donderdag 26 mei 2011

Levenslijn van Harlan Coben: thriller met intrigerende vraag


Wat is beter? Je geliefde en familie altijd de waarheid vertellen, hoe pijnlijk die ook is of de rest van je leven rondlopen met een leugen? Hoe goed is het voor een relatie om elkaar alles te willen vertellen, zelfs als je de ander daarmee diep in de ziel kwetst? Harlan Coben zet zijn lezers goed aan het nadenken over deze vragen in zijn nieuwe boek Levenslijn.
Voor Myron Bolitar, agent van topsporters, auteurs, acteurs en andere celebrety's, en zijn hoogzwangere cliënte Suzze blijkt het antwoord op deze vragen letterlijk van levensbelang. Op de Facebook-pagina van de voormalig toptennisster staat een bericht: 'Niet van hem'. Reden genoeg voor haar man Lex om ervandoor te gaan. Myron begint een zoektocht naar Lex en de afzender van het bericht, hierbij geholpen door Win, zijn steenrijke en beruchte compagnon. Hoe dieper Myron graaft, hoe meer leugens en halve waarheden hij ontdekt. Zelf wordt hij ook voor het blok gezet. Moet hij zijn vader de waarheid vertellen over de verdwijning van zijn broer, 15 jaar geleden?
Harlan Coben is een goede observator en goed op de hoogte van de populaire cultuur en social media. Dat blijkt ook uit zijn beschrijving van gasten van een nachtclub: "een stel opgeschoten jongens...net terug van auditie voor Jersey Shore (MTVprogramma, vergelijkbaar met Oh Oh Cherso): een combinatie van haarmousse, zonnebankbruin, geepileerde wenkbrauwen, onthaarde borstkassen en sportschoolspieren... Het zou pijn doen als je ze in het gezicht stompte, maar het zou vele malen erger zijn als je aan hun haar kwam."
Humor zorgt voor de noodzakelijke luchtige noot. De beschrijving van het uiterlijk van Big Cindi is over the top en geweldig. Een dame van 1.93m, 150 kilo geperst in miniscule topjes en strakke lycra bodysuits. Haar make-up is "alsof ze een doos met vierenzestig kleurkrijtjes had gepakt, die allemaal tegelijk had gebruikt en daarna onder de zonnebank had gelegen."
De manier waarop Myron uitsmijters bij een club verbaal in elkaar mept, nadat zij op botte wijze een meisje de toegang hadden geweigerd is hilarisch te noemen.
Levenslijn laat zich in sneltreinvaart lezen, zo snel is het geschreven. De gebeurtenissen volgen zich in een hoop tempo op. Soms gaat dat iets ten koste van de geloofwaardigheid. Zoveel rampspoed in een leven lijkt onmogelijk.
Levenslijn is een intrigerende thriller, een van de betere van Harlan Coben. In eerdere boeken leek het alsof hij een formule schrijver was geworden. Iemand draagt al jaren een duister geheim met zich mee. Er gebeurt iets waardoor het geheim onthuld dreigt te worden, daardoor vallen een of meerdere doden. Myron of een van zijn clienten is erbij betrokken. Vervolgens lossenMyron en zijn vrienden/medewerkers Win, Esperanza en Big Cindi het probleem op. Levenslijn past grotendeels in deze formule maar is toch anders. Dit boek stijgt er boven uit. Bovendien is het einde, zonder dit te willen onthullen, wel heel onverwacht.
Vier sterren.

maandag 9 mei 2011

Een schot in de roos van De Waal & Baantjer: vertrouwde, blijvende kwaliteit

Een schot in de roos is het vierde deel in serie van Simon de Waal en Appie Baantjer over Van Opperdoes en Jacob. Het is het eerste deel dat geschreven werd na het overlijden van Baantjer. Een spannend moment voor lezer en schrijver: slaagt Simon de Waal er in zijn eentje in om de serie in dezelfde stijl en met dezelfde kwaliteit voor te zetten? Gelukkig is het antwoord op deze vraag twee keer ja!

In Een schot in de roos gaat een gevonden telefoon plotseling rinkelen op het politiebureau. Het is de bezorgde moeder van de eigenaar. Ze heeft al een paar dagen niets van hem gehoord en weet niet waar hij is. Later wordt in de zompige kelder van een verlaten fabriekspand een lichaam gevonden. De dode man heeft in zijn jaszak een briefje met het telefoonnummer van de vermiste man. Aan Van Opperdoes en Jacob de taak om uit te zoeken of de dode man wellicht ook de vermiste man is en wie het fatale schot in de roos schoot.

De tegenstelling én de verwantschap tussen Van Opperdoes en Jacob blijft interessant om te lezen. Van Opperdoes, een rechercheur van de oude stempel, gelooft in goed speurderswerk. Hij vindt het maar niets als zijn PD wordt overgenomen door de mannen en vrouwen in witte pakken van de Forensische Recherche, door hem hardnekkig Technische Recherche genoemd. Jacob ziet wel de voordelen van de moderne techniek, zoals DNA-onderzoek en de hoeveelheid informatie die mobiele telefoons opleveren. Toch hebben de heren iets met elkaar gemeen, het zijn beiden rechercheurs in hart en nieren die niet rusten voordat de zaak helemaal is opgelost.
Mooi zoals de actualiteit terloops in een zijlijntje verwerkt wordt. Van Opperdoes en Jacob hebben geen hoge pet op van de Nationale Recherche nadat er een crimineel geliquideerd werd terwijl de Nationale Recherche toekeek en vervolgens de daders liet ontsnappen door onhandigheid.
Gelukkig is ook in dit deel de typische Amsterdamse humor gebleven. De humor in Een schot in de roos is vaak echter meer dan een lach. Simon de Waal schetst vaak hiermee op een geweldige manier uit het leven gegrepen types. Zoals de arrogante galeriehouder die in de maling wordt genomen door Van Opperdoes en Jacob. Of de barman die iemand die laat op de avond een chocomel bestelt laat kiezen tussen rietje of glas (en hem vervolgens expres een rietje geeft).
Daarnaast laat De Waal in dit boek zien dat het leven niet altijd eerlijk is. Soms gaan de 'goeien' als eerste en blijven slechteriken te lang buiten schot.

Bovenal is Een schot in de roos een goede, echte Amsterdamse politieroman die zich lekker laat weglezen in een avondje of twee.

Bloedbruiloft van Ellen Gerretzen: veelbelovend debuut

Bloedbruiloft is het veelbelovende debuut van Ellen Gerretzen. Zij woont en werkt zowel in Amsterdam en Berlijn als in Spanje. Het zal daarom geen toeval zijn dat in Bloedbruiloft een Berlijnse ex-hoofdcommissaris van politie in Spanje terechtkomt.

Deze Berlijnse ex-politieman, Wolfgang genaamd, is net met prepensioen gegaan. Hij kijkt er naar uit om de komende jaren een gedeelte van het jaar in Galicië te gaan wonen en hoopt dat het verdriet om de moord op zijn vrouw Claudia dan eindelijk zal slijten. Zoals het een goede thriller betaamd blijft het de rest van het boek bij dit verlangen. Het zal lang duren voordat Wolfgang rustig in zijn huis in Galicië kan zitten en mijmeren.

Zijn vriend, de vaak chagrijnige barman, Esteban vraagt zijn hulp bij een moordzaak in de Extremadura. De broer van een goede vriendin, Julia, wordt beschuldigd van een moord. Wolfgang laat zich overhalen en gaat met Esteban en Julia mee naar hun geboortedorp Dehesas de Aguasantas. Zoals te verwachten valt, wordt Wolfgang met de nodige argwaan en achterdocht ontvangen door de de dorpelingen en de plaatselijke politie. Het is voor hem moeilijk te bepalen wie wel en wie niet te vertrouwen is en/of de waarheid spreekt. Het is een klein dorp waar iedereen elkaar in de gaten houdt. Desondanks hebben velen toch de nodige geheimen die maar beter niet aan het licht kunnen komen. Voordat Wolfgang het in de gaten heeft zit hij er tot zijn nek in en is hij zijn leven niet zeker.

Het is goed te merken dat Ellen Gerretzen zelf ook in Spanje en Berlijn woont. Zij geeft veel 'inside information' over de stad en de streek die vaak alleen mensen die er wonen kunnen weten. Zoals het dagelijkse dorpsleven dat zich in Spanje vooral in het café afspeelt. Of alle wetenwaardigheden over de jamón ibérico, ham van de beroemde varkens met de zwarte hoeven. Soms is dat heel interessant en soms vreselijk saai. Bovendien haalt het geregeld de vaart uit het verhaal en dat is jammer. Het verhaal op zich is namelijk goed, goed geschreven en spannend.

De vriendschap tussen Wolfgang en Esteban komt onder druk te staan, onder andere door de gevoelens die Wolfgang krijgt voor Julia en de jaloezie die dit opwekt bij Esteban. Knap en opvallend dat Gerretzen dit op een mannelijke manier weet te beschrijven, feitelijk en zonder al te veel gepsychologiseer. Dit geldt voor het gehele boek. Het verhaal wordt overtuigend vanuit een man verteld. Hij doet niet aan psychologisch geneuzel maar probeert wel zijn gevoelens weg te stoppen.

Waarom het boek Bloedbruiloft heet blijft overigens een raadsel, er is nergens sprake van een bruiloft, laat staan een Bloedbruiloft zoals die in 1572 in Frankrijk plaatsvond.

Met Bloedbruiloft heeft Ellen Gerretzen bewezen dat ze een goede en spannende thriller kan schrijven. Het is echter wel te hopen dat in haar volgende thriller over Wolfgang de overbodige feitjes en weetjes zijn weggelaten.