donderdag 9 december 2010

Lydia van Felix Thijssen leest lekker weg

Felix Thijssen is een veelzijdige schrijver van een omvangrijk oeuvre. Zo schreef hij in een ver verleden jeugdboeken, westerns, detectives en science fiction romans. Later gevolgd door tv- en filmscenario's en thrillers. In de biografie op zijn website wordt gesproken over een productie van acht boeken per jaar. Zijn uitgever raadde hem indertijd aan onder pseudoniem te gaan schrijven omdat niemand zou geloven dat alle acht goed van kwaliteit zouden zijn.
Zijn eerste thriller in de Max Winter Mysteries, Cleopatra, verscheen in 1997. Op 1 na dragen alle delen in de deze serie de naam van de vrouwelijke hoofdpersoon. De Max Winter serie kent hoogtepunten zoals Esperanza, Amanda en Caroline maar ook wat mindere delen zoals Tiffany. Inmiddels is het twaalfde deel verschenen, Lydia. Geen hoogvlieger maar wel een boek dat lekker wegleest.
De zoon van Lydia schrikt zich rot als het lijkt alsof zijn moeder in een boom is opgehangen. Een zieke grap of zit er meer achter? Een dreigbrief in de brievenbus en een man aan de deur met vreemde vragen zorgen ervoor dat Lydia besluit Max Winter in te huren. En maar goed ook want haar man is achter haar grote geheim gekomen en op haar werk heeft ze ook de nodige problemen. Wellicht kan Max Winter het mysterie oplossen. Al heeft hij ook het een en ander aan zijn hoofd: hij
kan CyberNel maar niet vergeten.
Voor de lezer die de serie vanaf het eerste deel volgt, is er een mooie beloning. De levensloop van Max is helemaal te volgen in zijn boeken. Ook in Lydia wordt er verwezen naar gebeurtenissen uit het leven van Max die in eerdere delen plaatsvonden. Lydia is bijvoorbeeld de dochter van een man die hij vele jaren daarvoor hielp, toen hij verdacht werd van de moord op zijn buurvrouw.
Lydia is een vlotgeschreven thriller van een geroutineerde schrijver. Het verhaal is oké met voldoende verrassende wendingen. Het wint aan spanning door de perspectiefwisselingen tussen Lydia, vanuit de derde persoon en Max, vanuit de ik-persoon.
Na lezing bleef er echter iets knagen. Er mist iets, namelijk diepgang en originaliteit. Het verhaal blijft aan de oppervlakte, nergens gaat Felix Thijssen dieper in op beweegredenen en motieven. Arthur blijft een schimmig bordkartonnen figuur. Vernieuwend of origineel is Lydia ook niet. Het is gewoon een deel uit de serie. Geen boek dat er boven uitsteekt zoals Esperanza dat wel deed, door het verhaal en de taal.
Ondanks bovenstaande kritiek is Lydia wel een aanrader om te lezen, het boek zal zeker een avond of wat leesplezier geven. Het hapte namelijk heerlijk weg.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten