
In Iedere dag, ieder uur speelt poëzie een grote rol. De compositie van Iedere dag, ieder uur doet denken aan een gedicht waarbij de hoofdstukken de coupletten vormen. De refreinen bestaan uit de alinea’s en scènes die een aantal keren terugkomen. De herhaling versterkt het prachtige ontroerende liefdesverhaal. Ook het taalgebruik en de schrijfstijl van Dragnic zijn poëtisch: Iedere dag, ieder uur bestaat uit zorgvuldig gecomponeerde zinnen. Dragnic weet gevoelens om te zetten in prachtige beelden. ‘Maar deze gedichten raken hem als de jugo, de regenachtige zuidenwind thuis in Kroatië die maakt dat je bijna geen adem kunt halen. En toch kan je je er niet los van maken. Je draait je hoofd tekens weer tegen de wind in om door hem aangevat en vastgepakt te worden.’ Luka ontdekt in dit stukje de gedichten van Pablo Neruda. De titel van het boek is gebaseerd op een van zijn gedichten uit Honderd Liefdessonnetten.
De valkuil van de sentimentaliteit weet Dragnic gelukkig te vermijden. Nergens doet het verhaal overdreven of ongeloofwaardig aan. Het is nauwelijks te geloven dat Iedere dag, ieder uur een debuutroman is. De auteur Natasa Dragnic schrijft alsof ze al een compleet oeuvre met voornamelijk dichtbundels op haar naam heeft staan.
Deze recensie staat ook in BOEK, nummer 3, mei/juni 2011.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten