In
zijn thrillerdebuut Oogcontact speelt
Fergus McNeill met de conventies. Op het eerste gezicht lijkt Oogcontact een standaardthriller te zijn
over een seriemoordenaar en de politie-inspecteur die hem op de hielen zit. De
seriemoordenaar, Robert Naysmith kiest zijn slachtoffers door middel van een
wreed spel. Degene die op een bepaald moment oogcontact maakt, is zijn volgende
slachtoffer. Graham Harland, de politie-inspecteur die belast is het met
onderzoek, gaat gebukt onder het verlies van zijn vrouw. Na verloop van tijd is er volgens de
ambitieuze en altijd op de kosten lettende, politiechef niet genoeg resultaat
geboekt. Het onderzoek moet worden
overgedragen aan collega’s in een ander district, omdat Naysmith daar zijn
meest recente moord heeft gepleegd. Harland gaat desondanks door met zijn
onderzoek, vastbesloten de moordenaar te vinden.
Tot zover niets nieuws onder de zon. Tot na de tweede moord, dan valt het op
dat McNeill de daadwerkelijke daad niet heeft beschreven, maar deze enkel heeft genoemd in het latere
politieonderzoek. Hij heeft wel uitgebreid Naysmith’s voorbereidingen door en diens gevoelens in
beeld gebracht. De uitvoering van de moord doet er dan niet meer toe. En dat is tamelijk ongebruikelijk voor een thriller.
Oogcontact lezen vanuit het perspectief van Naysmith is een gruwelijke
ervaring. Hij lijkt bedrieglijk normaal tot hij met veel plezier vertelt over
zijn zelfverzonnen spel.
De ontknoping is zo bijzonder en tegelijkertijd zo goed en gruwelijk spannend is
dat het boek je tot na het dichtslaan in zijn greep houdt.
Oogcontact is een veelbelovend
droomdebuut, origineel en onconventioneel.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten