crest Trail in de VS. Ze begint in juni 1995 in Mojave, Californië om 3 maanden later in Cascade Lakes, Oregon bij de Brug der Goden te eindigen. Onderweg komt ze andere 'hikers', ratelslangen, een beer en vooral zichzelf tegen.
Cheryl Strayed was de tocht begonnen op een dieptepunt in haar leven. Ze was net gescheiden, had drie jaar eerder haar moeder verloren en daarmee tegelijkertijd het contact met haar familie en had een drugsverslaving overwonnen. Kortom, ze wist even niet wat ze met haar leven aanmoest.
In haar boek vertelt ze niet alleen over wat ze allemaal meemaakt tijdens haar wandeltocht, maar blikt ze ook terug op haar jeugd, de band met haar moeder en haar huwelijk. Ze is hierin verrassend openhartig.
Wild is naast een reisverslag van een voettocht, ook het prachtige verhaal van een vrouw die met zichzelf in het reine komt. Na de tocht is ze een ander mens die geleerd heeft het leven te nemen zoals het komt.
Cheryl Strayed kan goed schrijven in mooie heldere zinnen, waardoor haar boeiende verhaal zich achter elkaar laat uitlezen. De lezer kan niet anders dan bewondering opbrengen voor de moed en het doorzettingsvermogen van Strayed. Hoe zwaar de tocht ook werd, ze gaf niet op. Door de ontberingen en de manier waarop Strayed er mee omging, wint het boek aan de nodige diepgang.
Wild is een aanrader voor zowel de liefhebber van reisverhalen als voor die van psychologische romans.

donderdag 15 november 2012

De gevangene van de hemel van Carlos Ruiz Zafon: roman van meesterlijke verteller

De gevangene van de hemel is het derde deel van de succesvolle romancyclus van de Spaans/Amerikaanse auteur Carlos Ruiz Zafon, waarin eerder Schaduw in de wind en Het spel van de engel verschenen. Het boek laat zich prima lezen zonder de andere delen gelezen te hebben. Al maakt het boek wel nieuwsgierig naar het eerdere werk van deze schrijver.
Ten tijde van het Franco-bewind (1939-1975) in Spanje verdwenen vele tegenstanders vaak zonder proces in de gevangenis. Slechts weinigen verlieten die levend. Fermin Romero De Torres was een van hen. Hij vertelt in 1957 aan Daniel Sempere over zijn tijd in de gevangenis en over de mannen met wie hij in 1940-41 achter de tralies zat. Nadat Fermin klaar is met het vertellen van zijn verhaal zal het leven van Daniel nooit meer hetzelfde zijn, zo’n grote impact heeft het op hem. Tot dan toe was hij een min of meer gewone boekverkoper in de ouderwetse boekwinkel van zijn vader. Daniel is getrouwd met de mooie Beatriz en vader van een klein zoontje, genaamd Julian. Hij is vastbesloten de waarheid te achterhalen.
De gevangene van de hemel is beslist geen thriller, wel is het een fantastisch goed geschreven spannende roman van een meesterlijk verteller. Moeiteloos neemt Zafon de lezer mee naar het Barcelona van 1940 en van 1957. Hij laat de lezer angst, liefde, gedrevenheid en wil tot overleven voelen. Zijn taalgebruik is bloemrijk en vol, zonder dat dit de spanning uit het verhaal haalt. Het verhaal is vaak heftig, en als broodnodig tegenwicht heeft Zafon spitse, lichtvoetige humor gebruikt. Die komt vooral terug in de dialogen van Fermin. Deze man heeft een bijzondere manier van uitdrukken, prachtig zoals hij de dingen benoemt en beschrijft.
De gevangene van de hemel is een boek om in een lange adem uit te lezen en doet verlangen naar de twee vorige delen uit de romancyclus.

Deze recensie is ook te lezen op
www.crimezone.nl.

woensdag 14 november 2012

Een mes in de rug van De Waal & Baantjer: vertrouwde kwaliteit

Een mes in de rug is het zesde deel in de serie van Simon de Waal en Appie Baantjer. Net als de vorige vijf delen is Een mes in de rug een echte Amsterdamse politieroman met de rechercheurs Van Opperdoes en Jacob in de hoofdrol.
In Een mes in de rug onderzoeken Van Opperdoes en Jacob een raadselachtige zaak. In een hotelkamer in het centrum wordt een dode man gevonden, die echter niet degene is de genoteerd staat als laatste gast van die kamer. De bedrijfsleidster van het hotel komt nogal zenuwachtig over, en het lijkt alsof ze het een en ander heeft te verbergen. Een andere gast staat ingeschreven onder een valse naam, maar heeft betaald met een echte creditcard van iemand anders. Het is een raadsel wie de dode man is, en wat er is gebeurd. Gaandeweg het onderzoek komen er alleen maar meer raadsels bij, in plaats van dat ze opgelost worden. Zeker als die beruchte advocaat er iets mee te maken lijkt te hebben.
Een mes in de rug is van inmiddels vertrouwde kwaliteit: een vlot geschreven verhaal, herkenbare personages, hier en daar een gebbetje en een onvervalste authentieke Amsterdamse sfeer. Het verhaal biedt voldoende afleiding om de lezer even het hier en nu te doen vergeten en te duiken in het verhaal. Leuk is ook, dat het boek dicht op de actualiteit is geschreven. Neem bijvoorbeeld alle ophef over politie taps. Ook het onderzoek is geheel eigentijds. Al is Van Opperdoes van de oude stempel, Jacob vertegenwoordigt de nieuwe generatie, die de digitale opsporingsmethoden omarmt. Desondanks heeft Van Opperdoes het verrassend vaak bij het rechte eind, dankzij zijn speurdersinstinct, inzicht in mensen en vele jaren ervaring.
Het is te hopen dat er nog vele delen zullen verschijnen in deze reeks!

Verdieping X van Kim Moelands is een echte aanrader

Kim Moelands is recensent van spannende boeken. En dat is goed te merken in haar tweede thriller Verdieping X. Het is een bloedstollend verhaal geworden, waarin ze de spanning goed gedoseerd opbouwt. Het verhaal begint met Linda, laborante bij de Bloedbank. Ze heeft met wat schimmige figuren een afspraak gemaakt over de levering van bloed van bepaalde donoren, in ruil voor veel geld en een mooie auto. Voor haar is het zakelijk transactie, waar ze geen bezwaren tegen heeft, omdat ze nu eindelijk al die mooie spullen kan kopen. Voor Melissa loopt die dag veel minder goed af. Ze was zo blij dat de leukste jongen van de klas haar kwam ophalen om vervolgens met zijn allen uit te gaan. Eenmaal lekker dansend op de dansvloer van Club Energy krijgt ze een geheimzinnig flesje ELF aangeboden. Niet lang daarna draait alles om haar heen, en wordt het zwart voor haar ogen. Het ziekenhuis kan die avond de toestroom van bewusteloze jongeren maar nauwelijks aan. Allemaal waren ze in Club Energy en gingen ze out na het drinken van ELF. Als snel blijkt dat hun Hb-waarde veel te laag is. Hematoloog Floor van Schaick wordt erbij geroepen om te achterhalen wat er is gebeurd en hoe de patiënten kunnen worden genezen. Dat is nog niet zo eenvoudig. Wanneer blijkt dat de uitslagen van het bloedonderzoek, dat gedaan is door het commerciële bedrijf F & B wel heel erg afwijken van de resultaten van het ziekenhuis, gaat haar leidinggevende, dokter De Krauw, zich raar gedragen. Reden genoeg voor Floor om uit te zoeken wat er precies aan de hand is. Al snel is zij haar leven ook niet meer zeker.
Kim Moelands bouwt de spanning in Verdieping X geleidelijk op. Dit doet ze door de personages pas te introduceren in het verhaal als dat nodig is voor de plot. Dit in tegenstelling tot veel thrillerauteurs, die in de eerst paar hoofdstukken alle personages voorstellen en alle verhaallijnen uitgooien. De manier van Kim Moelands zorgt voor een rustige opbouw van de plot. De hoofdpersonen komen levensecht en overtuigend over, evenals hun gedrag en onderlinge verhoudingen. De hiërarchie in het ziekenhuis brengt ze realistisch in beeld.
Kim Moelands heeft een prima schrijfpen. Ze weet met een paar zinnen mensen goed neer te zetten. Het verhaal is soepel geschreven, en leest daardoor lekker weg. Tot slot een klein minpuntje. Jammer dat motieven van de bad guys duister blijven, en dat ze iets minder goed uit de verf komen. Afgezien hiervan is verdieping X van Kim Moelands een echt aanrader, die garant staat voor een paar avonden leesplezier.

donderdag 1 november 2012

Alles is zoals het zou moeten zijn van Daphne Deckers: scherpe en amusante relatie-roman

In haar boeken over zwangerschap, baby’s en kinderen en in haar columns liet Dekkers al een glimp zien van haar schrijftalent en vooral van haar humor. In Alles is zoals het zou moeten zijn gaat ze helemaal los.
Iris van de Berg is net bevallen als haar vriend op zijn knieën naast het bed gaat zitten. Even denkt ze dat hij haar ten huwelijk gaat vragen, om direct wreed uit de droom te worden geholpen. Hij vraagt haar namelijk of het kind wel van hem is. Hiermee laat hij een bom afgaan onder hun relatie. Niet veel later blijkt dat hij al enige tijd een affaire heeft met een jonge co-assistente en dat hij met haar in een ziekenhuis in Afrika wil gaan werken. Iris blijft achter met haar pasgeboren zoontje. In eerst instantie verliest ze zich in de drank. Gelukkig wordt ze al snel door de mensen om haar heen op het rechte spoor gezet. Ze bouwt met vallen en opstaan een nieuw leven op met haar zoontje en ontmoet in het park een leuke hondenuitlater. Haar vriendinnen vinden dat ze meer moet daten maar de hondenuitlater heeft een te laag niveau en of die Vlaamse collega nou zo’n succes is?
Alles is zoals het zou moeten zijn doet denken aan de chicklit boeken van Jill Mansell, maar dan typisch Nederlands, meer sex en meer humor die op het randje van het nette is. Daphne Dekkers is gezegend met een vlotte pen waardoor het boek zich lekker laat weglezen op een druilerige dag. Daarnaast is ze een goede observator van mensen en hun gedrag. Ze weet personages scherp en levensecht neer te zetten, zo uit het leven gegrepen. De situaties die ze beschrijft zijn vaak humoristisch, beeldend en herkenbaar. Al volgt ze keurig de regels van het chicklit genre, toch is het een sprankelend, origineel verhaal geworden. Wat het meest bijblijft aan het boek is de grove humor en de geweldige dubbelzinnige dialogen tussen Iris en haar vriendinnen.
Hopelijk lukt het Daphne Dekkers om naast haar drukke werk- en gezinsleven om nog zo’n scherpe en amusante relatie-roman te schrijven.

Kinderspel van Marianne en Theo Hoogstraaten: huiveringwekkend actueel

Stel je eens voor dat er in Nederland een gewetenloze gek zoals Anders Breivik opstaat. Die uit protest tegen de Nederlandse multiculti samenleving en de oprukkende Islam zomaar mensen vermoord en op die manier aandacht opeist. Marianne en Theo Hoogstraaten namen dit gegeven als uitgangspunt voor hun 6e thriller Kinderspel. Het leverde een huiveringwekkend actuele thriller op.
Tandarts Sylvia probeert zo goed als het kan haar drukke praktijk te combineren met de zorg voor haar 5-jarig dochtertje Charlene. Het valt niet mee want enige tijd geleden is ze gescheiden. Haar ex had moeite met haar carrière, terwijl die van hem niet van de grond kwam. Op een kwade dag ligt er een man in haar tandartsstoel, die zoveel moeite met de behandeling heeft dat hij flauwvalt. Sylvia brengt hem thuis. Hier ziet hij aanleiding in om haar te versieren. Binnen de kortste keren dringt hij zich haar leven binnen, doet alsof hij thuis is in haar huis en is te familiair met haar dochtertje. Ondanks alle alarmbellen die afgaan in haar hoofd laat Sylvia Reinier zijn gang gaan. Ondertussen is er op Schiphol een aanslag gepleegd op onschuldige toeristen en dreigen meer aanslagen. Voordat ze het in de gaten heeft is Sylvia hier meer bij betrokken dan haar lief is.
Kinderspel zit heel dicht op de actualiteit en daarin zit de kracht van het verhaal. Ongetwijfeld zullen vele mensen nagedacht hebben over een “wat als” scenario. De reactie van overheid, media, hulpdiensten en hun onderlinge communicatie, of beter gezegd het gebrek daaraan, hebben Marianne en Theo Hoogstraaten pijnlijk realistisch. Het is zeer waarschijnlijk dat dingen zouden kunnen verlopen zoals zij ze beschrijven. Sylvia is komt levenecht over, iedere moeder zal zich herkennen in haar extreme reacties om haar kind te beschermen. Ook de andere personages komen goed uit de verf. De Hoogstraatens hebben een vlotte pen waardoor de lezer het boek achter elkaar uitleest, gegrepen door het verhaal.
Het is overigens te hopen dat Kinderspel fictie blijft!


****



dinsdag 30 oktober 2012

De verloren geschiedenis van Kim Fay: kunstroof in de koloniale tijd

In de jaren ’20 van de vorige eeuw wilden veel Amerikaanse en Europese kunstverzamelaars Aziatische kunst aan hun collectie toevoegen. Zij huurden hiervoor experts in, die in Azië op jacht gingen naar kunstschatten.
In De verloren geschiedenis van Kim Fay zet kunstverzamelaar Henry Simms in 1925 assistent-conservator Irene Blum op het spoor van een in de Cambodjaanse jungle verborgen Khmertempel. Hier zouden zich koperplaten bevinden waarop de Khmergeschiedenis staat. Simms vraagt Irene een expeditie op te zetten om die koperplaten te bemachtigen en tempeldief Simone Merlin mee te nemen als expeditielid. Dat is geen eenvoudige klus, onder meer vanwege haar opiumverslaving. Na veel verwikkelingen kan de expeditie op pad. Eenmaal in de jungle aangekomen blijken de expeditieleden, allemaal andere plannen te hebben. Op afstand manipuleert Simms de expeditie. Het zorgt voor onderling wantrouwen en brengt de expeditie in gevaar.

De verborgen geschiedenis is een rijk en vol verhaal dat meer vertelt dan enkel een expeditieverhaal. De vier expeditieleden staan ieder voor een bepaald type westerling in het Verre Oosten. Fay laat hiermee verschillende kanten zien van het leven in de koloniale tijd.
Kim Fay heeft een beeldende manier van vertellen waardoor de zinderende hitte van Shanghai en de jungle voelbaar wordt en de indringende geuren bijna te ruiken zijn.
De verloren geschiedenis is een passende titel die niet alleen refereert aan de verloren geschiedenis van de Khmer op de koperplaten. Fay vertelt ook over de ‘verloren’, inmiddels minder bekende geschiedenis van de kunstroof in de 19e en 20e eeuw en hoe de collecties van vele musea tot stand kwamen.

Deze recensie is gepubliceerd in BOEK nr. 5 jaargang 9, september/oktober 2012.

De zaak Collini: geen standaard rechtbankroman

Op klaarlichte dag loopt de gepensioneerde Fabrizio Collini de hotelkamer van de Duitse industrieel Hans Meyer binnen en schiet hem dood. Daarna wacht hij in de lobby geduldig op zijn arrestatie. Hij krijgt de jonge, onervaren advocaat Leinen toegewezen. Het valt Leinen niet mee. Collini bekent weliswaar de moord maar blijft zwijgen over zijn motief. Bovendien kende Leinen het slachtoffer goed, het was de grootvader van zijn jeugdvriend. Desondanks besluit hij door te gaan met de zaak.
Leinen maakt een opvallende ontwikkeling door. In het begin is hij een groentje die zich echter niet laat overbluffen door intimidatie van de tegenpartij. Hij speurt onvermoeibaar naar een verklaring voor de moord, die hij na lang zoeken in het verre verleden vindt. Uiteindelijk wint hij het respect van de oude rotten en groeit hij uit tot een goede advocaat die weet dat hij zijn roeping heeft gevonden.Von Schirach vertelt het verhaal in een kalm tempo. De zaak Collini is op zichzelf al spannend genoeg en heeft geen special-effects nodig in taal of verhaal.
De zaak Collini is geen standaard rechtbankroman te noemen. Naast een spannend, goed geschreven en mooi geformuleerd betoog, krijgt de lezer ook interessante lessen in geschiedenis, recht en onrecht. Daarnaast worden morele vragen voorgeschoteld. De strafrechtadvocaat Von Schirach heeft in De zaak Collini het bewijsmateriaal overtuigend gepresenteerd aan het publiek en nodigt na lezing van het boek uit tot nadenken over goed en kwaad. Het blijft namelijk knagen: wie was de werkelijke dader en wie het echte slachtoffer.

Deze recensie is gepubliceerd in BOEK nr. 5 jaargang 9, september/oktober 2012

vrijdag 26 oktober 2012

Villa Triste van Lucretia Grindle: zowel politiethriller als historische roman

Florence winter 1943-44: de zussen Cati en Issa helpen de partizanen in hun strijd tegen de Duitsers en de fascisten. Cati is verpleegster en rijdt mee op de ambulance die vluchtelingen, partizanen en deserteurs vervoert richting de bergen. Issa neemt ze vervolgens mee over de bergpassen. Cati beschrijft alle gebeurtenissen nauwgezet in een klein notitieboekje.
Florence 2006: kort na elkaar worden twee oude mannen vermoord. De overeenkomsten zijn groot. Ze waren beiden partizaan in de Tweede Wereldoorlog, werden gedood met een schot in het hoofd en hadden zout in hun mond. De Florentijnse inspettore Pallioti onderzoekt de zaken en ontdekt dat de aanleiding voor de moord in het verleden moet liggen. In de spullen van de ene partizaan vindt hij Cati’s notitieboekje en hij raakt geïntrigeerd door haar verhaal. Het geeft hem tevens de noodzakelijke achtergrondinformatie.

Villa Triste van Lucretia Grindle heeft de spanning van de betere politiethriller, compleet met verrassende ontknoping. Maar het is geschreven als een gedegen historische literaire roman. De verhaallijnen van Pallioti en Cati slingeren mooi om elkaar heen. Beiden vertellen hun verhaal in eigen woorden en op hun eigen manier. Vooral het verhaal van Cati is meeslepend geschreven, de lezer kan niet anders dan meeleven met haar. Gelukkig glipt er hier en daar wat subtiele humor tussendoor, die voor de broodnodige luchtige noot zorgt.
Het was interessant een boek te lezen dat gaat over hier een hier minder bekende episode in de geschiedenis: de strijd van de partizanen in Italië. Villa Triste maakt nieuwsgierig naar meer boeken over dit onderwerp.





Houvast van Linda Jansma: in alle opzichten een goede thriller

Tijdens de presentatie van Houvast vertelde Linda Jansma dat ze lang had geaarzeld voordat ze haar eerste manuscript naar een uitgeverij stuurde. Ze was bang dat het niet goed genoeg zou zijn. Het was een onterechte angst want haar debuut Caleidoscoop won meteen de Schaduwprijs. Inmiddels is haar derde thriller Houvast verschenen. Het zou mij niets verbazen als dit boek wederom prachtige recensies en mooie prijzen zou krijgen. Het boek verdient in ieder geval een hoge notering in De bestseller60.
Het is een roerig jaar voor dierenarts Anouk in Houvast. In het voorjaar komt haar man Thijs om het leven bij een auto-ongeluk, in het late najaar wordt Aard, een goede vriend van hem, doodgestoken en ondertussen verdwijnt haar tweelingbroer Ruben. Het lijkt toeval tot zij erachter komt dat de politie graag wil weten waar zij op het moment van de steekpartij was. Volgens de politie heeft zij een motief om Aard te doden want ze had een grote hekel aan hem. Ze heeft echter een goed alibi, al blijft de politie wantrouwig. Na de verdwijning van haar broer vermoedt de politie namelijk een verband tussen de zaken, zeker gezien het feit dat haar broers’ huis overhoop is gehaald en overal bloed lag. Een andere verhaallijn wordt verteld vanuit een man, die vertelt over zijn vlucht met een jong meisje in Roemenie en ondertussen wordt achtervolgt door een paar Roemenen met een grote auto en wapens. De man probeert ze wanhopig van zich af te schudden.
Halverwege het boek wordt duidelijk wat het verband is tussen beide verhaallijnen. Tijd om op adem te komen is er niet, want het verhaal dendert in volle vaart verder, op weg naar de ontknoping en het bloedstollende einde. Houvast is in alle opzichten een goede thriller: de plot is degelijk, het is vlot geschreven, leest lekker weg, de personages komen tot leven. Het verhaal komt zeer geloofwaardig over en is wat iedere thriller zou moeten zijn: spannend tot het eind.







zondag 19 augustus 2012

Het appartement van Tatiana de Rosnay: opgedragen aan ex-buurman

Vrijwel iedereen heeft wel eens te maken gehad met burenoverlast. Tatiana de Rosnay schreef er een boek over: Het appartement, dat ze heeft opgedragen aan haar ex-buurman.
Colombe kan haar geluk niet op als zij met Stephane, haar man en 11-jarige tweelingzoons kan verhuizen naar het mooie en ruime appartement. Haar vreugde duurt niet lang. Na een paar dagen, wanneer haar man op zakenreis is, zet haar buurman midden in de nacht een Rolling-Stonesnummer op. Uur na uur klinkt hetzelfde nummer. Iedere nacht een ander liedje van de Rolling Stones. Colombe is de enige die het hoort, want wanneer haar man thuiskomt, stopt de muziek. De nacht nadat haar man wederom op ‘zakenreis’ is gegaan, zet de buurman de muziek weer op. Het lijkt er op dat de buurman precies weet wanneer Stephane weg is. Colombe lijdt zichtbaar onder het slaapgebrek, ooit was ze een goedverzorgde, onopvallende vrouw, nu een slons. Van binnen verandert ze ook, na enige tijd weet ze van de nood een deugd te maken en slaagt ze er in te genieten van de nachtelijke uurtjes die helemaal van haarzelf zijn.
Het appartement gaat zowel over burenoverlast als over een vrouw die het lot in eigen handen neemt. Tatiana de Rosnay heeft haar lijden en groeiproces prachtig verwoord. Ze laat de lezer meeleven met de getergde Colombe.
Tatiana de Rosnay omschrijft haar boek als een huiselijke thriller en dat klopt helemaal. De spanning wordt zin voor zin, woord voor woord opgevoerd, op weg naar het geniale einde.

Deze recensie is ook te lezen in BOEK nr. 4 jaargang 9, juli/augustus 2012

Gelukkig getrouwd van Erlend Loe: bijzonder boek door vorm

Voor veel gezinnen is de vakantie een mooie gelegenheid om samen op pad te gaan. In sommige gevallen kan dit de relatie tussen de ouders danig op scherp stellen, zoals de Noorse familie Telemann ontdekt in de roman Gelukkig getrouwd.
Nina, Bror en hun drie kinderen hebben via uitvoerige e-mailcorrespondentie een huis gehuurd van de familie Bader in Garmisch Partenkirchen. Ofwel Mixed Parts Churches volgens het geautomatiseerde vertaalprogramma van de Baders.
Bror ziet zichzelf als een theaterdier. Hij wil het ultieme theaterstuk schrijven en onttrekt zich om die reden aan uitstapjes met het gezin. Het schrijven lukt hem echter niet, omdat hij geobsedeerd is door de Engelse tv-kok Nigella Lawson en haar verrukkelijke lichaam.
De relatie met zijn vrouw wordt er niet beter op, vanaf de eerste bladzijde kibbelen ze er lustig op los. De liefde tussen hen is ver te zoeken, zo niet afwezig. Het wordt de lezer niet duidelijk wat Nina in Bror ziet of ooit zag. Het is moeilijk om sympathie op te brengen voor Bror omdat het zo’n onuitstaanbare man is. Nina doet intussen waar Bror over droomt, namelijk vreemdgaan.
Gelukkig getrouwd is een bijzonder boek door de vorm waarin het verhaal is geschreven. Meer dan de helft van het boek bestaat kale dialogen zonder verklarende context, die overigens wel realistisch zijn. De eerste paar bladzijden is het vermakelijk, daarna gaat het irriteren steeds te moeten bedenken wie wat zegt.
Gelukkig is het verhaal zelf oké, het verval van de relatie en de neergang van Bror wordt mooi verwoord.

Deze recensie is ook te lezen in BOEK nr. 4 jaargang 9, juli/augustus 2012

Engeleneiland van Camilla Läckberg: onderdeel van grootse kroniek

Engeleneiland is de achtste thriller in de Fjällbacka-serie van de Zweedse thrillerschrijfster Camilla Läckberg. In het begin was het mogelijk delen te lezen zonder de voorafgaande boeken gelezen te hebben, nu bijna niet meer. De eerste hoofdstukken gebruikt Läckberg om bij te praten over de vaste personages en nieuwe, tijdelijke personages te introduceren. Het zorgt voor een lawine aan namen en bijbehorende verhaallijnen, die zelfs de doorgewinterde Läckberg-lezer in verwarring brengt.
Ebba en haar man willen een nieuwe start in het leven maken na de dood van hun zoontje. Op het eiland Valö willen ze een bed&breakfast beginnen in het huis waar haar ouders een internaat voor rijke jongens hadden. In 1974 verdwenen haar ouders en halfbroers en zus onder raadselachtige omstandigheden van het eiland. Na een brandstichting op het eiland besluiten inspecteur Patrik Hedström en zijn collega’s beide zaken nader te onderzoeken. Zijn vrouw Erica Falck, net bezig met een boek over het eiland, gaat op eigen houtje op onderzoek uit en ontdekt dat dat niet zonder gevaar is.
Läckberg legt de nadruk op de relaties tussen de mensen. Slagen de echtparen/stellen er in samen de doorgemaakte ellende te overwinnen of niet. Feilloos legt ze de zwakheden van mensen bloot en legt ze de vinger op de zere plek. Läckberg brengt dit heel herkenbaar in beeld, in haar vertrouwde soepele schrijfstijl.
Camilla Läckberg is de afgelopen jaren duidelijk gegroeid als schrijfster, haar thrillerserie rond Erica en Patrik is geleidelijk veranderd in een grootse kroniek over Fjällbacka en haar inwoners.

Deze recensie is ook te lezen in BOEK nr. 4 jaargang 9, juli/augustus 2012

donderdag 5 juli 2012

De eerste dode van Joop van Riessen: actuele Amsterdamse politieroman

De eerste dode is het vierde boek in de serie over Anne Kramer, chef Bureau Zware Criminaliteit bij de Amsterdamse politie. Het zit haar niet mee in haar privéleven. Na de echtscheiding van haar zeer gelovige echtgenoot had ze eindelijk de echte liefde gevonden. Die was echter van korte duur want aan het einde van deel drie, De bonusmaffia, maakte haar geliefde een noodlottige val van het dak. Op het moment dat De eerste dode begint is dit zes weken geleden. Anne Kramer gaat, tegen het advies van iedereen in, toch weer aan de slag en probeert krampachtig de draad op te pakken.
De Italiaanse Paola bezorgt haar en haar rechercheurs het nodige werk. Paola was, zeer tegen de zin van haar vader, met een groepje vrienden naar Amsterdam gegaan. Al op de eerste dag raakte ze tijdens krakersrellen haar vrienden kwijt en belandde ze in Amsterdam-Oost. Daar ontmoette ze Harry, oud-politieman, die zich over haar ontfermde. Niet lang daarna kwam ze Naïma tegen, een leuke, moderne Marokkaanse vrouw. Het was liefde op het eerste gezicht tussen de vrouwen, al realiseerden zij zich dat het een heleboel gedoe zou geven binnen hun families. Naïma heeft een kapperszaak in de Javastraat en samen maken ze hier een ontmoetingsplek van voor allochtone vrouwen.
Ondertussen doet Paola's vader zijn best om zijn dochter terug te vinden. Op Italiaanse wijze benadert hij mensen in Nederland en Italië en zet ze onder druk om zo snel mogelijk zijn dochter op te sporen. Dan wordt een kraker vermoord die Paola op haar eerste dag in Amsterdam in een kraakpand/alternatieve broedplaats tegenkwam. Het was een rare snuiter die haar wel zag zitten. Gevolgd door een tweede moord, ditmaal op een Marokkaanse jongen die Paola lastig viel. Toeval of niet?
Het is bewonderenswaardig hoe autodidact Joop van Riessen met ieder boek een betere schrijver wordt. De lezer wordt vakkundig op het verkeerde been gezet, wat betreft de ontknoping. Was de schrijfstijl van Joop van Riessen in Vergelding nog houterig en staccato, in De eerste dode lopen de zinnen lekker en vloeiend. Dezelfde opgaande lijn is te zien in het verhaal en de personages. Ieder boek is beter opgebouwd en uitgewerkt dan het voorgaande. Knap hoe hij de liefde tussen twee vrouwen geloofwaardig en realistisch weet te beschrijven. Ook de andere personages komen goed uit de verf.
Complimenten voor deze oud-hoofdcommissaris die na zijn pensionering aan een tweede succesvolle carrière als schrijver van politieromans is begonnen!

Deze recensie is ook te lezen op Crimezone.

vrijdag 29 juni 2012

De gouden mijl van Martin Cruz Smith: realistisch en overtuigend

In het hedendaagse Moskou van Martin Cruz Smith viert criminaliteit hoogtij. De politie heeft, in De gouden mijl, zijn nieuwste thriller over Arkadi Renko, geen tijd, capaciteit en zin om alle zaken die zich aandienen op te pakken.
In de Driestationsbuurt wordt een dode vrouw half ontkleed in een bouwkeet gevonden. De conclusie luidt vrijwel zonder onderzoek dat het een hoertje betreft dat aan een overdosis is overleden. En weer een dossier gesloten nog voordat het goed en wel geopend is.
Voor Arkadi echter niet. Hij ziet dat de vrouw duur gekleed en goed verzorgd is. Ze heeft een toegangskaartje bij zich voor een miljonairsbeurs. Allemaal tekenen die erop wijzen dat ze allesbehalve een goedkoop hoertje is. Bij de lijkschouwing die Arkadi op eigen houtje regelt, ruiken zowel hij als de lijkschouwer ether. Hiermee is het voor Arkadi duidelijk dat zij is vermoord.
Zijn baas zit al tijden te wachten op een goede gelegenheid om Arkadi Renko eruit te werken. Hij beschuldigt hem van het verdraaien van zaken en ontslaat hem op een achterbakse wijze. Renko zou Renko niet zijn als hij zich hierdoor liet weerhouden van het onderzoek en gaat gewoon verder waar hij gebleven was. Het enige echte minpunt is dat hij zijn dienstwagen heeft moeten inleveren, de Lada van vriend Victor is geen goede, betrouwbare vervanging.
Ondertussen bekommert zijn pleegzoon Zjenja zich over Maya, een 15-jarig meisje wiens pasgeboren baby in de trein naar Moskou is gestolen nadat zij werd bedwelmd. Maya heeft goede redenen om niemand te vertrouwen, zelfs Zjenja niet. Desondanks gaan ze in de gevaarlijke, ongure Driestationsbuurt op zoek naar de verdwenen baby.
De gouden mijl biedt de lezer een onthutsend beeld van het Rusland onder Poetin. Het is maar de vraag of het nu wel zoveel beter is in Rusland dan in de Sovjettijd. Martin Cruz Smith schetst in De gouden mijl een overtuigend, realistisch beeld van de Russische samenleving waar de lezer niet vrolijk van wordt. Schaamteloos machtsmisbruik en ordinair etaleren van rijkdom zijn aan de orde van de dag. Een miljonair zamelt geld in voor een kinderfonds en hij laat 90% van de opbrengst zonder blikken of blozen verdwijnen in zijn eigen zakken. Niemand lijkt zich echt te bekommeren om de medemens. Alles bij elkaar een harde samenleving, waarin iedereen uit lijkt te zijn op eigenbelang en geen oog heeft voor een ander.
Grappige situaties en dialogen zorgen voor een humor die broodnodig is als tegenhanger voor alle ellende. De dialogen zijn prachtig en zeggen vaak meer dan er staat. Martin Cruz Smith brengt Moskou en Arkadi Renko tot leven in De gouden mijl. Zijn literaire thrillers stijgen uit boven de gewone thrillers omdat hij niet alleen de politieman en de moord in een goed verhaal verpakt maar tegelijkertijd de lezer een goed beeld geeft van een samenleving. Wie al zijn Arkadi Renko thrillers heeft gelezen, heeft daarbij ook een mooi stukje geschiedschrijving meegekregen: Rusland vanaf de Sovjettijd tot nu.

Deze recensie is ook te lezen op http://www.crimezone.nl/

woensdag 20 juni 2012

In het hart van Kate Morgenroth: uniek boek met bijzondere constructie

Kate Morgenroth beschrijft in haar romantische thriller In het hart het liefdesverhaal tussen Nora, een jonge vrouw uit Kansas die in een coffeebar werkt en Timothy, een snelle gladde jongen uit New York. Nora is een eerlijke en echte vrouw uit het midwesten. Ze zorgt voor haar zieke moeder, die naar eigen zeggen niet zonder Nora kan. Eigenlijk is Nora econome en was zij bezig met haar promotie-onderzoek maar dat heeft ze opgegeven voor haar moeder. Nu werkt ze zwaar onder haar niveau in een klein koffietentje.
Op een dag komt Timothy langs, die op doorreis is. Hij is afkomstig uit een rijke familie in New York en beheert het familiekapitaal. Hij valt als een blok voor Nora, zowel vanwege haar uiterlijk als haar innerlijk.
De lezer krijgt afwisselend het verhaal van Nora en van Timothy te lezen. Opvallend is dat ze ondanks alle verschillen een overeenkomst hebben. Ze hebben alle twee een verschrikkelijke moeder die gemeen, egoïstisch, egocentrisch en manipulerend is. Het liefdesverhaal wordt afgewisseld met fragmenten uit non-fictie boeken over moordonderzoek, hetgeen voor verwarring en spanning zorgt.
Het is moeilijk een mening te formuleren over het boek in de zin van goed of slecht. In het hart is vlees noch vis. Geen echte thriller, geen echt liefdesverhaal. Het gaat tegen de conventies van beider genres in. In feite een uniek boek in zijn soort.
Veel thrillers beginnen met een moord en eindigen met de oplossing: de dader en zijn of haar motieven zijn bekend. Dit boek niet. De proloog is raadselachtig: Nora vertelt dat de meeste hartaanvallen plaatsvinden op een maandag en de meeste moorden op zaterdag. Pas aan het einde van het boek wordt duidelijk wat Nora bedoelde. Het liefdesverhaal volgt na de proloog. Alleen de laatste hoofdstukken zijn thrillerachtig te noemen.
Nora is niet het soort heldin dat je je voorstelt in een liefdesverhaal, daar is ze veel te eigenzinnig voor. Bovendien neemt ze de verkeerde keuzes. Ze is geen pleaser die alles doet om hem te krijgen. Timothy deugt ook niet helemaal. Hij houdt van Nora maar gaat ondertussen vreemd en hoe. Daarnaast is in traditionele liefdesverhalen over het algemeen niet zo’n grote rol ingeruimd voor manipulerende moeders en de afrekening met ze.
In het hart laat zien waar mensen uit liefde en haat toe in staat zijn.. Het is een opvallend boek, zeker gezien de bijzondere constructie van het verhaal.

***

dinsdag 19 juni 2012

Vrij spel van Carlijn Vis is een fascinerend verhaal

De roman Vrij spel is gebaseerd op de gesprekken die Carlijn Vis had met haar oma Ellis Brandon over de Tweede Wereldoorlog. Vrij spel vertelt het verhaal van Emma Flamers die tijdens de Tweede Wereldoorlog met haar vriend Willem moet onderduiken vanwege hun activiteiten voor het verzet. De eerste tijd gaan ze van het ene adres naar het andere. Tot haar vader wordt ondervraagd door de Gestapo en verder onderduiken te gevaarlijk is. Willem en Emma besluiten naar Engeland te vluchten. De reis verloopt via België, Frankrijk, Spanje en Portugal en duurt acht maanden. Een fascinerend verhaal dat het verdient om verteld te worden. Onduidelijk blijft waarom Vis verzonnen gebeurtenissen heeft toegevoegd. Het verhaal op zich is interessant genoeg.
Vrij spel is een rommelig opgebouwd boek. Vooral in het begin raakt de lezer regelmatig de draad kwijt omdat Vis van de hak op de tak springt. Het grootste deel speelt zich af in de Tweede Wereldoorlog en gaat over de onderduik en de reis. Binnen deze verhaallijn heeft Emma geregeld flashbacks. Hiernaast zijn stukken over het heden opgenomen waarin Emma gesprekken heeft met kleindochter Charlie en samen met haar man Piet probeert uit het verzorgingstehuis te blijven.
Het lijkt alsof er veel meer materiaal was, waaruit Carlijn Vis slechts een kleine selectie heeft gebruikt voor Vrij spel. Hopelijk schrijft ze hierna een boek over Ellis Brandon, want zij verdient een uitgebreide biografie, met aandacht voor haar boeiende levensverhaal, haar drie huwelijken, haar onorthodoxe en onconventionele houding en gevoel voor humor.

Deze recensie staat op in BOEK nr. 3, p. 70, jaargang 9 mei/juni 2012

maandag 11 juni 2012

Goede buren van Ruth Rendell: meesterlijke beschrijvingen

In Goede buren, het nieuwe boek van Ruth Rendell hebben veel bewoners van Lichfield House iets te verbergen. Nieuwe bewoner Stuart is stiekem verliefd op het mooie Aziatische overbuurmeisje. Het lukt hem echter niet om van Claudia, zijn parasiterende minnares, af te komen. De huismeester kijkt graag naar spelende kinderen, het liefst meisjes met opwaaiende rokjes. Marius durft Rosie niet te vertellen dat ze ooit een one-nightstand hebben gehad en dat hij nu verliefd op haar is. De meeste buren komen op het housewarmingfeest van Stuart. Niet omdat ze hem aardig vinden, maar omdat ze verliefd op hem zijn, de drank gratis en overvloedig aanwezig is of gewoon uit beleefdheid. Het feest eindigt abrupt als de boze echtgenoot van Claudia verhaal komt halen.
Goede buren van Ruth Rendell is geen standaardthriller. Het tempo ligt laag. De onvermijdelijke moord is geen hoofdzaak maar bijzaak. De dader wordt aan het einde bijna terloops onthuld. Bijna alle buren komen in aanraking met criminaliteit, zoals pedofilie, huiselijk geweld en fraude. Desondanks is Goede buren geen extreem gewelddadig boek, al hangt een constante dreiging van geweld boven het boek.
Ruth Rendell richt de schijnwerpers op de schaduwkanten van de personages. De beschrijvingen van de buren en het leed dat ze zichzelf aandoen zijn meesterlijk. Zonder ze overigens te (ver)oordelen, dat laat Ruth Rendell over aan de lezer.
Lezers die op zoek zijn naar een bloedstollende pageturner kunnen Goede buren beter laten liggen voor degenen die willen genieten van goed geschreven (misdaad)roman met een inktzwart randje.

Deze recensie is ook te lezen in BOEK p. 63, nr. 3 jaargang 9 mei/juni 2012

donderdag 7 juni 2012

Aan de rivier van Jo Bonnie Campbell: een goedgeschreven bildungsroman

Het volksliedje dat voorin de roman Aan de rivier van Jo Bonnie Campbell is opgenomen, zou het motto van hoofdpersoon Margo Crane kunnen zijn. ‘My home is on the water, I don’t like no land at all… I’d rather be dead than stay here and be your dog.’
Op haar zestiende heeft Margo al heel wat meegemaakt. Haar moeder heeft haar en haar vader verlaten. Ze is verkracht door haar oom. Haar vader is doodgeschoten door haar neef, nadat zij met een precisieschot haar ooms edele delen eraf schoot.
Margo besluit ervandoor te gaan met de roeiboot die ze van haar opa heeft geërfd. Zij wil voortaan onafhankelijk en zelfstandig haar leven leiden. Ze roeit haar boot over de rivier en scharrelt haar kostje bij elkaar door te jagen en te vissen. Tijdens haar lange tocht over de rivier naar vrijheid en volwassenheid komt ze onderweg een aantal mannen tegen. Ze zorgen allemaal tijdelijk op hun eigen manier voor haar. Toch blijft ze tot grote frustratie van de mannen helemaal zichzelf: onafhankelijk, ongrijpbaar en zwijgzaam.
In deze bildungsroman moet Margo de balans vinden tussen enerzijds trouw blijven aan zichzelf en anderzijds een plek vinden in de maatschappij.
In het goed geschreven, indrukwekkende verhaal is veel aandacht voor sfeervolle natuurbeschrijvingen. Het boek is overigens minder geschikt voor vegetariërs vanwege de gedetailleerde beschrijvingen van het villen van dieren.
Aan de rivier eindigt op het goede moment, Margo heeft zichzelf en haar vrijheid gevonden en voor de lezer blijft nog wat te mijmeren over.

Deze recensie is ook te lezen in BOEK nummer 3, p. 75; jaargang 9 mei/juni 2012

maandag 28 mei 2012

Simone van der Vlugt op haar best in Rode sneeuw in december


Simone van der Vlugt begon haar schrijversloopbaan met historische jeugdromans. Haar thrillers betekende haar doorbraak bij het grote (volwassen)publiek. Met haar thrillers oogst ze veel succes bij het grote publiek, ze won de NS Publieksprijs en iedere thriller wordt een bestseller. Een paar jaar geleden keerde Simone van der Vlugt terug naar haar roots. Ze schreef Jacoba, dochter van Holland, een historische roman, deze keer niet voor kinderen maar voor volwassenen.
Rode sneeuw in december, haar tweede historische roman speelt zich af tijdens de vooravond en het begin van de Tachtigjarige Oorlog.
Lideweij Feelinck, dochter van een rijke lakenfabrikant in Leiden, wordt verliefd op de jonge arts Andries Griffioen. Haar vader, een overtuigd katholiek, is fel gekant tegen de relatie omdat Andries Lutherse sympathieën heeft. Lideweij wordt gedwongen te kiezen tussen haar vader en haar geliefde. Ze besluit met Andries mee te gaan naar Breda. Op dat moment bivakkeert Willem van Oranje met zijn leger in Breda. Andries komt in dienst van Willem van Oranje als arts, zowel van Willem van Oranje en zijn gezin, als van het leger. Lideweij en Anna, vrouw van Willem, zijn alle twee in verwachting van hun eerste kind en dat schept een band. Nadat het politieke klimaat drastisch is gewijzigd, vertrekken Willem van Oranje en Lideweij en Andries met hun beider gezinnen. Andries kan in Naarden stadschirurgijn worden. Er volgen een paar gelukkige jaren voor het gezin, onwetend van het noodlot dat hen te wachten staat.
Simone van der Vlugt is er in geslaagd veel geschiedenisfeiten in het boek te verwerken zonder dat het verhaal verliest aan spanning. Het boek heeft een goede balans tussen de historische feiten en een mooi verzonnen verhaal. Nergens is het boek dor en droog geworden. Integendeel: ze brengt de geschiedenis tot leven met haar vlotte pen.
Het verhaal schakelt moeiteloos en vloeiend heen en weer tussen Lideweij, haar dochter Isabella en Willem van Oranje. Rode sneeuw in december legt de nadruk op de mens Willem van Oranje, in plaats van de prins en legeraanvoerder. Interessant om het overbekende verhaal vanuit een ander gezichtspunt te lezen. Deze keer niet de aanvoerder en zijn wapenfeiten, maar een twijfelende man die niet weet waar hij goed aan doet, welke kant hij moet kiezen en vooral zijn kinderen mist.
Moeder Lideweij en dochter Isabella zijn twee Hollandse vrouwen, die een paar eigenschappen delen, zo zijn ze alle twee nuchter, pragmatisch en staan ze stevig in hun schoenen. Overtuigend zet Simone van der Vlugt ze neer en laat zien hoe ze sterker worden van tegenslag en verdriet en niet bij de pakken neer blijven zitten. Het zijn duidelijk vrouwen uit de 16e eeuw en niet uit de 21e eeuw. Dat blijkt vooral uit de opvattingen omtrent liefde en huwelijk. In de 16e eeuw kon er niet altijd uit liefde getrouwd worden. Het kon dan gebeuren dat een man zich met een andere vrouw verloofde dan met de vrouw waar hij verliefd op was. De vrouwen in het verhaal hebben hier begrip voor, zelfs als het hen overkomt.
Naar mijn mening is Rode sneeuw in december het beste boek dat Simone van der Vlugt ooit heeft geschreven. Haar thrillers zijn spannend, vlot geschreven en ga zo maar door. Terechte bestsellers. Rode sneeuw in december gaat echter verder waar haar thrillers ophouden. De personages krijgen meer ruimte om goed uit de verf te komen, het verhaal heeft meer diepgang, de stijl en de toon kloppen helemaal en het boek nodigt uit om zelf ook weer het geschiedenisboek open te slaan en meer te lezen over de Tachtigjarige Oorlog.

Eet van Suzanne Hazenberg: een beklemmend verhaal

Wat hebben Anouk, een gezondheidsfreak, Mercedes, een Colombiaans hoertje en Mercedes, een doorgedraaide Pool met elkaar te maken? Op het eerste gezicht niets, het zijn drie heel verschillende mensen die vlak bij elkaar wonen of werken en desondanks in een compleet andere wereld leven. Suzanne Hazenberg slaagt erin over deze drie mensen een samenhangend boek te schrijven dat én geloofwaardig én spannend is.
Eet! begint weinig subtiel met de mededeling dat Marèk Ozella vermoord heeft. Later zal blijken dat Ozella zijn zus is en dat er iets goed mis is met Marèk. Het ontbreekt hem aan van alles: geld, werk, vrienden, een net huis maar vooral aan geweten en fatsoen. Hij is niet in staat zijn seksuele en moordlustige driften te beheersen en leeft zich uit op wie de pech heeft hem tegen te komen.
Het zit Mercedes niet mee in het leven. Ze is net als zo velen een slachtoffer van vrouwenhandel. Al op jonge leeftijd moeder geworden, tegen wil en dank. Nu is zij hier en haar zoontje daar, omdat zij geld nodig had om het ziekenhuis te kunnen betalen voor haar zus. De gedachte aan haar zoontje houdt haar op de been. Voor hem doorstaat ze vele mishandelingen en vervelende klanten. Eén klant is het ergst. Hij dwingt haar te eten en kickt daar op.
Anouk heeft ook iets met eten. Ze is geobsedeerd door gezond eten. De hele dag is ze bezig met eten of eigenlijk niet eten, want steeds meer levensmiddelen vallen bij haar af omdat die toch niet gezond zouden zijn. Haar vriend Joost trekt het niet meer, vooral niet nu het etentje met zijn ouders in een sjiek restaurant steeds dichterbij komt.
De levens van Anouk, Marèk en Mercedes raken met elkaar vervlochten op een gruwelijke manier. Zonder al te veel te willen onthullen, heeft het alles met eten te maken. Anouk wordt op Danteske wijze gestraft voor haar obsessie met gezond eten.
Het heen en weer springen tussen Anouk, Marèk, Mercedes en af en toe Joost geeft extra spanning. De nadruk van het verhaal ligt op Anouk en Joost. Hun karakters zijn het beste uitgewerkt en komen het best tot leven. Marèk is ronduit een vieze engerd, jammer dat Hazenberg afstand van hem lijkt te nemen wanneer zijn gruwelijke daden een hoogtepunt bereiken. Het was mooi geweest om juist dan in zijn huid te kruipen en meer over zijn diepere motieven en echte beweegredenen te vertellen. Nu blijft het net aan het oppervlak drijven.
De angst van de slachtoffers is wel uitermate beklemmend beschreven. Naarmate het verhaal vordert stijgt de spanning hierdoor tot het punt dat de lezer nagelbijtend in de stoel zit, snel lezend naar het onvermijdelijke einde. Een daverend slot, geen overbodig napraten over de gebeurtenissen en wat er na nog allemaal volgde. Dat laat Suzanne Hazenberg gelukkig over aan de fantasie van de lezer.
Suzanne Hazenberg beschrijft de psychopathische uitspattingen van Marèk uiterst plastisch. Eet! is hiermee een boek voor lezers met een sterke maag. En zorgt ervoor dat de lezer de rest van de dag met een hele andere blik naar het dagelijks eten en de functie daarvan kijkt.

De recensie is ook te lezen op http://www.ezzulia.nl/

dinsdag 15 mei 2012

Vijf sterren voor Het aandeel van George Pelecanos

Het vorige boek van George Pelecanos, Tuinier van de nacht, werd door zowel Het Parool, de Volkskrant als het Algemeen Dagblad uitgeroepen tot thriller van het jaar. Dat schept hoge verwachtingen bij de lezer van Het aandeel, het nieuwste boek van Pelecanos. En om alvast deze spanning weg te nemen: Pelecanos is er in geslaagd een thriller te schrijven die zijn vorige overtreft.
Het aandeel is het eerste deel in een nieuwe serie rond Spero Lucas, een ex-marinier die in Irak was gelegerd. Na terugkomst in Amerika is hij voor zichzelf begonnen en knapt hij klusjes op voor een strafrechtadvocaat. Bijvoorbeeld aantonen dat een politieagent een vals getuigenis heeft afgelegd na de arrestatie van twee jongens die verdacht werden van autodiefstal. De vader van een van de jongens zit in de gevangenis wegens drugshandel, en hij vraagt Lucas de diefstal van grote pakketten drugs voor hem op te lossen. Lucas moet de pakketten opsporen in ruil voor een aandeel in de straatwaarde. De zaken gaan niet helemaal zoals gepland, wanneer twee jonge loopjongens worden doodgeschoten. Lucas wil desondanks de klus afmaken, vooral vanwege zijn aandeel, maar vraagt zich af hoe hoog de prijs zal zijn die hij er moet voor betalen.
Spero Lucas is op jonge leeftijd geadopteerd door een Grieks echtpaar, dat ook nog twee andere jongens heeft geadopteerd en een biologische dochter heeft. Adoptiebroer Leo geeft Engelse les op een high school. Hij probeert moeilijke jongens aan ’t lezen en leren te krijgen en ze ondertussen iets over het leven te leren. De broers hebben een hechte band, al begrijpen ze elkaars leven niet. Ze proberen ieder op hun eigen manier goed te doen en iets van het leven te maken.
Tijdens zijn onderzoek gaat Spero Lucas systematisch te werk. Het aandeel is ook in dit opzicht een actueel boek want Lucas maakt uitgebreid gebruik van vele handige apps op zijn iPhone. Lucas is een goed getrainde man, die als marinier veel heeft gezien en meegemaakt. Daarnaast is hij een gezonde jongeman met oog voor vrouwelijk schoon, waar hij graag en vaak het bed mee deelt. Het is geen domme man, al maakt hij af en toe inschattingsfouten, zowel over vrouwen als over criminelen. Het maakt van hem een menselijke held.
Het boek is geschreven in de typische, strakke stijl van Pelecanos. De uitgebreide filmische beschrijvingen van straten en wijken lijken overbodig tot het kwartje valt bij de lezer. Het is de manier waarop marinier Lucas rondloopt en rondrijdt. Altijd bewust van de omgeving waar hij is en inschattingen makend van mogelijk gevaar. Hij wil de dingen overzichtelijk maken voor zichzelf en tekent daarom van alles plattegronden in zijn notitieboekje.
Net als zijn vorige boeken is Het aandeel zowel een literaire thriller als een sociale roman te noemen. Tussen de regels door praat Pelecanos de lezer bij over de huidige stand van zaken in Washington DC. Het is er nu beter dan het ooit was. De criminaliteit is gedaald, veel inwoners hebben het nu beter. Zo is het risico vermoord te worden stukken gedaald. Desondanks zijn er nog steeds slechte buurten, al gaat het stapje voor stapje de goede kant op.
Zoals een goede tekenaar met een paar potloodstrepen een tekening van iemand kan maken waarin het karakter goed te zien is, zo heeft Pelecanos genoeg aan een paar woorden om een personage tot leven te wekken en diens karakter beschrijven. De dialogen zijn fantastisch, daar kan menig thrillerschrijver nog wat van leren. Af en toe sijpelt er wat humor door, bijvoorbeeld in de gebbetjes die Lucas en zijn broer met elkaar maken. Pelecanos gebruikt net als in zijn vorige boeken de muziek waar de personages naar luisteren en de films die ze hebben gezien om een tijdsbeeld neer te zetten.
Het aandeel verdient vijf sterren: een voor de strakke schrijfstijl, een voor de levensechte personages, een voor de realistische dialogen, een voor de actualiteit en de laatste is voor het geweldige verhaal.


Deze recensie is ook te lezen op http://www.crimezone.nl/

maandag 9 april 2012

Iets uitzonderlijk groots van Lawrence Hill: debuut van geboren verhalenverteller

Lawrence Hill werd in Nederland bekend met het Negerboek, een roman waarvan de titel voor veel opschudding zorgde. Iets uitzonderlijk groots is zijn opvallend goede debuut.

Ben Grafton is een van de weinige zwarten in Winnipeg, Canada. Hij geeft zijn pasgeboren zoon de bijzondere naam Mahatma omdat hij iets uitzonderlijk groots van hem verwacht. Iets waarover hij in zijn Kritische Negerhistorie kan schrijven. Mahatma deelt het gevoel van zijn vader niet. Op 25-jarige leeftijd wordt hij, na een master Economie aan de Universiteit van Toronto, journalist bij The Herald, een krant in Winnipeg, omdat hij niets beters wist te doen. In de twee jaar die volgen, verandert Mahatma van groentje in ervaren journalist, die veel heeft geleerd over scoops, primeurs, journalisten die elkaar nieuws afsnoepen en hoofdredacteuren die verhalen om een beter artikel te krijgen. Mahatma’s talent komt bovendrijven bij zijn artikelen over de Franse taalstrijd, die in 1984 in alle hevigheid woedt in Winnipeg.

Iets uitzonderlijk groots geeft een interessant inkijkje in de krantenwereld van de jaren tachtig. Het verhaal is mooi afgerond, het begint met Mahatma’s geboorte en eindigt als hij zijn uitzonderlijk grootse bestemming heeft gevonden. De kleurrijke personages zorgen voor een humoristische noot met een scherp kantje. Vaak zijn ze triest en grappig tegelijk.

Iets uitzonderlijk groots vormt het debuut van een geboren verhalenverteller. Lawrence Hill wil zijn lezers amuseren met een lichtvoetig, maar ook serieus verhaal. Geen hoogdravende ideeën of diepzinnige overpeinzingen. Iets uitzonderlijk groots is een origineel en toegankelijk verhaal dat bovendien makkelijk wegleest.

Deze recensie is geplaatst in BOEK nr. 2, maart/april 2012.

Zielsgeheim van Sharon Bolton: een spannend en verrassend boek over een bekend thema

Eind 19e eeuw was Londen in de greep van de seriemoordenaar Jack the Ripper. Hij vermoordde een stuk of wat prostituees. Het precieze aantal staat niet vast vanwege mogelijke copycats die vergelijkbare moorden pleegden De moorden waren zonder uitzondering gruwelijk en bloederig. Ondanks intensief speurwerk door de politie is hij nooit gepakt. Inmiddels doen er vele theorieën de ronde over de ware identiteit van Jack the Ripper en is hij verworden tot een urban legend.

In Zielsgeheim, het nieuwste boek van Sharon Bolton, is de jonge politieagente Lacey Flint, van jongs af aan geïntrigeerd door Jack the Ripper. Ook zij heeft zo haar ideeën over wie het zou kunnen zijn. Nadat Lacey Flint op bezoek is geweest bij misbruikte jonge vrouwen, wordt op enkele meters afstand van haar een vrouw neergestoken, die vervolgens sterft in haar armen. De dader was dichtbij genoeg om te kunnen zien, vreemd genoeg zag Lacey die echter niet. Vervolgens ontvangt een journaliste een brief die aan Lacey is gericht en is ondertekend door Jack the Ripper. Al snel volgt een tweede moord. De moorden zijn op dezelfde dag en op dezelfde manier gepleegd als Jack the Ripper honderdzoveel jaar eerder deed.

Het lijkt alsof er een nieuwe Jack the Ripper is opgestaan. Het grote verschil is dat de vrouwen geen prostituee zijn maar nette vrouwen uit de hogere middenklasse en bovendien moeder. Alle aanwijzingen wijzen in de richting van Lacey Flint. De vraag is niet alleen wie deze vrouwen heeft vermoord, maar ook waarom de dader het wil doen lijken alsof Lacey Flint het heeft gedaan. Of weet Lacey toch meer van de moorden dan ze wil en durft toe te geven? Sharon Bolton houdt hier de lezer op geraffineerde manier in spanning.

Het verhaal zit gedegen in elkaar. De lezer wordt een paar keer op het verkeerde been gezet. Net op het moment dat die denkt te weten, hoe de vork in de steel zit, blijkt het net even anders in elkaar te zitten. Bolton schept er duidelijk genoegen in de lezer op het laatst toch nog in verwarring te brengen. Het boek nodigt uit om zelf ook in de geschiedenis van Jack the Ripper te duiken. Wie was hij? Waarom kon hij er ongezien mee wegkomen?

Afgelopen jaren hebben al meer auteurs zich gewaagd aan het zoeken naar de identiteit van Jack the Ripper. Patricia Cornwell is hiervan de bekendste. Zij schreef een paar jaar geleden een non-fictie werk waarin zij de zaak als een cold case behandelde en al het bewijs nog eens bekeek.

Bolton doet in Zielsgeheim iets nieuws. Zij nam de oorspronkelijke gebeurtenissen als uitgangspunt voor haar thriller, vertaalde het naar het nu en gaf er haar eigen draai aan. In een interview vertelde ze dat ze het leuk en interessant vond om dit te doen. Het is te hopen dat ze nog lang doorgaat met het herscheppen van oude legendes, want Zielsgeheim is een spannend en verrassend boek over een bekend thema.

Deze recensie is ook te lezen op
http://www.ezzulia.nl.