woensdag 15 juni 2011

Zondvloed van Chelsea Cain: anders dan andere actiethrillers

Op zondagochtend 30 mei 1948 verspreidde het stadsbestuur van Vanport in de Amerikaanse staat Oregon een verklaring waarin de inwoners ervan verzekerd werden dat de dijken langs de Columbia River en Williamette River veilig waren, dat iedereen op tijd gewaarschuwd zou worden en op tijd zou kunnen vertrekken. Het tegendeel was echter waar. Aan het eind van de middag brak na hevige regenval de dijk van de Columbia rivier door. Een vloedgolf overstroomde de stad en 15 mensen verdronken. Er was geen tijd meer geweest om de inwoners te waarschuwen…

Chelsea Cain nam dit stukje Amerikaanse geschiedenis als uitgangspunt voor haar nieuwste thriller Zondvloed. Gaandeweg zal het de lezer duidelijk worden dat deze overstroming geen voltooid verleden tijd is. Integendeel. Het boek begint met de vondst van een skelet in het gebied waar vroeger Vanport lag maar waar nu een groot park is. Onderzoek wijst uit dat het om een slachtoffer van de grote overstroming van 1948 gaat. Ondertussen wordt in een draaimolen in een ander park het lichaam gevonden van een vrouw die kortgeleden vermoord werd. Haar doodsoorzaak is een raadsel, al heeft ze wel een raar wondje in haar hand. Rechercheur Archie Sheridan en journaliste Susan Ward gaan op onderzoek uit en ontdekken zaken die beter niet onthuld hadden kunnen worden. De tijdsdruk waaronder ze moeten werken is enorm want de dijken van de Williamette staan wederom op doorbreken. En het blijft maar regenen... Niet alleen water, maar ook slachtoffers met rare wondjes.

Zondvloed is het vierde deel in de Portlandserie met Archie Sheridan, Susan Ward en de seriemoordenares Gretchen Lowell in de hoofdrollen. Deze laatste speelt in dit deel een kleine rol. Chelsea Cain belooft op haar website de lezer een hoofdrol voor Gretchen Lowell in deel vijf. Ook stelt ze de lezer gerust voor wie Zondvloed de eerste kennismaking met de Portlandserie is: ook zonder de drie vorige delen gelezen te hebben is Zondvloed makkelijk te volgen en te begrijpen. Op het omslag staat vermeld dat dit boek 'spannend tot de laatste druppel' is, en dat is helemaal waar. Zondvloed is een goedgeschreven pageturner, overgoten met heel veel water. Slechts een enkele keer merkt iemand op dat het droog is. Op alle andere bladzijden regent het, breekt er een dijk door, stijgt het water van de snelstromende rivier, valt er iemand in het water en verdrinkt, of net niet. Door al die nattigheid spoelt op sommige plekken in het verhaal de geloofwaardigheid weg. Op een gegeven moment hoest Archie Sheridan bloed op, weet hij niet meer wanneer hij voor het laatst geslapen heeft en voelt hij zich niet zo goed, en toch is hij nog in staat om met de auto te rijden, op ziekenbezoek te gaan en uitgebreide gesprekken te voeren. In 'real life' had hij allang op z’n minst in het ziekenhuis gelegen, maar in Zondvloed neemt hij nog een antibioticapilletje.

Zondvloed is een aanrader voor de lezer die op zoek is naar een spannende actiethriller, die net wat anders is. Het 'andere' zit in het waargebeurde verhaal van de overstroming, het vele water en de zinloze moorden.

Herinner mij van Ann Brashares: stel dat zielen onsterfelijk zijn

Ann Brashares verwierf in 2001 wereldwijde roem onder tienermeisjes met haar chicklit roman 4 vriendinnen, 1 spijkerbroek. Het is een vergissing te denken dat Herinner mij ook een lichtvoetige chicklit voor jonge meisjes is.
Herinner mij is een roman voor (jong)volwassenen opgebouwd rond een intrigerend gegeven. Stel dat zielen onsterfelijk zijn. Stel dat er mensen zijn die zich hun vorige levens kunnen herinneren. Stel dat deze mensen hun dierbaren ook in een volgend leven kunnen herkennen.

Voor zover Daniël zich kan herinneren begon zijn eerste leven rond 520 ergens in Antiochië. Als soldaat overviel hij op een dag een klein dorpje. Daar zag hij haar voor het eerst. En in dat leven meteen voor ’t laatst, want hij stak haar hut in brand en zij kwam om in de vlammen. In een volgend leven was zij Sophia, de vrouw van zijn wrede broer Joaquim. Daniël wist haar te redden, maar werd zelf vermoord door zijn broer. In de eeuwen die volgen gaat hij op zoek naar Sophia, de enige vrouw van wie hij echt houdt, gedreven door schuldgevoel over haar eerste dood.
In 2009 begrijpt de 17-jarige Lucy er niets van. Wie is die geheimzinnige jongen Daniël die opeens bij haar in de klas zit en voor wie zij onverklaarbare gevoelens krijgt? Waarom noemt hij haar steeds Sophia? Afzonderlijk wijze proberen zij elkaar terug te vinden voordat het te laat is en een van beide wederom sterft.

Het reïncarnatiegegeven van Herinner mij is, hoe onwaarschijnlijk het ook lijkt, geloofwaardig neergezet. Ook de psychologische consequenties van reïncarnatie komen aan bod. Daniël heeft voortdurend moeite zich te hechten aan zijn ouders, familie en vrienden. Ze gaan immers toch dood en zullen hem in een volgend leven niet herkennen.

De spanning is helaas slecht gedoseerd. Het verhaal kabbelt gemoedelijk door tot ongeveer driekwart van het boek. De speurtocht naar Sophia en de vraag of en wanneer ze elkaar weer ontmoeten zorgt hier voor de spanning. Tegen het einde komt als donderslag bij heldere hemel een duistere kracht in de gedaante van Joaquim te voorschijn. Dit gedeelte komt echter niet goed uit de verf en blijft vaag.
Jammer want Herinner mij is verder een goed geschreven en boeiend verhaal rondom een intrigerend gegeven.


Deze recensie staat ook in BOEK, nummer 3, mei/juni 2011.

Beloofd is beloofd: chicklit topper van Erica James

Chicklits worden vaak omschreven als eenvoudige liefdesromannetjes met een happy end. De twee geliefden weten elkaar, ondanks de vele tegenslagen, toch te vinden. Enkele auteurs in het genre weten hier boven uit te stijgen. Zij weten hun personages als echte mensen van vlees en bloed weten neer te zetten. Erica James is een van die toppers. Beloofd is beloofd is een goede weerspiegeling van de Engelse samenleving anno nu. Wie dacht dat de Britse standenmaatschappij niet meer bestaat, zal raar opkijken na lezing van Beloofd is beloofd.

Op haar website vertelt Erica James dat zij start met de personages als zij aan een nieuw verhaal begint. Het verhaal ontstaat rondom hun interactie. Dat is goed te merken aan Beloofd is beloofd. Alles draait om de personages Ella, Maggie en Ethan, en om hun persoonlijke groei. Zij hebben zichzelf aan het begin van het nieuwe jaar een belofte gedaan. Ella, huisdecoratieschilder, is vastbesloten voortaan haar verstand voorrang te geven boven haar gevoel nadat ze is weggegaan bij de man met wie ze oud dacht te worden. De relatie met Ethan, wiens huis ze in opdracht van zijn vrouw schildert, blijft daarom als het aan haar ligt uitsluitend vriendschappelijk. Ethan moet van zichzelf stoppen met de stiekeme one-nightstands die hij heeft. Ze dienen slechts als tijdelijke uitvlucht voor zijn slechte huwelijk met Francine. Maggie, die als schoonmaakster werkt bij Ethan en Francine, vindt dat ze in het nieuwe jaar beter voor zichzelf moet opkomen en iets nieuws moet beginnen.

James gebruikt een fijn penseel om de sympathieke personages zoals Ella en Maggie en hun innerlijke strijd neer te zetten. Haar uiterst vileine pen bewaard ze voor de verwende nouveau riche dames Francine en Christine. Ook Maggie’s luie echtgenoot Dave en schoonmoeder from hell Brenda van Maggie worden niet gespaard. Genadeloos en vol humor beschrijft ze hoe de buurvrouwen Christine en Francine echt over elkaar denken terwijl ze ondertussen poeslief doen tegen elkaar. Ronduit hilarisch en tegelijkertijd heel triest zijn de gesprekken die Maggie met haar man en schoonmoeder heeft, terwijl ze niet zegt tegen hen wat ze werkelijk denkt.

Dankzij de soepele schrijfstijl van Erica James leest Beloofd is beloofd heerlijk weg. Verwacht geen literair hoogstandje maar geniet van deze prettig geschreven, humoristische moderne zedenschets.

Deze recensie staat ook in BOEK, nummer 3, mei/juni 2011.

dinsdag 14 juni 2011

Iedere dag, ieder uur van Natasa Dragnic is poëtische romance

Iedere dag, ieder uur van de Duits-Kroatische schrijfster Natasa Dragnic is een uniek verhaal over een tragische liefde van twee mensen. Iedere dag, ieder uur denken ze aan elkaar en toch kunnen ze niet bij elkaar zijn. Aan de liefde tussen hen ligt het niet. Het was liefde op het eerste gezicht toen Dora en Luka elkaar als kind ontmoetten op een kinderdagverblijf in Makarska, Kroätie. Samen beleven ze een paar prachtige jaren, voornamelijk doorgebracht op een geheime rots op het strand. Het einde is abrupt en onherroepelijk door de verhuizing van Dora. Zestien jaar later is de tweede ontmoeting, ditmaal in Parijs. Luka is kunstschilder en Dora actrice. De liefde, die nooit is weggegaan, bloeit in volle hevigheid op. Drie maanden vol passie volgen. Ditmaal is Luka degene die weggaat. Hij belooft terug te komen maar kan zich niet aan zijn belofte houden. Dora besluit hem op te zoeken en de geschiedenis herhaalt zich. Keer op keer vlamt de liefde op, waarna de geliefden afscheid moeten nemen van elkaar.

In Iedere dag, ieder uur speelt poëzie een grote rol. De compositie van Iedere dag, ieder uur doet denken aan een gedicht waarbij de hoofdstukken de coupletten vormen. De refreinen bestaan uit de alinea’s en scènes die een aantal keren terugkomen. De herhaling versterkt het prachtige ontroerende liefdesverhaal. Ook het taalgebruik en de schrijfstijl van Dragnic zijn poëtisch: Iedere dag, ieder uur bestaat uit zorgvuldig gecomponeerde zinnen. Dragnic weet gevoelens om te zetten in prachtige beelden. ‘Maar deze gedichten raken hem als de jugo, de regenachtige zuidenwind thuis in Kroatië die maakt dat je bijna geen adem kunt halen. En toch kan je je er niet los van maken. Je draait je hoofd tekens weer tegen de wind in om door hem aangevat en vastgepakt te worden.’ Luka ontdekt in dit stukje de gedichten van Pablo Neruda. De titel van het boek is gebaseerd op een van zijn gedichten uit Honderd Liefdessonnetten.

De valkuil van de sentimentaliteit weet Dragnic gelukkig te vermijden. Nergens doet het verhaal overdreven of ongeloofwaardig aan. Het is nauwelijks te geloven dat Iedere dag, ieder uur een debuutroman is. De auteur Natasa Dragnic schrijft alsof ze al een compleet oeuvre met voornamelijk dichtbundels op haar naam heeft staan.

Deze recensie staat ook in
BOEK, nummer 3, mei/juni 2011.