maandag 31 oktober 2011

Botsing van Ingrid Oonincx: vier sterren op Crimezone

Het is moeilijk voor te stellen dat Botsing pas het tweede boek is van de Nederlandse schrijfster Ingrid Oonincx. Ze schrijft alsof ze al een heel oeuvre op haar naam heeft. Geroutineerd en trefzeker vertelt ze in Botsing de verhalen van Anna, Lisa en Ewoud.
Anna is een veelbelovende architect en werkt bij een beroemd bureau. Ze reist over de gehele wereld voor haar werk. Ze ontmoet op die manier veel mannen met wie ze vervolgens een one night stands heeft in hotelkamers. Een levensstijl die zo langzamerhand onbevredigend wordt voor Anna. Ze zou graag een duurzame relatie met een ongetrouwde man willen maar daar slaagt ze niet in. De stabiliteit in haar leven zoekt ze in haar baan en hopelijk ook in een eigen huis. Al snel vindt ze een prachtig appartement in een imposante villa. Helaas is haar blijdschap hierover van korte duur. Op de eerste avond in haar nieuwe appartement vindt ze haar net gekregen papegaai gruwelijk verminkt in zijn kooi.
Lisa is directeur van een vliegtuigmaatschappij. Als succesvolle zakenvrouw heeft ze alles onder controle. In plaats van een secretaresse heeft ze een personal assistent die op zakelijk gebied alles regelt. Thuis heeft ze een huishoudster die zowel voor het huis als voor de kinderen zorgt. Haar zorgvuldig opgebouwde bouwwerk stort langzaam in als twee van de fundamenten wegvallen. Haar Poolse huishoudster vertrekt naar huis om voor een zieke moeder te zorgen en haar man vertrekt tijdelijk naar Amerika voor een universitair gastdocentschap. Tijdens het voor de ontspanning broodnodige rondje hardlopen lijkt het wel alsof ze achtervolgt wordt.
Ewoud had alles: goede baan, leuke vrouw, lief dochtertje, mooi huis. En nu? Nu woont hij in een achterbuurt, mag hij van zijn ex zijn dochtertje niet meer zien omdat zij geschrokken zou zijn van zijn woede aanvallen en vlucht hij in de drank. Ondertussen wordt hij hardhandig herinnerd aan de afspraak dat hij in ruil voor veel geld Nederland zou verlaten. Hij zou wel willen maar hij wil zijn dochtertje niet achterlaten. Hij zet alles op alles om haar te kunnen zien.
Botsing bestaat uit drie afzonderlijke verhaallijnen die op het eerste gezicht niets met elkaar te maken hebben. Het verhaal zit zo ingenieus in elkaar dat de lezer pas op het eind ontdekt wat Anna, Lisa en Ewoud met elkaar verbindt. Iedere verhaallijn is tegelijkertijd een spannend losstaand verhaal en onderdeel van het grote verhaal. Langzaam draaien de verhaallijnen in elkaar, eerst die over Anna en Lisa en in het laatste hoofdstuk volgt de onthulling van Ewoud’s rol in het verhaal. En dan vallen alle puzzelstukjes op hun plaats. Geniaal, goed en overtuigend gedaan.
Botsing heeft alles in zich wat een thriller goed maakt en de moeite van het lezen meer dan waard is. Sterk verhaal, goede spanningsopbouw, interessante realistische personages en een prettige schrijfstijl zonder opsmuk of mooischrijverij. Het zou mij niets verbazen als Botsing hoge ogen gaat gooien bij thrillerprijzen, zoals de Beste Thriller van het jaar van Crimezone.nl of de Gouden Strop.
Deze vier sterren recensie is ook te lezen op http://www.crimezone.nl/.

dinsdag 18 oktober 2011

Allen die gestorven zijn van Ake Edwardson: onevenwichtig boek

Uitgeverij AW Bruna lijkt oudere titels een nieuwe kans te willen geven. Eerder dit jaar werd Het laatste journaal van Petros Markaris uit 1995 opnieuw uitgegeven. Nu is het de beurt aan Allen die gestorven zijn van Åke Edwardson, eveneens uit 1995.
Het eerste hoofdstuk van Allen die gestorven zijn opent met een sublieme scène die werkelijk geniaal is opgebouwd wat betreft spanning en verwachting. Zelden zo’n goede scène gelezen. Het begint heel gewoon met een man die op een bankje langs een oeverpromenade zit. Het is ’s ochtends vroeg, maar al behoorlijk warm. De man en zijn uitzicht worden in detail beschreven. De wind waait zijn haar door elkaar, en de man laat het gebeuren. De lezer begint zich een en ander af te vragen, want hij zit daar al twee uur in dezelfde houding. En dan komt de meesterlijke clou met de verklaring waarom: hij zit met een mes in zijn rug vast aan het bankje.
De dode man blijkt drugshandelaar met vele dubieuze contacten te zijn. Commissaris Sten Ard krijgt de opdracht om deze moord op te lossen. Privédetective en voormalige politieman Jonathan Wide wordt tegen wil en dank bij de zaak betrokken. Er wordt een aanslag op hem gepleegd die een verband lijkt te hebben met deze zaak. Hetzelfde overkomt de weduwe van de drugshandelaar, die vervolgens Wide inhuurt om een en ander uit te zoeken. Grote vraag is of de moord en de aanslagen te maken hebben met de drugshandel in het heden, of dat het allemaal wortelt in een verder verleden. Of hebben de moorden toch een heel ander motief…
Allen die gestorven zijn is een spannend verhaal met een on-Zweedse zinderende hitte. Het laat zich lastig navertellen, want het is een chaotisch verhaal dat van de hak op de tak springt. Allen die gestorven zijn bevat vele verhaallijnen, waarvan sommige niet direct verband lijken te houden met de plot. Zo wordt het niet echt duidelijk wat de rol was van de verhaallijn over het gedrogeerde meisje en de taxichauffeur die haar naar het ziekenhuis bracht. Ook blijven er losse draadjes hangen. Op sommige punten is het boek zeer gedetailleerd, bijvoorbeeld bij de bereiding van eten waar Edwardson vrijwel complete recepten vermeldt en bereidingswijzen uiteenzet. Daar tegenover staan momenten waarop hij met grote stappen door het verhaal gaat, en de lezer het spoor bijster raakt.
Alles bij elkaar levert dit een onevenwichtig boek op. De beginscène is geniaal, en het verhaal is spannend genoeg om door te willen lezen. Zijn schrijfstijl is wel oké, net als de personages die echte mensen van vlees en bloed zijn. Helaas doen de opbouw en verhaalstructuur veel afbreuk aan leesplezier en leesgemak. En toch doet het boek verlangen naar een volgend. Allen die gestorven zijn was in 1995 het debuut van Åke Edwardson. Veel auteurs groeien immers in de loop van hun carrière, en dat - zo weten we intussen - heeft Edwardson duidelijk bewezen.

Drie sterren
Deze recensie is ook te lezen op http://www.crimezone.nl/web/Thriller/9789400500082_Allen-die-gestorven-zijn.htm

Kat en muisspel in Nu jij nog van Katia Lief


Tot die ene noodlottige dag was Karin Schaeffer rechercheur. De dag waarop Martin Price, de domino moordenaar, in koelen bloede haar man en dochtertje vermoordde. Zijn bijnaam dankt hij aan de dominostenen, met een gecodeerde boodschap, die hij vooraf neerlegt in de buurt van zijn toekomstige slachtoffers. Eerder had Price al op gruwelijke wijze een gezin uitgemoord. Die ene dag nam hij wraak op Karin Schaeffer omdat zij verantwoordelijk was voor zijn arrestatie.
Een jaar later denkt zij rust te hebben gevonden nu Price eindelijk opgepakt en opgesloten is. Karin probeert, ook al heeft ze niets meer om voor te leven, een nieuw bestaan op te bouwen in een nieuw huis in een nieuwe buurt. Price weet echter wederom te ontsnappen en een dodelijk kat en muisspel begint. Karin weet dat Price haar zal opzoeken om zijn werk af te maken. Ergens hoopt ze hierop dan hoeft ze de pijn van het verlies niet meer te voelen. Hij dringt inderdaad haar huis binnen. De rollen worden omgedraaid en Karin krijgt de kans Price te doden. Het lijkt zo eenvoudig hem te doden maar lost het iets op? Ze twijfelt lang. Uiteindelijk zal ze veel spijt krijgen van haar beslissing.
Nu jij nog van Katia Lief is een bloedstollende spannende thriller en bevat veel suggestie van gruwelijkheden zonder dat er gruwelijke details beschreven worden. Knap gedaan van Katia Lief. Zij doet overigens niet aan mooischrijverij. Het verhaal wordt rechttoe rechtaan verteld zonder al te veel poespas. Er is veel aandacht voor de depressie van Karin, haar twijfels over haar handelingen en haar opbloeiende gevoelens voor Mac. Dit zorgt er voor dat het onwaarschijnlijke, overduidelijk Amerikaanse verhaal toch geloofwaardig en realistisch overkomt. De plot kent wat verrassende wendingen, net als de lezer denkt te weten hoe het in elkaar zit en al een verdachte op het oog heeft, blijkt het toch heel anders te zijn.
Ontzettend jammer dat er na zo’n mooie en sterke eindscène nog een epiloog volgt. Het verhaal was zonder epiloog veel sterker geweest. Dan bleef er nog wat te raden over voor de lezer. Nu is alles tot in detail uitgesponnen.
Desondanks is Nu jij nog zeker de moeite van het lezen waard. Op de achterflap wordt Nu jij nog een ‘huiveringwekkende vrouwenthriller’ genoemd. Hiermee wordt het boek te kort gedaan. Nu jij nog is een spannende huiveringwekkende thriller voor vrouw én man.

Drie sterren
Deze recensie is ook te lezen op www.ezzulia.nl

vrijdag 7 oktober 2011

Overspel van Nicolet Steemers: intrigerende gecompliceerde thriller

De nieuwe Nederlandse thriller Overspel zou de grote multimediale hit van het najaar kunnen worden. Alle ingrediënten zijn aanwezig: een tv-serie op prime time; een interactieve website; een Facebook pagina en het boek zelf.
Overspel begint met een schoolvoorbeeld van liefde op het eerste gezicht. De dame in kwestie is Iris Hoegaarde, een succesvolle fotografe. Ze is getrouwd met Pepijn van Erkel, een ambitieuze officier van justitie, en is moeder van Menno van zeven. De minnaar in spe is Willem Steenhouwer, advocaat en schoonzoon van de dubieuze vastgoedhandelaar Huub Couwenberg. Hij is getrouwd met Elsie Couwenberg en vader van de zestienjarige tweeling Marco en Marit. Ze ontmoeten elkaar tijdens een expositie met de foto’s van Iris. Zij is naar buiten gegaan om de drukte te ontvluchten. Hij staat buiten te roken. Het is liefde op het eerste gezicht. De affaire begint als zo vele affaires, eerst sms’en en stiekem bellen, later een geheime afspraak op een station, gevolgd door een vluchtige vrijpartij in een hotel. Later volgt het schuldgevoel: een affaire tussen twee getrouwde mensen geeft immers veel complicaties. Zoals te verwachten valt, ontdekken Elsie en Pepijn het overspel. De bedrogen partners voelen zich verraden, ze dachten een gelukkig huwelijk te hebben. Het zijn er niet de mensen naar om dit soort dingen passief over zich heen laten te komen.
De liefde tussen Iris en Willem is extra gecompliceerd doordat Pepijn bezig is met een groot onderzoek naar de handel en wandel van de familie Couwenberg. Pepijn blijkt geen middel te schuwen, binnen of buiten de wet, om zijn doel te bereiken: zijn huwelijk redden én de zaak Couwenberg tot een goed einde te brengen. Hij kan dan eindelijk aan zijn meerderen laten zien wat hij in huis heeft.
Intussen wordt een moord gepleegd. Iemand wordt dood uit het water gevist. Huub Couwenberg, de ‘godfather’ van de familie Couwenberg, voelde zich tot dat moment onaantastbaar en onkwetsbaar. Daarna is hij enkel bezig met het beschermen van wat hem het dierbaarste is en probeert hij koste wat het kost te voorkomen dat de waarheid aan het licht komt.
Pubers Marit en Marco ontdekken de keerzijde van de rijkdom van hun familie. Hun ouders zijn altijd druk aan het werk. Moeder Elsie is bezig haar slechtlopende restaurant te redden en vader Willem is in de weer met de juridische problemen van de Couwenberg-familie. Opa Couwenberg is dol op zijn kleinkinderen, hij stopt ze graag wat extra’s toe. Maar het klusje dat Marco voor zijn opa mag opknappen, is gevaarlijker dan het lijkt. Marit doet intussen verwoede pogingen te achterhalen waar haar familie zich precies mee bezig houdt, zonder na te denken over de consequenties.
Overspel is een intrigerende, gecompliceerde thriller geworden. Het is een soepel geschreven en bij vlagen spannend verhaal. De vele verhaallijnen zorgen in het begin voor verwarring, maar bij doorlezen vallen langzaam de puzzelstukjes op zijn plaats. De personages en hun handelingen zijn over het algemeen realistisch. Op Björn Couwenberg na. Hij heeft, na een auto-ongeluk op zijn zeventiende, een hersenbeschadiging opgelopen waardoor hij zich gedraagt als een kind in het lichaam van een man. Björn praat als een tienjarig jongetje maar kan autorijden en het huishouden doen. Hij gaat het ene moment naar de hoeren en even later speelt hij vol overgave op zijn Playstation.
Het centrale thema van Overspel is in feite niet moord, liefde of overspel, maar familie. Overspel gaat over getroebleerde familieverhoudingen, familiegeheimen, intriges, afwijzing, erkenning en verraad.
In Nederland kennen we een mooie traditie van tv-series over deze onderwerpen. Denk hierbij aan Oud geld, De fabriek, Vuurzee en Stellenbosch. De tv-serie Overspel past hier goed tussen.
Het boek Overspel is geen typisch Nederlandse, psychologische thriller zoals we die kennen van bijvoorbeeld Simone van der Vlugt, Saskia Noort of René Appel, over gewone mensen die ongewone dingen meemaken. Thrillers die maximaal twee of drie verhaallijnen hebben. De andere onlangs uitstekend ‘verboekte’ tv-serie Penoza past wel in dit rijtje.
Schuldgevoel, wrok, lust en angst vormen de belangrijkste psychologische thema’s in Overspel. Deze thematiek, in combinatie met het familiegedoe en de vele verhaallijnen zorgen ervoor dat Overspel een sterke psychologische thriller is, anders dan andere.

Bovenstaande recensie is gepubliceerd in BOEK nr. 5 september/oktober 2011.

Toen god een konijn was van Sarah Winman: sprankelende debuutroman

Na drieëntwintig jaar acteren was de Engelse Sarah Winman toe aan een nieuwe stap in haar leven. Ze besloot een cursus ‘Explore fiction’ te volgen aan de volksuniversiteit. Met succes, want het resulteerde in haar sprankelende debuutroman Toen god een konijn was. Een bijzonder boek met een bijzondere titel.
In Toen god een konijn was, kijkt Elly, een dertiger, terug op haar jeugd en de band die zij had met de belangrijkste mensen in haar leven: haar broer Joe en haar beste vriendin Jenny Penny. Elly vertelt over de jaren die zij met elkaar doorbrachten en de tijd daarna waarin ze bezig was Jenny en Joe terug te vinden. Hierbij lopen de stemmen van het opgroeiende meisje Elly en van de volwassen Elly vloeiend en realistisch door elkaar.
De mensen rondom Elly zijn onconventioneel en excentriek. Zo is daar haar tante Nancy, een lesbische filmster met flair en levenslust. En Arthur, een homoseksuele bejaarde man die precies weet hoe en wanneer hij dood zal gaan. Tot die tijd leert hij Elly waardevolle levenslessen. Zijn beste vriendin Ginger heeft een carrière als Shirley Bassey imitator. En de onzekere moeder van Jenny vele vriendjes en haar zigeunerleven.
De balans in Toen god een konijn was is perfect. Het is een ontroerend, gevoelig verhaal zonder dat sentimenteel wordt. Er zit veel humor in, zodat het niet te zwaar is. Het is nergens hilarisch of over the top. Sarah Winman weet het verhaal mooi te verwoorden, met een prachtige schrijfstijl die niet gekunsteld aandoet.
Het ‘show, don’t tell’ principe beheerst Sarah Winman als geen ander. Tussen de regels door valt meer te lezen dan is geschreven. Veel drama, zoals kindermisbruik, wordt niet expliciet benoemd. De lezer kan het zelf invullen.
Toen god een konijn was brengt de lezer zowel tot lachen als tot huilen. Soms zelfs tegelijkertijd.

Bovenstaande recensie is gepubliceerd in BOEK nr. 5 september/oktober 2011.