dinsdag 21 december 2010

Complot 365 December: het is afgelopen

Het is afgelopen. Complot 365 December van Gabrielle Lord is verschenen en gelezen. Niet meer iedere maand wachten op een nieuw deel uit de serie. Jammer! Wat een plezier was het om deze 12 delen te lezen.
Eind december 2009 kreeg Callum Ormond van een oude man de waarschuwing om onder te duiken en te zorgen dat hij tot 31 december 2010 in leven zou blijven. Vreemde waarschuwing voor een jongen van 15. Al snel blijkt de boodschap niet voor niets geweest te zijn. Nog voor dat het februari is, kan Callum niet meer veilig thuis wonen en is zijn leven in gevaar. Gelukkig helpt zijn vriend Boges hem op alle mogelijke manieren. Later in het jaar ontmoet Callum op de meest vreemde plaatsen mensen die hem verder helpen met zijn opdracht. De familie Ormond blijkt in het bezit te zijn van een geheimzinnig raadsel met waarschijnlijk bijbehorende schat. Het is cruciaal dat het raadsel voor 31 december 2010 wordt opgelost. Callum is niet de enige die op zoek is naar de oplossing en niet iedereen wilt dat hij het raadsel oplost.
Terugkijkend op Complot 365 in zijn geheel, valt op dat ieder deel even sterk is, er zitten geen mindere delen tussen. De opbouw van ieder deel is volgens hetzelfde stramien. Callum komt een stapje dichterbij het raadsel. Hij krijgt hulp van anderen die daardoor soms zelf in de problemen raken. Niet iedereen is altijd even goed te vertrouwen, lastig om uit te maken wie wel en wie niet. Aan het einde van iedere maand is er een cliffhanger omdat Callum dan in een onmogelijk lijkende situaties verstrikt is geraakt. Dit zorgde voor reikhalzend uitkijken naar de volgende maand.
De serie is voor jongeren geschreven en dat is te merken aan het taalgebruik en de dialogen. Callum, Boges en Winter zijn echte pubers en gedragen zich ook zo. Ze weten oplossingen te verzinnen voor problemen en raadsel die volwassenen niet zo snel zouden bedenken. Aan de andere kant wordt Callum op een kinderachtige manier jaloers als hij het vermoeden heeft dat er meer gaande is tussen Winter en Boges.
Complot 365 is een goedgeschreven en fantastisch uitgewerkt concept. Goed om iedere maand een deel te laten verschijnen en zo de spanning gedoseerd op te bouwen. Alles in een keer zou te veel zijn en niet werken.
Balen dat het afgelopen is. Wat een adembenemend en spannend jaar was Complot 365!

maandag 20 december 2010

Tijgerlelie is een mooie belofte voor de toekomst

Danique Gimbrère en Anne Swartjes hebben een bijzondere prestatie geleverd. Hoeveel mensen kunnen immers zeggen dat zij een debuutroman schreven op hun zestiende, die vervolgens is gepubliceerd op hun zeventiende en bovenal zeer lezenswaardig is?
Tijgerlelie is een goedgeschreven jongerenroman waarin het duidelijk is dat de hoofdpersoon, Carter Johnson nog het een en ander te leren heeft over zichzelf. In het begin is hij tamelijk onuitstaanbaar. Gewend aan veel aandacht en een schare fans die alles bewonderen wat hij zegt of doet. Zoals te verwachten valt komt er al snel een verstorende factor in het spel in de vorm van Lily Jones. Zij is ongelooflijk mooi en totaal niet onder de indruk van Carter Johnson. Hij raakt geïntrigeerd door haar en is vast besloten haar te veroveren en echt te leren kennen. Gaandeweg leert hij in eerste instantie vooral zichzelf goed kennen en pas later, veel later, komt hij achter het geheim van Lily.
De meeste jongerenromans zijn geschreven door volwassenen, die zich proberen in te leven in de belevingswereld van jongeren. Het referentiekader van deze boeken is echter altijd die van de volwassen auteur. De auteur is automatisch een soort alwetende verteller die weet hoe bepaalde dingen gaan in de buitenwereld. Heel bijzonder en erg verfrissend om eens een boek te lezen zonder dat referentiekader. En dat het de fout oplevert dat er vlak bij Londen zich een zandstrand bevindt nemen we op de koop toe.
Tijgerlelie is een mooi voorbeeld van een klassieke bildungsroman. Carter Johnsons weg van verwende jongen naar bijna volwassen man die zijn verantwoordelijkheid neemt, is goed en realistisch beschreven. Wel jammer, dat het einde waarin het raadsel van Lily wordt opgelost, een tikje ongeloofwaardig is en tamelijk uit de lucht komt vallen. Hier valt duidelijk nog iets te leren voor een volgende roman.
De dialogen in Tijgerlelie zijn verrassend goed met taalgebruik dat je verwacht bij zestienjarigen. Geen mooischrijverij maar wel mooi geschreven. Tijgerlelie leest daarom gemakkelijk weg.
Het is te hopen dat Danique Gimbrère en Anne Swartjes hun samenwerking voortzetten en dat we binnenkort hun tweede roman mogen verwachten. Tijgerlelie is een mooie belofte voor de toekomst.

donderdag 9 december 2010

Lydia van Felix Thijssen leest lekker weg

Felix Thijssen is een veelzijdige schrijver van een omvangrijk oeuvre. Zo schreef hij in een ver verleden jeugdboeken, westerns, detectives en science fiction romans. Later gevolgd door tv- en filmscenario's en thrillers. In de biografie op zijn website wordt gesproken over een productie van acht boeken per jaar. Zijn uitgever raadde hem indertijd aan onder pseudoniem te gaan schrijven omdat niemand zou geloven dat alle acht goed van kwaliteit zouden zijn.
Zijn eerste thriller in de Max Winter Mysteries, Cleopatra, verscheen in 1997. Op 1 na dragen alle delen in de deze serie de naam van de vrouwelijke hoofdpersoon. De Max Winter serie kent hoogtepunten zoals Esperanza, Amanda en Caroline maar ook wat mindere delen zoals Tiffany. Inmiddels is het twaalfde deel verschenen, Lydia. Geen hoogvlieger maar wel een boek dat lekker wegleest.
De zoon van Lydia schrikt zich rot als het lijkt alsof zijn moeder in een boom is opgehangen. Een zieke grap of zit er meer achter? Een dreigbrief in de brievenbus en een man aan de deur met vreemde vragen zorgen ervoor dat Lydia besluit Max Winter in te huren. En maar goed ook want haar man is achter haar grote geheim gekomen en op haar werk heeft ze ook de nodige problemen. Wellicht kan Max Winter het mysterie oplossen. Al heeft hij ook het een en ander aan zijn hoofd: hij
kan CyberNel maar niet vergeten.
Voor de lezer die de serie vanaf het eerste deel volgt, is er een mooie beloning. De levensloop van Max is helemaal te volgen in zijn boeken. Ook in Lydia wordt er verwezen naar gebeurtenissen uit het leven van Max die in eerdere delen plaatsvonden. Lydia is bijvoorbeeld de dochter van een man die hij vele jaren daarvoor hielp, toen hij verdacht werd van de moord op zijn buurvrouw.
Lydia is een vlotgeschreven thriller van een geroutineerde schrijver. Het verhaal is oké met voldoende verrassende wendingen. Het wint aan spanning door de perspectiefwisselingen tussen Lydia, vanuit de derde persoon en Max, vanuit de ik-persoon.
Na lezing bleef er echter iets knagen. Er mist iets, namelijk diepgang en originaliteit. Het verhaal blijft aan de oppervlakte, nergens gaat Felix Thijssen dieper in op beweegredenen en motieven. Arthur blijft een schimmig bordkartonnen figuur. Vernieuwend of origineel is Lydia ook niet. Het is gewoon een deel uit de serie. Geen boek dat er boven uitsteekt zoals Esperanza dat wel deed, door het verhaal en de taal.
Ondanks bovenstaande kritiek is Lydia wel een aanrader om te lezen, het boek zal zeker een avond of wat leesplezier geven. Het hapte namelijk heerlijk weg.

donderdag 2 december 2010

Mortuarium van Patricia Cornwell: een warrig nauwelijks leesbaar boek

Mortuarium van Patricia Cornwell is het achttiende deel in haar serie over patholoog-anatoom Kay Scarpetta. In eerdere delen werkte Kay Scarpetta als hoofd van de forensische pathologische dienst in Richmond, Virginia. Daar loste zij samen met politie inspecteur Pete Marino moeilijke en vaak gruwelijke moordzaken op. Haar nichtje Lucy sprong bij als het technisch lastig werd of er computers nodig waren. Kay had een ingewikkelde relatie met (voormalig)FBI man Benton Wesley. Het waren rechttoe-rechtaan geschreven thrillers, over het algemeen spannend, voorzien van een goede plot en een vlotte schrijfstijl. Ze vielen onder meer op omdat ze geschreven zijn in een tijd dat vrouwen in thrillers alleen in bijrollen voorkwamen als hulpeloos slachtoffer. Er waren begin jaren '90 nauwelijks thrillers met een vrouwelijke hoofdpersoon in een rol die er toe deed. Inmiddels is er het een en ander veranderd. Meer en meer goede spannende thrillers worden door vrouwen geschreven of hebben een vrouwelijke hoofdpersoon.
Ook de thrillers van Patricia Cornwell zijn veranderd. Helaas niet ten goede.
In Mortuarium werkt Kay Scarpetta niet meer in Richmond, Virginia. Bij aanvang van het boek zit haar werk in een mortuarium op de legerbasis Dover in Amerika er op. Ze heeft hier autopsies gedaan op gesneuvelde Amerikaanse soldaten. Intussen gaat het bij, het door haar opgezette, instituut CFC (pas helemaal aan het einde wordt verteld waar deze letters voor staan) in New England niet goed. Haar plaatsvervanger heeft er met de pet naar gegooid en is spoorloos verdwenen. Een zesjarig jongetje is op gruwelijk wijze vermoord. Degene die de moord bekent kan de moord niet gepleegd hebben. In het mortuarium ligt een lijk waar bloed uit stroomt. Twee raadsels waar niet alleen Kay Scarpetta graag een antwoord wil hebben. Ook het leger, FBI en een geheimzinnig onderzoeksinstituut zouden deze zaken graag opgelost willen hebben.
Kay Scarpetta is in Mortuarium paranoïde geworden. Overal ziet ze spoken, heeft ze het idee dat iedereen achter haar aan zit, dat er informatie bij haar weggehouden wordt en weet ze niet of ze de mensen om haar heen wel kan vertellen. Ze is erg bang dat haar geheim, iets dat heel lang geleden in Zuid-Afrika gebeurde, openbaar wordt.
Het gevolg is een warrig, nauwelijks leesbaar boek, omdat het boek vanuit Kay in de ik-vorm is geschreven. Onnodig lange zinnen van 4, 5 regels lang, met ingewikkelde bijzinnen maken het er niet beter op. Het zou kunnen dat Patricia Cornwell op deze manier de gekte in het hoofd van Kay Scarpetta duidelijk wilde maken voor de lezer. Daar is ze dan goed in geslaagd. In het andere geval was het beter geweest als het boek strakker geredigeerd was en veel bijzaken waren geschrapt.
Veel zaken blijven maar terugkomen in het boek. Zoals bijvoorbeeld het geheim uit Zuid-Afrika, de reden waarom Kay Scarpetta Jack Fielding de hand boven het hoofd blijft houden en haar kwakkelende relatie met Benton Wesley. Naarmate het boek vorderde, riep het steeds meer irritatie op. Wat een gezeur en gezever.
Is er dan iets positiefs te melden over het boek? Nee. Het is niet spannend, niet goed geschreven, geen goed verhaal. Het zou beter zijn als Patricia Cornwell een punt zou zetten achter de Kay Scarpetta serie en een andere weg zou inslaan. Iets wat ze na Eindstation eigenlijk al had moeten doen. Dat boek was een mooi einde geweest van de serie. Stoppen op het hoogtepunt, in plaats van uitmelken tot het niet meer leesbaar is.