Link van Patricia Cornwell: de actie is minimaal, het geneuzel maximaal

In 1990 verscheen Fataal weekend, de eerste thriller van Patricia Cornwell in een serie over de patholoog-anatoom Kay Scarpetta. Met de ijzersterke eerste delen uit de serie vestigde Patricia Cornwell haar naam. Veel (thriller)auteurs gaan in de loop der jaren betere boeken schrijven, omdat ze er meer handigheid in krijgen en ervaring opdoen. Helaas is dit bij Patricia Cornwell niet het geval, integendeel. Zij heeft de laatste jaren niet meer het hoge niveau uit het begin van haar carrière gehaald. Het zorgt er helaas voor dat haar boeken zich slechts met de grootste moeite en inspanning laten lezen.

In Link, het twintigste deel in deze reeks, wordt Scarpetta erbij geroepen als het lichaam van een vrouw wordt gevonden in netten die zich om een reuzenschildpad hebben geslingerd. Eigenlijk had ze die middag bij een rechtszaak aanwezig moeten zijn als getuige-deskundige. Scarpetta vindt het op dat moment belangrijker om het lichaam van de deels gemummificeerde, deels bevroren vrouw te onderzoeken voordat het ontbindingsproces op gang komt. Uiteindelijk arriveert ze veel te laat bij de rechtbank, wat haar op een forse boete wegens minachting van de rechter komt te staan. De advocaat van de aangeklaagde man veegt vervolgens de vloer aan met Scarpetta. De verdachte wordt aangeklaagd wegens moord op zijn vrouw en het verstoppen van het lichaam, dat nooit is gevonden. Tijdens de behandeling van de zaak laat de advocaat televisiebeelden zien met de berging van een vrouwenlichaam in aanwezigheid van Scarpetta. Het is duidelijk dat het niet om de vermiste vrouw van de verdachte gaat. De televisiebeelden zorgen er mede voor dat de man later zal worden vrijgesproken.
Eerder die dag had ze een raadselachtige e-mail ontvangen van een onbekende afzender met in de bijlagen een filmpje van een verdwenen archeoloog en een foto van een afgesneden oor. Scarpetta gaat eerst op onderzoek naar de identiteit van de in het water gevonden vrouw en de doodsoorzaak. Hierbij wordt ze bijgestaan door haar team, Pete Marino, haar echtgenoot en FBI-baas Benton. Haar nichtje Lucy, de vreemde IT-techneut, is ook van de partij. Terwijl Scarpetta het onderzoek uitvoert, mijmert ze geregeld over haar huwelijk met Benton en de spanning die er is tussen haar en haar medewerker Luke. Geregeld voert ze een gesprek met iemand over de zaak terwijl ze ondertussen nadenkt over een ander gesprek of over de diepere, ware betekenis van het huidige gesprek. Beide elementen zorgen voor een trage, stroperige plot en een nauwelijks aanwezige spanningsboog.
Patricia Cornwell munt uit in eindeloze uitweidingen en oeverloze gesprekken. Alles wordt tot in de kleinste details verteld. Ze laat niets over aan de verbeelding van de lezer. De actie is minimaal, het geneuzel maximaal. Op een derde van Link heeft ze enkel een mysterieus mailtje ontvangen, is ze getuige geweest en is het lichaam van de vrouw net boven water gehaald.
Pas in de laatste hoofdstukken komt er een beetje vaart in het verhaal. Op het allerlaatste wordt de dader als een konijn uit de hoge hoed getoverd. De ontknoping is mede hierdoor ongeloofwaardig. Nergens zijn aanwijzingen te vinden die naar deze dader leiden. De dader speelt in de rest van het verhaal een te verwaarlozen rol, en zijn motieven om juist deze mensen te vermoorden zijn niet duidelijk. Ook blijven er te veel losse eindjes hangen.
Het ultieme cliché ontbreekt niet. Op het einde wordt iemand, die op dat moment alleen is en geen gevaar verwacht, ontvoerd door de slechterik. Precies op tijd is de redding nabij en wordt de slechterik opgepakt dankzij redders, die geheel toevallig wisten waar het slachtoffer zich bevond.
Kay Scarpetta wordt in Link neergezet als een onzekere vrouw, die moeite heeft met haar leeftijd, twijfelt aan haar relatie, bezorgd is over een katje en veel moeite doet om de naam van het beestje te achterhalen, en in ieder gesprek naar een diepere betekenis zoekt. Het komt ongeloofwaardig en niet realistisch over, want met deze eigenschappen lijkt het de lezer niet waarschijnlijk dat ze hoofd is van een vooraanstaand forensisch instituut. Tot overmaat van ramp schiet ook de vertaling te kort. Het boek is rijkelijk gevuld met anglicismen waar goede Nederlandse vertalingen voor bestaan. Bijvoorbeeld abdomen en onderbuik, gedehydreerd en uitgedroogd. 'Contusies' is een woord dat niet bestaat in het Nederlands. Contusions laat zich beter vertalen als kneuzingen. Om nog maar te zwijgen over ‘hardhouten’ bomen.
Het zou voor iedereen het beste zijn als Patricia Cornwell besluit dat Link het laatste deel is in de Kay Scarpetta-reeks en ze de lezer verrast met een nieuwe, spannende, goedgeschreven thriller met nieuwe hoofdpersonen.
Deze recensie staat ook op www.crimezone.nl.