zaterdag 16 augustus 2014

Stervensuur van Mark Billingham: spanning en humor zijn perfect in balans

In Stervensuur wordt veel naar muziek geluisterd in de auto of thuis. Hoofdpersoon Tom Thorne luistert bij voorkeur naar countrymuziek. Mark Billingham zet hiermee de toon in deze politiethriller, want countrymuziek heeft vaak iets melancholisch. De liedjes gaan vaak over dingen die voorbij zijn. Dat geldt in Stervensuur ook voor Tom Thorne want hij is net gedegradeerd naar de uniformdienst. In het vorige boek over Tom Thorne, Ten dode opgeschreven vertelde Billingham hoe Thorne weliswaar het morele gelijk aan zijn kant had, maar bij zijn reddingsactie zoveel regels en reglementen overtrad dat er voor zijn meerderen niets anders op zat dan hem te degraderen. Sommigen wachtten al tijden op deze kans om van hem af te komen.Ogenschijnlijk lijkt Thorne zich te schikken in zijn lot als diender met als belangrijke taak het handhaven van de orde. Bijvoorbeeld bij een winkelcentrum waar regelmatig gevechten zijn tussen rivaliserende bendes. Zodra hij zijn kans schoon ziet gaat hij weer recherchewerk doen, buiten zijn rooster om. Het was geen voorbedachte rade bij Thorne, eerder iets waar hij bij toeval tegen aanliep. Een ouder echtpaar werd dood op bed gevonden. Zelfmoord, volgens Hachette, de man die hoofdverantwoordelijk is voor Thorne’s degradatie en er van genoot. Het onderzoek wordt daarom gesloten voordat het goed en wel op gang is gekomen. Thorne heeft zijn twijfels over de zelfmoord. Na nog meer ogenschijnlijke zelfmoorden, zoals van een vrouw die een meer inliep en zichzelf verdronk, is Thorne ervan overtuigd dat er een slimme moordenaar actief is. Op eigen houtje begint hij een onderzoek en weet zijn vrienden en vroegere collega’s over te halen om mee te doen. De risico’s zijn groot, iedereen kan zijn carrière in rook zien opgaan als Thorne het mis heeft. Toch helpen ze hem, omdat ze geloven in zijn intuïtie, ervaring, doorzettingsvermogen en eigenzinnigheid.
Stervensuur komt zo realistisch over dat het lijkt als je luistert naar de waargebeurde verhalen van iemand die bij de Londense politie werkt. Het realisme zit ‘m in de beschreven protocollen, de manier waarop de politiemensen met elkaar omgaan en daarbij de typische humor. Als je niet beter zou weten zou je denken dat Mark Billingham jarenlang bij de Londense politie heeft gewerkt. Achterin het boek volgt de verklaring hiervoor. Mark Billingham heeft een tijd avonddiensten meegedraaid bij de uniformdienst. En in een ver verleden was Mark Billingham een stand-up comediant, hetgeen een verklaring is voor de humor die uitbundig en tegelijkertijd goed gedoseerd aanwezig is. Ook in Stervensuur trakteert Mark Billingham de lezer geregeld op geweldige one-liners en grappen die je doen grijnzen en schaterlachen. Na een bloedstollend stuk volgt een grap om de spanning te breken. Het omgekeerde gebeurt ook, meteen na de grap volgt er iets spannends om je bij de kladden te grijpen.
Naast de gebeurtenissen zijn ook de personages heel realistisch en levensecht. Je krijgt het gevoel de personages echt te leren kennen. Ondanks de minimale beschrijvingen van het uiterlijk kan je je toch goed voorstellen hoe ze zijn en hoe ze er uit zien.
Tom Thorne is een favoriet personage geworden. Hij heeft een rechtsgevoel dat soms afwijkt van wat anderen gerechtigd vinden. Hij is vasthoudend, dat maakt hem sympathiek en irritant tegelijkertijd. Enerzijds is hij een mopperige brombeer, aan de andere kant kan hij ook een knuffelbeer zijn. Bijvoorbeeld voor Alfie, het zoontje van zijn vriendin, die zijn soft spot weet te raken.
Mijn conclusie: Stervensuur is een realistische politiethriller waarin spanning en humor perfect in balans zijn.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten