Het volksliedje dat voorin de roman Aan de rivier van Jo Bonnie Campbell is opgenomen, zou het motto van hoofdpersoon Margo Crane kunnen zijn. ‘My home is on the water, I don’t like no land at all… I’d rather be dead than stay here and be your dog.’
Op haar zestiende heeft Margo al heel wat meegemaakt. Haar moeder heeft haar en haar vader verlaten. Ze is verkracht door haar oom. Haar vader is doodgeschoten door haar neef, nadat zij met een precisieschot haar ooms edele delen eraf schoot.
Margo besluit ervandoor te gaan met de roeiboot die ze van haar opa heeft geërfd. Zij wil voortaan onafhankelijk en zelfstandig haar leven leiden. Ze roeit haar boot over de rivier en scharrelt haar kostje bij elkaar door te jagen en te vissen. Tijdens haar lange tocht over de rivier naar vrijheid en volwassenheid komt ze onderweg een aantal mannen tegen. Ze zorgen allemaal tijdelijk op hun eigen manier voor haar. Toch blijft ze tot grote frustratie van de mannen helemaal zichzelf: onafhankelijk, ongrijpbaar en zwijgzaam.In deze bildungsroman moet Margo de balans vinden tussen enerzijds trouw blijven aan zichzelf en anderzijds een plek vinden in de maatschappij.
In het goed geschreven, indrukwekkende verhaal is veel aandacht voor sfeervolle natuurbeschrijvingen. Het boek is overigens minder geschikt voor vegetariërs vanwege de gedetailleerde beschrijvingen van het villen van dieren.
Aan de rivier eindigt op het goede moment, Margo heeft zichzelf en haar vrijheid gevonden en voor de lezer blijft nog wat te mijmeren over.
Deze recensie is ook te lezen in BOEK nummer 3, p. 75; jaargang 9 mei/juni 2012
Geen opmerkingen:
Een reactie posten