Ga nooit terug van Lee Child: een van de beste delen uit de Reacherserie

In de achttiende thriller van Lee Child, Ga nooit terug, keert Jack Reacher na een lange tocht eindelijk terug naar wat ooit zijn thuisbasis was: het hoofdkwartier van de 110^e MP Special Unit in Rock Creek, Virginia. Hij heeft geen andere reden voor zijn terugkeer dan dat hij Susan Turner, de huidige commandant wilt opzoeken. In eerdere delen uit de serie had Jack Reacher haar geregeld aan de telefoon. Hij werd nieuwsgierig naar de vrouw achter de stem en wil haar uitnodigen voor een etentje. Een vreemd toeval zorgt ervoor dat Susan Turner vlak voor de komst van Reacher onverwacht is gearresteerd op verdenking van fraude en verduistering. Reacher vind op zijn oude plek interim commandant Morgan, die slecht nieuws heeft voor Reacher. Hij wordt onder de wapenen geroepen. Daarnaast wordt hij verdacht van doodslag in L.A. jaren geleden en ontduiking van alimentatie voor een 14-jarig dochter, die hij zou hebben verwekt in Korea.

Dit alles gebeurde omdat Susan Turner de dossiers over Reacher had opgevraagd en ongewild een alarm had. laten afgaan bij allerlei overheidsorganen. Reacher krijgt voor beide zaken een advocaat toegewezen. Ook moet hij zich dagelijks voor 8.00 uur melden op het MP kantoor.

Susan Turner zit vast in een nabijgelegen gevangenis, waaruit ze bevrijd wordt door Reacher. Samen gaan ze hun rehabilitatie regelen. Reacher vermoedt dat er meer achter zit en gaat op zijn manier op onderzoek uit met als gevolg wat ‘colleteral damage’ bij de plaatselijke bevolking. Susan Turner is niet voor niets commandant van het 110^e geworden, want eindelijk vindt Reacher zijn vrouwelijke evenknie.

Ga nooit terug is een sterke Jack Reacher thriller, een van de beste uit de serie. In een eerdere recensie over Achtervolging, schreef ik waarom de serie volgens mij zo’n succes is. Na het lezen van Ga nooit terug kon ik een extra reden toevoegen. Jack Reacher is een buitenstaander. Hij hoort niet bij de gewone burgermaatschappij, ondertussen observeert hij gewone mensen die gewone dingen doen. Deels om in leven te blijven en deels uit nieuwsgierigheid naar het leven dat hij niet heeft, niet wenst en nooit zal krijgen.

Het geeft mooie, treffende observaties van het leven zoals de meeste mensen dat leiden/lijden.
Een goed voorbeeld is als Reacher en Turner in LA in een file terechtkomen. Het valt Reacher op wat mensen allemaal doen in hun auto behalve autorijden: ´mensen zaten te eten en te drinken, zaten zich te scheren,…, vijlden nagels bij, vulden formulieren in, zaten te lezen...´
Ondanks zijn kracht, intelligentie en bijna goddelijk lijf waar hij niets aan hoeft te doen (aan iets wat goed is moet je niet prutsen vindt Reacher), heeft hij toch zijn beperkingen en kent hij die ook. Zo weet hij van zich zelf dat hij een slechte chauffeur is. Hij kent de menselijke maat en mogelijkheden. De auto en de snelweg zijn te groot voor zijn inschattingsvermogen. Het maakt hem ondanks zijn heldenstatus bijna een gewone man.
Lee Child laat Reacher een mooie vergelijking maken, waarmee hij laat zien anders te zijn. Meer dan 90% van de mensen is bang voor de eenzame wolf die naar het maanlicht huilt. Een klein deel van de mensheid is jaloers op de wolf. Reacher is er een van.
Humor speelt ook in Ga nooit terug een belangrijke rol. Reacher heeft een zeer originele pinautomaat ontdekt. Tijdens een lift ziet hij een eind van de weg af, iets branden. Het kan volgens Reacher geen bosbrand zijn, want daar is het het seizoen niet voor. Zoals Reacher al vermoedde blijkt het een meth-lab te zijn dat in brand is gevlogen. De eigenaar is omgekomen in de vlammenzee. Na even zoeken vinden ze een bundel contant geld en autosleutels van de auto’s die gespaard zijn gebleven bij de brand. Het gesprek dat hij later die avond met de boerenpummels op de verlaten weg op het platteland heeft is ongelooflijk humoristisch. Ze stellen zich agressief op. Reacher vraagt of ze een zwart pak hebben, aangezien ze dat nodig zullen hebben voor de begrafenis van hun neef die omgekomen is bij de brand. De mannen worden boos, Reacher zegt vervolgens niet in te willen gaan op erfrechtkwesties en rijdt met enige moeite weg in de opvallend rode auto van de neef.
Nieuw is de behulpzaamheid van Reacher. In een vliegtuig heeft hij bij twee loopjongens die achter hem aanzaten de vingers en armen gebroken. Bij het uitstappen sjort Reacher ze aan hun t-shirts omhoog, zodat ze weer kunnen staan en ook uitstappen ‘wat hem wel het minste leek, wat hij voor ze kon doen’.
Het blijft knap dat Lee Child er in slaagt de lezer keer op keer kan laten genieten van een geweldige actiethriller rondom Reacher zonder dat het gaat vervelen of dat het concept sleets wordt. En dat terwijl de elementen steeds hetzelfde zijn: Reacher komt aan in een Amerikaanse stad of dorp, raakt in de problemen en/of ontmoet een vrouw met problemen, redt haar en zichzelf, vaak is er sprake van een complot dat hoog in een militaire, justitiële of overheidsorganisatie is geworteld. Dit alles gecombineerd met Reachers bijna bovenmenselijke kracht en slimheid.
Er zijn maar weinig thrillerschrijvers die net als Lee Child er in slagen om jaarlijks mij te verrassen met een spannende, goede thriller. Ik kijk al uit naar het nieuwe deel!