In Niemand weet breekt een belangrijke en tegelijkertijd spannende dag aan voor Leo van ’t Sant. In het Sedna Wellness Centrum waar hij werkt, vindt de feestelijke opening plaats van het Hooibed Chalet. Er worden veel nieuwe gasten verwacht en ook de pers zal aanwezig zijn. Uitgerekend vandaag kan John, de eigenaar, er niet zijn omdat diens moeder onverwacht ziek is geworden. Leo mag de honneurs waarnemen, iets waar hij enorm tegenop ziet. Vooral vanwege het praatje dat hij van John uit zijn hoofd moet houden en niet mag voorlezen. Daarnaast is hij er erg mee bezig wat anderen van zijn verminkte oor en het litteken vinden. Tot overmaat van ramp ziet hij tussen de aanwezigen Julie, die er vandaag bij is om als journaliste verslag te doen van de feestelijkheden. Lang geleden was Julie zijn vakantievriendinnetje aan wie hij het ware verhaal over de brand in de stomerij van zijn grootouders, over de moeder die na zijn geboorte was vertrokken en over zijn dikke tante Anne die de brand niet overleefde. Leo vreest dat Julie zijn verschrikkelijke geheim zal onthullen.
Julie herkent Leo ook, ondanks dat hij nu een andere achternaam heeft. Langzaam komen de herinneringen terug over wat hij haar destijds vertelde. Ze voelt zich steeds minder op haar gemak in het Wellness Centrum, bang voor wat Leo zou kunnen doen als hij haar herkent.
Niemand weet heeft de potentie om een goede thriller te worden. Helaas is dat niet het geval, want het verhaal wil maar niet spannend worden. De plot rammelt en er vallen gaten. Zo wordt er niets gedaan met de dreiging die Leo uitstraalt richting Julie. Het enige schrikmoment blijkt toeval en met een sisser af te lopen. Leo heeft alles in zich om een echte, enge creep te zijn, maar blijft een onnozele sukkel. Jammer, een gemiste kans!
De toedracht van de moord, die als een verplicht nummer lijkt te zijn opgevoerd, is al na de proloog duidelijk. Vervolgens hobbelt het verhaal verder om op het einde met twee onthullingen te komen die als konijnen uit de hoge hoed worden getoverd.
Het verhaal mist diepgang. De motieven van Leo worden niet duidelijk. Evenmin als de redenen van John om Leo niet eerder in te lichten over voor hen beiden belangrijke zaken. Je verwacht een zenuwslopend kat- en muisspel tussen Leo en Julie, maar dat komt er niet. Leo, Julie en de andere personages blijven eendimensionaal en komen niet tot leven. Leo is een onsympathieke loser. Julie blijft zo oppervlakkig dat het niet mogelijk is om met haar mee te leven. Het gedrag van de personages is te vaak niet geloofwaardig.
De sfeer in de stomerijscènes doet denken aan de jaren vijftig. Die scènes doen Vlaams aan door het taalgebruik en de manier van doen en laten van de personages, met name opa Bart. Het geeft een vervreemdend effect, want aangenomen dat het hoofdverhaal zich afspeelt in het heden, dan zouden de jeugdherinneringen van Leo zich in Nederland in de jaren zeventig/tachtig moeten afspelen.
Tot slot toch een positief punt. Gerda Crouset laat met Niemand weet zien over genoeg verbeeldingsvermogen te beschikken om een verhaal te bedenken. Het is dan ook te hopen dat ze de juiste middelen vindt om van haar volgende boek een écht spannende thriller te maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten