In Dagen zonder honger beschrijft de negentienjarige Laura haar verblijf op de afdeling eetstoornissen in een Parijs ziekenhuis. Ze laat zichzelf opnemen als ze nog slechts 36 kilo weegt. De heenweg was eenvoudig voor Laura: ‘gewoon’ stoppen met eten. Terug naar 50 kilo duurt drie lange, zware maanden. Het kost haar veel moeite weer te eten en daarmee weer te willen leven. Desondanks ondergaat Laura de behandeling met sondevoeding en verplichte maaltijden gelaten. Pas op het laatst komt ze in verzet. Ze smokkelt 1,5 kilo erbij als ze 48,5 kilo weegt, zodat ze eindelijk naar huis mag.
Dagen zonder honger stijgt moeiteloos uit boven de bestaande boeken van ex-patiënten. Het is namelijk geen verslag van gebeurtenissen maar een beschrijving van gevoelens en gedachten. Laura groeit naar genezing of iets dat in de buurt komt en heeft dit proces pijnlijk nauwkeurig beschreven. Het gevoel van macht dat het geeft door niet te eten, de bijbehorende roes, de kou als de grens bijna bereikt is. Het gevoel langzaam te verdwijnen. Precies wat ze wilt na een afschuwelijke jeugd met een agressieve vader en een ‘gekke’ moeder. Niet-eten bleek haar manier van overleven.
Het is bewonderenswaardig en moedig dat Delphine de Vigan haar tijdloze en bijzondere verhaal durfde te delen met de lezer.
Deze recensie is gepubliceerd in BOEK nr. 1, jaargang 12, maart/april 2014.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten