Heldhaftig van Britta Bolt: in potentie een goede thriller

Britta Bolt is de naam van het nieuwe schrijversduo bestaande uit Britta Böhler en Rodney Bolt, een journalist. Samen schreven ze Heldhaftig, het eerste deel in een Amsterdamse trilogie rond Pieter Posthumus. Heldhaftig verwijst naar het motto van de stad Amsterdam: "Heldhaftig, vastberaden, barmhartig".

De hoofdpersoon Pieter Posthumus werkt voor de Gemeente Amsterdam bij het team Uitvaarten. Op het moment dat ergens in de stad een lichaam wordt gevonden, waarvan de identiteit niet duidelijk is, of waarvan niet direct nabestaanden kunnen worden gevonden, worden Pieter Posthumus en zijn collega’s gebeld. Zij gaan dan op zoek naar eventuele verwanten, en regelen, als die niet worden gevonden, de uitvaart compleet met koffie en een grafrede. Pieter Posthumus gaat vaak verder waar zijn collega’s ophouden, door diep in het leven de dode te duiken. Het is voor hem erg belangrijk om bij de uitvaart van de onbekende dode een persoonlijke afscheidstoespraak uit te spreken. Dit doet hij door nog eens goed in de spullen te duiken die zijn achtergebleven of langer door te zoeken naar verwanten.
Op een drukke dag, wanneer er maar liefst drie lichamen vlak achter elkaar worden gevonden brengen deze intensieve, bijna obsessieve speurtochten hemzelf in problemen. Het verminkte lichaam van een man in een djellaba zorgt ervoor dat Pieter Posthumus verzeild raakt in een zaak die dieper gaat en groter is dan hij ooit heeft kunnen vermoeden. De dode Marokkaanse man blijkt namelijk het onderwerp te zijn van een onderzoek door een geheime Nederlandse inlichtingendienst. Een eenheid van deze inlichtingendienst houdt zich bezig met onderzoek naar geheime Marokkaanse terreurcellen. Lissette Lammers is het hoofd van deze eenheid, een oncomfortabele positie omdat ze enerzijds door haar baas wordt gemanipuleerd. Hij zet infiltranten in en eist van haar dat ze dat geheim houdt voor haar medewerkers. Aan de andere kant hebben haar medewerkers eigen, vaak geheel andere, ideeën over het onderzoek naar de terreurcellen. Haar Marokkaanse medewerker weet immers van binnenuit hoe het werkt binnen de Marokkaanse gemeenschap en wil graag hogerop. Tot zijn grote frustratie, die hij nadrukkelijk uit tegenover Lissette Lammers, wordt zijn mening keer op keer onder de tafel geveegd. Het maakt de sfeer binnen de eenheid er niet beter op.
De twee verhaallijnen lijken in eerste instantie mijlenver uiteen te liggen. Pas in de loop van het verhaal worden de verbanden duidelijk en schuift alles mooi in elkaar. De lezer krijgt tegen het einde netjes antwoord op de vragen moord, doodslag of ongeluk en in hoeverre het groepje Marokkaanse jonge mannen uit zichzelf van plan waren een terreurcel te vormen of dat ze werden opgejut door de informant.
Heldhaftig is een actuele en realistische thriller. Vermoedelijk hebben de schrijvers redelijk wat ‘inside information’ tot hun beschikking gehad en deze prachtig verwerkt in dit boek.
De verhaallijn rond Pieter Posthumus laat zich beter lezen dan die rond Lisette Lammers, die verzandt in een verwarrend gekonkel om de macht binnen de eenheid. Het staat grotendeels los van de plot en leidt af van grote verhaal.
Pieter Posthumus is als personage beter neergezet dan Lisette Lammers, minder clichématig en overtuigender. Het is een bijzondere man, zowel gereserveerd en op zichzelf als betrokken bij de medemens. Hij gaat niet uit nieuwsgierigheid zo lang door met het uitpluizen van iemands leven maar vanwege de persoonlijke uitvaartrede die hij iedere onbekende dode wilt meegeven.
Zowel Lisette Lammers als haar baas blijven hangen in clichés. Hij is een typische baas, blaffen naar onderen en likken naar boven. In Amerikaanse thrillers komt hij vaak voor als hoofdinspecteur. En Lisette Lammers is de vrouw die te graag wil: ze wil en hogerop en aardig gevonden worden. Ondertussen zit ze klem tussen haar baas en haar medewerkers.
In potentie is Heldhaftig een goede thriller. Het verhaal is goed en origineel, de plot deugt en het leest lekker weg. Het team Uitvaarten biedt voldoende aanknopingspunten voor meer spannende thrillers. Het is dan wel noodzakelijk dat goed gekeken wordt naar de noodzaak van de verschillende verhaallijnen en er niet te veel overbodige uitweidingen worden toegevoegd. Ook moeten alle personages de clichés ontstijgen en meer overtuigen.
Het is daarom lastig om deze thriller sterren te geven. Het verhaal rond Pieter Posthumus is minstens 3 sterren waard terwijl die rond Lisette Lammers niet meer verdient dan hooguit 2 sterren. Het is te hopen dat de auteurs geleerd hebben van Heldhaftig en dat Vastberaden wel goed in elkaar zit!