maandag 26 november 2012

Prinses Lolly van Bastiaan de Wit: Much ado about nothing

Rond verschijning veroorzaakte de 'bangaroman voor jongeren', Prinses Lolly voor veel ophef. Het omslag lijkt bedoeld om te provoceren. Gekeken vanaf een afstandje is duidelijk een tepel te zien.
Prinses Lolly is de naam die hoofdpersoon Janneke zichzelf heeft gegeven. Deze puber vindt zichzelf en haar leven als Janneke saai en nietszeggend. Als Prinses Lolly durft ze alles met name op seksueel gebied. Ze denkt de hele dag aan niets anders dan seks. Deze obsessie deelt ze met Edwin, de sufste jongen van haar klas en met Cecile, haar beste vriendin en zelfverklaard zusje. Met beiden experimenteert ze er uitgebreid op los. Hun seksuele experimenten worden expliciet beschreven. Het hoogtepunt van het verhaal eindigt als dieptepunt als ze tevergeefs probeert haar leraar Nederlands te versieren.
Prinses Lolly is een opvallend, bijzonder boek. Bastiaan de Wit neemt geen blad voor de mond en noemt alle handelingen en lichaamsdelen bij de naam. Het taalgebruik en het verhaal zijn grof en net als de seks liefdeloos. Het boek lijkt vooral geschreven om te shockeren.
Prinses Lolly is in twee opzichten een snel geschreven boek. Het verhaal laat zich in een paar uurtjes uitlezen door de soepele zinnen. In de tweede plaats was er met wat meer tijd en aandacht iets van te maken geweest wat wel goed is. Nu is verhaal te simpel en ontbeert het diepgang. De, door de lezer verwachtte, ontwikkeling van de personages blijft helaas uit. Prinses Lolly, Edwin, Cecile en de anderen blijven eendimensionaal en oppervlakkig.
Desondanks is het goed om dit verhaal te lezen en zo te ontdekken hoe volwassen mannen denken over de manier waarop pubers seksualiteit beleven. En om te weten waar al het gedoe over ging. Much ado about nothing
Een ster voor de moeite.

vrijdag 23 november 2012

Achtervolging van Lee Child: een onvervalste Reacher

Achtervolging is het 17e deel in de succesvolle serie rond de held Jack Reacher. Na het vorige boek De affaire bleef Reacher achter met een gebroken neus en een pijnlijke schouder.
Achtervolging begint op het moment dat Reacher probeert een lift te krijgen in de richting van Virginia. En dat is niet eenvoudig voor hem. Het is midden in de nacht en Reacher is een grote afschrikwekkende vent met overduidelijk verwondingen. Uiteindelijk stopt de 57e auto voor hem. Normaal gebruikt Reacher zijn neus om mede op die manier te beoordelen of de bestuurder en de passagiers oké zijn. Zijn reukorgaan laat het deze keer door de breuk echter afweten en dat zorgt ervoor dat hij een grote beoordelingsfout begaat. Hij stapt in bij twee mannen en een vrouw. Al snel ontdekt hij dat de vrouw niet vrijwillig in de auto zit en dat het verhaal dat de mannen hem vertellen aan alle kanten rammelt.
Reacher is niet de man om hier bang van te worden, wel om op zijn hoede te zijn en te zoeken naar een manier om te ontsnappen en de vrouw in veiligheid te brengen. Dat lukt echter niet en voor hij het in de gaten heeft wordt hij meegezogen in iets dat zo groot is dat niet alleen de FBI maar ook het State Department en de CIA erbij betrokken zijn. Niet iedereen blijkt te zijn, wie hij/zij zegt dat hij/zij is. Dit maakt het voor Reacher nog lastiger om de situatie in te schatten.
Alles bij elkaar genomen is Achtervolging een echte onvervalste 'Reacher'a. Reacher helpt genadeloze schurken om zeep, helpt vrouwen in nood, zelfs al kunnen ze zichzelf prima redden.
Lee Child slaagt er in om zichzelf met ieder boek te verbeteren. Zijn schrijfstijl wordt steeds beter, strakker geformuleerd en minder gebruik van clichés. Gelukkig is de humor gebleven. Hij weet mensen en situaties mooi en scherp te beschrijven. Het blijft boeiend om te lezen hoe Reacher op basis van een paar feiten/observaties en inzicht in menselijk gedrag, zijn eigen theorieën ontwikkelt over wat het precies aan de hand is en hiermee vaak tot de goede conclusies komt.
Ieder deel van de Reacher serie is opgebouwd volgens een vaste formule. Reacher is ergens in Amerika, raakt verzeild in een lokaal conflict, bemoeid zich ermee, redt de dame in nood, gaat op de vuist met wat slechteriken, helpt er een paar naar de andere wereld en als het probleem is opgelost, dan gaat hij op zoek naar een nieuwe lift die hem naar een andere plek in Amerika brengt. Desondanks gaan de boeken niet vervelen. Dat komt omdat ze goed geschreven zijn, veel humor hebben en Reacher ondanks al zijn bijna bovenmenselijke eigenschappen toch een echte man met gebreken blijft. Ze doen deze lezer denken aan de actiefilms zoals Die hard 1-4 en Lethal Weapon. Die hadden een vergelijkbare formule, veel actie afgewisseld met achtervolgingen en op de goede momenten de nodige humor.
Voor Reacher is het overigens te hopen dat hij in het volgend deel eindelijk aankomt in Virginia. Hij is al enkele boeken bezig om daar te komen…

Dinsdag is voorbij van Nicci French: realistisch beeld van Britse samenleving

Dinsdag is voorbij is het tweede deel in de zevendelige serie rond de psychotherapeute Frieda Klein. En om direct een voor de hand liggende vraag te beantwoorden: de delen laten zich lastig afzonderlijk lezen. Integendeel in feite vormen Blauwe maandag en Dinsdag is voorbij twee delen uit een zevendelig verhaal. De problemen die aan het einde van Blauwe maandag opgelost leken te zijn, blijken dat helemaal niet te zijn. Frieda Klein heeft in dit tweede deel het angstige vermoeden dat iemand waarvan ze hoopte dat hij was overleden (in het vorige deel) nog in leven is en dat iemand die ze nog levend, en vermist waande (in het vorige deel) dood is. Ook verneemt ze in dit deel het tragische lot van een jonge vrouw die in het eerste boek spoorloos verdween.
In Dinsdag is voorbij wordt Frieda Klein door rechercheur Karlsson bij een raadselachtige zaak betrokken. Michelle Doyce, net ontslagen uit een psychiatrisch ziekenhuis wordt gevonden in een verwaarloosd huis in een achterbuurt. Ze verzamelt afval en geeft het netjes en goed geordend een plek in haar huis. De politie vindt in haar huis het dode lichaam van een man, netjes zittend op de bank. Michelle Doyce lijkt niet door te hebben dat hij dood is, ondanks de stank die hij verspreidt en is niet in staat een samenhangend verhaal te vertellen over de man en hoe hij op haar bank terecht kwam. Karlsson hoopt dat Frieda in een goed gesprek met Michelle, direct na haar nieuwe opname in een psychiatrisch ziekenhuis, kan achterhalen wat er is gebeurd. Karllson, zijn team en Frieda gaan ieder op eigen manier op zoek naar de identiteit van de dode man, de doodsoorzaak en de toedracht van zijn dood.
Als ze uiteindelijk, dankzij compositietekeningen van zijn gezicht, er achter komen wie hij was, ontdekken ze dat hij een soort oplichter was. Hij was voor al zijn slachtoffers, die hij geld afhandig maakte, een luisterend oor en gaf ze aandacht die ze van anderen niet kregen. Onder zijn slachtoffers bevinden zich als logisch gevolg hiervan vele potentiële daders.
Frieda ontdekt dat het deze keer voor haar erg gevaarlijk is om de politie te helpen bij het onderzoek. Haar geesten uit het verleden, jagen nog steeds op haar. En nieuwe hebben zich hierbij aangesloten. Ook de media heeft het deze keer op haar gemunt. De zaak raakt haar zonder dat ze het wil.
Dinsdag is voorbij is met recht een psychologische thriller te noemen, niet alleen vanwege het feit dat Frida Klein psychotherapeute is. Nicci French gaat uitgebreid in op de motieven en beweegredenen van het handelen van de verschillende personages. Daarnaast schetst ze een akelig, realistisch beeld van de onderkant van de Britse samenleveing. Mensen zonder werk in achterbuurten zonder uitzicht op verbetering van hun lot. Mijlenver daar vanaf staan de mooi ingerichte huizen van de rijken. De bewoners daarvan ontberen echter vaak mededogen met anderen, zoals de rijke broers die geen tijd hebben om bij hun oude, eenzame moeder langs te gaan. Zij doen dit pas als de erfenis in gevaar dreigt te komen.
Frida Klein blijft een raadselachtige vrouw, ook in dit tweede deel laat ze slechts mondjesmaat iets van zichzelf zien. Ze houdt informatie achter voor de lezer over haar vermoedens en op welke manier volgens haar de vork in de steel zit. De ontknoping wordt hierdoor voor de lezer een grote verrassing. Nog net geen konijn uit de hoge hoed, maar het scheelt niet veel. Pas veel verderop valt ook bij de lezer het kwartje en is het zo duidelijk als het maar kan zijn. Toch is het verhaal niet afgelopen na de ontknoping. Nicci French zorgt op de laatste paar bladzijden voor een dubbel knallend einde. Een verhaallijntje blijft hangen voor het derde deel: Wachten op woensdag.
Het was goed dat Nicci French na haar lange reeks stand-alones voor iets nieuws heeeft gekozen. De reeks rond Frida Klein is tot nu toe zeer geslaagd.

Wild van Cheryl Strayed: een reisverslag met diepgang

Wild is het waargebeurde, ongelooflijke verhaal van Cheryl Strayed. Op haar 27e liep ze 1700 km over het Pacific Crest Trail in de VS. Ze begint in juni 1995 in Mojave, Californië om 3 maanden later in Cascade Lakes, Oregon bij de Brug der Goden te eindigen. Onderweg komt ze andere 'hikers', ratelslangen, een beer en vooral zichzelf tegen.
Cheryl Strayed was de tocht begonnen op een dieptepunt in haar leven. Ze was net gescheiden, had drie jaar eerder haar moeder verloren en daarmee tegelijkertijd het contact met haar familie en had een drugsverslaving overwonnen. Kortom, ze wist even niet wat ze met haar leven aanmoest.
In haar boek vertelt ze niet alleen over wat ze allemaal meemaakt tijdens haar wandeltocht, maar blikt ze ook terug op haar jeugd, de band met haar moeder en haar huwelijk. Ze is hierin verrassend openhartig.
Wild is naast een reisverslag van een voettocht, ook het prachtige verhaal van een vrouw die met zichzelf in het reine komt. Na de tocht is ze een ander mens die geleerd heeft het leven te nemen zoals het komt.
Cheryl Strayed kan goed schrijven in mooie heldere zinnen, waardoor haar boeiende verhaal zich achter elkaar laat uitlezen. De lezer kan niet anders dan bewondering opbrengen voor de moed en het doorzettingsvermogen van Strayed. Hoe zwaar de tocht ook werd, ze gaf niet op. Door de ontberingen en de manier waarop Strayed er mee omging, wint het boek aan de nodige diepgang.
Wild is een aanrader voor zowel de liefhebber van reisverhalen als voor die van psychologische romans.

donderdag 15 november 2012

De gevangene van de hemel van Carlos Ruiz Zafon: roman van meesterlijke verteller

De gevangene van de hemel is het derde deel van de succesvolle romancyclus van de Spaans/Amerikaanse auteur Carlos Ruiz Zafon, waarin eerder Schaduw in de wind en Het spel van de engel verschenen. Het boek laat zich prima lezen zonder de andere delen gelezen te hebben. Al maakt het boek wel nieuwsgierig naar het eerdere werk van deze schrijver.
Ten tijde van het Franco-bewind (1939-1975) in Spanje verdwenen vele tegenstanders vaak zonder proces in de gevangenis. Slechts weinigen verlieten die levend. Fermin Romero De Torres was een van hen. Hij vertelt in 1957 aan Daniel Sempere over zijn tijd in de gevangenis en over de mannen met wie hij in 1940-41 achter de tralies zat. Nadat Fermin klaar is met het vertellen van zijn verhaal zal het leven van Daniel nooit meer hetzelfde zijn, zo’n grote impact heeft het op hem. Tot dan toe was hij een min of meer gewone boekverkoper in de ouderwetse boekwinkel van zijn vader. Daniel is getrouwd met de mooie Beatriz en vader van een klein zoontje, genaamd Julian. Hij is vastbesloten de waarheid te achterhalen.
De gevangene van de hemel is beslist geen thriller, wel is het een fantastisch goed geschreven spannende roman van een meesterlijk verteller. Moeiteloos neemt Zafon de lezer mee naar het Barcelona van 1940 en van 1957. Hij laat de lezer angst, liefde, gedrevenheid en wil tot overleven voelen. Zijn taalgebruik is bloemrijk en vol, zonder dat dit de spanning uit het verhaal haalt. Het verhaal is vaak heftig, en als broodnodig tegenwicht heeft Zafon spitse, lichtvoetige humor gebruikt. Die komt vooral terug in de dialogen van Fermin. Deze man heeft een bijzondere manier van uitdrukken, prachtig zoals hij de dingen benoemt en beschrijft.
De gevangene van de hemel is een boek om in een lange adem uit te lezen en doet verlangen naar de twee vorige delen uit de romancyclus.

Deze recensie is ook te lezen op
www.crimezone.nl.

woensdag 14 november 2012

Een mes in de rug van De Waal & Baantjer: vertrouwde kwaliteit

Een mes in de rug is het zesde deel in de serie van Simon de Waal en Appie Baantjer. Net als de vorige vijf delen is Een mes in de rug een echte Amsterdamse politieroman met de rechercheurs Van Opperdoes en Jacob in de hoofdrol.
In Een mes in de rug onderzoeken Van Opperdoes en Jacob een raadselachtige zaak. In een hotelkamer in het centrum wordt een dode man gevonden, die echter niet degene is de genoteerd staat als laatste gast van die kamer. De bedrijfsleidster van het hotel komt nogal zenuwachtig over, en het lijkt alsof ze het een en ander heeft te verbergen. Een andere gast staat ingeschreven onder een valse naam, maar heeft betaald met een echte creditcard van iemand anders. Het is een raadsel wie de dode man is, en wat er is gebeurd. Gaandeweg het onderzoek komen er alleen maar meer raadsels bij, in plaats van dat ze opgelost worden. Zeker als die beruchte advocaat er iets mee te maken lijkt te hebben.
Een mes in de rug is van inmiddels vertrouwde kwaliteit: een vlot geschreven verhaal, herkenbare personages, hier en daar een gebbetje en een onvervalste authentieke Amsterdamse sfeer. Het verhaal biedt voldoende afleiding om de lezer even het hier en nu te doen vergeten en te duiken in het verhaal. Leuk is ook, dat het boek dicht op de actualiteit is geschreven. Neem bijvoorbeeld alle ophef over politie taps. Ook het onderzoek is geheel eigentijds. Al is Van Opperdoes van de oude stempel, Jacob vertegenwoordigt de nieuwe generatie, die de digitale opsporingsmethoden omarmt. Desondanks heeft Van Opperdoes het verrassend vaak bij het rechte eind, dankzij zijn speurdersinstinct, inzicht in mensen en vele jaren ervaring.
Het is te hopen dat er nog vele delen zullen verschijnen in deze reeks!

Verdieping X van Kim Moelands is een echte aanrader

Kim Moelands is recensent van spannende boeken. En dat is goed te merken in haar tweede thriller Verdieping X. Het is een bloedstollend verhaal geworden, waarin ze de spanning goed gedoseerd opbouwt. Het verhaal begint met Linda, laborante bij de Bloedbank. Ze heeft met wat schimmige figuren een afspraak gemaakt over de levering van bloed van bepaalde donoren, in ruil voor veel geld en een mooie auto. Voor haar is het zakelijk transactie, waar ze geen bezwaren tegen heeft, omdat ze nu eindelijk al die mooie spullen kan kopen. Voor Melissa loopt die dag veel minder goed af. Ze was zo blij dat de leukste jongen van de klas haar kwam ophalen om vervolgens met zijn allen uit te gaan. Eenmaal lekker dansend op de dansvloer van Club Energy krijgt ze een geheimzinnig flesje ELF aangeboden. Niet lang daarna draait alles om haar heen, en wordt het zwart voor haar ogen. Het ziekenhuis kan die avond de toestroom van bewusteloze jongeren maar nauwelijks aan. Allemaal waren ze in Club Energy en gingen ze out na het drinken van ELF. Als snel blijkt dat hun Hb-waarde veel te laag is. Hematoloog Floor van Schaick wordt erbij geroepen om te achterhalen wat er is gebeurd en hoe de patiënten kunnen worden genezen. Dat is nog niet zo eenvoudig. Wanneer blijkt dat de uitslagen van het bloedonderzoek, dat gedaan is door het commerciële bedrijf F & B wel heel erg afwijken van de resultaten van het ziekenhuis, gaat haar leidinggevende, dokter De Krauw, zich raar gedragen. Reden genoeg voor Floor om uit te zoeken wat er precies aan de hand is. Al snel is zij haar leven ook niet meer zeker.
Kim Moelands bouwt de spanning in Verdieping X geleidelijk op. Dit doet ze door de personages pas te introduceren in het verhaal als dat nodig is voor de plot. Dit in tegenstelling tot veel thrillerauteurs, die in de eerst paar hoofdstukken alle personages voorstellen en alle verhaallijnen uitgooien. De manier van Kim Moelands zorgt voor een rustige opbouw van de plot. De hoofdpersonen komen levensecht en overtuigend over, evenals hun gedrag en onderlinge verhoudingen. De hiërarchie in het ziekenhuis brengt ze realistisch in beeld.
Kim Moelands heeft een prima schrijfpen. Ze weet met een paar zinnen mensen goed neer te zetten. Het verhaal is soepel geschreven, en leest daardoor lekker weg. Tot slot een klein minpuntje. Jammer dat motieven van de bad guys duister blijven, en dat ze iets minder goed uit de verf komen. Afgezien hiervan is verdieping X van Kim Moelands een echt aanrader, die garant staat voor een paar avonden leesplezier.

donderdag 1 november 2012

Alles is zoals het zou moeten zijn van Daphne Deckers: scherpe en amusante relatie-roman

In haar boeken over zwangerschap, baby’s en kinderen en in haar columns liet Dekkers al een glimp zien van haar schrijftalent en vooral van haar humor. In Alles is zoals het zou moeten zijn gaat ze helemaal los.
Iris van de Berg is net bevallen als haar vriend op zijn knieën naast het bed gaat zitten. Even denkt ze dat hij haar ten huwelijk gaat vragen, om direct wreed uit de droom te worden geholpen. Hij vraagt haar namelijk of het kind wel van hem is. Hiermee laat hij een bom afgaan onder hun relatie. Niet veel later blijkt dat hij al enige tijd een affaire heeft met een jonge co-assistente en dat hij met haar in een ziekenhuis in Afrika wil gaan werken. Iris blijft achter met haar pasgeboren zoontje. In eerst instantie verliest ze zich in de drank. Gelukkig wordt ze al snel door de mensen om haar heen op het rechte spoor gezet. Ze bouwt met vallen en opstaan een nieuw leven op met haar zoontje en ontmoet in het park een leuke hondenuitlater. Haar vriendinnen vinden dat ze meer moet daten maar de hondenuitlater heeft een te laag niveau en of die Vlaamse collega nou zo’n succes is?
Alles is zoals het zou moeten zijn doet denken aan de chicklit boeken van Jill Mansell, maar dan typisch Nederlands, meer sex en meer humor die op het randje van het nette is. Daphne Dekkers is gezegend met een vlotte pen waardoor het boek zich lekker laat weglezen op een druilerige dag. Daarnaast is ze een goede observator van mensen en hun gedrag. Ze weet personages scherp en levensecht neer te zetten, zo uit het leven gegrepen. De situaties die ze beschrijft zijn vaak humoristisch, beeldend en herkenbaar. Al volgt ze keurig de regels van het chicklit genre, toch is het een sprankelend, origineel verhaal geworden. Wat het meest bijblijft aan het boek is de grove humor en de geweldige dubbelzinnige dialogen tussen Iris en haar vriendinnen.
Hopelijk lukt het Daphne Dekkers om naast haar drukke werk- en gezinsleven om nog zo’n scherpe en amusante relatie-roman te schrijven.

Kinderspel van Marianne en Theo Hoogstraaten: huiveringwekkend actueel

Stel je eens voor dat er in Nederland een gewetenloze gek zoals Anders Breivik opstaat. Die uit protest tegen de Nederlandse multiculti samenleving en de oprukkende Islam zomaar mensen vermoord en op die manier aandacht opeist. Marianne en Theo Hoogstraaten namen dit gegeven als uitgangspunt voor hun 6e thriller Kinderspel. Het leverde een huiveringwekkend actuele thriller op.
Tandarts Sylvia probeert zo goed als het kan haar drukke praktijk te combineren met de zorg voor haar 5-jarig dochtertje Charlene. Het valt niet mee want enige tijd geleden is ze gescheiden. Haar ex had moeite met haar carrière, terwijl die van hem niet van de grond kwam. Op een kwade dag ligt er een man in haar tandartsstoel, die zoveel moeite met de behandeling heeft dat hij flauwvalt. Sylvia brengt hem thuis. Hier ziet hij aanleiding in om haar te versieren. Binnen de kortste keren dringt hij zich haar leven binnen, doet alsof hij thuis is in haar huis en is te familiair met haar dochtertje. Ondanks alle alarmbellen die afgaan in haar hoofd laat Sylvia Reinier zijn gang gaan. Ondertussen is er op Schiphol een aanslag gepleegd op onschuldige toeristen en dreigen meer aanslagen. Voordat ze het in de gaten heeft is Sylvia hier meer bij betrokken dan haar lief is.
Kinderspel zit heel dicht op de actualiteit en daarin zit de kracht van het verhaal. Ongetwijfeld zullen vele mensen nagedacht hebben over een “wat als” scenario. De reactie van overheid, media, hulpdiensten en hun onderlinge communicatie, of beter gezegd het gebrek daaraan, hebben Marianne en Theo Hoogstraaten pijnlijk realistisch. Het is zeer waarschijnlijk dat dingen zouden kunnen verlopen zoals zij ze beschrijven. Sylvia is komt levenecht over, iedere moeder zal zich herkennen in haar extreme reacties om haar kind te beschermen. Ook de andere personages komen goed uit de verf. De Hoogstraatens hebben een vlotte pen waardoor de lezer het boek achter elkaar uitleest, gegrepen door het verhaal.
Het is overigens te hopen dat Kinderspel fictie blijft!


****